ตอนที่ 6. เจ้าช่างรู้ใจเราจริง ๆ

“เรื่องที่ฟ้าผ่าลงที่เซียนเหรินโจ่วโซ่วด้านหน้าพระตำหนัก จนรูปปั้นหงส์ศักดิ์สิทธิ์หักลงนั้น พระนางไม่ต้องเป็นกังวล กระหม่อมสั่งให้คนงานเร่งซ่อมแซมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ลี่จู่ทอดเสียงทุ้มกังวานเบา ๆ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนพระกรรณ หน้าที่ของเขานั้นคือการปรนนิบัติให้พระนางได้สุขสบาย สำราญพระทัยอย่างถึงที่สุด

ลี่จ้งได้ยินน้องชายฝาแฝดเอ่ยเช่นนั้นก็ยิ้มอ่อน แล้วเอ่ยว่า

“พระนางกังวลว่า รูปปั้นหงส์ศักดิ์สิทธิ์หักลงเป็นลางร้ายต่างหาก”

แม้จะเป็นฝาแฝดที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกันจนแทบจะแยกไม่ออก แต่นิสัยของพวกเขากับต่างกันอย่างมาก เขาแข็งกร้าวดุดัน อีกฝ่ายอ่อนโยนเอาใจ

จักรพรรดินีพยักหน้าช้า ๆ อย่างยอมรับ เพราะเหตุที่เกิดขึ้นนั้นทำให้นางอดหวาดหวั่นมิได้ จากนั้นพระนางก็ลืมพระเนตรขึ้น

“ลี่จ้ง... เจ้าช่างรู้ใจเราจริง ๆ”

เสียงแว่วหวานของพระนางนั้นมาพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ประพาย

ดวงตาหงส์มีประกายระยับขณะที่ออกพระโอษฐ์ว่า

“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่า... ตอนนี้เราต้องการอะไร”

ลี่จ้งยกยิ้มขึ้นน้อย ๆ เพียงแค่เขาคลี่ยิ้มออกมา ห้องทั้งห้องก็พลันสว่างไสวขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“พระนางอยากให้พวกกระหม่อมถวายความสุขให้ เพื่อคลายความกังวลใจ”

จักรพรรดินีทรงพระสรวลออกมา สมแล้วที่นางเลือกเขาเป็นขันทีคนสนิทข้างกาย ทั้งรูปลักษณ์ภายนอก ทั้งความฉลาดเฉลียว อีกทั้งยังรู้ใจนางยิ่งกว่าพยาธิในท้องเสียอีก

“งั้น.... กระหม่อมจะถวายงานให้พระนางทรงลืมความกลัดกลุ้มไปให้หมดสิ้นดีหรือไม่”

ลี่จู่ไม่ยอมน้อยหน้าพี่ชายฝาแฝด เขารีบเอ่ยเอาใจ ขณะที่โน้มตัวลงคลอเคลีย เลื่อนมือลงถอดชุดคลุมหงส์ออกอย่างเป็นธรรมชาติ

“พวกเจ้าเอ่ยวาจาแล้วต้องทำให้ได้อย่างที่เอ่ย.... หาไม่แล้ว.... เราจะลงทัณฑ์พวกเจ้าทั้งสอง”

เฟิ่งอี๋ยิ้มพรายอย่างเจ้าเล่ห์ แววตาหงส์วาวระริกซุกซน คล้ายกับดรุณีน้อยที่กำลังวิ่งอยู่ในทุ่งดอกไม้ด้วยความเบิกบานใจ

“แล้วหากพวกเราทำให้พระนาง.... สุขซ่านจนลืมสิ้นความกังวลเล่า”

ลี่จ้งนั่งลงเบื้องล่างข้างพระบาท สองมือประคองถอดรองเท้าให้พระนาง จากนั้นก็นวดคลึงอย่างเบามือ

เมื่อถูกสัมผัสอย่างนุ่มนวล นางก็รู้สึกสบายผ่อนคลายราวกับอยู่ในปุยเมฆจึงครางออกมาคำหนึ่ง

“อ่า... หากเป็นเช่นนั้น เราก็จะประทานรางวัลให้เจ้าสองพี่น้องอย่างถึงใจ”

เฟิ่งอี๋กรีดนิ้วไล้ไปตามใบหน้าหล่อคมของบุรุษทั้งสอง กลิ่นกายที่อาบชโลมด้วยน้ำหอมตำรับชาววัง ทำให้นางเคลิบเคลิ้มหลงใหลมากขึ้น

“อืม... พระนาง”

ลี่จู่คำรามเสียงต่ำในคอเมื่อถูกมือซุกซนของจักรพรรดินีลูบไล้แทรกเข้ามาในสาบเสื้อ มือนุ่มของพระนางลูบคลำตามแผงหน้าอก ถูไถที่หัวนมของเขาจนรัดตัวแข็งขึ้น

ในขณะที่ลี่จ้งอยู่เบื้องล่างนั้นก็ทอดสายรัดเอวของจักรพรรดินีออก เมื่ออาภรณ์ถูกปลดเปลื้อง เขาก็ประทับพรมจูบตั้งแต่ฝ่าเท้าเรื่อยขึ้นมาที่เรียวขาวผ่อง จนถึงต้นขาอ่อน

อ่า...”

เฟิ่งอี๋ครางกระเส่า เมื่อถูกปากร้อนระอุประทับจูบไปทั่วราวกับจะกลืนกินนางเอาไว้ทั้งตัว

เรือนร่างสวยงามอ่อนระทวยนอนราบลงไปกับพื้น ฝ่ามือรวกร้อนของลี่จ้งก็ตามติดลูบไล้นวดคลึงไปทั่วหน้าท้องแบนราบ จากนั้นก็ช้อนฝ่ามือเข้าใต้สะโพก ออกแรงบีบเคล้นหนักเบาสลับกันไป ทำเอาสติของนางเริ่มแตกซ่าน

เมื่อพี่ชายฝาแฝดกำลังถวายความสุขซ่านแก่จักรพรรดินีเบื้องล่าง ลี่จู่ไม่ยอมน้อยหน้า เขาก็ขยับขึ้นนั่งลงตำแหน่งด้านบนศีรษะของพระนาง แล้วค่อยเลื่อนมือลูบไล้ไปตามลาดไหล่นวลเนียน เลื่อนขึ้นมาที่หน้าอกอวบอิ่ม จากนั้นก็กางเรียวยาวออกเพื่อกอบกุมหนั่นเนื้อเบื้องหน้าทั้งสองเต็มกำมือ  แล้วออกแรงเฟ้นฟอนจนปลายปทุมถันครัดเคร่งตั้งขึ้นแข็งเป็นไตสู้มือ

“อื้อ.... พวกเจ้าทั้งคู่ช่างร้ายกาจนัก... อ่า....”

เฟิ่งอี๋กล่าววาจาปนเสียงครางพร่าสั่น สัมผัสจากฝ่ามือรวกร้อนทั้งสองบุรุษทำให้นางรู้สึกวาบหวิวซ่านสยิวจนขนอ่อนลุกเกรียวขึ้นทั่วทั้งกาย ราวกับมีลมปราณอ่อน ๆ แผ่กระจายไปทั่วทั้งกาย

ลี่จ้งไม่ตอบคำเขายังคงตั้งหน้าตั้งตาปรนนิบัติพระนางอย่างเต็มความสามารถ เมื่อพรมจูบเรียวขาทั้งสองขาจนทั่ว เขาก็จับมันแยกออก เพื่อให้เรือนหยกนางเปิดเผยขึ้นมา

“อืม”

เขาครางเสียงต่ำในอกทันทีที่เห็นเรือนหยกของจักรพรรดินี มันเป็นสีแดงระเรื่อ บานประตูทั้งสองฝั่งของมันยังปิดสนิท เม็ดทับทิมด้านบนเป็นติ่งสีเข้ม มีน้ำหวานไหลเยิ้มออกมานิด ๆ

เขาขบกรามแน่นข่มอารมณ์ที่พวยพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรงเอาไว้ จากนั้นก็ใช้นิ้วชำแรกไปตามซอกกลีบเนื้อแต่ละกลีบ ถูไถนวดคลึงให้น้ำหวานค่อย ๆ ไหลเยิ้ม  แล้วใช้นิ้วโป้งกดลงที่ตุ่มเม็ดทับทิมด้านบนย้ำ ๆ

“งื้อ.... ลี่จ้ง... ลี่จ้ง....”

เฟิ่งอี๋ครางเรียกชื่อขันทีหนุ่มกระเส่า เกร็งจิกปลายเท้าด้วยความเสียวซ่าน ยิ่งเขาบดนิ้วลงที่จุดอ่อนไหวซ้ำ ๆ ยิ่งก่อเกิดความเสียวซ่านแปลบปลาบแผ่กระจายไปทั่วทั้งเรือนร่าง

ในขณะที่ลี่จู่เคล้นคลึงเต้าอวบ ๆ ของนางด้านบน ลี่จ้งก็ใช้ลำนิ้วถูกไถชำแรกกลีบเนื้อนางแต่ละกลีบ แล้วแทรกนิ้วกลางใหญ่เข้าไปในช่องสวาท ขยับข้อมือชักนิ้วแกร่งเข้า ๆ ออก ๆ ถี่ ๆ  จนน้ำหวานพรั่งพรูออกมาฉ่ำแฉะไปทั้งมือเขา

“อื้อ...ลี่จ้ง... เจ้าทรมานข้า.... อะ ลี่จ้ง...อ่า......”

เฟิ่งอี๋ส่งครางกระเส่า บิดกายเร่าอย่างซ่านกระสัน พลางหยัดสะโพกขึ้นเพื่อให้บุรุษหนุ่มชำแรกนิ้วได้ถนัดถนี่

“ทรมานเช่นนี้ พระนางชอบหรือไม่”

ลี่จ้งถามเสียงพร่าสั่น ขณะที่ใช้นิ้วกลางแกร่งชำแรกเข้าออกสลับกับหมุนควงสัมผัสกับผนังอ่อนนุ่มภายใน กล้ามเนื้อส่วนนั้นบีบรัดเต้นตุบทำเอาเลือดลมบุรุษร้อนฉ่าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

 “ชะ... ชอบ.. อ่า”

นางครางตอบเสียงขาด ๆ หาย ๆ รู้สึกถึงลำนิ้วแข็งแรงแทรกเข้าออกภายในกายนางถี่ ๆ  นางบิดส่ายสะโพกอย่างซ่านสยิว

“ฮืม....”

ลี่จู่ครางในลำคอ ขบกรามแน่น เมื่อเห็นพี่ชายฝาแฝดปรนเปรอจักรพรรดินีจนครางกระเส่า เขาก็ไม่อาจอยู่เฉยได้อีกต่อไป จึงโน้มตัวลงแล้วครอบปากร้อนระอุลงที่ปลายปทุมทอง แล้วออกแรงดูดดึงยอดของมันอย่างหื่นกระหาย

“อ๊าซ์... ลี่จู่... อะ... ลี่จู่... อ่า”

ครานี้พระนางถึงกับครางเรียกชื่อฝาแฝดอีกคน เมื่อถูกเขาขบเม้มทรวงอกอย่างหนักหน่วง อีกทั้งลิ้นร้อนของเขายังตวัดสะกิดปลายยอดถันถี่ ๆ ราวกับงูฉก ก่อเกิดความเสียวซ่านแปลบปลาบไปทั่วทั้งร่าง

แฝดผู้พี่ที่อยู่เบื้องล่างได้ยินพระนางครางระโหยเรียกชื่อผู้น้องเช่นนั้นก็มิอาจยอมได้ เขาจึงเพิ่มจำนวนนิ้วชำแรกเข้ากายนางเป็นสองนิ้ว แล้วใช้นิ้วหัวแม่มืออีกข้างบดลงเม็ดทับทิมด้านบนอย่างหนักหน่วง