สองหมาคู่ใจหรือคู่กัด

     หลังโปรเจกต์ใหญ่เปิดตัว ทีมศิลปินแยกย้ายไปเตรียมงานของตัวเองก่อนถ่ายทำ MV ในอีกไม่กี่วัน พี่โปเต้เลยอนุญาตให้ “พักเบรก” สั้น ๆ เพื่อชาร์จพลัง

         มาคินและร้อยดาวได้รับเชิญจาก พี่เอฟซีท่านหนึ่ง ที่เคยตามงานมาตั้งแต่วันแรก เขาเปิดฟาร์มสุนัขสายพันธุ์แท้แห่งหนึ่ง และเอ่ยปากชวนทั้งคู่ไปเยี่ยม ฟาร์มหมาอบอุ่นใจ

“โอ๊ยยย คินนน นี่มันสวรรค์คนรักหมาอะ!”

       ร้อยดาวอุทานทันทีที่ประตูฟาร์มเปิดออก เหล่าหมาโกลเด้นขนทองนวลวิ่งต้อนรับกันเป็นพรวน หนึ่งในนั้นกระโดดโผเข้าใส่มาคินทันที จนเขาเกือบล้ม

"ใจเย็น ๆ ” มาคินหัวเราะเสียงสดใส กอดเจ้าหมาขนฟูที่แสนจะน่ารักพี่เอฟซีที่ดูแลฟาร์ม เดินมายิ้ม ๆ มาคินหันมาทางร้อยดาว 

“เธอล่ะ อยากได้หมาอะไรมั้ย เดี๋ยวจะเลือกกลับไปเลี้ยงด้วยกันช่วงพัก” ร้อยดาวยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนหันไปพูดกับพี่เจ้าของฟาร์ม

 “พี่คะ พี่มีไดโนเสาร์ไซส์เล็กไหมคะ” ทุกคนในที่นั้นหัวเราะออกมาพร้อมกัน

 “ร้อยดาว ไดโนเสาร์ไม่มี แต่พี่มีตัวจี๊ดรออยู่ในกรงนู่น” เจ้าชิวาว่าขนยาวสีขาวล้วน ดวงตากลมโตแววขี้สงสัย เดินย่ำออกมาด้วยท่าทีเหมือนจะ “รู้ทัน” คนทั้งโลก

 “ชื่อว่า ‘มินิ’ ครับ เห่าเก่ง ฉลาด แต่ไม่ค่อยชอบให้ใครสั่ง” พี่เจ้าของฟาร์มแนะนำ ร้อยดาวก้มลงจังหวะที่กำลังจะลูบหัว

 “เห่า!! เห่า!! เห่า!!” เสียงดังระดับแสบแก้วหู

       ร้อยดาวสะดุ้ง ถอยหลังปัดมือลั่น มาคินเดินพร้อมกับร้อยดาวที่กำลังถ่ายภาพวิวด้วยกล้องมือถือของตัวเอง

“มีหมากี่ตัวนะพี่” มาคินหันไปถามพี่เจ้าของฟาร์ม

 “ตอนนี้มีประมาณยี่สิบตัว แต่ถ้ารวมลูกหมาในกรงอนุบาลอีกก็เกือบสามสิบแล้วจ้า” มาคินยิ้มกว้างทันทีแววตาเหมือนเด็กได้เข้าดิสนีย์แลนด์

        เขาเริ่มเดินวนรอบฟาร์มอย่างช้า ๆ ดูไปทีละกรง หยุดเล่นกับหมาโตบ้าง ลูบหัวเจ้าหมาตัวโตที่เดินมาดมมือบ้าง แต่ก็ยังไม่รู้สึกว่า “ใช่” จนเขาเดินมาถึงกรงเล็ก ๆ ด้านในสุด เสียงเห่าจุ๊กจิ๊กดังขึ้นทันที

        ในกรงมีลูกหมาอยู่ห้าตัว ตัวนึงกำลังนอน ตัวนึงกำลังกัดผ้าห่ม แต่มีอยู่ตัวเดียวที่ยืนอยู่หน้ากรงจ้องเขาเขม็ง ดวงตากลม ๆ เป็นประกายใสแวว จนเขาเดินมาถึงกรงเล็ก ๆ ด้านในสุด มันไม่เห่า ไม่กระโดด แค่ยืนนิ่งแล้วเงยหน้าจ้องเขาอยู่แบบนั้น

“ไอ้ตัวนี้ชื่อว่า ‘มะยม’ ครับ” พี่เจ้าของฟาร์มพูดขึ้น

“ชื่อไทยจังเลย” มาคินหัวเราะ

“แม่มันชื่อส้มจี๊ดลูกเลยตั้งชื่อเล่น ๆ ตามผลไม้กันหมด ตัวนี้นิสัยน่ารักนะ ค่อนข้างฉลาด แต่ขี้ดื้อสุดในกลุ่มเลย” เจ้าหมามะยมเอียงคอเล็กน้อย คล้ายกับฟังอยู่ มาคินคุกเข่าลงเอามือแตะกรงเบา ๆ

“เฮ้ มะยม ใช่มั้ย” เขาเอ่ยเรียก เจ้ามะยมค่อย ๆ ก้าวมาดมปลายนิ้วของเขาแล้วเลียเบา ๆ ก่อนจะยืนพิงกรงให้ลูบหัว ร้อยดาวที่เดินตามมาทีหลัง เห็นภาพนั้นแล้วถึงกับยิ้ม

“คงเจอตัวที่ใช่แล้วแหละ” เธอพูดเบา ๆ มาคินยิ้มตาม

มือที่ลูบหัวหมา ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นกอดเบา ๆ ผ่านลูกกรง

“ใช่ มะยมใช่เลย” ตรงข้ามกัน ร้อยดาวนั่งคอเคล็ด เจ้าชิวาว่าที่พี่เจ้าของเอาให้ ร้อยดาวจูงมาด้วย นั่งบนตักเธอ แล้วเห่าใสมะยม

“เห่าอีกแล้ว!! จะเห่าใส่มะยมทำไมยม  หุบปากหน่อยสิ ” เจ้าชิวาว่าไม่สนใจ วิ่งข้ามตักร้อยดาวไปอีกฝั่ง กระโดดใส่ขวดน้ำที่เธอวางไว้มาคินหันมายิ้มกวน 

“เธอเลือกเองนะ จำได้ไหมว่าเธอพูดว่า ขอหมาที่ไม่ใช่หมา... ขอหมาที่มีนิสัยไดโนเสาร์” ร้อยดาวทำหน้าสิ้นหวัง

“ก็คิดว่าเค้าจะนิ่งเหมือนไดโนเสาร์ในพิพิธภัณฑ์ ไม่ใช่ไดโนเสาร์หลุดกรงแบบนี้"

เสียงเห่าปรี๊ด! ดังขึ้นตั้งแต่มาคินเปิดประตูรถ พร้อมที่จะพาเจ้าสองตวนี่กลับไปด้วย

 "เสียงเห่า”

 “ไม่ต้องแหกปาก  นี่แค่มะยมเดินขึ้นรถเฉย ๆ ไม่ได้จะขโมยน้ำเธอสักหน่อย” ร้อยดาวโวยกลับไปพร้อมชี้หน้าหมาน้อยในกระเป๋าเดินทางที่เปิดฝาไว้ 

       เจ้าหมาชิวาว่าขนยาวสีครีม ตาแป๋วแต่เห่ารัว ราวกับโต้เถียงได้จริง ๆ หางฟูตั้งตรงทั้งที่ตัวไม่ใหญ่ไปกว่าแขนของมาคินด้วยซ้ำ มาคินที่อุ้มเจ้ามะยมโกลเด้นไว้บนตักหัวเราะก๊ากจนตัวโยน

“เธอแน่ใจนะว่าเอาหมามา ไม่ใช่ลูกเป็ดใจร้อนติดเครื่องเสียง”

“ตลกมากนะมาคิน ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงได้หมาเสียงดังขนาดนี้มา ทั้งที่ตอนเลือกมันนั่งเงียบเรียบร้อยมาก”

 “ก็เหมือนบางคนตอนสัมภาษณ์เข้าค่ายไง” มาคินกระซิบล้อเบา ๆ

 “พูดอีกฉันหยิกนะ!” เธอหันไปขู่

        ขณะที่ทั้งคู่เถียงกัน เจ้าชิวาว่าตัวจิ๋ว (ที่ร้อยดาวยังไม่ได้ตั้งชื่อด้วยซ้ำ) ก็เริ่มปีนออกจากกระเป๋าเสียงดังฟืดฟาด

“เห้ย! ห้ามนะ นั่งอยู่ในนั้นเลย ห้ามข้ามเขตมะยม” หมาน้อยขู่ฟ่อใส่มะยมที่นั่งสงบเสงี่ยมหางพาดบนพื้นรถเหมือนผู้ใหญ่ใจดี

       มะยมแค่หันไปมอง ไม่เห่า ไม่ขู่ ไม่แสดงท่าทางหงุดหงิดอะไรเลย กลับยื่นหน้าไปดมเบา ๆ พรึ่บ!

 “ว้อก!” เสียงเห่าดังขึ้นอีกรอบแบบรัวระดับเมโทรนอม

 “โอ๊ย หยุดเห่าซักทีได้มั้ยฉันจะเวียนหัวตายอยู่แล้วววว!”

        ร้อยดาวเอามือปิดหูแล้วหันไปพิงเบาะ มาคินพยายามกลั้นขำแต่ก็หลุดออกมาอยู่ดี

“เจ้ามะยม นายอย่ารังแกน้องนะลูกนะ ถึงน้องจะเห่าน่าตีแต่ก็ยังเล็กกว่า”

“เห่าแบบนี้ไม่ได้เล็กแล้วมั้งคะ มันเหมือนยักษ์แคระขี้โมโหมากกว่า!”

“เอาน่าๆ ใจเย็นนะร้อยดาว เธอคิดว่านี่คือการฝึกความอดทนไงเหมือนตอนเราทำงานด้วยกันช่วงแรก ๆ”

“พูดอีกฉันจะเอาน้องชิว่านี่ไปฝากไว้บ้านนายเลย!” เจ้าหมาน้อยหันมาหาเธอแล้ว “ว้อก!” อีกที

“อย่ามาท้า เดี๋ยวได้หาบ้านใหม่จริงๆ แน” มาคินหัวเราะเสียงยาว แล้วค่อย ๆ เอื้อมมือมาลูบหัวเธอเบา ๆ

“เหนื่อยเหรอ” ร้อยดาวถอนหายใจยาว หันมามองหน้าเขา

“เหนื่อย แต่สนุกดี” เขายิ้ม และก้มลงกระซิบกับมะยม

“ดูไว้ลูกแม่ของนายคนนี้จริง ๆ แล้วใจดีนะ แค่เสียงดังหน่อยเท่านั้นเอง”

“ว้อก!” เสียงเห่าขึ้นอีกครั้ง ราวกับเจ้าชิวาว่าตัวจิ๋วจะสวนกลับด้วยความไม่เห็นด้วยทันที

“อ่ะ! ไม่ต้องเข้าข้างกันทั้งคู่ ฉันจะเอาพวกนายสองตัวไปปล่อยที่ฟาร์มให้หมดเลย!”

            แต่สีหน้าของเธอไม่ได้โกรธจริง กลับมีรอยยิ้มเจื่อน ๆ ที่หุบไม่ลง มาคินมองแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ รถยังแล่นต่อไป บนเส้นทางกลับบ้านของทั้งสอง

         มีเสียงเห่า เสียงหัวเรา เสียงทะเลาะเบา ๆ และเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้จะมีตัวป่วนสองตัวนั่งอยู่ตรงเบาะหลังก็ตาม

         ห้องนั่งเล่นของร้อยดาวถูกจัดไว้อย่างเรียบง่าย พรมขนนุ่มกลางห้องมีเบาะสีชมพูจางๆ ที่เธอเพิ่งซื้อมาจากร้านสัตว์เลี้ยงข้างฟาร์ม และวางถ้วยข้าวไว้เป็นระเบียบ ทั้งหมดเพื่อ “เธอ” หมาน้อยขนยาวที่เธอยังไม่ได้ตั้งชื่อ

 “นอนได้แล้วมั้งเธอ เห่าอะไรนักหนา โหวกเหวกยังกะเจอผี!”

เสียงเห่าแหลม ๆ ยังดังไม่หยุด ร้อยดาวยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงขอบพรม จ้องตากับหมาน้อยที่นั่งอยู่กลางบ้าน หูตั้ง หางฟู ปากจิ๋ว ๆ แหวกเสียงออกมาเหมือนมีไมค์จิ๋วในลำคอ

 “ว้อก! ว้อก! ว้อกกก!”

“จะเอายังไง อาหารก็ให้ หมอนก็มี อากาศก็ดี หรือจะให้เปิด N*****x ให้ดูด้วย” เจ้าชิวาว่าเดินวนไปมาราวกับตรวจสอบบ้าน แล้วพอเธอก้าวเข้าใกล้ ก็หันมาเห่าใส่เต็มแรง

“โอ้ย! หมาบ้านไหนเนี่ย ฉันจะประสาทกินแล้ว" เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง แล้วค่อยๆ หยิบมือถือขึ้นมา ติ๊ง

 “คืนแรกกับลูกสาวเป็นไงมั่งครับคุณแม่ ” มาคินล้อเรียน 

 “เสียงน้องทำฉันรู้สึกเหมือนอยู่กลางดงรถติดตอนเย็นที่อโศก”

 “5555 สู้ๆ นะ ช่วงแรกมันจะเหนื่อยหน่อย แต่เดี๋ยวน้องจะติดเราเอง”

 “ติดมั้ยไม่รู้ แต่ถ้ายังเห่าแบบนี้ต่อไป ฉันนี่แหละจะติดโรงพยาบาลก่อน” เธอส่งข้อความพร้อมกับถอนหายใจ แต่ทันทีที่เธอวางโทรศัพท์ เจ้าหมาตัวน้อยก็หยุดเห่า

“หือ” เธอกะพริบตา มองไปรอบห้องเงียบๆ ไม่มีเสียงอะไร

นอกจากลมหายใจฟืดฟาดของหมาน้อยที่เดินมานั่งจ้องหน้าเธอ

“อะไรอีกล่ะ” ร้อยดาวพึมพำ หมาน้อยยื่นหน้าเข้ามาดมมือเธอเบา ๆ แล้วนั่งลงหน้าเธอเงียบ ๆ

“จะบอกว่า แค่อยากให้ฉันนั่งข้าง ๆ เหรอ” เธอกระซิบเหมือนพูดกับเด็กเล็ก หมาน้อยไม่ตอบ (แน่นอนล่ะ) แต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลง มันไม่ได้เห่าอีกแล้ว แค่มอง มองเธออยู่ตรงนั้น

“โอเค งั้นคืนนี้นอนกับเธอก็ได้” ร้อยดาวพูดพร้อมยิ้มอ่อน ๆ

          เธอยกเบาะของหมามาวางขางเตียงนอน แล้วเอนตัวนอนบนเตียง หมาน้อยเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ขดตัวเล็ก ๆ พร้อมซบหัวลงที่แขนของเธอ แสงไฟสีส้มในห้องสลัวลง เสียงข้างนอกสงบและเสียงหัวใจของเธอก็สงบลงเช่นกัน

         คืนนี้ไม่มีดนตรี ไม่มีคอนเสิร์ต ไม่มีเสียงหัวเราะของมาคิน แต่เธอกลับไม่รู้สึกเหงาเลย…

 “เอาไว้พรุ่งนี้จะตั้งชื่อให้ก็แล้วกันนะจ๊ะ เจ้านักเห่า”