บ้านมาคินกับสองหมา

 มะยมกับบ้านหลังแรกของพ่อ มาคินพาหมาร้อยกลับมาด้วยเขาบอกแค่น้องชายไม่ได้บอกพ่อแม่

“พ่อกับแม่อยู่บ้านนะพี่คิน จะให้ผมโทรบอกก่อนมั้ย”

          เสียงแตกหนุ่มของน้องชายมาคินดังลอดออกมาจากปลายสาย ชายหนุ่มในเสื้อยืดตัวหลวมและกางเกงวอร์มสบาย ๆ ยิ้มบางขณะอุ้มเจ้ามะยมขึ้นมาแนบอก รถของเขาจอดอยู่หน้ารั้วบ้านหลังเดิมที่มีต้นลีลาวดีอยู่ตรงมุมซ้ายของสนาม

“ไม่ต้อง เดี๋ยวเปิดประตูเลย เดี๋ยวมีเซอร์ไพรส์ให้แม่”

           ประตูเลื่อนช้า ๆ เปิดออกก่อนที่มาคินจะอุ้มเจ้ามะยมเดินเข้าไปในสวนหน้าบ้านที่คุ้นตา กลิ่นไม้ดอกที่แม่เขาปลูกยังคงหอมเหมือนเดิม แต่อย่างเดียวที่เปลี่ยนไป คือเด็กตัวกลมขนทองในอ้อมแขนที่ส่งเสียง “ฮึ่ม ๆ” เบา ๆ คล้ายตื่นเต้น

“โธ่ลูก เดี๋ยวเจอคุณย่าแล้วอย่าหลบหลังพ่อนะครับ” มาคินพูดกับเจ้ามะยมพลางหัวเราะเบา ๆ

“คิน” เสียงคุณแม่ตะโกนมาจากประตูบ้านก่อนจะปรากฏตัวพร้อมผ้ากันเปื้อนพิมพ์ลายการ์ตูน แม่ได้ยินเสียงรถ

“แม่" มาคินยิ้มกว้าง แม่วิ่งออกมาแต่ชะงักไปนิดเมื่อเห็นเจ้ามะยมในอ้อมแขนลูกชาย

 “นั่นเอาตัวอะไรมาด้วย”

 “หลานแม่ครับ ชื่อมะยม”

 “อะไรนะ " แม่ตาโต 

“ไปเก็บหมาใครมาอีกแล้วลูก”

 “ไม่ได้เก็บครับรับมาเลี้ยงครับ มีพี่เอฟซีให้มาร้อยดาวเธอก็ได้มาด้วยแบบมินิ”

           เจ้ามะยมมองหน้าคุณย่าด้วยสายตาซื่อ ๆ พร้อมแลบลิ้นเล็ก ๆ เหมือนทักทายดีใจแต่ไม่เห่าสักนิด

 “โอ๊ย...หน้างี้น่ารักจัง มาเร็ว ๆ ให้ย่าอุ้มหน่อย”

           ไม่ถึงห้านาที เจ้าหมาขี้อ้อนก็นอนพุงอืดอยู่บนตักคุณแม่อย่างมีความสุข พร้อมกินอาหารบดลูกสุนัขจากแม่อย่างเรียบร้อย

 “เหมือนจะรักหมามากกว่าลูกนะเราอะ” มาคินแซวแม่ พลางมองภาพนั้นอย่างพอใจ

“มีหมาแล้ว ทีนี้ก็ฝากดูแลดี ๆ อย่าปล่อยให้น้องเหงา” พ่อที่เดินลงมาจากชั้นบน ได้ยินมาคินพูดเสียงเรียบ ๆ แต่ก็ยิ้มมุมปาก

" สวัสดีครับพ่อ ฝากดูแลเขาอย่างดี เอฟซีผมให้มา"

"ให้มาเลี้ยงไม่แถมข้าวสารมาด้วยหละ" พ่อเดินมาเขกหัวมะยม หมาน้อยเห่าใส่โดนทำร้าย

           คุณแม่ที่ฟังอยู่เงียบ ๆ เงยหน้าขึ้นสบตาลูกชาย แล้วลูบหัวมะยมเบา ๆ

---

          เวลาผ่านไปจนเย็น มาคินช่วยแม่รดน้ำต้นไม้ ส่วนเจ้ามะยมก็นอนแผ่กลางสนาม ขุดดินเล่นเป็นหย่อม ๆ เด็กชายจากบ้านฝั่งตรงข้ามเดินผ่านมาแล้วทัก

“พี่ครับ น้องหมาพันธุ์อะไรครับ”

"โกลเด้นครับ ชื่อมะยม”

 “น่ารักคับ”   เจ้ามะยมได้ยินเสียงก็ลุกขึ้นมาสะบัดหางแรง ๆ แล้วเดินไปดมมือเด็กคนนั้นเบา ๆ ข้างรั้ว

 “มันขี้อ้อนแบบนี้ตั้งแต่วันแรกเลยเหรอลูก?” แม่ถามจากหลังแปลงดอกไม้

 “ไม่ครับวันแรกก็เงียบ ๆ หน่อย แต่พออยู่ด้วยกันหลายวัน เหมือนเขาเริ่มรู้ว่าเราไม่ทิ้งเขาแน่” แม่เงียบไปก่อนจะพูดว่า

“หมามันก็เหมือนคนนะลูก แค่อยากรู้สึกปลอดภัยเท่านั้นแหละ” มาคินยิ้ม ก่อนจะก้มลงเกาหัวเจ้ามะยมเบา ๆ

 “ผมจะพามาฝากแม่ที่นี่มีพื้นที่ให้วิ่งเล่น  มีคนช่วยดูแล ผมจะกลับบ้านบ่อย ๆ บ้านนี้มีที่ว่างสำหรับนายเสมอมะยม”

          เช้าวันอาทิตย์ แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านลงมาบนใบหน้าของมาคิน เขายังไม่ได้ลืมตา แต่รับรู้ได้ถึงเสียงเล็บขูดเบา ๆ ที่ประตูห้อง กึก ๆ ๆ ๆ ๆ หมาน้อยมานอนด้วยในคืนนี้

“ฮื่อมะยม จะออกไปข้างนอกเหรอ” เขาพึมพำขณะลุกจากเตียง

          พอเปิดประตูเท่านั้น เจ้าหมาขนทองพุ่งปราดออกไปทันที พร้อมเสียงเห่าร่าเริงที่ทำให้คนทั้งบ้านตื่นขึ้นมาพร้อมกัน

“คิน มะยมจะไปต้อนวัวรึไงแต่เช้า” เสียงพ่อตะโกนจากห้องข้าง ๆ

“เปล่า หมามันปวดขี้มั้งครับพ่อ” เขาบ่นเบา ๆ พลางเดินตามไปด้านหน้า แต่ไม่ทันถึงประตู

กริ๊ง!

            เสียงกริ่งดังขึ้น และเสียงเห่าอีกสายหนึ่งก็ดังตามทันที

แหลมสูงและโวยวาย เสียงเล็ก ๆ แต่แหลมแสบหู

“อุ๊ยเสียงหมาอีกตัวเหรอ” แม่ของมาคินพูดขึ้นจากครัว  มาคินเปิดประตูออกมา

          ร้อยดาวยืนอยู่พร้อมเจ้าชิวาว่าขนยาวที่เห่าแว้ก ๆ ไม่หยุด เธอผมยุ่ง เสื้อยืดยับ แถมใต้ตาคล้ำอย่างกับไม่ได้หลับมาทั้งคืน

“คิน ฉันเอาตัวต้นเหตุม่ด้วย” เธอพูด

“ต้นเหตุ”

“มันทำฉันแทบไม่ได้นอน แล้วมันก็โวยวายทั้งคืน เห่ากับแมว เห่ากับหมอน เห่ากับจิ้งจก ขนาดฉันหลับ มันยังปลุกฉันขึ้นมาเห่าใส่ผ้าห่ม” มาคินกลั้นหัวเราะ มะยมที่อยู่ข้างหลังวิ่งออกมาทางสนามหน้าบ้านและแน่นอน เจ้าชิวาว่าจอมโวยพุ่งตามไปทันที พร้อมเสียงเห่าอย่างกับจะเปิดศึก

“เฮ้ย ๆ อย่ากัดกัน” มาตินโผล่หน้าจากระเบียงชั้นสอง

“กัดไม่ได้หรอกค่ะมาติน มะยมอ่ะนิ่งมาก แต่เจ้าตัวจิ๋วนี่ไม่แน่” ร้อยดาวบ่นเสียงเหนื่อย

        มาคินเดินออกมายืนข้าง ๆ เธอ แอบเหล่มองใต้ตาคล้ำ ๆ ของร้อยดาวแล้วแซว

“อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับหมาทั้งคืนจนไม่ได้พักเลย”

“ก็หมาแสบอ่ะ ฝันร้ายตอนนอน แถมฉันก็สงสารมัน เลยพาไปนอนด้วยแล้วมันก็ เห่าใส่หมอน เห่าใส่เงาในกระจกฉันยันตีสี่" มาคินกลั้นหัวเราะอีกครั้ง

           ตอนนั้นเองเสียงหมาเห่าดังลั่นจากสนาม เสียงหมาชิวาว่าขนาดพกพาเห่ากระแทกเสียงสูง รัวติดกันไม่หยุดจน

“โอ๊ยจะเห่าอะไรแต่เช้าวะ”เสียงเพื่อนบ้านตะโกนจากอีกบ้านหนึ่ง ร้อยดาวสะดุ้ง มาคินสะดุด หันไปทางรั้วข้างบ้านทันที

“ขอโทษค่ะ หมายังเล็กค่ะ” ร้อยดาวร้องตะโกนขอโทษหน้าเหวอ มาคินแอบอมยิ้ม แล้วกระซิบเบา ๆ ข้างหูเธอ

“ก็ไม่ใช่แค่หมาหรอก เจ้าของก็ยังใหม่กับที่นี่เหมือนกัน” เธอหันมาจ้องเขาตาเขียว

 “อย่าแซว”

“ก็ไม่ได้แซว แค่จะบอกว่าถ้าเหนื่อยกับเจ้าจิ๋วล่ะก็ คืนนี้มานอนนี่ก็ได้นะ จะได้มีคนช่วยเลี้ยง” เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที

“ใครจะไปนอนด้วยกันหมาแบบนั้น  หมาแบบนั้นที่ฉันหมายถึงคือนายนะ"

“ก็หมาตัวโตใจดีชื่อมะยมไง” เขาว่าพลางหัวเราะ

          เสียงหัวเราะเบา ๆ แทรกมากับแดดเช้าที่เริ่มร้อนในขณะที่เจ้ามะยมกับเจ้าชิวาว่ายังวิ่งไล่กันอยู่กลางสนามพร้อมเสียงเห่าที่เริ่มแผ่วลง เหมือนความสัมพันธ์ของคนสองคนที่แม้จะทะเลาะกันไปมา แต่ก็ค่อย ๆ ปรับจูนกันได้ทีละนิด

       

          ช่วงเย็น กลิ่นข้าวหอม ๆ ลอยออกมาจากครัวบ้านมาคินพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ จนเมื่อทุกคนมานั่งพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร  รวมถึงสองหมาน้อยที่มีชามของตัวเองอีกมุมนึงของบ้าน

“ร้อยดาว ตักข้าวเพิ่มมั้ยลูก” แม่มาคินยื่นช้อนมาตักข้าวให้

ร้อยดาวรีบยกชามข้าวของตัวเองไปตรงหน้า

“ขอบคุณนะคะคุณน้า  หนูฝากเจ้าก้อนเมฆไว้ก่อนนะคะ คุณจะลำบากรึเปล่า” เธอหันไปมองเจ้าชิวาว่าจอมเหวี่ยงที่ตอนนี้นอนขดอยู่ข้างถ้วยน้ำของมะยม สองหมายังไม่หยุดเขม่นกัน แต่ดูเหมือนจะเพลียแล้วเพราะวิ่งเล่นมาทั้งวัน แม่มาคินหัวเราะ 

“ไม่ลำบากหรอกลูก หมาตัวเท่านี้เองเดี๋ยวแม่จัดการได้ อยู่บ้านนี้สบายอยู่แล้ว” เธอหันไปมองมาคินที่กำลังช่วยพ่อเก็บจานชาม 

“แต่แกน่ะ! เห็นมั้ยสุดท้ายหมาก็กลับมาอยู่กับแม่” มาคินหันมายิ้มแหยพ่อบ่น

 “ก็กลัวจะเลี้ยงไม่ดีอะพ่อ งานก็ต้องออกกองถ่ายเอ็มวีอาทิตย์หน้าอีกมะยมมันยังเด็กด้วย” ร้อยดาวหันมาหรี่ตาใส่เขาทันที

“แล้วใครเป็นคนบอกเองนะว่า จะเลี้ยงเองให้ได้”

“ก็เลี้ยงสิ"  มาคินยักไหล่ยิ้มขำ 

“ก็เลี้ยงแต่ให้แม่ช่วยบ้าง แค่ครึ่งนึงเอง”

“เลี้ยงครึ่งนึงแต่เวลามันซน แม่ต้องจัดการหมด” แม่ว่าพลางหัวเราะ พ่อมาคินส่ายหน้า 

“เลี้ยงหมายังต้องให้แม่ดูแล โตไปจะเลี้ยงลูกไหวรึเปล่า” มาคินสำลักน้ำทันที 

“พ่อ! พูดอะไรเนี่ย!” ร้อยดาวหน้าแดง

 “คินยังไม่พร้อมหรอกค่ะ ขนาดหมาตัวเดียว”เธอชี้ไปที่ก้อนเมฆ

 "ฉันยังต้องลากมาไว้กับป้าด้วยเลย”

           ทุกคนในโต๊ะหัวเราะพรืดขึ้นมาพร้อมกันมะยมนอนฟุบข้างเท้าของแม่ ส่วนก้อนเมฆก็หันมาเห่าเบา ๆ เหมือนจะเถียงแต่ไม่มีแรงแล้ว

             หลังอาหารเย็น ร้อยดาวเดินเก็บชามไปเก็บในครัวด้วยความเกรงใจมาคินเดินตามไปหยอดคำพูดแกล้ง

“ดื้อกับหมา ดื้อกับคน หรือจะดื้อกับฉันด้วย”

“ดื้อกับหมาเพราะมันเห่า ดื้อกับนายเพราะนายดื้อกว่า”

“เออ แต่ดื้อแค่ฉันก็พอ อย่าดื้อกับแม่ฉันนะ” เขายิ้มแป้นร้อยดาวเบ้ปาก 

“หึ ยังดีนะที่แม่ใจดี” มาคินยื่นมือไปเขี่ยผมเธอเบา ๆ

“เออขอบใจนะ ที่ยอมให้ก้อนเมฆอยู่ที่นี่ด้วย จะได้ไม่ต้องห่วงเวลางานเข้า มะยมได้มีเพื่อน” ร้อยดาวย่นจมูกเล็กน้อยก่อนจะพึมพำ 

“ก็ห่วงเหมือนกันแหละ กลัวแม่จะเหนื่อย อีกไม่นานเอาไปไว้กับแม่”ร้อยดาวหมายถึงแม่ตัวเอง

            สุดท้ายคืนนี้บ้านมาคินมีหมาเพิ่มมาอีกหนึ่งตัว เสียงเห่าอาจจะดังบ้างในตอนกลางคืน แต่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ระหว่างสองคนที่เหมือนจะฝากหัวใจและหมา ไว้ให้กันดูแลไปพร้อมกัน