อดีตของร้อยดาว

อดีตของร้อยดาว

เบื้องหลังเพลงที่ไม่มีชื่อเธอ

เสียงลมจากแอร์ตัวเก่าดังหึ่ง ๆ ในห้องซ้อมส่วนตัวที่ร้อยดาวใช้ฝึกทุกวัน คืนนี้เธอนั่งอยู่ตรงมุมเดิมที่ใกล้เปียโนไฟฟ้ามากที่สุด มือบางยังคงถือโน้ตเพลงเก่าแผ่นเดิมไว้แน่น ปลายนิ้วที่เคยแต่งทำนองนั้นสั่นเล็กน้อยเหมือนกำลังรื้อความทรงจำที่เธอพยายามลืมมาตลอด

ร้อยดาวถอนหายใจ ลมหายใจร้อนวาบเพราะเพิ่งร้องเพลงใหม่กับมาคินจนคอแห้ง แต่สิ่งที่ติดอยู่ในหัวเธอกลับไม่ใช่เพลงใหม่ ไม่ใช่ท่อนฮุคหวาน ๆ ที่เขาเพิ่งชมว่าเพราะที่สุดตั้งแต่แต่งมา กลับเป็นประโยคท่อนหนึ่งในสมุดโน้ตแผ่นนี้ที่เธอแต่งมันด้วยลายมือสั่น ๆ ในวันที่ยังอายุไม่ถึงยี่สิบ

“ฉันยังจำเนื้อเพลงได้ทุกคำเลยมาคิน แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ร้องมัน" เสียงเธอเบาราวกับกลัวว่าลมแอร์จะพัดมันหายไป

มาคินหันมามองแฟนสาวตรงหน้า เขานั่งพิงขอบเปียโน ปล่อยให้เสียงกีตาร์โปร่งที่เพิ่งวางไว้เงียบสนิท

แสงไฟสีส้มอ่อนสะท้อนในดวงตาเขาอย่างระมัดระวัง

เขารู้ดีว่าร้อยดาวรักทุกคำ ทุกท่อน ทุกเมโลดี้ในสมุดโน้ตนั้นมากแค่ไหน เขาเคยเห็นเธอลงแรง แก้คำ แก้คอร์ดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่เคยเห็นเธอพูดถึงมันด้วยแววตาเจ็บเท่านี้มาก่อน

“ทำไมล่ะดาว นั่นเพลงของเธอไม่ใช่เหรอ” เสียงมาคินไม่ได้ดัง แต่มันหนักแน่นพอจะสะกิดความรู้สึกเธอให้ไหลย้อนกลับไปวันแรกที่ทุกอย่างพัง

ร้อยดาววางสมุดโน๊ตลงบนตัก มือลูบขอบกระดาษที่มีรอยขาดตรงมุม ดวงตาเธอสั่นระริกเหมือนคลื่นเล็ก ๆ ที่ซัดซ้ำอยู่ข้างใน หยาดน้ำตาเม็ดจิ๋วเกาะขอบตาแต่ยังไม่ยอมร่วง

“ตอนนั้นฉันยังเด็กเกินไป ไม่มีใครสอนว่าลิขสิทธิ์มันสำคัญแค่ไหน” เสียงเธอสั่นเครือแต่พยายามกดมันไว้

ภาพวันนั้นย้อนกลับมาทีละเฟรม ห้องอัดเสียงเล็ก ๆ กลิ่นไมโครโฟนที่ยังใหม่ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ใส่สูทหล่อเหลา เขายื่นเช็คเงินก้อนแรกในชีวิตให้เธอ

มันคือจำนวนเงินที่มากพอจะซื้อตู้เย็นใหม่ให้แม่ ซื้อชุดนักเรียนให้น้อง ซื้อทุกอย่างที่บ้านเธอไม่มีในตอนนั้น แต่สิ่งที่กันจ์เอาไปคือเพลงหนึ่ง เพลงที่เธอใช้หัวใจแลกมันมา

“ฉันขายเพลงให้กันจ์ด้วยเงินก้อนเดียว แล้วเขาก็เอาไปทำดนตรีใหม่ เปิดเวทีคอนเสิร์ต โกยรายได้ไปหมด” น้ำเสียงร้อยดาวเหมือนคนยอมรับความจริง แต่มาคินกลับไม่อาจยอมรับได้ง่าย ๆ

เขาขยับเข้ามาใกล้ มือหนายกขึ้นลูบผมเธอเบา ๆ ปลายนิ้วสัมผัสแผ่นหลังที่สั่นเพราะเจ้าของร่างกำลังกลั้นสะอื้น

“แล้วเธอ ไม่ได้อะไรเลยเหรอ ไม่มีเครดิต ไม่มีชื่อ ไม่มีอะไรเลย” ร้อยดาวส่ายหน้าเบา ๆ เธอหัวเราะแห้ง ๆ ทั้งน้ำตา มันคือเสียงหัวเราะที่คนฟังจะเจ็บแทนมากกว่าขำ

“ไม่มี ไม่มีแม้แต่คนจะออกมาปกป้องฉันด้วยซ้ำ”

เธอฝืนยิ้ม มองมือมาคินที่ประสานอยู่กับมือเธอ วันนั้นที่เธอขายเพลง เธอคิดแค่ว่าตัวเองยังไม่มีใคร แต่วันนี้อย่างน้อยก็ยังมีคนคนนี้ที่นั่งข้างเธอ กำลังจับมือเธอไว้

เสียงนาฬิกาดิจิทัลในห้องดังติ๊ก ติ๊ก แต่สำหรับร้อยดาว เพลงนั้นมันยังอยู่ในหัวเธอทั้งท่อน ทั้งเมโลดี้ เหมือนมันไม่มีวันหายไป เพลงที่ไม่มีชื่อเธอแต่เป็นส่วนหนึ่งของหัวใจเธอไปแล้ว

เสียงลมหายใจร้อยดาวยังสั่นอยู่ในห้องซ้อมเล็ก ๆ

เธอพยายามเช็ดน้ำตาออกด้วยหลังมือ แต่ยิ่งปาดกลับยิ่งแดง เธอไม่อยากให้มาคินเห็นน้ำตาที่เธอเก็บไว้นานนับปี

“ถ้ากันจ์ยังถือสัญญาอยู่ เธอก็ทำอะไรไม่ได้ใช่มั้ย”

เสียงมาคินดังขึ้นช้า ๆ แต่กดต่ำจนน้ำเสียงเขาเหมือนเก็บกลืนความโกรธเอาไว้ เขาเลื่อนมือไปกุมมือแฟนสาวแน่น นิ้วโป้งลูบหลังมือเธอเบา ๆ เหมือนจะบอกว่าเขายังอยู่ตรงนี้

ร้อยดาวพยักหน้า ทั้งที่ปากเม้มจนขอบปากซีด ภาพวันนั้นย้อนกลับมาเหมือนฉากภาพยนตร์เก่า วันนั้นกันจ์ยืนอยู่ตรงหน้าห้องอัด เธอถือสมุดเนื้อเพลงไว้ในมือ น้ำเสียงกันจ์ที่ยกขึ้นเฉียบขาดเหมือนเจ้านาย มันไม่ใช่เสียงเพื่อนศิลปินอีกแล้ว

เขายื่นสัญญาฉบับนั้นมาให้เธอเซ็น พร้อมเงินสดในซองบาง ๆ ร้อยดาวตอนอายุสิบแปดไม่รู้จักคำว่า “ลิขสิทธิ์” ดีพอ

เธอเห็นแค่เงินก้อนเดียวที่จะเอาไปซื้อข้าวให้แม่ กินข้าวให้ครบสามมื้อให้ได้สักครั้ง

แต่พอเพลงนั้นดัง กันจ์กลับไปยืนอยู่บนเวทีที่เธอเฝ้าฝัน ส่วนเธอกลายเป็นเพียงชื่อท้ายเครดิตเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครได้อ่าน

“ฉันคิดว่าฉันจะลืมมันได้แล้วนะ แต่พอมีข่าวขุดเรื่องเก่า ทุกอย่างมันย้อนกลับมาเหมือนแผลเดิม”

เสียงร้อยดาวเบาหวิว เธอก้มหน้าลงมองมือมาคินที่ยังประสานอยู่กับมือเธอ อุณหภูมิร่างกายเขาอุ่นขึ้นนิดหน่อยเหมือนจะปลอบเธอทางอ้อม แต่มาคินรู้แค่ความอบอุ่นจากฝ่ามือเขา มันไม่พอจะลบสัญญาเล่มนั้นได้เลย

---

ความสงสัยของมาคิน

คืนนั้นหลังร้อยดาวเข้านอน มาคินยังนั่งเปิดแท็บเล็ตอ่าน ข่าววงการเพลงไม่หยุ เขาไล่ดูเครดิตเพลงที่กันจ์เคยมี ไล่ย้อนทุกงานเก่า ๆ ของร้อยดาวที่เธอเคยเล่าแบบขาด ๆ หาย ๆ

ยิ่งอ่าน เขายิ่งโกรธ โกรธที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเคยถูกกินเปล่า ๆ ทั้งเพลง ทั้งความฝัน มาคินตัดสินใจแชทหาพี่โปเต้ทันทีข้อความสั้น ๆ ส่งเข้าไปตอนเกือบตีสอง

“พี่ว่างมั้ย ผมมีเรื่องอยากคุย”

โปเต้โปรดิวเซอร์รุ่นพี่ที่เขาเคารพ ตอบกลับมาว่าให้มาเจอที่ห้องมิกซ์ พรุ่งนี้เช้า

---

โปเต้รับฟัง — ลางร้ายที่ไม่เคยเลือน

เช้าวันต่อมา โปเต้นั่งอยู่กับมาคินในห้องมิกซ์เสียงที่มีกลิ่นกาแฟคละคลุ้ง

โปเต้ถือแก้วกาแฟร้อน ๆ มือหนึ่ง ส่วนอีกมือวางบนตักเหมือนกำลังเตรียมใจจะฟังเรื่องยุ่ง ๆ ที่เด็กมันจะพูด

> “เพลงที่ร้อยดาวเคยแต่ง…ที่หายไปอยู่กับกันจ์จริงใช่มั้ยพี่?”

เสียงมาคินไม่ได้ดัง แต่มันกดแน่นเหมือนพยายามกักความเดือดเอาไว้ไม่ให้ระเบิด

โปเต้ถอนหายใจ

เขามองหน้ามาคิน ดวงตาเต็มไปด้วยความจริงที่ไม่อยากพูด แต่ก็ต้องพูด

> “จริง… ตอนนั้นกันจ์ยังอยู่ค่ายเฮีย เขาเอาเพลงดาวไปขึ้นเวทีคอนเสิร์ตใหญ่ทั้งที่น้องมันยังไม่ได้แม้แต่เครดิตเป็นทางการด้วยซ้ำ”

โปเต้วางแก้วกาแฟลง เสียงกระทบโต๊ะไม้ดังแกร๊งเบา ๆ

เขาเอามือถูหน้าตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย

> “ตอนนั้นเฮียก็เพิ่งจับได้ เฮียเลยบีบให้กันจ์ลาออก หยุดชื่อเขาในค่าย เพราะสงครามเกลียดคนที่เอาเปรียบน้องศิลปินที่สุด…แต่สัญญาเก่า กันจ์มันยังถือไว้ มันใช้เป็นอาวุธขู่ดาวได้ตลอด”

โปเต้พูดช้าแต่ชัด ทุกคำเหมือนกรีดลงกลางใจมาคิน

---

แผนเฮียสงคราม — เมื่อหัวเรือใหญ่ลุก

ไม่กี่ชั่วโมงถัดมา มาคินตามโปเต้ไปหาสงครามถึงห้องทำงานใหญ่

สงครามนั่งไขว้ขาบนโซฟาหนัง แท็บเล็ตวางบนตักเหมือนทุกครั้งที่เขากำลังคิดอะไรลึก ๆ

ภาพข่าวยิปซียังหมุนวนในทีวีจอใหญ่ แต่ตอนนี้หัวเรื่องเปลี่ยนเป็น “ข่าวลือเบื้องหลังร้อยดาว”

มาคินสบตาเฮียสงครามตรง ๆ อย่างคนที่ไม่อยากให้แฟนถูกทำร้ายซ้ำ

> “เฮียรู้เรื่องกันจ์หมดแล้วใช่มั้ย?”

สงครามไม่ได้ตอบทันที เขาเลื่อนสายตาจากทีวีมาจ้องมาคิน ดวงตาคมกริบเหมือนคนอ่านใจทะลุ

> “ฉันรู้… แล้วฉันก็รอวันนั้นมานานเหมือนกัน”

เสียงเขาราบเรียบแต่แฝงรอยขึงขัง

โปเต้ยืนอยู่ข้างโซฟา คอยมองหน้าสงครามกับมาคินสลับกัน

สงครามยกนิ้วเคาะแท็บเล็ตช้า ๆ

แสงหน้าจอสว่างขึ้นเป็นไฟล์สัญญาเก่าที่ร้อยดาวเซ็นตอนสิบแปด

ตรายางชื่อกันจ์ยังอยู่ครบถ้วน

> “ไอ้กันจ์มันยังใช้สัญญาเก่านั่นเล่นงานร้อยดาวไม่ได้หรอก ถ้าฉันดึงเพลงกลับมาได้ ฉันไม่เคยลืมว่ามันเอาเปรียบน้องฉันยังไง”

เขาหรี่ตาลง ดวงตาสีเข้มของหัวเรือใหญ่สะท้อนแววร้ายลึก ๆ ที่เก็บไว้

> “แต่จะจัดการให้ราบคาบได้… ดาวต้องยอมเปิดปาก ยอมสู้ไปพร้อมกับฉัน ไม่งั้นมันจะจบแค่ลือแล้วก็เงียบเหมือนเดิม”

---

ความลับที่รอวันถูกปลดล็อก

คืนนั้นร้อยดาวกลับมาซ้อมเพลงใหม่กับมาคินอีกครั้ง

เสียงเธอยังสวย แต่ทุกคำที่เปล่งออกมามันสั่นเหมือนหัวใจเธอยังเก็บแผลนั้นไว้ไม่มิด

มาคินกอดเธอแน่นกว่าทุกวัน ในหัวเขามีแต่คำถาม ถ้าเธอกล้าจะลุกขึ้นสู้เพื่อเพลงนั้น เขาจะยืนอยู่ข้างเธอได้แค่ไหน

และในมุมมืดที่ไม่มีใครเห็น กันจ์เองก็เริ่มได้กลิ่นสงครามกลับมาล่าหนี้เก่า เขาไม่เคยคิดว่าสาวน้อยที่ร้องไห้ข้างห้องซ้อมวันนั้น จะมีวันกลับมายืนบนเวทีอย่างสง่างามได้อีก

แต่คราวนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว และเพลงที่ไม่มีชื่อเธอ อาจจะได้กลับมาเป็นของเธออีกครั้ง