เด็กใหม่ของเฮีย

หน้าห้องประชุมบ่ายคล้อยแสงแดดตกกระทบกับพื้นกระเบื้องเย็น ๆ ของโถงค่าย รอยเท้าส้นสูงของ “ยิปซี” เดินฉับ ๆ ออกมาจากห้องประชุม สีหน้าเธอฉุนเฉียว ตาแดง ๆ บ่งบอกว่าเพิ่งผ่านความคับแค้นใจมาอย่างหนัก ทันใดนั้น

“เอ๊ะ… ยิปซี" เสียงหนึ่งดังขึ้นเบา ๆ

ร้อยดาว ที่เพิ่งเดินมาจากอีกทาง เธอถือสคริปต์ประชุมไว้ในมือ เตรียมจะเข้าไปคุยงานกับพี่โปเต้พอดี ยิปซีหยุดฝีเท้ากะทันหัน ดวงตาเธอเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่ปิดบังความไม่พอใจ

“อ้อ ไม่แปลกใจเลย” เธอแสยะยิ้ม เยาะเย้ยราวกับรอจังหวะนี้มานาน

“ถึงว่าทำไมช่วงนี้เฮียถึงหายหน้า ไม่สนใจฉันเลยที่แท้ก็มัวแต่เอาใจ เด็กใหม่” ร้อยดาวขมวดคิ้ว

“พี่หมายถึงอะไร”

“อย่าแอ๊บใส่นะร้อยดาว เธอรู้ดีว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่” น้ำเสียงของยิปซีเริ่มดังขึ้น รอยยิ้มบิดเบี้ยวเจือแรงแค้น

“เข้ามาค่ายไม่ทันไรก็ได้ขึ้นโปรเจคทุกตัว คนอื่นเขาอยู่นานเป็นปี ยังไม่เคยได้โอกาสแบบนี้เลยด้วยซ้ำ” ร้อยดาวหน้าชาวูบ เธออึ้ง ไม่คิดว่าจะโดนกล่าวหาแบบนั้น

“เฮียไม่เคยแม้แต่จะเปิดห้องคุยกับใครนานขนาดนั้น แต่เธอแค่ทำหน้าซื่อ ๆ ส่งยิ้มทีสองทีก็ขึ้นเวทีแล้ว”

“เธอคิดว่าคนอื่นไม่เห็นหรือไง ว่าเธอมันแค่เด็กเส้น!”

“พอเถอะ” ร้อยดาวพูดเสียงแผ่ว มือกำแน่นยิ่งพูดเหมือนบ่งบอกตัวเอง

“ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร แต่ฉันไม่ได้”

“อย่าทำตัวเป็นนางเอกที่ไม่รู้เรื่องอีก ทุกคนก็พูดกันทั้งนั้น ว่าเธอเป็นคนพิเศษของเฮีย” เสียงนั้น ดังพอจะลอดเข้าไปถึงหน้าประตูห้องซ้อมดนตรีทีมโปเต้

ประตูเปิดออก พร้อมร่างสูงของ มาคิน ที่ก้าวออกมาพร้อมสีหน้าเครียดจัด เขาหยุดนิ่ง เมื่อเห็นสองสาวยืนประจันหน้าเขาได้ยินชัดทุกคำ

“พูดอะไรของเธอ ยิปซี” เสียงมาคินเข้มและนิ่งผิดปกติ ดวงตาเขาจับจ้องไปยังใบหน้ายิปซีอย่างตรงไปตรงมา ยิปซีสะดุ้งนิดหนึ่ง แต่ยังเชิดหน้า

“ก็พูดในสิ่งที่ทุกคนคิด แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา”

“พี่ก็น่าจะรู้ว่าร้อยดาวได้โปรเจคเพราะอะไร”

“พอได้แล้ว!” มาคินเสียงแข็ง

“เธอกล้าพูดแบบนี้กับคนที่ทำงานจริงเหรอ ร้อยดาวทุ่มเทกับทุกโปรเจคที่ได้รับ เธอเคยอยู่ในห้องซ้อมกับเราสักครั้งไหม ถึงได้มาพูดแบบนี้” ร้อยดาวยืนนิ่งไม่ทันห้าม เขาเดินมาแทรกกลางระหว่างทั้งสอง

“ฉันไม่รู้เธอกำลังคิดอะไร แต่ถ้าเธอจะเอาเรื่องส่วนตัวมาทำลายคนอื่น มันก็ต่ำไปหน่อยนะยิปซี” ยิปซีหน้าเสียทันที เหมือนโดนตบด้วยคำพูดต่อหน้า

“งั้นก็ยืนยันสิ ว่าเธอไม่มีอะไรกับเธอคนนี้”

“ตอบตรงนี้เลยสิ ว่าร้อยดาวมีอะไรพิเศษสำหรับนาย”

มาคินหันมามองร้อยดาวสายตาเขานิ่ง ไม่พูดออกมาทันที แต่กลับมองลึกลงไปในตาของเธอเหมือนคำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว

“ฉันไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไรให้คนที่ตั้งใจจะมองแค่ในมุมของตัวเองฟัง”

“แต่ถ้าเธออยากรู้จริง ๆ ใช่ ร้อยดาวสำคัญกับฉัน” คำพูดของเขาทำเอายิปซีหน้าแทบถอดสี

“และถ้าเธอกำลังคิดจะเล่นเกมอะไรกับเธออีก ฉันก็จะไม่อยู่เฉยแน่” ยิปซีเบิกตาน้ำตาคลอ แววตาเหมือนคนถูกผลักจากโลกที่เธอเคยยึด

“มาคินนายกล้าทำแบบนี้กับฉันเหรอ”

“กล้า ถ้ามันคือการปกป้องคนที่ไม่ควรถูกทำร้ายตั้งแต่แรก”

พูดจบ มาคินหันไปแตะหลังร้อยดาวเบา ๆ เป็นสัญญาณให้เดินไปด้วยกัน โดยไม่สนว่ายิปซีจะยืนน้ำตารื้นอยู่ตรงนั้น ร้อยดาวเงียบไปนาน ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ขณะเดินออก

“ขอบคุณนะ” มาคินพยักหน้าน้อย ๆ

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก แค่ไม่อยากเห็นเธอโดนอะไรแบบนั้นอีกต่างหาก”

และทั้งสองก็หายลับไปจากโถงทางเดิน ปล่อยให้ยิปซียืนเดียวดายอยู่กับความรู้สึกที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้

ร้อยดาวเดินข้างมาคินเงียบ ๆ ตลอดทางเดินกลับห้องซ้อม สีหน้าเธอยังหม่นนิด ๆ เหมือนคำพูดของยิปซียังหลงเหลืออยู่ในหัว มาคินเหลือบมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือมาสะกิดต้นแขนเบา ๆ

“นี่ เด็กของเฮียนี่เขาเดินหน้าเครียดกันทุกคนเหรอ” ร้อยดาวหันขวับ

“อะไรนะ” มาคินแกล้งตีหน้าขรึม ยกมือแตะคางตัวเอง

“ก็เมื่อกี้เธอเพิ่งโดนแต่งตั้งให้เป็นเด็กเฮียนี่นา หรือฉันตกข่าว" เธอถอนหายใจ แล้วยิ้มแห้ง ๆ

“อย่าเล่นเลย ฉันไม่ตลกด้วยนะมาคิน” มาคินหยุดเดินหันมาประจันหน้าเธอตรง ๆ พร้อมทำหน้าเว้าวอน

“โอเค ไม่เล่นแล้ว แต่ขอถามจริง ๆ” เธอเลิกคิ้ว รอฟัง

“ในใจเธอ... มีเฮียอยู่เหรอ”

“ห้ะ” เธอหน้าเหวอทันที มาคินยกมือแตะแนบอกตัวเอง ทำท่าเหมือนเจ็บลึก

“โธ่สงสารแฟนตัวเองจัง โดนยกตำแหน่งให้คนอื่นเฉยเลย”

“ใครบอกว่าเป็นแฟนล่ะ" ร้อยดาวขึ้นเสียงนิด ๆ แก้มแดงนิดหน่อย

“กยังไม่บอกใครเฉย ๆ ไง” เขายิ้มเจ้าเล่ห์

“ในใจมันคงใช่มานานแล้วนี่” ร้อยดาวทำปากจะเถียง แต่กลับหลุดหัวเราะออกมาในที่สุด

“โอ๊ย นายนี่มันหายเครียดเลยเนี่ย” มาคินยิ้มกว้าง

“ดีแล้วยิ้มแบบนี้แหละที่ฉันชอบ” เธอเบนสายตาหลบ ดึงแขนเขาเบา ๆ

“ไปได้แล้ว จะเข้าไปซ้อมต่อ เดี๋ยวโปเต้รอนาน” มาคินยอมเดินตามแต่โดยดี แต่ไม่วายกระซิบข้างหู

“บอกไว้ก่อนนะ ถ้าใครมาแซวอีกว่าเธอเป็นเด็กเฮีย ฉันจะลุกขึ้นประกาศเลยว่าเป็นแฟนฉันครับอย่ามายุ่ง" ร้อยดาวรีบหันมาปิดปากเขา

“คิน อย่านะ”

“หวงเหรอ” เขาเลิกคิ้วยิ้มกวน

“เปล่า แต่เขินบ้าเอ๊ย”

เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังแผ่ว ๆ ไปตามทางเดิน และแสงอ่อนจากปลายโถงทำให้ทุกอย่างดูนุ่มนวลขึ้นอีกครั้ง เหมือนไม่มีใครสามารถมารบกวนโลกของสองคนนี้ได้ง่าย ๆ อีกต่อไป

ในห้องซ้อมดนตรีของค่าย เสียงกีตาร์เบา ๆ ดังจากปลายนิ้วของก็อปเปอร์ที่นั่งเล่นระหว่างรอ ข้าง ๆ คืออ๊อฟที่กำลังกดมือถือเลื่อนดูคลิปงาน MV เก่า ๆ ของค่ายอย่างเบื่อ ๆ

“นานจังวะคู่นั้น เดินเล่นกันอยู่หรือไง” อ๊อฟบ่นงึมงำ

“เฮียโปเต้ให้เรียก ไม่ใช่ชวนออกเดต” ก็อปเปอร์แซวเบา ๆ ขำ ๆ

ไม่นานประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับมาคินที่เดินนำร้อยดาวเข้ามา รอยยิ้มบนหน้าทั้งสองยังไม่หาย

“มาแล้วเหรอคนมีความรัก” พี่โปเต้พูดขึ้นทันทีโดยไม่ต้องเหลือบมองเสียงของเขาไม่ได้ดุ แต่ก็ไม่ได้เบา

“พี่โปเต้ได้ยินเหรอครับ” มาคินหน้าเหวอ

“ก็ไม่ได้ตั้งใจฟังหรอกนะ แต่เสียงหัวเราะของเธอสองคนน่ะ ดังพอให้พี่หยุดจูนไมค์เลยล่ะ” ร้อยดาวทำหน้าไม่รู้จะยิ้มหรือหลบยังไงดี พี่โปเต้พิงโต๊ะ มือกอดอก มองทั้งสองคนแล้วพูดต่อ

“พี่จะไม่พูดอะไรเยอะนะ ไม่ได้ห้ามด้วย เพราะความรู้สึกของคนเรา บังคับกันไม่ได้จริง ๆ”

เขาหันไปมองอ๊อฟกับก็อปเปอร์ที่รีบตีหน้านิ่งราวกับไม่ได้ฟังอยู่เลย

“แต่ที่อยากเตือนในฐานะพี่ชาย และในฐานะคนที่ดูแลพวกเรามาตั้งแต่ไม่มีใครรู้จักพวกเรา" พี่โปเต้หยุดคำพูดนิดนึง แล้วมองตรงเข้าตาของทั้งมาคินและร้อยดาว

“ทุกความสัมพันธ์มันมีผลกับงาน ถ้าความรักของพวกเธอมั่นคงพอ จะไม่มีปัญหาเลย แต่ถ้าวันหนึ่งมันไม่ใช่ พี่ไม่อยากให้ค่ายนี้ต้องกลายเป็นสนามรบ หรือพื้นที่อึดอัดสำหรับใครทั้งนั้น” มาคินก้มหน้ารับฟังเต็มที่ ส่วนร้อยดาวก็พยักหน้าเบา ๆ

“เข้าใจครับพี่โปเต้ ผมไม่คิดจะทำให้มันกระทบงานแน่นอน”

“หนูก็เหมือนกันค่ะพี่ หนูจะรับผิดชอบในส่วนของตัวเองทุกอย่าง" พี่โปเต้พยักหน้า ก่อนจะหลุดขำออกมาเล็กน้อย

“ดี พี่ไม่ห่วงเรื่องพวกเธอทะเลาะกันหรอก พี่ห่วงเวลามีคนอื่นเข้ามาแล้วทำหน้าเหม็นใส่กันนี่แหละ อย่าทำเหมือนพี่ต้องมานั่งไกล่เกลี่ยเลิฟซีนแทนไดเรกเตอร์เลยนะ" เสียงหัวเราะหลุดออกมาจากทั้งอ๊อฟและก็อปเปอร์ทันที

“พี่มาคินขี้หึงอะดิพี่โปเต้ ไม่ต้องเดาเลย” อ๊อฟแซว

“หรือร้อยดาวจะเป็นสายแรงเงาเงียบ ๆ กันแน่” ก็อปเปอร์เสริมพร้อมขยิบตา

“เฮ้ย พอเลย” ร้อยดาวหน้าแดงปัดมือทั้งสองคนเบา ๆ พี่โปเต้ยิ้มมุมปาก ก่อนเอื้อมมือวางบนไหล่มาคินและร้อยดาวทีละคน

“แค่จำไว้นะ ที่นี่คือบ้าน งานคือสิ่งที่เราร่วมกันสร้าง และคนในวงการไม่ช้าไม่นานก็จะรู้เรื่องพวกเธอ พี่อยากให้ทุกอย่างมันออกมาดี ไม่ใช่แค่เพลง แต่รวมถึงพวกเธอด้วย” มาคินพยักหน้ารับหนักแน่น

“ขอบคุณครับพี่โปผมจะไม่ทำให้เสียชื่อแน่นอน”

“ขอบคุณค่ะพี่โปเต้” ร้อยดาวตอบเสียงนุ่ม พี่โปเต้ยิ้มบาง ๆ

“งั้นเอาเป็นว่าตอนนี้ไปเปลี่ยนสายกีตาร์ซะ แล้วเตรียมตัวมาคุยงานถ่าย MV ซีนแรก ซีรี่ส์ความรักของค่ายเราจะเริ่มแล้วนะเว้ย” เสียงโห่แซวจากอ๊อฟและก็อปเปอร์ดังลั่นห้องซ้อม มาคินหันมากระซิบร้อยดาว

“เห็นมั้ยเป็นแฟนกันแล้วงานเข้าเลย”

“ดีนะ ยังไม่ต้องจูบจริงใน MV" ร้อยดาวพูดพลางมองค้อน

“ยังไงก็ไม่รอด หนีไม่พ้นหรอก” มาคินยิ้มกวน

ติดตามตอนต่อไปได้ที่ ธีญวลัย R********e d****e