ตอนที่ 20 คนขี้หึง

ค่ำคืนวันศุกร์ในร้านอาหารที่แน่นขนัดไปด้วยลูกค้าตั้งแต่หัวค่ำ โต๊ะไม้ยาวถูกจับจองโดยกลุ่มนักศึกษาที่สลัดคราบเป็นผีเสื้อราตรีพร้อมโบยบินในค่ำคืน เด็กเสิร์ฟของร้านเดินสวนกันขวักไขว่ยกแก้วเบียร์และโซดาน้ำแข็งวางตามโต๊ะอย่างคึกคัก เสียงชนแก้วประสานกับเสียงพูดคุยหัวเราะแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดคลอเบา ๆ สร้างบรรยากาศก่อนดนตรีสดจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

แสงไฟสีส้มนวลสาดส่องไปที่เวทีเล็ก ๆ ด้านหน้า จิวารีในลุคนักร้องสาวสุดเซอร์ ยืนโดดเด่นท่ามกลางนักดนตรีหนุ่ม เสียงปรบมือเกรียวกราวดังขึ้นเมื่อดนตรีเพลงรักสุดฮิตบรรเลงขึ้น เธอเอ่ยทักทายแขกในร้านด้วยการหยอดคำหวานขัดกับลุค ก่อนจะปลดปล่อยพลังเสียงในเพลงรักสุดเศร้า ท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติกในแสงไฟสลัวผ่านไมค์ในมืออย่างมั่นใจ ชวนให้หนุ่มสาวที่อยู่ในภวังค์รักเคลิบเคลิ้มและอินไปกันมัน น้ำเสียงสดใสกังวานที่ฟังดูอบอุ่น แต่เนื้อเพลงเต็มไปด้วยอารมณ์เศร้า ดึงดูดผู้คนในร้านให้หันมามองเธอที่หน้าเวที

“กูคุ้นหน้านักร้องคนนี้ว่ะเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่นึกไม่ออก”

เปปเปอร์ คาสโนวาตัวพ่อสุดหล่อเอ่ยปากกับเพื่อนร่วมโต๊ะ สายตาจ้องมองไปยังหน้าเวที

“กูเจอบ่อยมากที่ชมรมกีฬา เห็นมาซ้อมมวยออกบ่อยกับพวกพี่เคน” หนึ่งในสมาชิกร่วมโต๊ะเอ่ยขึ้น

“คนนี้แหละที่ไอ้เทตามจีบแต่โดยเทสมชื่อ ตอนนี้เป็นเด็กของได้ดินคู่อริมึงไง” เพื่อนอีกคนที่อยู่ในชมรมกีฬาเสริมขึ้น

“เด็กไอ้ดิน?” หันขวับมามองผู้พูดหัวคิ้วขมวดเข้าหากันทันที

“อือ...กูเคยเห็นเดินควงกันช้อปปิ้งในห้างอย่างสวีท ออกแคมป์ชมรมด้วยกัน ตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋”

“งั้นกูคงมีเรื่องสนุกให้เล่นแล้ว” เปปเปอร์ยิ้มมุมปากกระตุกดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์เมื่อแผนร้ายในหัวก่อตัวขึ้น ส่งสายตาคมกริบจ้องมองใบหน้านักร้องสาวบนเวทีไม่วางตา

“มึงจะได้รู้ว่าการถูกหยามเกียร์ติมันเป็นยังไงไอ้ดิน” แก้วเหล้าในมือถูกกระดกเข้าปากด้วยอารมณ์สุนทรีย์

พนักงานในร้านยื่นช่อกุหลาบสีแดงสดใสที่ถูกจัดช่อไว้อย่างสวยหรูผูกทับด้วยโบสีหวานสะดุดตา ส่งให้จิวารีหลังลงจากเวทีแล้วในตอนดึก

“มีคนฝากให้พี่จิ๋วค่ะ”

หญิงสาวรับมาถือไว้ หยิบการ์ดที่ติดมากับช่อดอกไม้ขึ้นมาอ่าน

“โลกทั้งใบสดใสเมื่อมองเธอ” คือข้อความที่อยู่ในการ์ดพร้อมระบุชื่อผู้ให้และเบอร์ติดต่อ

“ของใครเหรอคะ?” ถามพนักงาน

เด็กสาวผายมือไปที่ชายหนุ่มเจ้าของช่อกุหลาบ ที่ส่งสายตาทางไกลมาให้เธอพร้อมรอยยิ้ม เขาค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการทักทายหญิงสาว จิวารีค้อมศีรษะตอบเป็นการขอบคุณ และเดินกลับเข้าหลังร้านไปในมุมพักผ่อนนักดนตรี

“เสน่ห์แรงนะแม่เสือสาว” เสียงแซวจากพี่ในวง

“ชอบของแปลกละมั้ง” จิวากรแกล้งแหย่ผู้เป็นน้องเล่น พร้อมกับเสียงหัวเราะของพี่ ๆ ยกเว้นนักร้องนำชายที่ออกอาการหงุดหงิดแต่ข่มไว้

“พี่แจ็ควันนี้ไม่นั่งต่อนะจิ๋วง่วงอยากกลับแล้ว”

“เออ ไปเยี่ยวก่อนแป็บนึงเดี๋ยวไปเอารถ ไปรอหน้าร้านเลย”

เปปเปอร์นั่งมองหญิงสาวที่ยืนคุยกับพี่ ๆ ที่หน้าร้านในขณะที่รอจิวากร ยกยิ้มมุมปากพร้อมการคาดเดาว่าวันไหนที่เธอจะติดต่อเขามาตามเบอร์ที่ให้ไว้ หรืออาจจะเป็นคืนนี้หรือเปล่า

“พี่จิ๋วครับ”

เสียงเรียกจากพนักงานที่เดินออกมารอเพื่อนด้านหน้าหลังเลิกงาน หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียก

“ผมขอซื้อดอกไม้ต่อจากพี่ได้ไหมครับ?”

“....”

“วันนี้ครบรอบวันคบกันของผมกับแฟน แต่ผมไม่มีอะไรให้เธอเลย ดึกขนาดนี้ร้านคงปิดหมดแล้ว” ตาละห้อยมองช่อดอกไม้ในมือเธอ ตีหน้าเศร้าเรียกคะแนนสงสาร

“เอาไปสิไม่ต้องซื้อหรอก” ยื่นช่อกุหลาบในมือให้

“จริงเหรอครับ?” เอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“อื้อ...พี่ให้เอาไปสิ”

“ขอบคุณครับพี่” ยิ้มกว้างรับช่อดอกไม้มาด้วยความดีใจและดึงการ์ดข้อความทิ้ง

จิวากรขับรถเครื่องมาจอดด้านหน้า

“ขอบคุณครับพี่” น้องพนักงานคำนับซ้ำ ๆ ด้วยความดีใจ

จิวารีสวมหมวกกันน็อกพร้อมกับโบกมือลาสมาชิกในวง ขึ้นนั่งซ้อนท้ายพี่ชายแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป

“เชี่ย ช่อดอกไม้กู”

เปปเปอร์หัวเราะในลำคอเบา ๆ นี่หล่อนไม่แม้แต่จะสนใจสักนิดเลยเหรอ ออกจากร้านก็ให้คนอื่นอย่างไม่ไยดี หยิ่งเอาเรื่อง

แก้วชานมไข่มุก มัจฉะนมสด ช็อกโกแลตลาวา และสารพัดกาแฟ สลับกับช่อดอกไม้พร้อมการ์ดข้อความ ที่ถูกส่งมาให้จิวารีทุกวันที่โต๊ะม้าหินอ่อนโดยคนของเปปเปอร์สลับสับเปลี่ยนกันมา โดยเน้นให้ส่งตอนที่อิทธิพลอยู่ด้วยในกลุ่ม และเป็นอยู่แบบนี้ตลอดสัปดาห์ สลับกับใบหม่อนที่มาหาอิทธิพลแบบเช้าถึงบ่ายถึง พร้อมขนมและกาแฟที่ติดมือมาด้วยทุกครั้ง แต่คนที่อิ่มคือตะวันและธีธัช และทุกครั้งจิวารีก็จะอยู่ด้วยเสมอ

“แกกับดินมีอะไรกันหรือเปล่าทำไมช่วงนี้ดูตึง ๆ ใส่กันจัง?” เอวาถามขณะที่นั่งกินข้าวในโรงอาหาร มือที่ถือช้อนชะงักอยู่ครู่หนึ่ง

“เปล่านี่?” ตักอาหารใส่ปากเคี้ยวด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ

“แต่ฉันว่ามี” เอวาจ้องหน้าและจับผิด

“มีอะไร?” จิวารีจ้องหน้ากลับ

“ก็พวกแกไม่ค่อยคุยกันเหมือนปกติ ทะเลาะกันหรือเปล่า?”

“เปล่าทะเลาะ” นึกถึงใบหน้าบุคคลที่กำลังพูดถึง

“ดินมันกำลังมีความรักละมั้งก็เลยแปลกไป เด็กมาหาแทบทุกวันมันจะเอาเวลาไหนมาสนใจเรื่องอื่น คนมันกำลังอินเลิฟนี่” และกินข้าวต่อเหมือนกำลังพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไร แต่กลิ่นความนอยด์เริ่มออกแล้ว

“แหม...ทำอย่างกับแกไม่มีใครตามจีบเลยนะ มีของฝากถึงที่ทุกวันจากพ่อคาสโนวารูปหล่อพ่อรวยนั่นน่ะ”

“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย”

“ดินก็อาจจะไม่ได้คิดอะไรกับน้องคนนั้นเหมือนกันป่ะ” เอวาแก้ตัวแทนเพื่อนชาย

“ขนาดไม่คิดอะไรยังจะสิงกันอยู่แล้วถ้าคิดจะขนาดไหน” แดกดันคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้อง

“แล้วแกจะออกรับแทนมันทำไม?” คิ้วขมวดเข้าหากันพาลวีนเอวาไปซะอย่างนั้น

“แกเป็นคู่หมั้นแทนที่จะโกรธ กลับแก้ตัวแทนมัน แปลกพิลึก” ความหงุดหงิดเล็ก ๆ เริ่มก่อตัวขึ้นในใจแต่ไม่ใช่เพราะเอวา ชายหนุ่มคนที่กำลังพูดถึงต่างหากที่ทำให้อารมณ์ความขุ่นมัว

“จะโกรธทำไมก็แค่หมั้นปลอม ๆ นี่นา ฉันไม่ได้ชอบดินแบบชู้สาวสักหน่อย เดี๋ยวก็ถอนหมั้นแล้ว...หรือว่า...” จ้องหน้าเพื่อนสาว

“อะไร?” จิวารีขมวดคิ้วถาม

“แกชอบดิน” ขยี้เพื่อนด้วยสายตาและจับผิด

จิวารีวางช้อนลงจานข้าวทันทีออกอาการขึงขัง

“แกบ้าหรือเปล่าเอวา ดินเป็นคู่หมั้นของแก ฉันจะชอบได้ยังไง”

ลุกจากโต๊ะยกจานข้าวเดินไปเก็บ เอวายกคิ้วสูงแอบเบะปากอมยิ้มกับท่าทีของเพื่อน รีบเก็บจานข้าววิ่งตามเตาะ ๆ

“ไม่ได้หมั้นจริง ๆ สักหน่อย” แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากเพื่อนรักที่ทำเป็นหูทวนลม

“แหม...ดูไม่ออกเลยนะสาว” เอวาพึมพำคนเดียวเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี

“จิ๋ว...จิ๋ว...รอด้วย” ก้าวขาวิ่งตามเพื่อนสาวไป

เปปเปอร์นั่งดักรอหญิงสาวที่หน้าชมรม หลังจากฝากเบอร์ติดต่อไปใหม่แล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะโทรหา

“สวัสดีครับ” ทันทีที่เธอเดินเข้าชมรมชายหนุ่มก็เดินมาดักหน้าทันที จิวารีมองหน้าหล่อ ๆ ของชายหนุ่มที่ขวางทางเธออยู่ เจ้าของดอกกุหลาบและของฝากที่ส่งให้เธอทุกวันนั่นเอง

“สวัสดีค่ะ” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม

“ขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ?”

สองหนุ่มสาวนั่งคุยที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ข้างชมรม จากท่าทีที่ไม่รุ่มร่ามออกจะสุภาพด้วยซ้ำ ไม่เหมือนข่าวลือที่คนพูดถึงเขาจนหนาหูสักหน่อย

“คงไม่ว่านะครับที่ผมถือวิสาสะมารอคุณที่นี่ ผมโทรไปคุณก็ไม่รับสาย”

หลังจากสืบเสาะหาเบอร์มาได้แต่ไม่มีประโยชน์ ชายหนุ่มยื่นนามบัตรของบริษัทเครื่องสำอางวางตรงหน้าเธอ

“พี่สาวผมเขากำลังรับสมัครคนรีวิวสินค้า ผมเห็นคุณแล้วสะดุดตามาก อยากให้ลองเปิดใจพิจารณาดูก่อนครับ”

จากที่รู้ข้อมูลว่าเธอหางานพาร์ทไทม์ทุกอย่างทำหลังเลิกเรียน หลังจากลุงมิ่งเกิดอุบัติเหตุจนขาหักและไม่แข็งแรงเหมือนแต่ก่อน พ่อโจก็ตัดสินใจติดประกาศเซ้งร้านก๋วยเตี๋ยวและจะกลับไปสานต่อชีวิตเกษตรกรที่บ้านเกิดพร้อมกับดูแลพี่ชาย เงินที่ได้จากการเซ้งร้านแค่หยิบมือคงไม่พอที่จะเก็บไว้เป็นทุนสำรองในการศึกษา ถึงแม้จะใกล้จบแล้วก็เถอะ

จิวารีหยิบนามบัตรขึ้นมาอ่าน ที่แท้ที่เขาตามจีบก็เพื่อให้เธอไปรีวิวสินค้าของพี่สาวเขาหรอกเหรอ ทำให้หญิงสาวสะดวกใจที่จะคุยกับเขามากขึ้น อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ชอบเธอเชิงชู้สาว

“ต้องทำยังไงบ้างคะ?”

ถามด้วยความสนใจ เปปเปอร์ขยับเข้าไปใกล้ให้ข้อมูลตามที่เธอถาม สองหนุ่มสาวพูดคุยด้วยรอยยิ้มอย่างใกล้ชิด พร้อมกับช่างภาพจำเป็นที่แอบถ่ายภาพของเขาและเธอไว้ในมุมที่ต้องการได้เรียบร้อยตามคำสั่งของเปปเปอร์