ตอนที่ 21 เป็นห่วง ขี้หึง งี่เง่า?

“วันนี้เราไปกินหมูกระทะกันไหมครับ? ไม่ได้กินด้วยกันนานแล้วอ่ะ” ตะวันเอ่ยปากชวนเพื่อนหลังเลิกเรียน

“อยากกินอยู่พอดีเลยค่ะ” ใบหม่อนเอ่อสมทบขึ้น

จิวารีหันขวับมองผู้พูดทันที นี่หล่อนคิดไม่ได้จริง ๆ เหรอว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน ทั้งที่บรรยากาศมันก็กระอักกระอ่วนทุกครั้งที่หล่อนเข้ามาในวงสนทนาโดยไม่ได้รับเชิญ  ถึงแม้หล่อนจะเป็นเด็กของอิทธิพลก็เถอะ จำเป็นต้องมานั่งหยอดคำหวานโชว์เพื่อนเพื่ออะไร ใครเขาอยากจะฟังอยากจะเห็นกัน ไอ้ดินก็เหลือเกินอยากพลอดรักทำไมไม่ไปในที่ส่วนตัว หรือไม่ที่คอนโดก็คงยังไม่เต็มอิ่มกระมัง

แต่สำหรับอิทธิพลแล้วเขาแค่อยากอยู่ดูให้เห็นกับตา ว่าเพื่อนสาวคนสนิทเที่ยวหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายคนไหนตามมาจีบบ้างในแต่ละวันเท่านั้นเอง เพราะอยู่ดี ๆ ก็เฉยชาใส่เขาจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้

“แต่วันนี้จิ๋วไม่ว่างเอาไว้วันหลังแล้วกัน” เอวาตอบตะวัน

อิทธิพลช้อนสายตาขึ้นมองหน้าคนไม่ว่างพร้อมกับคำถามในใจแต่ไม่มีคำพูดใดออกจากปาก แต่ก่อนว่างไม่ว่างก็ต้องว่างถ้าต้องไปกับกลุ่มเพื่อนสนิท หรืออาจจะกำลังปรับความเข้าใจกับเทวฤทธิ์จนไม่มีเวลาสำหรับเรื่องอื่นตามที่เพื่อน ๆ ในชมรมแซวชายหนุ่มให้เขาได้ยินอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งไอ้เปปเปอร์หน้าหมานั่นที่ตามจีบอยู่ จนต้องคอยสับรางจนหัวหมุนกระมัง เจอกันก็บึ้งตึงใส่เขาตลอด เฉยชาไม่พูดไม่จา อย่าบอกนะว่าวันนี้ที่ไม่ว่างคือมีนัดกับมัน

“จิ๋วจะไปไหนเหรอครับ?” คำถามจากตะวัน

“มีธุระน่ะ”

พูดจบคนที่อิทธิพลตั้งคำถามอยู่ในใจก็เดินตรงมาทันที สองสายตาของสองหนุ่มปะทะกันมาแต่ไกล อิทธิพลหรี่ตามองคู่อริเก่าไม่วางตา ส่วนอีกคนยกยิ้มมุมปากอย่างยั่วยวน จิวารีเก็บสัมภาระลงกระเป๋าทันที

“จะไปกับมันเหรอ?” อิทธิพลถามเสียงต่ำใบหน้าเรียบเฉย

“อือ” ตอบสั้น ๆ และลุกจากม้านั่ง

เอวามองหน้าเพื่อนสาวและเพื่อนชายสลับกัน ความตึงของใบหน้าทั้งสองนั้นโบท็อกเรียกพี่ได้เลย ก่อนจะเอ่ยขึ้นขยายความลอย ๆ ให้อิทธิพลเข้าใจ

“ขอให้ได้งานนะจิ๋ว”

พยักหน้าและหันมายิ้มให้เอวา ก่อนจะเดินตรงไปหาเปปเปอร์ที่ยืนรออยู่

“งานอะไรเอวา?” อิทธิพลขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย

“เห็นบอกว่าไปดูงานที่บริษัทพี่สาวของเปปเปอร์น่ะ” สิ้นสุดคำตอบจากเอวาอิทธิพลก็เดินตามเพื่อนสาวไปทันทีโดยไม่สนใจหญิงสาวอีกคนที่นั่งเฝ้าเขาอยู่ข้าง ๆ และรักษาสถานะความตึงของใบหน้าไว้อย่างดีเยี่ยม โดยมีใบหม่อนรีบวิ่งตามหลังไปติด ๆ

“สองคนนี่มันเป็นอะไร ทำอย่างกับผัวเมียทะเลาะกันอย่างงั้นแหละ”

ธีธัชบ่นพึมพำพร้อมกับส่ายหน้าก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมต่อ

ขายาวที่สาวเท้าเดินตามเพื่อนหญิงไม่กี่ก้าวก็ทันเธอแล้ว มือหนาคว้าข้อมือเธอไว้ จิวารีหันมองเจ้าของมือ

“อะไร...” ลากเสียงยาวหัวคิ้วขมวดเข้าหากัน มองหน้าเขาและมองเลยมาถึงใบหม่อนที่หยุดยืนอยู่ข้าง ๆ เหมือนคู่แฝด

“จะไปไหน?” ถามด้วยน้ำเสียงตึง ๆ และตวัดสายตามองคู่อริที่ยืนรออยู่ด้วยใบหน้าที่อ้อนตีนจนน่าหมั่นไส้

“ไปธุระ” หญิงสาวตอบสั้น ๆ

“ธุระอะไร?” จิวารีไม่ตอบแต่ถอนหายใจเบือนหน้าหนี เมื่อใบหม่อนคล้องแขนเข้าที่แขนของอิทธิพล ชายหนุ่มแกะออกทันที

“ใบหม่อนกลับไปก่อนพี่มีธุระส่วนตัวจะคุยกับจิ๋ว” หันไปสั่งคนข้าง ๆ

“แต่ว่า...”

อิทธิพลหันมามองหน้าหญิงสาวเจ้าปัญหาที่เพิ่มความหงุดหงิดให้เขาอยู่หลายครั้งหลายครา

“และต่อไปก็ไม่ต้องมาเฝ้าพี่ทุกวัน”

“ทำไมละคะ หม่อนแค่...”

“พี่ไม่ได้ชอบใบหม่อน และก็ไม่คิดจะชอบ”

จิวารีอึ้งในสิ่งที่ได้ยินไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดออกมาแบบนั้น ใบหม่อนก็เช่นกันถึงกับพะอืดพะอมในสิ่งที่ได้ยิน ขบฟันหน้าแน่นจนปากสั่น ถึงแม้จะหน้าด้านไม่น้อยแต่ก็ทำให้เธออายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี หายใจแรงจนตัวโยน ทั้งโกรธทั้งอายแต่ก็พยายามควบคุมตัวเองไว้ให้เป็นปกติ และทำได้แค่เดินจากไปเท่านั้น

“ว่าไง?” อิทธิพลหันมามองคู่สนทนาตรงหน้า

“เรื่องงาน เดี๋ยวกลับมาจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วต้องรีบไป” จิวารีเสียงอ่อนลง ยกข้อมือขึ้นดูเวลาที่หน้าปัดนาฬิกา

“งานอะไรทำไมต้องไปกับมัน เราพาไปก็ได้ รู้จักมันดีแค่ไหน ถึงต้องไปกับมันสองต่อสอง” ป้อนคำถามเป็นฉาก ๆ หัวคิ้วยังไม่คลายออกจากกัน

“ฉันยังเคยไปกับนายสองแต่สองเลยไม่ใช่เหรอ?” หญิงสาวพยายามอธิบายแต่ดูเหมือนจะเลือกใช้คำผิดเพราะทันทีที่พูดจบกลับทำให้คนฟังหัวร้อนขึ้นมากกว่าเดิม

“มันเหมือนกันเหรอจิ๋ว?”

“การจะไปไหนสองต่อสองกับใครนี่มันง่ายขนาดนั้น?”

“ไว้ใจทุกคนได้เท่ากันเหรอ และไว้ใจมันขนาดนั้นเลย?”

จ้องหน้าจริงจังเอาเป็นเอาตาย คิ้วผูกปมแน่นขึ้นอีก

“ก็ไม่ได้ไปที่ลับตาคนสักหน่อย อยู่ในห้างคนเยอะแยะ”

“อย่างี่เง่าได้ไหมดิน มีเหตุผลหน่อยสิ”

“....”

สองสายตาสบกันต่างฝ่ายต่างหาคำตอบให้ตัวเอง

“การเป็นห่วงนี่คืองี่เง่าเหรอ?” ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากเธอ จิวารีไม่ตอบแต่ถอนหายใจทิ้ง

“ไปกันหรือยังครับ เดี๋ยวสาย”

เปปเปอร์ยืนอยู่ไม่ห่างมากพูดขัดจังหวะขึ้น ถึงแม้จะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาและเธอพูดกันชัดเจนนัก แต่ด้วยท่าทีไม่พอใจของอิทธิพลที่แสดงออกมาทางสีหน้า ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ

อิทธิพลจ้องผู้พูดเขม็ง คว้าเข้าที่ข้อมือจิวารีและลากเธอเดินหนีต่อหน้าคู่อริทันที

“ดิน” เธอรั้งแขนไว้ และหยุดอยู่กับที่แกะมือของเขาออก

“นายกลับไปก่อน เสร็จแล้วฉันจะโทรหา” จิวารีพูดอย่างเหนื่อยใจ

“ได้ยินชัดแล้วใช่ไหม?” เปปเปอร์ถามเสียงเรียบแต่ดวงตาฉายแววสะใจ เดินมาหยุดอยู่ข้างจิวารีมองหน้าอิทธิพลอย่างผู้ชนะ นี่แหละคือสิ่งที่เขาอยากเห็น การถูกหยามศักดิ์ศรีซึ่ง ๆ หน้า ผู้หญิงของมึงแต่เลือกที่จะไปกับกู สเต็ปต่อไปคือคว้าขึ้นเตียงแล้วจะถ่ายคลิปเสียงครางหวานชัด ๆ ส่งมาให้มึงดูเล่น แค่คิดก็สนุกจนเนื้อเต้นพร้อมกับยิ้มเยาะอย่างมีชัย คว้าข้อมือของจิวารีเดินจากไปต่อหน้า ก่อนหญิงสาวจะดึงมือออกจากการเกาะกุม

อิทธิพลขบกรามแน่นระงับอารมณ์เดือดภายในกายไม่ให้ปะทุ กดเบอร์หาเอวาถามพิกัดร้านและบึ่งรถออกไปทันที สุดท้ายก็อดห่วงไม่ได้ เธอจะรู้อะไร ไอ้นี่มันร้ายเกินขีดแดงผู้ชายด้วยกันรู้ดี ผู้หญิงในแค็ตตาล็อกของมันยาวเป็นหางว่าว งานอดิเรกของมันคือการล่าผู้หญิงแล้วเก็บแต้ม และเธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงจะรอดเงื้อมมือของมันไปได้

“ที่นี่เหรอคะ?”

จิวารีเงยหน้าขึ้นมองป้ายชื่อหน้าร้านระหว่างที่เปปเปอร์พาเดินเข้าไปด้านใน ห้องกระจกใสภายในห้างสรรพสินค้า ด้านในร้านเต็มไปด้วยเครื่องสำอางที่จัดเรียงอยู่บนชั้นมากมายหลายเซ็ท ภายใต้แบรนด์ของเจ้าของร้านที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่นวัยเรียน ตามที่เธอหาดูข้อมูลมาบ้างแล้วในโชเชียลมีเดีย ด้านในเป็นห้องรับรองขนาดกลางมีเจ้าหน้าที่สองสามรายประจำอยู่ที่เคาน์เตอร์ด้านหลัง

“ครับ...ที่นี่เป็นสาขาย่อยและก็เป็นศูนย์กลางงานบริการลูกค้าและงานประชาสัมพันธ์ งานรับสมัครตัวแทนและงานรีวิว” ตอบหญิงสาวขณะพามานั่งในมุมรับรอง

“สวัสดีค่ะคุณเปอร์”

พนักงานในร้านยกมือไหว้ชายหนุ่มและหันมาไหว้จิวารีอย่างสุภาพ

“คุณเป้ออกไปทานข้าวค่ะ บอกให้คุณเปอร์รอด้านในค่ะ”

เปปเปอร์พยักหน้ารับรู้

“นั่งรอแป็บนึงนะครับ”

“ค่ะ”

“จริง ๆ มีเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบอยู่ แต่ผมอยากให้จิ๋วคุยกับพี่เป้โดยตรงมากกว่า” พูดให้ดูดีเหมือนหญิงสาวเป็นคนสำคัญ

“จิ๋วรับเครื่องดื่มอะไรดีครับมีร้านกาแฟอยู่ใกล้ ๆ เดี๋ยวผมไปซื้อให้”

“อะไรก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

เปปเปอร์หายไปสักพัก จิวารีกวาดตามองทั่วบริเวณ ก่อนจะลุกเดินออกไปด้านนอก กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟสดโชยมาแต่ไกลในห้องแอร์ขนาดใหญ่ของห้างสรรพสินค้าเชิญชวนให้ลิ้มรส คงร้านนี้กระมังที่เปปเปอร์บอก เดินเข้าไปด้านในทันทีกวาดตามองหาร่างชายหนุ่ม

“คาปูชิโน่แก้วนึงค่ะ”

สั่งออเดอร์และนั่งรอ เมื่อได้รับกาแฟจากหน้าเคาน์เตอร์แล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ รอเปปเปอร์ รอที่นี่คงดีกว่านั่งรออยู่ในร้าน เสียงสนทนาบนโต๊ะถัดไปทำให้เธอหันไปมอง หญิงสาวหน้าตาสะสวยผิวพรรณสดใสนั่งหันหน้ามาทางเธอ ส่วนผู้ชายที่นั่งติดเสาและหันหลังอยู่คือเปปเปอร์นั่นเอง

“โธ่...เจ้ปูเป้คนสวยครับ...นะครับ คิดเสียว่าช่วยน้องชายสุดหล่อของพี่นะ” เปปเปอร์แกล้งทำตาละห้อยอ้อนพี่สาว

“เด็กแกเหรอ?” ปูเป้ถามอย่างเซ็ง ๆ

“ตอนนี้ยัง แต่อีกไม่นานก็เป็น”

ปูเป้ถอนหายใจมองหน้าน้องชายหัวแก้วหัวแหวนของบ้าน ที่นำเรื่องปวดหัวมาให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่าไม่หยุดหย่อน

“เครื่องสำอางแบรนด์ระดับแนวหน้าของฉัน ไม่ใช่ว่าแกจะหิ้วเด็กลูกตาสีตาสาหลานยายมาที่ไหนก็ได้มารีวิวนะ ฉันไม่ได้รับคนรีวิวสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกนะจะบอกให้ และฉันก็เบื่อกับพวกผู้หญิงของแกแต่ละคนมาก ทำงานฉันวุ่นวายไปหมดไม่รู้กี่ครั้งแล้ว”

“ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย พี่อยากได้อะไรบอกมา ผมยอมทุกอย่าง แค่จ้างเธอรีวิวครั้งเดียวก็พอ...นะ”

“ไม่” ผู้เป็นพี่ตอบอย่างหนักแน่นชัดถ้อยชัดคำ

“ผมพนันกับเพื่อนไว้แล้วครั้งนี้แพ้ไม่ได้จริง ๆ นะครับ” เอื้อมมือไปคว้ามือพี่สาวมากุมไว้

“พนันอะไรของแก?”

“พี่จำได้ไหมครั้งก่อนที่ผมเคยมีเรื่องกับไอ้ดินไง คนนี้แหละเป็นเด็กมัน นี่เป็นโอกาสที่ผมจะเอาคืน”

จิวารีแค่นหัวเราะในลำคอ พ่นลมหายใจออกทางจมูก แสยะยิ้มสมเพชในความคิดของผู้ชายตรงหน้า แต่ทนฟังต่อหน่อยดีกว่า ดูซิมันจะทำหน้ายังไงที่เห็นเธอนั่งฟังอยู่ตรงนี้

“แกเลิกเอาเรื่องส่วนตัวแกมายุ่งกับงานฉันได้แล้ว” คว้าแก้วกาแฟกะจะลุกจากโต๊ะ

“งั้นผมจะบอกหม่าม๊าว่าเจ้พาผู้ชายมาค้างด้วยที่คอนโด”

“ไอ้เปอร์” ขึ้นเสียงอย่างลืมตัว

“เอาไง” เปปเปอร์ทำหน้ายียวนอย่างคนถือแต้มเหนือกว่า ปูเป้ถอนหายใจมองซ้ายมองขวา ออกอาการหงุดหงิด

“ไปคุยกันในออฟฟิศ”

สองพี่น้องลุกจากโต๊ะ พลันเปปเปอร์ก็หน้าเจื่อนเมื่อจิวารีลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้า

“จิ๋ว”

จิวารีมองหน้าเปปเปอร์ด้วยสายตาขยะแขยง ยิ้มมุมปากกระตุก ก่อนจะเบือนหน้าหนีและเดินออกจากร้านกาแฟไปทันที

“จิ๋ว ฟังผมอธิบายก่อนครับ” เหมือนไม่ได้ยินเสียงที่พ่นออกมาจากปากเน่า ๆ ของชายรูปหล่อ จิวารีเดินเชิดหน้ามองตรง ในใจอยากจะชกปลายจมูกโด่งของมันให้เลือดกำเดาไหลซิบคงสะใจไม่น้อย เปปเปอร์สาวเท้ามาดักหน้าเธอไว้ สองหนุ่มสาวยืนประจันหน้ากันที่หน้าร้านเครื่องสำอาง ปูเป้เดินตามออกมาและยืนมองอยู่อย่างงง ๆ

“หลีกไป” จิวารีเสียงต่ำสั่งเปปเปอร์ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

“ฟังผมอธิบายก่อน”

“เวลาฉันมีค่าไม่ว่างมานั่งอยู่ในเกมแก้แค้นปัญญาอ่อนอะไรของนายหรอกนะ และหวังว่าต่อไปเราคงไม่ได้เจอกันอีก”

เดินเบี่ยงตัวหลบคนขวาง เปปเปอร์คว้าข้อมือเธอไว้

“ปล่อย” จิวารีสะบัดออกทันทีแต่ไม่หลุด พร้อมกับมือหนาของอิทธิพลที่กระชากไหล่ของเปปเปอร์ออกและดึงจิวารีออกจากการเกาะกุม

“ดิน”

“ไอ้ดิน”

เอ่ยขึ้นพร้อมกัน อิทธิพลเดินเข้าไปใกล้เปปเปอร์ สองสายตาปะทะกันในระยะใกล้ กลิ่นอายความแค้นอบอวลอยู่โดยรอบ

“อย่ายุ่งกับคนของกู แล้วจะหาว่าไม่เตือน”

และหันหลังกลับคว้ามือบางของคนหัวดื้อลากเดินไปด้วยกันโดยปราศจากคำพูดใด ๆ  จิวารีมองแผ่นหลังของเพื่อนสนิทที่สาวเท้าก้าวยาว ๆ โดยไม่พูดไม่จาจนเธอต้องเดินแกมวิ่งตามแรงลากไปจนถึงลานจอดรถ อิทธิพลเปิดประตูรถและดันร่างเธอเข้าไปด้านในส่วนตัวเองเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ

รถเคลื่อนตัวออกจากห้างสรรพสินค้าด้วยความเงียบงันของห้องโดยสาร จิวารีคอยลอบหันมามองคนขับหน้าตึงอยู่เป็นระยะ

“โกรธเหรอ?” ถามคนขับ

“....” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ

“ไม่รู้นี่นาว่าเขากับนายเป็นศัตรูกันมาก่อน ถ้ารู้คงไม่ไปหรอก” เสียงอ่อย

“....”

“ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกนายก่อน ต่อไปมีอะไรฉันจะบอกนายเป็นคนแรกเลย”

“ดีไหม?”

หันข้างไปมองคนขับและจ้องหน้าเขาพร้อมกับรอยยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น อิทธิพลหันหน้ามามองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะตวัดสายตาขึ้นมองค้อนและเมินออกไปนอกรถ

โอ้โฮ นี่ผู้ชายเขามองค้อนแบบนี้เป็นด้วยเหรอไม่อยากจะเชื่อ พร้อมหลุดขำกับท่าทีของชายหนุ่ม

“ขำอะไร?” ถามเสียงเข้ม

“เปล่าจ้าพี่” จิวารีแกล้งทำหน้าสลดแหย่คนหน้าบึ้ง

“หนูไม่กล้าหรอกค่ะ” อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี อิทธิพลปรายตาหันไปมองคนข้าง ๆ ก่อนจะถอนลมหายใจออกมาแผ่วเบาเมื่ออารมณ์เดือดพล่านเมื่อครู่เริ่มสงบลง