ตอนที่ 19 หมั้น

บรรยากาศในห้องโถงของคฤหาสน์หรูที่เต็มไปด้วยความกดดันและแสนจะอึดอัด แสงสว่างพร่างพรายจากแชนเดอร์เรียสุดหรูบนเพดาน ไม่อาจขับไล่ความตึงเครียดในห้องออกไปได้เลย

ทรงกลดและดวงยี่หวานั่งเงียบอยู่บนโซฟานุ่ม ฝั่งตรงข้ามคือชายสูงวัยผู้มากด้วยประสบการณ์ชีวิต แต่เลือกที่จะแพ้จริตและมารยาหญิงอย่างขวัญชนกโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากคนรอบข้าง สีหน้าเข้มขรึมจริงจัง สายตาที่เริ่มเลือนรางตามวัยที่ร่วงโรยแต่เต็มไปด้วยความเด็ดขาดและดื้อดึง แฝงไว้ด้วยอำนาจที่มีอยู่เต็มเปี่ยม กำลังจ้องมองผู้เป็นลูกชายและลูกสะใภ้ไม่วางตา

“ทำไมไอ้ดินไม่มาด้วยไม่ได้บอกเหรอว่าฉันมีธุระสำคัญจะพูดในวันนี้”

ทรงศักดิ์ เอ่ยถามเสียงเรียบความไม่พอใจฉายออกมาให้เห็นผ่านทางสีหน้า

“ดินไปเข้าค่ายต่างจังหวัดกับทางมหาวิทยาลัยค่ะคุณพ่อ” ดวงยี่หวาอธิบายสั้น ๆ ชายชราถอนหายใจเมื่อได้ฟังคำแก้ตัวแทนลูกครั้งแล้วครั้งเล่าของสามีภรรยาคู่นี้

“ในเมื่อไม่อยากมาก็ไม่เป็นไร แกสองคนก็ไปจัดการให้เรียบร้อยก็แล้วกัน ฉันให้เวลาอีกหนึ่งเดือนเท่านั้น จะต้องรีบเคลียร์ทุกอย่างให้จบและจัดพิธีหมั้นหมายของเจ้าดินกับหนูขวัญให้เรียบร้อย ฉันหาผู้หญิงที่เหมาะสมให้แล้วมันจะมัวไปเสียเวลากับผู้หญิงข้างถนนไปวัน ๆ ทำไม”

หลังจากได้ฟังคำบอกเล่าใส่สีตีไข่ว่าหลานชายหัวดื้อเพียงคนเดียวของตระกูล พาหญิงสาวเข้าบ้านโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของว่าที่คู่หมั้นอย่างขวัญข้าวเลยสักนิด

“แต่ดินยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยเลยนะคะคุณพ่อ”

“ก็แค่หมั้นไว้ก่อน จบแล้วได้ทำการทำงานแล้วค่อยแต่ง ถ้าพวกแกยังจัดการไอ้เด็กหัวดื้อไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าได้มรดกจากฉันเลยแม้แต่แดงเดียว”

ทรงกลดและดวงยี่หวานิ่งเงียบ ไม่มีประโยชน์ที่จะโต้แย้งกับคนบ้าอำนาจที่ไม่ยอมฟังคำอธิบายใด ๆ ก่อนหน้านี้ที่ทรงกลดเคยหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดแทนลูกจนมีปากเสียงกับผู้เป็นพ่อ ผลคือเขาถูกลดอำนาจการบริหารทางการเงินและให้ขวัญชนกเข้ามาเสียบแทน ถือเป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่สามารถนิ่งเฉยอยู่ได้ แต่จะทำอย่างไรนั้นคงต้องเก็บไปคิดอย่างรอบคอบ

“ฉันมีเรื่องจะพูดแค่นี้แหละจะพักผ่อนแล้ว” พูดตัดจบก่อนจะเรียกหาพยาบาลส่วนตัวให้พาไปพักผ่อน

ขวัญชนกยืนมองลงมาจากชั้นบน ยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ

รถเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์หรูแล้ว และเก็บบรรยากาศความตึงเครียดในห้องโถงกลับมาด้วย ทรงกลดและดวงยี่หวานั่งเงียบมาครึ่งค่อนทาง

“เรื่องนักสืบที่คุณจัดการไปถึงไหนแล้วคะ?” ดวงยี่หวาเอ่ยถามทำลายความเงียบในรถ

“เขาขอเวลาอีกอาทิตย์นึงก็น่าจะได้ข้อสรุปแล้ว”

“เร่งหน่อยก็แล้วกันค่ะ ก่อนที่พ่อของคุณจะยกทุกอย่างที่สร้างมาจากหยาดเหงื่อแรงกายของคุณให้สองแม่ลูกนั่นหมด ฉันไม่ยอมให้ลูกฉันตกนรกไปกับยัยเด็กกาฝากนั่นแน่”

ตวัดสายตามองคนขับอย่างไม่พอใจเหมือนกับว่าปัญหาทุกอย่างเขาเป็นคนก่อขึ้นเสียอย่างนั้น

“ถ้าคุณหย่ากับฉันแล้วไปอยู่กับมันตั้งแต่วันนั้น เรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก”

พูดพร้อมกับหันหน้าออกนอกรถข่มอารมณ์ไว้ เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ก่อตัวขึ้นในใจอีกครั้ง

“ผมก็บอกคุณไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าผมกับเค้าไม่มีอะไรกันคุณก็ไม่เชื่อ” ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

.

จิวารีอยู่ในชุดกีฬาที่พร้อมสำหรับการวิ่งหลังคาบเรียนสุดท้ายสิ้นสุด เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอของการวิ่ง หยาดเหงื่อเป็นเม็ด ๆ เกาะตามกรอบหน้าจนเปียกชุ่มตลอดจนลำคอระหง ผมยาวที่มัดสูงเป็นหางม้ากวัดแกว่งตามจังหวะการสับเท้า ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปตามทางแต่ทว่ากำลังเหม่อลอย เมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อนสาวเอวาที่ทำให้อารมณ์อ่อนไหวในใจมันก่อตัวขึ้นมาแบบแปลก ๆ

“หมั้นเหรอ?”

“อือ” เอวาตอบด้วยสีหน้าซังกะตายปนด้วยความสับสน

“คุณแม่กับน้ายี่หวาบอกว่าจะให้ฉันกับดินหมั้นกันไว้ก่อนแค่พอเป็นพิธี ยังไงเสียคุณปู่ของดินกับคุณตาของฉันก็มีเครือข่ายธุรกิจกันอยู่ คุณปู่ของดินก็คงไม่กล้าให้ถอนหมั้นกับฉันเพื่อไปหมั้นกับยัยนั่นหรอก อย่างน้อยก็ต้องเกรงใจคุณตาอยู่บ้าง พออะไรลงตัวแล้วค่อยถอนหมั้นอีกที”

“ทำไมผู้ใหญ่ต้องดึงเด็ก ๆ เข้าไปเกี่ยวข้องเพื่อแก้แค้นเรื่องส่วนตัวด้วยนะ” บ่นพึมพำอย่างอ่อนใจ

“แล้วดินว่าไงบ้าง?”

“ดินไม่โอเคน่ะ ฉันเองก็ไม่โอเคเหมือนกัน แต่ผู้ใหญ่บอกว่าวิธีนี้ดีที่สุดและจะรีบเคลียร์ให้จบโดยเร็ว”

คำพูดเหล่านั้นก็ก้องอยู่ในหัวจิวารีทั้งวัน การหมั้นหมายมันไม่ได้จัดขึ้นง่าย ๆ และยกเลิกได้ง่าย ๆ เหมือนเล่นขายของเสียที่ไหนกัน การที่ครอบครัวทั้งสองฝ่ายเลือกคนที่มีโปรไฟล์ระดับเดียวกันเพื่อหมั้นหมาย ก็แน่ชัดอยู่แล้วว่างานหมั้นครั้งนี้คงไม่ได้จัดขึ้นเล่น ๆ หรือทำเพื่อตบตาใครหรอกกระมัง พวกคนรวยที่แต่งงานกันโดยไม่ได้รักไม่ได้ชอบมีอยู่ถมเถ เพียงเพื่อความเหมาะสมและเพื่อธุรกิจของวงตระกูลก็มีให้เห็นอยู่ดาษดื่น

เรียวขายาวลดความเร็วในการวิ่งลงเรื่อย ๆ และเปลี่ยนเป็นการเดินทอดน่องไปอย่างใจลอย ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อถูกมือหนาคว้าข้อมือไว้ หันขวับมามองเจ้าของมือ

“ดิน”

“เรียกตั้งหลายครั้งไม่ได้ยินเหรอ?”

จิวารีนั่งลงที่ม้านั่งข้างสนามกีฬา อิทธิพลเดินกลับมาพร้อมกับแก้วเครื่องดื่มในมือยื่นให้หญิงสาวและนั่งลงข้าง ๆ เธอ

“ขอบคุณนะ” มองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามแต่ยังปิดปากสนิทไม่เอ่ยคำถามใด ๆ ออกมา ใบหน้าคมเข้มสีเลือดฝาดที่ล้างคราบเหงื่อจากกรอบหน้าออกจนหมดเกลี้ยง เหลือเพียงความชุ่มฉ่ำสุขภาพดี เส้นผมที่เปียกชุ่มถูกเสยให้เปิดขึ้นเผยให้เห็นความคมเข้มของกรอบหน้าได้ชัดขึ้น

“มีอะไรหรือเปล่า?” เมื่อเธอไม่ถามเขาก็เอ่ยเปิดให้ เมื่อคำถามมันล้นออกมาทางสายตาและปิดไว้ไม่มิด

“เอวาบอกว่า...จะต้องหมั้นกับนาย?” ถามและลุ้นคำตอบอยู่ในใจ

“ยังไม่ได้ตกลง” ยกกระป๋องเครื่องดื่มขึ้นจิบอย่างใจเย็น ทอดสายตาไปที่สนามกีฬาตรงหน้า

“แล้ว...จะตกลงเมื่อไหร่?”

“เราไม่ได้ชอบเอวา และไม่ได้มีความจำเป็นที่ต้องหมั้น” ตอบไม่ตรงคำถามแต่ยังอยู่ในเรื่องเดียวกัน

“แล้ว...กับคนที่ปู่นายหาให้ล่ะ?”

“กับใครก็ไม่ทั้งนั้นถ้าไม่ใช่คนที่เราเลือกเอง” หันมามองหน้าคนถาม

“แล้ว...ถ้าปู่นายโอนมรดกให้คนอื่นหมดเหมือนที่ขู่ล่ะจะทำยังไง ไม่เสียดายเหรอ? การที่เราไม่มีหรือไม่เหลืออะไรมันลำบากมากนะ” พูดแต่ไม่มองหน้าคนฟัง

“เธออยากให้เราหมั้นเหรอ?” มองหน้ารอคำตอบ

“....”

การสนทนาเงียบลงชั่วขณะ

“ฉันก็แค่ถาม” หลบตาและเฉมองไปทางอื่น

“แต่ถ้าเป็นผลประโยชน์ของตัวเองก็ควรรักษาไว้ไม่ใช่เหรอ?” เป็นความจริงที่พอพูดไปแล้วในใจมันหวิว ๆ ชอบกล พยายามไม่สบสายตาชายหนุ่ม แต่ก็แอบปรายตามองอยู่เป็นระยะ อิทธิพลสัมผัสได้ในแววตาคู่นั้นที่ไหววูบของเธอแม้เพียงครู่เดียวที่หม่นลง ก่อนที่หญิงสาวจะปรับสีหน้าและหันมายิ้มให้

“แม่บอกว่าแค่ต้องการรูปถ่ายตอนสวมแหวนแค่นั้นเอง เราก็แค่ใช้ชีวิตตามปกติ ส่วนที่เหลือแม่จะจัดการเอง” อธิบายข้ออ้างของผู้ใหญ่

“แล้ว...ถ้าหมั้นแล้วต้องแต่งจริง ๆ ล่ะนายจะทำยังไง?”

“ไม่แต่ง”

“แล้วถ้าต้องแต่งล่ะ?”

“ก็บอกว่าไม่แต่งไง”

“แล้วถ้าถูกบังคับล่ะ?”

“ก็บอก...ว่า...ไม่...แต่ง” ชายหนุ่มย้ำเสียงหนักชัดเจน ลุกจากม้านั่งคว้ามือบางมากุมไว้และลากมือเธอเดินไป จิวารีก้าวขาเดินตามร่างสูง

“แล้ว...” ยังไม่ได้ป้อนคำถามใด ๆ ต่อเขาก็พูดตัดบทขึ้น

“ไม่...แต่ง...” หยุดเดินและหันมามองหน้าหญิงสาว ก่อนจะหันกลับไปและก้าวขาเดินต่อ

“หาอะไรกินดีกว่าหิวแล้ว”

ภาพถ่ายพิธีสวมแหวนหมั้นที่ถูกจัดฉากขึ้นระหว่างเอวากับอิทธิพล ถูกส่งต่อให้ขวัญชนกโดยมือมืด ทันทีที่เปิดภาพผ่านหน้าจอมือถือก็ทำให้เธอแทบคลั่ง แต่นี่ยังไม่ใช่บทจบที่เธอจะได้รับ ยังมีเรื่องที่สนุกกว่านั้น ดวงยี่หวาและพิมพ์พรรณยกแก้วไวน์ในมือชูขึ้นและชนแก้วกัน เสียงสะท้อนกังวานสดใสเหมือนเป็นนิมิตหมายที่ดี ก่อนจะยกขึ้นจิบพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ และรอยยิ้มของผู้ชนะ

หลังชั่วโมงเรียนคาบบ่ายที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ใต้ต้นไม้ใหญ่ยังคงร่มรื่น ลมเย็น ๆ พัดเอื่อย ๆ มาปะทะเป็นครั้งคราว กลุ่มนักศึกษากระจายตัวนั่งพักตามจุดต่าง ๆ บ้างก็นั่งเล่นโทรศัพท์ พูดคุยหัวเราะกับเพื่อนอย่างผ่อนคลาย

จิวากรนั่งบนม้านั่งและฟุบหลับไปกับโต๊ะ ตะวันและธีธัชกำลังบริหารนิ้วมือกดเกมต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย อิทธิพลนั่งดูผลการแข่งขันฟุตบอลย้อนหลังจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ส่วนสองสาวเอวาและจิวารีกำลังซ้อมท่าเต้นเพื่ออัดคลิปวิดีโอลงโซเชียลมีเดีย พร้อมเสียงหัวเราะสดใสประสานกันอยู่อย่างนั้น ผลัดกับการหัวเราะจนตัวงอตาปิดกับท่าเต้นของตัวเองและเพื่อนสาวที่แสนจะตลกและหลุดโลก จนคนที่ดูบอลอยู่ไม่มีสมาธิอดหันไปมองตามเสียงหัวเราะนั้นไม่ได้

“พี่ดินคะ”

เสียงเรียกจากด้านหน้าทำให้ทุกสายตาในกลุ่มหันไปมองเจ้าของเสียง

ใบหม่อน สาวสวยน้องใหม่ของชมรมกีฬาที่เดินมาพร้อมกับเพื่อนสาวและส่งยิ้มหวานให้อิทธิพล

“อ้าวใบหม่อน” ชายหนุ่มยิ้มทักทาย

“หม่อนมาชวนพี่ดินไปทานข้าวกลางวันด้วยกันค่ะ?” ถือวิสาสะเดินมานั่งลงข้างเขา ส่วนเพื่อนสาวของหล่อนยืนรออยู่ที่เดิม

“หม่อนไปหาพี่ดินที่ชมรมก็ไม่เจอ ส่งไลน์หาแต่พี่ดินยังไม่เปิดอ่าน ก็เลยเดินมาหาที่นี่ค่ะ” หากไม่เจอที่ชมรม หรือที่สนามกีฬาก็คงเป็นที่นี่ตามข้อมูลที่เธอได้มา โดยไม่สนใจคนรอบข้างของเขาที่กำลังจ้องมองเธออยู่

“ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ” คล้องแขนชายหนุ่มดึงให้ลุกขึ้นเดินไปด้วยกัน

เสียงจากคนแปลกหน้าปลุกจิวากรที่ฟุบหลับอยู่ให้ตื่นขึ้น ส่วนสองหนุ่มมือเกมก็หยุดเล่นทันที เช่นเดียวกันกับสองสาวที่กำลังอัดคลิปวิดีโออยู่ก็หยุดลงอัตโนมัติเช่นกัน หันมามองหญิงสาวแปลกหน้าผู้มาเยือนเป็นตาเดียว

“พี่ไม่ว่างคงไม่สะดวก” แกะมือปลาหมึกของสาวสวยออกจากแขนอย่างสุภาพ มองทะลุมายังสายตาอีกคู่ที่มองมา และในแววตานั้นเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

“แป็บเดียวเองค่ะ...นะคะพี่ดิน...นะคะ” ลากเสียงยาวยิ้มหวานออดอ้อน ไม่สนว่าใครกำลังมองอยู่

“พี่ดินไม่ว่างแต่พี่ธีว่างนะครับ” ธีธัชส่งสายตากรุ้มกริ่มแทะโลมเธอ หญิงสาวหลับตาหนักและตวัดสายตาขึ้นมองเหยียดก่อนจะมองเมินและเบือนหน้าหนี

จิวารีมองใบหน้าสาวสวยใจกล้าตรงหน้า พลันก็นึกถึงภาพเหตุการณ์ในวันเข้าค่าย เธอเคยเจอหญิงสาวคนนี้นั่งคุยกับเทวฤทธิ์ ท่าทางสนิทสนมมากกว่าคำว่าคนรู้จักหรือรุ่นน้อง และเคยเห็นเธอคนนี้เดินลงจากรถของเทวฤทธิ์เช่นกัน และเกิดคำถามขึ้นในหัวทันที หากกำลังคบหาดูใจกันหล่อนจะมาจีบอิทธิพลอีกทำไม

แต่ที่แน่ ๆ หล่อนมีเบอร์ของอิทธิพลและส่งข้อความหากัน และรู้ว่าจะต้องตามหาเขาที่ไหน คงติดต่อกันมาสักระยะแล้วกระมัง แต่ไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงหล่อนเลยสักครั้ง ก็แน่ล่ะเขาจะพูดให้ฟังทำไมมันเรื่องส่วนตัวของเขานี่นา สวยขนาดนี้ ขาวอื๋มซะขนาดนี้ ก็คงไม่แปลกที่เขาอยากจะสานสัมพันธ์กับหล่อน พาลให้หน้าตึงขึ้นมาทันที

“ใครเหรอจิ๋วรู้จักป่ะ?” เอวาถามเบา ๆ พลางมองไปที่บุคคลที่กำลังพูดถึง

ไม่ตอบคำถามแต่คว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย

“ฉันลืมไปว่ามีธุระต้องทำ” วางโทรศัพท์ของเอวาที่กำลังอัดคลิปลงที่โต๊ะ

“อ้าว”

“ไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้” พูดเสร็จก็หันหลังเดินจากไปทันที