ตอนที่ 22/1 เป็นห่วง

เสียงหนุ่มสาวพูดคุยเซ็งแซ่ดังประสานกันในโรงอาหารของมหาวิทยาลัยในช่วงพักกลางวัน  สองสาวถือจานอาหารและวางลงบนโต๊ะม้านั่งยาวก่อนจะนั่งลงคนละฝั่ง

“วันนี้ตอนเย็นแกว่างหรือเปล่า?” เอวาเอ่ยถามจิวารี

“คืนนี้ไม่มีร้องเพลงแต่ฉันรับงานพริตตี้ไว้ที่ร้านเดิมน่ะ ทำไมเหรอ?”

“ฉันจะไปหาพ่อที่บ้านจะชวนแกไปเป็นเพื่อน”

“ไม่กลัวเจอฐากูรหรือไง เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก” จิวารีเอ่ยเตือนเพื่อนสาว

 ฐากูร หนุ่มเจ้าสำราญลูกหลานไฮโซ ที่เอวาไม่ยอมสานสัมพันธ์ด้วยและเขาก็ไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ ตามตอแยไม่หยุดหย่อน แม่ของเขาคือภรรยาคนปัจจุบันของพ่อเธอ ที่ทางผู้ใหญ่เห็นดีเห็นงามในความสัมพันธ์หลังจากหย่ากับแม่ของเธอแล้ว เพราะสองตระกูลคือคู่ค้าธุรกิจเก่าซึ่งจะสร้างความมั่นคงเป็นปึกแผ่นให้กับกิจการในอนาคตได้

“พ่อก็อยู่ไม่เป็นไรหรอก”

“แกเช็คหรือยังว่าพ่อแกอยู่จริง?”

“อือ...พ่อไปต่างประเทศจะกลับวันนี้แหละ เช็คกับแม่บ้านแล้ว”

“แต่แม่แกสั่งห้ามไม่ให้ไปไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่นัดเจอกับพ่อข้างนอกล่ะ”

“พ่อเพิ่งกลับคงจะเหนื่อย และฉันก็ไม่ได้บอกแม่ด้วย พรุ่งนี้วันเกิดพ่อถ้าไปพรุ่งนี้แม่ต้องรู้แน่เลย ฉันก็เลยกะจะไปเซอร์ไพรส์พ่อวันนี้”

ถึงแม้พ่อของเธอจะเป็นสามีที่สร้างความทุกข์ให้กับภรรยาเสมอในเรื่องความเจ้าชู้เสือผู้หญิง แต่เขาก็เป็นพ่อที่ดีของเธอเสมอเช่นกัน และวันนี้ก็ประจวบเหมาะกับที่พิมพ์พรรณแม่ของเธอไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อน ๆ เพื่อฮิลใจจากการบาดเจ็บในความรักครั้งล่าสุด

“งั้นแกรอฉันเลิกงานได้ไหมล่ะฉันจะไปเป็นเพื่อน” จิวารีเสนอ

“มันดึกไปนะสิ...ไม่เป็นไรหรอกฉันไปคนเดียวก็ได้แค่แป็บเดียวเอง ให้ของขวัญพ่อแล้วก็จะกลับเลย”

“มีอะไรแกก็โทรมาแล้วกัน” จิวารีบอกเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง

“อือ” พยักหน้ารับก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะไม่มีเรียนคาบบ่าย

เอวาเรียกใช้บริการแท็กซี่เนื่องจากกลัวว่าคนขับรถจะรายงานผู้เป็นแม่ เธอจึงถือโอกาสตอนที่พิมพ์พรรณไปเที่ยวให้ลุงบรรจงลาหยุดไปต่างจังหวัด ก้าวลงจากรถมองเลยเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่แสนจะคิดถึง ตั้งแต่พ่อกับแม่แยกกันเธอก็มาที่นี่นับครั้งได้ ยื่นมือไปกดกริ่งหน้าบ้านสักพักก็มีหญิงสาวที่เธอไม่คุ้นหน้าวิ่งออกมาดู

“มาหาใครคะ?” คงเป็นสาวใช้คนใหม่เอวาคิดในใจ

“ป้ากลิ่นไม่อยู่เหรอคะ?”

“ป้ากลิ่นไปต่างจังหวัดค่ะ”

“ตอนกลางวันยังโทรคุยอยู่เลย”

“เพิ่งไปตอนเย็นนี่เองค่ะไปงานศพ”

“ตกลงคุณมาหาป้ากลิ่นเหรอคะ?”

“มาหาคุณพ่อ” ตอบเสียงเรียบ หล่อนช่างไม่มีข้อมูลของเจ้านายเอาเสียเลย

“คุณเอวา”

สาวใช้เบิกตาโต เคยได้ยินป้ากลิ่นพูดถึงแต่ไม่เคยเห็นตัวจริงคุณหนูของบ้านเลยสักครั้ง ลนลานเปิดประตูอย่างเร่งรีบ

“ขอโทษค่ะแววไม่ทราบ” เปิดประตูให้เจ้านายน้อยเข้าบ้านและเดินตามอย่างสุภาพ

“คุณผู้ชายก็ไม่อยู่ค่ะ”

“อ้าว ยังไม่ถึงบ้านอีกเหรอ?”

“คุณดาราบอกว่ามีงานด่วนเปลี่ยนไฟว์บินกะทันหันเลื่อนไปอีกสองวันค่ะ”

จากที่จะให้แม่บ้านเตรียมงานสำหรับเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณผู้ชายของบ้านจึงต้องยุติลง

“เฮ้อ” เอวาถอนหายใจ กะจะเซอร์ไพรซ์พ่อ แต่พ่อดันมาเซอร์ไพรซ์ตัวเองก่อนเสียอย่างนั้น แต่ไหน ๆ ก็มาแล้วขอเก็บภาพบรรยากาศวันวานที่นี่ก่อนก็แล้วกัน คิดถึงห้องนอนที่แสนจะอบอุ่นห้องเดิมที่อยู่มาตั้งแต่เด็ก เมื่อครั้งที่อยู่กันพร้อมหน้า แต่วันนี้เหลือเพียงแค่ความทรงจำดี ๆ ให้นึกถึงเท่านั้น

“ขอขนมกับน้ำเข้าไปให้วาที่ห้องด้วยนะคะ”

“ได้ค่ะ”

แววยกถาดเครื่องดื่มพร้อมขนมและอาหารว่างขึ้นมาให้เจ้านายสาวที่ห้องนอน และวางไว้บนโต๊ะริมหน้าต่างจุดรับอากาศบริสุทธิ์ ชมนกชมไว้ในสวนหย่อมของเธอจากมุมสูงของบ้าน

“คุณเอวาจะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ?” เอวาส่ายหน้า

“ไปพักผ่อนเถอะค่ะ” แววค้อมศีรษะอย่างสุภาพและเดินออกห้องไป

หญิงสาวกดเปิดแอร์ในห้องและเดินไปเปิดม่านหน้าต่างและม่านประตูระเบียง มองทะลุกระจกใสออกไปด้านนอก ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เตียงนอน หยิบไดอารี่เล่มเก่าจากลิ้นชักขึ้นมาเปิดดู เอนตัวลงนอนอ่านข้อความในนั้นไปเรื่อย ๆ  พร้อมกับภาพในความทรงจำเก่าผุดขึ้นมา แอร์เย็น ๆ ในห้องกับบรรยากาศที่เงียบสงบทำให้ผล็อยหลับไป

เสียงเพลงอึกทึกครึกโครมบวกกับเสียงหัวเราะครื้นเครงประสานกันปลุกให้เธอตื่นขึ้น เอวานอนนิ่งฟังเสียงปรับประสาทการรับรู้อยู่สักพักก่อนจะคว้าโทรศัพท์มาดูเวลาที่หน้าจอ นี่เธอเผลอหลับไปนานขนาดนี้เลยเชียว

เสียงเพลงจากบ้านตรงข้ามหรือเปล่า เขามีงานปาร์ตี้อะไรกัน ลุกจากเตียงเปิดประตูเดินลงมาดูด้านล่าง

ห้องรับรองแขกวีไอพีห้องใหญ่ของพ่อเธอ ที่ถูกจัดเป็นมินิปาร์ตี้อย่างรื่นเริง สาวสวยรุ่นราวคราวเดียวกับเธอสองสามรายในชุดสุดเซ็กซี่ และหนุ่มๆ อีกหลายคนที่นั่งกระจัดกระจายกันอยู่ในห้องท่ามกลางเสียงเพลง ตรงกลางคือโต๊ะเครื่องดื่ม อาหารและของขบเคี้ยว แสงไฟวิบวับเปิดสลับสีจนชวนปวดหัวประหนึ่งบรรยากาศในผับเสียอย่างนั้น ไฟนีออนสีขาวถูกแทนที่ด้วยไฟดีเจหมุนเคลื่อนตัวตลอดเวลาอยู่มุมห้อง สาวสวยที่นุ่งน้อยห่มน้อยนั่งอยู่ที่ตักของชายหนุ่มที่คาดว่าคงจะเป็นคู่รักกัน และกำลังนัวเนียพลอดรักกันอยู่

เอวากวาดสายตามองผู้คนในห้องนั้น ฐากูรและกลุ่มเพื่อนของเขานั่นเอง พลันหัวใจก็หล่นวูบลงไปอยู่ที่เท้า เมื่อสายตาของเธอไปสะดุดเข้ากับชายหนุ่มที่ยืนหัวเราะอยู่กับเพื่อนในห้องและหันหน้ามาทางเธอ เอวาจำได้ขึ้นใจมันคือคนที่จับล็อกตัวเธอไว้ในวันนั้นที่อิทธิพลถูกรุมทำร้าย เช่นเดียวกับเจ้าของร่างที่หันมามองเธอเข้าพอดี เอวาหันหลังวิ่งกลับขึ้นห้องปิดประตูลงล็อกทันที นั่งลงที่เตียงด้วยหัวใจที่เต้นแรง คนพวกนี้เข้ามาอยู่ในบ้านเธอได้อย่างไร หญิงสาวปะติดปะต่อเรื่องราวในหัว

ที่แท้ก็เป็นฐากูรกับพรรคพวกนี่เองที่รุมทำร้ายอิทธิพลในวันนั้น ความกลัวเริ่มก่อตัวเพิ่มขึ้น เธอจะต้องบอกพ่อและแม่ของเธอเรื่องนี้ หากวันนั้นจิวากรและจิวารีไม่มาช่วยพวกมันอาจจะฉุดเธอไปก็เป็นได้ หรือจะเกิดอะไรขึ้นไม่อยากจะคิดต่อ แล้วเธอจะทำยังไงดี จะกลับตอนนี้เลยดีไหมนะ แล้วถ้าพวกมันตามไปล่ะเธอจะทำยังไง จะให้ลุงบรรจงมารับก็ไม่ได้เพราะเธอเป็นคนให้เขาลาหยุดไปต่างจังหวัดแล้ว พ่อกับแม่ก็อยู่ต่างประเทศ จะทำยังไงดี ในระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะที่หน้าประตูห้อง

“เอวา”

เสียงฐากูรนั่นเอง เสียงที่เธอไม่อยากได้ยินแต่จำได้ขึ้นใจ

“ออกมาร่วมสนุกปาร์ตี้กับพี่ไหม?”

“เอวา”

ตามด้วยเสียงเคาะซ้ำถี่ ๆ ความกลัวก่อตัวเพิ่มขึ้นสองเท่าเมื่อลูกบิดประตูถูกหมุนจากด้านนอก ถึงแม้จะล็อกไว้แล้วแต่ความกลัวไม่ยอมลดลงเลย แล้วถ้าเขาเข้ามาได้ล่ะเธอจะทำยังไง แล้วถ้าเขาไปขู่เอากุญแจสำรองกับแววมาล่ะจะทำยังไง ถ้าป้ากลิ่นอยู่ก็คงดีเพราะป้ากลิ่นไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเธอแน่ แต่ตอนนี้....

คว้าโทรศัพท์กดสายโทรหาเพื่อนสาวทันที แต่ปลายทางไม่รับสาย

ฐากูรยืนอยู่หน้าประตูหัวเราะมุมปากอย่างย่ามใจ สายตาแดงก่ำจากฤทธิ์เครื่องดื่มผสมสารบางอย่างที่บอกว่าจะทำให้ปาร์ตี้สนุกขึ้น หลังจากไล่สาวใช้ให้เข้านอนและสั่งห้ามอย่าเข้ามายุ่งกับปาร์ตี้ของเขา

“ถ้าไม่อยากถูกไล่ออกก็หุบปากให้สนิท” แววคำนับถี่ ๆ เมื่อถูกขู่และเดินเร็วกลับเข้าห้องนอนทันที

จิวากรเก็บกวาดทำความสะอาดห้องครัวหลังจากทำอาหารเสร็จ วันนี้ไม่มีคิวขึ้นเล่นดนตรีจึงถือโอกาสพักผ่อนอยู่บ้านให้เต็มที่ เดินสำรวจทั่วบริเวณแล้วถอนหายใจทิ้ง รู้สึกใจหายไม่น้อยหลังจากที่มีคนเซ้งร้านก๋วยเตี๋ยวต่อจากพ่อโจแล้ว นั่นหมายถึงว่าเขาและจิวารีมีเวลาอีกหนึ่งเดือนเท่านั้นในการหาบ้านเช่าหลังใหม่ และเก็บข้าวของสำหรับการย้ายออก

เสียงโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะหน้าห้องน้ำในครัวดังขึ้น ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปตามเสียง

“อ้าว ไอ้จิ๋วลืมโทรศัพท์” หยิบขึ้นมาดูชื่อสายเรียกเข้าจากหน้าจอ

“เอวา” แต่เลือกที่จะไม่รับสายและวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม หันหลังกะจะเดินหนีแต่เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีก ชายหนุ่มปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นจนเงียบไป ก่อนเสียงข้อความเข้าจะดังขึ้นถี่ ๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง ข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่านสิบข้อความบวก ที่แจ้งเตือนบนหน้าจอแต่ไม่สามารถกดเข้าอ่านข้อความได้ เพราะเจ้าของโทรศัพท์ใส่รหัสล็อกไว้ เธอคงมีเรื่องด่วนกระมัง แล้วเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง จิวากรกดรับสายแนบโทรศัพท์ข้างหู

(“จิ๋วแกเลิกงานหรือยังมารับฉันหน่อยได้ไหมฉันกลัว”)

เสียงที่ลอดออกมาตามสายพร้อมกับเสียงร้องไห้สั่นเทาของเอวา

(“ฉันกลัว...พ่อไม่อยู่บ้าน”)

(“มันจะเข้ามาในห้องฉันแล้ว แกรีบมาตอนนี้เลยได้ไหม”)

“เอวาเป็นอะไร ใจเย็น ๆ นะ ค่อย ๆ พูด”

(“ใครน่ะ”)

“พี่เอง พี่แจ็ค จิ๋วลืมโทรศัพท์ไว้บ้าน”

(“พี่แจ็คคะมารับวาหน่อยได้ไหมคะวากลัว พวกที่มันทำร้ายดินวันนั้นตอนนี้มันอยู่ในบ้านวาค่ะ”)

“แล้วตอนนนี้เธออยู่กับใคร?”

(“วาอยู่ในห้องนอนคนเดียวค่ะไม่มีใครอยู่เลย แม่บ้านก็ไม่อยู่”)

“พี่จะรีบไปตอนนี้ เธอส่งโลเคชั่นมาให้พี่ ไม่ต้องกลัวนะพี่จะรีบไปตอนนี้” ปลอบใจให้เธอคลายกังวล

“ค่ะ วาจะรอนะคะ”

จิวากรคว้ากุญแจรถเตรียมพร้อม หยิบแจ็กเกตมาสวมอย่างเร่งรีบ ก่อนจะโทรแจ้งเหตุตามพิกัดที่หญิงสาวส่งให้ เสียบหูฟังและสวมหมวกกันน็อก ติดเครื่องรถคู่ใจบึ่งออกไปทันที ตามองพิกัดที่หน้าจอโทรศัพท์ที่ติดอยู่ตัวล๊อกหน้ารถ ทั้งภาวนาอย่างให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ และกดโทรออก

(“ฮัลโหลพี่แจ็คถึงไหนแล้วคะ?”) เสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลดังมาตามสาย

“ใกล้ถึงแล้ว เธอโอเคใช่ไหม?”

(“ค่ะวายังอยู่ในห้อง”)

เสียงตอบกลับที่ฟังไม่ค่อยจะชัดเพราะเสียงลมปะทะจากการขี่มอเตอร์ไซค์ แต่อย่างน้อยก็รู้ว่าเธอปลอดภัย