ตอนที่ 22/2 เป็นห่วง (ต่อ)

แวววิ่งออกมาดูที่หน้าบ้านเมื่อเสียงกดออดดังขึ้น และเห็นตำรวจสายตรวจยืนอยู่หน้าบ้าน ก่อนจะเข้าไปแจ้งสมาชิกในวงปาร์ตี้ ฐากูรขมวดคิ้วอย่างหัวเสียเมื่อลงมาเติมของที่ห้องรับรองกะจะขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง และจะหาวิธีให้เธอเปิดห้องออกมาให้ได้

“เธอแจ้งตำรวจเหรอ?” หรี่ตาคาดโทษแววที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไร

“แววเปล่านะคะ แววไม่กล้าหรอกค่ะ” ประสานมือก้มหน้าลนลานด้วยความกลัว

“พวกมึงอยู่ในนี้แหละเงียบ ๆ ด้วย เดี๋ยวพ่อมึงเล่นไม่เลิกกูขี้เกียจตอบคำถามแม่กู” หันไปสั่งเพื่อน ๆ ก่อนจะเดินออกไปหน้าประตูบ้าน

“สวัสดีครับ” ตำรวจสายตรวจกล่าวทักทายฐากูรที่เดินออกมาจากด้านใน

“มีคนแจ้งว่าที่นี่ใช้เสียงดังก่อความรำคาญในยามวิกาล และมีการกักขังหน่วงเหนี่ยวที่นี่ เราต้องขอเข้าตรวจค้นครับ”

“เข้าใจผิดหรือเปล่าครับคุณตำรวจ กักขังหน่วงเหนี่ยวอะไรกันครับ” ฐากูรขมวดคิ้วหรี่ตามองตำรวจอย่างไม่เกรงกลัว

“เปิดประตูให้ความร่วมมือด้วยครับเราต้องทำตามหน้าที่” เจ้าหน้าที่ตำรวจโชว์หมายค้นและรอให้เปิดประตู แต่อีกฝ่ายยังสงวนท่าทีกับสภาพร่างกายมองด้วยตาเปล่าก็พอจะเดาได้ว่าไม่ใช่ปาร์ตี้ธรรมดาแน่นอน

เอวาเงี่ยหูฟังเสียงอยู่บนห้อง เพลงจากห้องรับรองด้านล่างสงบลงแล้ว เธอแง้มผ้าม่านหน้าต่างออกไปมองที่รั้วหน้าบ้านเห็นตำรวจยืนคุยอยู่กับฐากูรผ่านทางประตูรั้วที่ยังปิดอยู่ และคนที่เธอรอคอยก็ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านพอดี

“พี่แจ็ค” ยิ้มออกมาทันทีอย่างโล่งใจแต่ยังไม่กล้าเดินออกจากห้อง หากพวกมันดักเธออยู่ด้านหน้าแล้วลากเข้าไปในนั้น ตำรวจอยู่ด้านนอกจะช่วยอะไรเธอได้ในเมื่อมองไม่เห็นและไม่ได้ยินเสียง ขนาดอยู่บนถนนในที่สาธารณะผู้คนพลุกพล่านพวกมันยังกล้า ประสาอะไรกับที่ลับตาคนแบบนี้ กดโทรออกหาจิวากรทันที

“โอเคไหม...เดี๋ยวพี่ขึ้นไปรับ” ชายหนุ่มรับสายและกรอกเสียงลงไป

ฐากูรจ้องมองผู้มาใหม่และนึกอยู่ในใจกับความคุ้นหน้าแต่นึกไม่ออก

“ที่นี่แหละครับคุณตำรวจที่มีการกักขังหน่วงเหนี่ยวผมเป็นคนโทรแจ้งเองครับ” จิวากรเอ่ยปากกับนายตำรวจที่ยืนอยู่ด้านหน้า

“แกเป็นใครฉันไม่รู้จักแกด้วยซ้ำจะมากักขังหน่วงเหนี่ยวใครอะไรกัน” ฐากูรโวยวายแต่เหมือนเสียงพูดของเขาไม่ได้เข้าโสตประสาทของจิวากรแม้แต่น้อย

“น้องสาวผมอยู่ข้างในครับคุณตำรวจเธอออกมาไม่ได้เลยโทรบอกผมให้มาช่วย”

จิวากรหันไปคุยกับตำรวจ

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยครับ ถ้าไม่เปิดจะโดนข้อหาขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าพนักงานนะครับ...เปิดครับ”

หันไปสั่งแววซึ่งยืนหน้าสลดอยู่ข้าง ๆ และรีบลนลานเปิดประตูทันที

“ปิดล็อกด้วยครับ” ตำรวจหันไปสั่งแววเพื่อไม่ให้คนในออกได้ และเดินเข้ามาด้านใน ฐากูรไม่สะทกสะท้านแต่สบถเบา ๆ อย่างหัวเสียจ้องหน้าจิวากรเขม็งสองสายตาปะทะกันอย่างไม่เกรงกลัว จิวากรเดินเข้าไปด้านใน ฐากูรเดินตามมาติด ๆ

ไฟวิบวับในห้องรับรองถูกปิดลงแล้ว ขวดเครื่องดื่มเปล่าวางอยู่เกลื่อนกลาด กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งผสมปนเปกับกลิ่นน้ำหอมของสาว ๆ บวกกับกลิ่นบุหรี่ไฟฟ้าตลบอบอวลไปทั่วห้อง หนุ่มสาวสมาชิกในวงปาร์ตี้นั่งสงบนิ่งอยู่ใบโซฟากับสภาพที่ดูไม่จืด สาว ๆ นั่งก้มหน้าตาเยิ้ม ส่วนหนุ่ม ๆ บางคนยังนั่งยกขาไขว่ห้างเงยหน้ามองตำรวจอย่างท้าทาย นี่คงไม่ใช่ครั้งแรกกระมังที่ถูกตำรวจบุกตรวจค้น เพราะดูจากท่าทีแล้วคงเป็นพวกลูกท่านหลานเธอที่เส้นใหญ่พอตัวกระมัง

“อยู่ในความสงบนะครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจยืนกำกับอยู่

จิวากรเดินขึ้นชั้นบนตามคำบอกเล่าของหญิงสาวและหยุดยืนอยู่หน้าห้อง

“พี่อยู่หน้าห้องเธอ” กรอกเสียงไปตามสาย เอวาเปิดประตูออกมาพร้อมกับวิ่งเข้ามากอดชายหนุ่มยิ้มทั้งน้ำตา

“พี่แจ็ค”

จิวากรโอบกอดเธอไว้ลูบเรือนผมอย่างแผ่วเบาเป็นการปลอบขวัญให้คลายความกลัว

“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัวนะมีตำรวจอยู่ข้างล่างด้วย”

เอวาผละออกจากอ้อมกอด พยักหน้ารับรู้ จิวากรจูงมือเธอเดินลงมาข้างล่าง หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือถ่ายวิดีโอภายในห้องรับรองไว้ทุกมุม ให้เห็นใบหน้าชัดเจนทุกคนโดยเฉพาะใบหน้าของไอ้แห้งคนเดิมคนนั้น

“คนนี้แหละค่ะคุณตำรวจที่เคยร่วมกันทำร้ายร่างกายเพื่อนหนู และรวมกันฉุดหนูครั้งก่อน”

เธอชี้มือไปที่ไอ้แห้งพร้อมเปิดวิดีโอเก่าที่เคยถ่ายไว้ให้ตำรวจดู

“เอวา พูดอะไรของเธอ” ฐากูรโวยวายดังลั่น เอวามองเหวี่ยงก่อนจะเบะปากและเบือนหน้าหนี

“จับตรวจสารเสพติดทุกคน นำไปสอบปากคำที่ สน.” เจ้าหน้าที่ตำรวจหยิบโทรศัพท์มาถ่ายวีดิโอไว้ เช่นเดียวกับหนุ่มในวงปาร์ตี้ก็หยิบโทรศัพท์มาถ่ายการกระทำของตำรวจเช่นกัน ต่างฝ่ายต่างเก็บหลักฐานไว้

จิวากรเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง ใกล้ได้เวลาที่ต้องไปรับจิวารีแล้ว และกดสายโทรหาอิทธิพล

“ฮัลโหลไอ้ดิน รบกวนหน่อย”

เอวาถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อตำรวจพาหนุ่มสาวแขกไม่ได้รับเชิญออกจากบ้านเธอไปแล้ว หากตำรวจทำอะไรไอ้พวกเส้นใหญ่นี้ไม่ได้ ขอให้เป็นหน้าที่ของพ่อกับแม่ก็แล้วกัน แต่เอาไว้ค่อยว่ากันในวันพรุ่งนี้ขืนโทรไปวันนี้คงโดนสวดยับและอย่าหวังว่าจะได้หลับได้นอน

ส่วนคนที่หนักใจคือแววที่มองเข้าไปในห้องถึงกับเข่าอ่อนกับสภาพของห้องรับรองที่ถูกจัดปาร์ตี้ ป้ากลิ่นก็ไม่อยู่ศึกหนักนี้เป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว ถอนหายใจทิ้งอย่างปลง ๆ

            เสียงโทรศัพท์มือถือของจิวากรดังขึ้น ชายหนุ่มกดรับสายโทรเข้าจากคิมหันต์เจ้าของร้านอาหาร หลังจากปั้นวงดนตรีขึ้นมาใหม่อีกวงและมีคิวเล่นในวันนี้ แต่สมาชิกมือกีตาร์ไม่สบายและเทวงไปแล้ว ก่อนจะวางสายไปด้วยคำสั่ง

“พี่ต้องไปทำงาน เธอจะกลับคอนโดตอนนี้เลยไหมพี่จะไปส่ง” หันมาถามเอวาหลังจากวางสาย

 “กลับตอนนี้วาก็คงนอนไม่หลับ วาขอไปกับพี่แจ็คได้ไหมคะ จะขอไปค้างกับจิ๋วที่บ้านค่ะ” หน้าเศร้า

“พี่โทรบอกไอ้ดินให้ไปรับไอ้จิ๋วแทนแล้ว งั้นเธอก็โทรบอกมันให้พาไอ้จิ๋วมาเจอกันที่ร้านก็แล้วกัน”

“ค่ะ” เอวาพยักหน้ารับรู้

ทันทีที่จอดรถหน้าร้านอาหาร คิมหันต์เจ้าของร้านก็เดินตรงเข้ามาหาทันทีอย่างร้อนใจ เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่เนืองแน่นไปด้วยลูกค้าจนเต็มร้านอย่างคึกคัก แต่ดันมีปัญหาเรื่องนักดนตรีอีกวงที่กำลังจะขึ้นเล่นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

“รีบเลยแจ็คใกล้ได้เวลาแล้ว” คิมหันต์เอ่ยปากและมองเลยไปที่หญิงสาวที่เดินมาพร้อมกับเขา

“สวัสดีค่ะ” เอวายกมือไหว้คิมหันต์

“สวัสดีครับ” รับไหว้และส่งยิ้มให้

“ไปเตรียมตัวได้เลยแจ็คเดี๋ยวแฟนแกพี่ดูแลให้ไม่ต้องเป็นห่วง”

“เอ่อ...คือไม่...” เอวาอึกอักมองหน้าจิวากรและคิมหันต์สลับกันกำลังจะอธิบาย แต่คิมหันต์ดันไหล่จิวากรให้เข้าไปเตรียมตัวด้านใน และหันกลับมาสนทนากับสาวสวยตรงหน้า

“พี่ชื่อคิม ยินดีที่ได้รู้จักน้อง....”

“เอวาค่ะ” ส่งยิ้มให้

“เอวา” คิมหันต์ทวนชื่อเธอขณะเดินไปพร้อมกัน และพาเธอมาที่โต๊ะด้านข้างเวที ในมุมที่สามารถมองเห็นชายหนุ่มเล่นดนตรีได้

“นั่งโต๊ะนี้แหละไอ้แจ็คจะได้มองเห็นจะได้มีกำลังใจเล่น” คิมหันต์แซวหญิงสาว

“คือ...วากับพี่แจ็คไม่ได้...”

ยังไม่ทันจะได้อธิบายใด ๆ คิมหันต์ก็ถูกเรียกตัวให้ไปเคลียร์ความวุ่นวายหลังร้านเสียแล้ว

“เอวาอยู่คนเดียวได้นะ” หันมาถามหญิงอ่อนวัยตรงหน้า

“ได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ พี่คิมทำงานเถอะค่ะ ขอบคุณนะคะ”

เอวานั่งลงที่เก้าอี้ มองไปรอบบริเวณร้านที่กำลังคึกคัก กดโทรศัพท์ถ่ายภาพและส่งให้อิทธิพล

“พาจิ๋วมาเร็ว ๆ นะรออยู่”

อิทธิพลยืนรอหญิงสาวอยู่หน้าร้าน จะโทรหาก็ไม่ได้เพราะจิวากรบอกว่าเธอลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน ดูเวลาที่หน้าปัดนาฬิกาก็เลยเวลาเลิกนานแล้ว สาวสวยในชุดพริตตี้หลายรายเดินออกมาขึ้นรถที่จอดรอรับอยู่ด้านนอก แต่ทำไมคนที่เขารอไม่ออกมาสักที ตัดสินใจเดินเข้าไปด้านใน

ภาพที่เห็นคือจิวารียืนสนทนากับชายหนุ่มหัวเราะต่อกระซิกอยู่หน้าเคาน์เตอร์ อิทธิพลนั่งลงที่เก้าอี้ตรงทางออก กอดอกเอนหลังพิงพนัก ยกขาอีกข้างขึ้นพาดเข่าด้วยท่าทีสบาย แต่หัวคิ้วกลับผูกปมแน่นดูดกระพุ้งแก้มจนหน้าตอบ หรี่ตามองเพื่อนสาวที่กำลังสนทนาเรื่องอะไรไม่รู้ถึงได้สนุกจนออกรสขนาดนี้ ดูก็รู้ว่าเธอกำลังหว่านเสน่ห์

“คงสนุกเค้าล่ะ” คิดในใจคนเดียว พาลให้ลมหายใจแรงขึ้น นี่ขนาดได้เวลาเลิกงานแล้วเธอยังไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องบ้างเลยหรือไง

จิวารีในชุดกี่เพ้าสีแดงสายเสื้อเส้นจิ๋วผูกคล้องคอไว้ เปิดไหล่เว้าหลัง ชายกระโปรงเข้ารูปสั้นเลยคืบแค่นิดเดียวเท่านั้น อวดน่องเรียวขาวเนียนสะดุดตาในไฟสลัว เธอสวมรองเท้าส้นสูงยืนพิงเคาน์เตอร์ขาไขว้กันทิ้งน้ำหนักลงขาเพียงข้างเดียว ทำให้สะโพกและบั้นท้ายงอนเด้งขึ้นล่อตา

“ยั่วชัด ๆ” อิทธิพลหรี่ตามองอย่างหงุดหงิด อยากจะเดินไปฟาดฝ่ามือลงก้นเด้ง ๆ นั้นให้รู้แล้วรู้รอดไป

หนุ่มหล่อคู่สนทนาหยิบกระดาษและปากกาที่วางอยู่หน้าเคาน์เตอร์มาเขียนอะไรบางอย่างและยื่นให้เธอ จิวารีรับไว้ด้วยรอยยิ้มแต่ไอ้นั่นมันไม่ยอมถอนมือกลับจับกระดาษไว้แน่น และพูดอะไรบางอย่างกับเธอต่อ อิทธิพลลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปทันที หยุดยืนอยู่ข้างเธอมองชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างไม่เป็นมิตรทั้งที่พยายามเก็บอาการแล้ว ทำให้เขาดึงมือกลับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“อ้าวดิน” จิวารีมองหน้าเพื่อนชายอย่างงง ๆ

“กลับได้แล้ว” เสียงห้วน ๆ จากชายหนุ่ม

“พี่แจ็คล่ะ”

“แจ็คให้มารับ”

คว้ามือหญิงสาวลากออกไปทันที ไม่วายปรายตามองคู่สนทนาของเธอด้วยหางตา

“ไว้เจอกันนะ” จิวารีที่แทบหัวคะมำจากแรงดึงของร่างสูงหันมาส่งยิ้มและโบกมือลาคู่สนทนา เท่ากับเพิ่มความหงุดหงิดให้คนมารอรับอีกเป็นเท่าตัว ถึงรถก็บริการเปิดประตูให้และยัดเธอเข้าไปด้านใน หน้าบอกบุญไม่รับ จิวารีมองเพื่อนชายอย่าง งง ๆ เป็นอะไรของเขา โกรธอะไรใครมาถึงมาลงกับเธอ