ตอนที่ 25 โดนวางยา

“จิ๋ว ได้ยินเราไหม จิ๋ว”

อิทธิพลวิ่งพล่านแนบหน้าไปที่กระจก แต่ไม่สามารถมองเห็นอะไรในนั้นได้เพราะม่านหนาปิดอยู่ มือทุบลงที่กระจกซ้ำ ๆ พร้อมกับปากที่ตะโกนอย่างบ้าคลั่งเพื่อให้คนด้านในได้ยิน เสียงแอร์ดังอื้ออึงจากเครื่องที่ระบายความร้อนออกมาด้านนอก ทำให้มั่นใจว่ามีคนอยู่ด้านใน ไม่รอช้าคว้าเก้าอี้ไม้ในร้านกระหน่ำฟาดลงที่กระจกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ก็แตกกระจายเสียงดังไปรอบทิศทาง

อิทธิพลรูดม่านหนาออกสายตาปะทะกับร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง พร้อมกับเลือดในกายที่ปะทุขึ้นเหมือนภูเขาไฟและเดือดจนถึงขีดสุด

“จิ๋ว”

หน้าต่างแบบยาวที่สูงแค่ก้าวข้าม มอสยังยืนเบลอและงุนงงอยู่ทำอะไรไม่ถูก ถูกกระชากขึ้นมาด้วยมือของอิทธิพลและกระหน่ำกำปั้นลงใบหน้าอย่างไม่ยั้ง นักร้องหนุ่มหล่อไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะต่อสู้หรือป้องกันตัว เพียงไม่กี่นาทีใบหน้าหล่อก็ปูดบวมฟกช้ำ เลือดกบปากและนอนพะงาบ ๆ แผ่หลาอยู่ที่พื้น อิทธิพลปรี่เข้าหาเพื่อนสาวที่หลับสนิทอยู่

“จิ๋ว”

มือหนาประคองแก้มเธอไว้เขย่าเบา ๆ เพื่อเรียกสติ แต่ร่างกายของหญิงสาวไม่ตอบสนอง เธอยังคงหลับลึกไม่รับรู้สิ่งรอบตัวใด ๆ ที่เกิดขึ้น อิทธิพลสำรวจร่างกายหญิงสาวแค่ลวก ๆ กางเกงยีนยังอยู่ในสภาพเดิม บราตัวจิ๋วยังคงห่อหุ้มก้อนเนื้อนุ่มสองปทุมไว้ มีเพียงเสื้อยืดเท่านั้นที่ถูกตัดให้ขาดออกจากกัน แค่นี้ก็ทำให้เขาผ่อนลมหายใจออกได้อย่างโล่งอก แม้จะอยากฆ่าไอ้สัตว์นรกตัวนี้ที่บังอาจมาแตะเนื้อต้องตัวเธอ แต่ทำได้แค่กดข่มอารมณ์ไว้เท่านั้น

จิวากรและเอวาวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในร้าน จิวากรกระโดดข้ามหน้าต่างเข้าไปด้านในโดยมีเอวายืนชะเง้อมองเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง ไม่กล้าข้ามหน้าต่างเข้าไป เพราะเศษกระจกที่แตกเกลื่อนกลาดกระจายอยู่เต็มพื้นห้อง

“เรียกตำรวจหรือยัง?” อิทธิพลถามจิวากร

“อื้อ”

“จิ๋วไม่เป็นไรใช่ไหม?” ถามถึงอาการของน้องอย่างร้อนรน

อิทธิพลส่ายหน้า เดินไปเปิดล็อกประตูให้เอวาเข้ามา

จิวากรเดินไปหยิบโทรศัพท์ของมอสและยื่นให้เจ้าของโทรศัพท์ ก่อนจะโยนลงพื้น พร้อมกับฝ่าท้าวที่เหยียบลงบนหน้าอกของมอส เขาก็พอจะมองออกว่านักร้องหนุ่มพึงพอใจน้องสาวของเขาแต่ไม่คิดว่ามันจะชั่วได้ขนาดนี้

“โทรหาพี่คิมเดี๋ยวนี้” ออกคำสั่งให้คนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า

เอวาเดินเข้าห้องมาพร้อมถ่ายรูปและวิดิโอเก็บไว้เป็นหลักฐาน

“มึงกับเอวาพาไอ้จิ๋วกลับไปก่อนกูจะอยู่รอพี่คิมกับตำรวจที่นี่”

อิทธิพลช้อนอุ้มร่างไร้สติของเพื่อนสาวเดินออกจากห้องไป

“ฝากดูจิ๋วด้วยนะเอวา”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ” หญิงสาวพยักหน้า

อิทธิพลวางร่างที่ยังคงหลับใหลไร้สติของจิวารีลงบนโซฟากึ่งเตียงในห้องของเอวา ใบหน้าของเธอซีดเผือดพอ ๆ กับริมฝีปาก เปลือกตาปิดสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอไม่รับรู้เรื่องราวใด ๆ เอวาเดินไปหยิบผ้าเย็นและนั่งลงข้างเตียงเช็ดเบา ๆ ที่ใบหน้าและลำคอของเพื่อนสาว

“หมอจะมาเมื่อไหร่เหรอดิน?” เอ่ยถามคนนั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ

“แม่บอกออกมาแล้วนะเดี๋ยวก็คงถึง”

เพราะไม่รู้ว่าเธอดื่มอะไรไปบ้าง อันตรายแค่ไหนชายหนุ่มตัดสินใจโทรหาผู้เป็นแม่ให้หมอประจำตัวของเธอมาตรวจร่างกายจิวารีเพื่อความแน่ใจ โดยไม่อยากให้เธอต้องตกใจหลังจากฟื้นขึ้นมาหากพาไปโรงพยาบาล ซึ่งกว่าจะสรุปความได้ดวงยี่หวาก็ถามเสียยืดยาว

เอวาปลีกตัวออกไปคุยสายโทรศัพท์กับจิวากรสอบถามเรื่องราวทางฝั่งนั้น ปล่อยให้อิทธิพลนั่งเฝ้าคนหลับตามลำพัง ชายหนุ่มนั่งเงียบอยู่ข้างเตียง มือใหญ่กำแน่นอยู่บนตัก แสงไฟในห้องส่องกระทบใบหน้าซีดเผือดของคนที่นอนนิ่งอยู่ เหมือนมีลวดเหล็กบีบรัดหัวใจของชายหนุ่มให้หดเกร็ง รู้สึกหน่วง หวิว เหมือนจมดิ่งลงใต้น้ำจนรู้สึกกลัว พลันภาพที่เธอนอนนิ่งอยู่ในห้องนั้นก็วิ่งเข้ามาในหัว พร้อมกับรอยยิ้มทะเล้นและเสียงหัวเราะกับท่าทีทโมนของเธอหลากหลายอิริยาบถสลับกันไปมา

ความรู้สึกเจ็บแปลบวิ่งกระจายไปทั่วร่างจนร้อนวูบวาบเพียงแค่คิดว่าหากเขาไปช้ากว่านี้...

เอื้อมมือไปสัมผัสกับมือบางของคนบนเตียงมากุมไว้

“ขอโทษนะที่ไปช้า” พูดกับร่างที่ไร้สติ เสียงลอดริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ดวงตาหม่นลง ไม่ละสายตาจากใบหน้าคนหลับเหมือนกลัวว่ามันจะหายวับไปเสียอย่างนั้น เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เขารู้ใจตัวเองได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ว่าเพื่อนสนิทคนนี้สำคัญกับเขามากแค่ไหน

เอวามองเข้าไปด้านในห้อง รู้สึกสงสารทั้งคนหลับละคนนั่งเฝ้า

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะพี่แจ็คไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ อีกเดี๋ยวหมอก็มาถึงแล้ว”

เอวาปลอบใจคนในสายที่ห่วงน้องไม่แพ้กัน แต่ก็ต้องอยู่จัดการตัวต้นเหตุสันดานหมาไม่ให้ลอยนวลไปได้

“เคลียร์ทางนั้นให้จบไปเลยค่ะไม่ต้องห่วงจิ๋วนะคะ วากับดินเฝ้าอยู่ค่ะ เดี๋ยวหมอตรวจเสร็จวาจะโทรไปบอกนะคะ” และวางสายไป

อิทธิพลและเอวานั่งเฝ้าคุณหมอที่กำลังตรวจร่างกายจิวารีแบบใจจดใจจ่อ

“เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ?” ถามอย่างร้อนใจ

“ไม่เป็นอันตรายแล้วนะคะ” คุณหมอผู้ตรวจเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนให้คนรอฟังคลายความกังวลลง

“ยาบางตัวในกลุ่มนี้ออกฤทธิ์คล้ายยานอนหลับ พักผ่อนสักหน่อยก็จะดีขึ้นค่ะ” พูดพลางเก็บสัมภาระไปด้วย

“เดี๋ยวหมอให้ยาไว้ถ้าคนไข้ฟื้น ค่อยให้กินยานะคะ”

“หมอขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“ขอบคุณครับคุณหมอ”

“ขอบคุณค่ะ” สองหนุ่มสาวยกมือไหว้ขอบคุณ

“เดี๋ยววาลงไปส่งนะคะ”

จิวารีเปิดเปลือกตาที่หนักขึ้นอย่างอ่อนล้า ขนตากะพริบสั่น ภาพแรกที่เห็นคือความสว่างไสวของแสงนีออน และเพดานสีขาวที่เลือนราง กะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่ความพร่ามัวในดวงตา ก่อนจะมองไปรอบห้อง ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านหรือห้องนอนของเธอ แต่ที่นี่คือคอนโดของเอวา ก่อนจะค่อย ๆ ลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก พยุงตัวให้ลุกขึ้นมองหาเจ้าของห้อง แต่เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับอยู่ที่หัวจนต้องนอนลงที่เดิมอีกครั้ง

“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงที่เธอคุ้นเคย อิทธิพลเดินมานั่งลงข้าง ๆ

“เป็นไงบ้าง?”

“ดิน”

“ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ แล้วเอวาไปไหน?” ยังงุนงงอยู่

“เอวาลงไปข้างล่างเดี๋ยวก็ขึ้นมา”

“ปวดหัวหรือเปล่า?”

หลังมืออังหน้าผากเธอ แตะตามแก้มและลำคอ สีหน้าเป็นกังวลยิ่งทำให้จิวารีสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

“ทำไม...ฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลย” พยายามนึกอีกครั้ง ขมวดคิ้วเข้าหากันยิ่งทำให้ปวดหัวหนักขึ้น

เสียงเปิดประตูห้องพร้อมกับร่างของเอวาที่เดินเข้ามาพร้อมกับจิวากร สองมือของชายหนุ่มหิ้วของกินพะรุงพะรัง จิวารีขมวดคิ้วสงสัย มองหน้าทุกคนสลับกันไปมาเพราะสีหน้าแต่ละคนไม่ค่อยสู้ดีนัก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ตื่นแล้วเหรอ?” เอวาถามคำถามเดียวกัน และนั่งลงที่โซฟาข้าง ๆ

“เกิดอะไรขึ้นกับฉันเหรอเอวา?” หันไปถามเพื่อน

ทุกคนมองหน้ากันก่อนจะถ่ายทอดเรื่องราวให้เธอได้รับรู้

“แต่แกไม่ต้องห่วงหรอกนะพี่คิมหันต์จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้อยู่ในมือตำรวจแล้ว และมันก็โดนไล่ออกแล้วล่ะ”

“ส่วนค่าเสียหายที่ร้านนายบอกพี่คิมด้วยเดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง” อิทธิพลหันไปพูดกับจิวากร

“ไม่ต้องหรอก กูต้องขอบคุณมึงมากกว่าที่ช่วยไอ้จิ๋วไว้”

“ฉันรับผิดชอบเองนายไม่ต้องยุ่ง” อิทธิพลยืนยันคำเดิม

“ค่าเสียหายร้านอะไรเหรอ?” จิวารีพูดแทรกขึ้น

“นี่ไง” เอวาเปิดภาพในโทรศัพท์มือถือที่ถ่ายไว้ให้เพื่อนดู

“ไอ้ชั่วที่มันวางแผนไว้แน่เลย” ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งเอวาพยุงเพื่อนและจับหมอนมาวางหลังให้พิงนั่ง

“ขอบคุณนะดิน” หันไปมองอิทธิพลด้วยสายตาจริงจัง

“ถ้าไม่มีนาย...” พลันน้ำในตาก็เอ่อขึ้น จิวารรีคนเข้มแข็งหายไปทันที ก่อนจะกะพริบตาถี่ ๆ ไล่ความชื้นในดวงตาออกไป เอวาดึงมือเพื่อนสาวมากุมไว้บีบเบา ๆ แทนคำปลอบใจ

“เรื่องไม่ดีก็ผ่านแล้วอย่าคิดถึงมันอีกเลยนะ กินอะไรกันก่อนดีกว่า” เอวาพูดเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย และเดินไปจัดการอาหารบนโต๊ะ

“พี่ตัดสินใจแล้วแกเลิกร้องเพลงที่ร้านนะ” จิวากรพูดขณะนั่งล้อมวงบนโต๊ะอาหาร

“ทำไมล่ะ ก็ไอ้มอสมันโดนไล่ออกแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“แต่พี่ไม่อยากห่วงแกตลอดเวลา หางานอื่นทำก็แล้วกัน”

“แต่ว่า....”

“ไม่มีแต่ รีบกินข้าวกินยาแล้วไปพักผ่อน” สั่งน้องด้วยเสียงอ่อนโยนแบบไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก

จิวารีหลับไปแล้วหลังจากกินยา ส่วนสองหนุ่มขออนุญาตเจ้าของห้องนั่งดื่มต่อ บรรยากาศยังคงตึงเครียดแม้ทุกอย่างจะคลี่คลายแล้ว

จิวากรสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะผ่อนออกในใจเฝ้าคิดโทษตัวเองวกไปวนมา หากเขาไม่รีบออกมาก่อนในนัดประชุม เรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

“เป็นเพราะกูไอ้จิ๋วถึงเจอเรื่องแบบนี้” จิวากรพูดกับอิทธิพล

“ถ้าเอวาไม่ได้ไปส่งไอ้จิ๋ว และมึงไปช่วยไม่ทัน กูจะมองหน้าพ่อได้ยังไง”

มือบีบแก้วเครื่องดื่มไว้แน่น ก่อนจะกระดกเข้าปากอย่างรู้สึกผิด

“เพราะไอ้ชั่วนั่นต่างหาก พี่แจ็คอย่าโทษตัวเองเลยนะคะ”

เอวาวางมือลงที่แขนของชายหนุ่ม ปลอบประโลมสายตาจริงจัง

“ตอนนี้จิ๋วก็ปลอดภัยแล้ว ต่อไปเราจะได้ระวังมากขึ้น อย่าคิดมากนะคะ”

“ขอบคุณมากนะเอวา” มองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาหม่น

“ขอบคุณมึงด้วยนะดิน”

อิทธิพลพยักหน้ามองเลยไปยังร่างที่หลับใหลอยู่ ไม่อยากคิดต่อเช่นกันว่าหากเหตุการณ์ออกไปในทางลบเขาจะเจ็บปวดขนาดไหน ก่อนจะสลัดความคิดนั้นออกไปให้พ้นหัว กระดกแล้วเหล้าเข้าปากเพื่อไล่ความตังเครียดให้คลายออกไป