ตอนที่ 24 ประชุมนักดนตรี

สวนอาหารครัวคิมหันต์ในตอนกลางวันที่ปกติแล้วค่อนข้างเงียบเหงา จะมีเพียงแค่พนักงานทำความสะอาดและเตรียมความพร้อมของร้านก่อนเปิดในช่วงเย็นเท่านั้น แต่วันนี้ครึกครื้นด้วยนักดนตรีที่รวมตัวกันเพื่อรอการประชุมตามที่เจ้าของร้านนัด

“พี่แจ็คถึงร้านหรือยัง?” จิวารีโทรหาผู้เป็นพี่หลังจากพาเอวามาทำธุระข้างนอก และต้องรอให้เธอไปส่งที่ร้าน เสียงปลายสายจากจิวากรบอกให้รีบเข้ามา ใกล้ได้เวลาประชุมแล้ว

“เสร็จธุระกับเอวาแล้วจิ๋วจะรีบเข้าไป” ก่อนจะวางสาย

การรวมตัวกันสำหรับประชุมนักดนตรีสองวงในวันนี้เป็นอันต้องยกเลิก เนื่องจากคิมหันต์มีธุระเร่งด่วน และแจ้งเลื่อนประชุมเป็นวันหลังโดยจะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับ จิวากรโทรหาน้องสาวเพื่อจะแจ้งเรื่องเลื่อนประชุมแต่ปลายทางไม่รับสาย กดต่อสายอีกครั้งและโทรศัพท์ก็ดับสนิทลง

“อ้าว...ไอ้เหี้ยแบตหมด” สบถคนเดียว

อาการมึน ๆ จากการดื่มของเมื่อวาน ทำให้เมื่อกลับถึงห้องก็นอนยาวจนลืมชาร์ตแบตเตอรี่โทรศัพท์ไว้ ตื่นมาอีกทีก็สายมากเสียแล้วมีเวลาเสียบชาร์ตแค่ครู่เดียวเท่านั้น มิหนำซ้ำพาวเวอร์แบงก์ก็ใช้จนหมดเกลี้ยงและเสียบค้างไว้ที่บ้าน สายชาร์ตก็ไม่ได้หยิบมาด้วย แถมมีนัดต่อกับเพื่อนในห้องที่งานศิลปะของมหาวิทยาลัย หากจะเสียบชาร์ตต่อที่นี่เดี๋ยวพวกก็คงจะโวยเพราะเลยเวลานัดมานานแล้ว มองหาเพื่อนเพื่อขอความช่วยเหลือ พีชและมอสสมาชิกในวงยืนคุยกันอยู่ตรงหน้า

“พีช มึงโทรหาไอ้จิ๋วให้กูหน่อย” หันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อน

“ทำไมวะ?”

“โทรบอกมันหน่อยว่าพี่คิมยกเลิกเดี๋ยวมันมาเสียเที่ยว แบตกูหมด”

พีชกดโทรออกตามคำขอแต่ปลายทางไม่รับสาย

“ถ้ามันโทรกลับมามึงบอกมันด้วยละกัน กูมีธุระต้องรีบไป”

“เออ” พีชตกปากรับคำก่อนจะแยกย้ายกัน

เอวาจอดรถรอจิวารีเข้าห้องน้ำที่ปั๊มหลังจากแวะเติมน้ำมัน

“เมื่อกี๊โทรศัพท์แกมีสายเข้าน่ะ”

จิวารีหยิบโทรศัพท์มาดูชื่อจากสายเรียกเข้าและกดโทรกลับทันที แต่ปลายทางไม่รับสาย

“พี่พีชโทรมา โทรกลับก็ไม่รับ สงสัยกำลังประชุมหรือเปล่า รีบไปเถอะเอวาเข้าสายเดี๋ยวโดนดุ”

รถเคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าร้านครัวคิมหันต์ จิวารีรีบลงจากรถอย่างเร่งรีบเพื่อเตรียมเข้าประชุม

“ขอบใจนะเอวาที่มาส่ง ไว้เจอกันที่งานนะ”

โบกมือลาเพื่อนและรีบเดินเข้าด้านใน หญิงสาวมองไปโดยรอบ บรรยากาศในร้านเงียบผิดปกติ ไม่ได้ยินเสียงสนทนาใด ๆ ทำไมไม่เห็นมีใครอยู่เลย ไหนพี่แจ็คบอกมากันแล้ว

“พี่มอส”

“จิ๋ว”

สองหนุ่มสาวทักทายกัน

“ไปไหนกันหมดคะ เงียบจัง”

“นั่นสิ พี่มาสวนทางกับรถพวกไอ้เติ้ล ออกไปหาอะไรกินหรือเปล่า วันนี้แม่ครัวยังไม่มา”

“พี่แจ็คก็ไปด้วยกันเหรอคะ? จิ๋วโทรหาก็ไม่ติดเลย”

“ไม่แน่ใจนะ”

มอสนั่งลงที่โซฟาหน้าห้องพักนักดนตรี ปกติพื้นที่ตรงนี้จะใช้เป็นที่ประชุมก่อนและหลังเลิกงาน ก่อนจะเดินไปมุมกาแฟจัดการชงกาแฟสำหรับตัวเอง ไม่ลืมหันมาถามหญิงสาว

จิวารีเพิ่งนึกได้ว่าซื้อกาแฟและลืมไว้ในรถของเอวา

“เผื่อจิ๋วแก้วนึงนะคะพี่มอสสุดหล่อ ขอบคุณค่ะ” แกล้งชมปะเหลาะแหย่ชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะส่งข้อความหาเอวา

“แก...ฉันลืมกาแฟไว้ในรถ อย่าลืมกินด้วยล่ะเดี๋ยวละลายหมด”

“ประชุมแล้วเหรอ?” ข้อความตอบกลับจากเอวา

“ยัง...ไม่มีใครมาเลย มีแค่ฉันกับพี่มอสสองคนเอง ดีนะมีเพื่อนนั่งรอไม่งั้นคงวังเวงน่าดู ไม่ได้ครึกครื้นเหมือนตอนกลางคืนนะแก”

“สงสัยโดนพี่แจ็คแกง แถมไม่ตอบข้อความฉันอีกต่างหาก”

“โทรก็ไม่ติด”

“ซื้อกาแฟร้านโปรดมาก็ไม่ได้กิน”

ถ่ายรูปแก้วกาแฟที่มอสชงมาให้ ส่งให้เพื่อนสาวดู เสียงข้อความเข้าดังอย่างต่อเนื่องแต่เอวาไม่ได้เปิดอ่านต่อเพราะขับรถ ถึงมหาวิทยาลัยจอดรถและเดินเข้างานศิลปะอย่างเหงา ๆ หยิบโทรศัพท์โทรหากลุ่มเพื่อนสนิท การใช้ชีวิตโดยไม่มีจิ๋วที่มันเหงาขนาดนี้เชียว

มองไปทางไหนก็เจอแต่คนมีคู่ ทำไมเธอไม่เจอคนถูกใจบ้างนะ ก็ไม่ได้อยากโสดสักหน่อย พลันสายตาก็มองปะทะกับร่างคุ้นเคยที่กำลังยืนคุยกับเพื่อน ๆ ของเขาอยู่ ท่าทีกวนประสาทนั้น เสียงหัวเราะที่เธอคุ้นเคยหูเป็นอย่างดี รูปร่างแข็งแรงกำยำ ใบหน้าเข้มออกจะดิบเถื่อนหน่อยแต่กับเธอเขาก็อ่อนโยนทุกครั้ง จมูกโด่งเป็นสันรับกับคิ้วเข้ม ๆ

จิวากรยกขวดน้ำขึ้นกระดกใส่ปาก อีกมือเสยผมด้วยท่าทีชิว ๆ พลันภาพความทรงจำระหว่างเขาและเธอก็ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด และเผลอไหลไปตามอารมณ์นั้น ก่อนทุกอย่างจะพังลงเมื่อมีมือมาสะกิดที่หัวไหล่

“เอวา”

“อ้าว...ดิน”

“เมื่อวานจิ๋วบอกว่าจะไม่มานี่นา...แล้วมากับใครเหรอ?”

หลังจากได้รับคำถามจากอิทธิพลสมองก็สั่งการทันที

“เมื่อกี๊พี่แจ็คนี่นา” สาวเท้าเดินตามชายหนุ่มทันที

“พี่แจ็คคะ” จิวากรหันตามเสียงเรียก

“เอวา...ดิน”

“ทำไมพี่แจ็คมาอยู่นี่ละคะ? แล้วจิ๋วละคะ ทำไมประชุมเสร็จเร็วจัง วาเพิ่งไปส่งมาเมื่อกี๊เอง”

“ยกเลิกการประชุมแล้วนี่”

“ไม่นี่คะ จิ๋วยังส่งข้อความมาบอกวาอยู่เลยว่ารอพี่แจ๊คกับคนอื่นๆ อยู่ที่ร้าน นี่ไงคะ” จิวากรรับโทรศัพท์จากเอวามาอ่านข้อความ

“อยู่กับไอ้มอส” จิวากรขมวดคิ้ว ส่วนอิทธิพลหูผึ่งทันที

“แล้วไอ้มอสไม่บอกเหรอว่าประชุมยกเลิก” พึมพำคนเดียวแต่ได้ยินทุกคน

อิทธิพลหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสาวทันที เช่นเดียวกับเอวา แต่ปลายทางไม่รับสาย

“จิ๋วไม่รับสาย พี่แจ็คโทรถามพี่มอสซิคะ”

“แบตพี่หมด จำเบอร์ไม่ได้หรอก” ความคิดผุดขึ้นมาในหัวของจิวากร

“ไอ้มอสมันก็รู้ว่าแบตกูหมดทำไมมันไม่บอกวะ” มองหน้าอิทธิพล

“ดินจะไปไหน?” เอวาส่งเสียงตามหลังเมื่ออิทธิพลผละเดินออกมาทันทีที่จิวากรพูดจบ

“ไปร้าน”

ชายหนุ่มสาวเท้าถี่ ๆ ไม่บอกแม้กระทั่งเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน แค่นึกถึงสายตาไอ้นักร้องนั่นเวลาที่มองจิวารีมันเหมือนกับสิงโตที่เจอลูกกวางเนื้อหวาน จนเขาก็อยากจะควักลูกตาของมันออกมาทำหัวแหวนห้อยคอหมาเสียอย่างนั้น ปล่อยให้อยู่สองคนไว้ใจได้ที่ไหนกัน ภาวนาขอให้มีคนอื่นอยู่ด้วยทีเถอะ ไอ้แจ็คก็เหลือเกินจะรีบอะไรขนาดนั้น มองไม่ออกหรือยังไงว่ามันจ้องเขมือบน้องสาวตัวเองอยู่

“ดินรอวาด้วย”

แต่ไม่ทันเสียแล้ว ชายหนุ่มถึงรถเพียงไม่กี่นาทีและขับทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว เหมือนลงแข่งที่สนาม  กดสายโทรออกหาเพื่อนสาวซ้ำ ๆ ถี่ ๆ แต่ปลายทางก็ยังเงียบสนิทเช่นเดิม ส่วนเอวากับจิวากรนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์บิดตามมาอย่างเร่งรีบ

“หรือไอ้ดินมันจะรู้อะไรมา” จิวากรคิดในใจ

เสียงเพลงที่เปิดคลอเบา ๆ สร้างบรรยากาศในห้องพักนักดนตรี มอสอุ้มร่างที่ไร้สติของจิวารีวางลงบนเตียงนอนในห้อง ปากก็ฮัมเพลงตามอย่างมีความสุข เดินไปเลื่อนม่านปิดกระจกหน้าต่างอย่างใจเย็น เทียนหอมในห้องถูกจุดขึ้นเพื่อสร้างบรรยากาศโรแมนติก

“จิ๋วชอบกลิ่นนี้ไหม?” เขาหันไปถามร่างที่หลับสนิทอยู่บนเตียง

“พี่ก็ชอบเหมือนกัน” สิ่งยิ้มให้คนที่หลับใหลด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข นัยน์ตาของเขาแดงก่ำจากฤทธิ์เครื่องดื่มพิเศษที่จะทำให้เขาและเธอมีความสุขในวันที่มีแค่สองเราเท่านั้น ท่ามกลางเสียงเพลงและความหอมหวานจากก้นบึ้งของหัวใจ

ร่างกายของชายหนุ่มเริ่มตอบสนองต่อสารในร่างกายแล้ว มอสหลับตาเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจเข้าลึกจนเต็มปอด ก่อนจะลืมตาขึ้นมองใบหน้าที่ทำให้เขาแบบคลั่งเมื่อเธอมองเมินไม่สนใจเขา การสกัดกั้นความต้องการจากภายในมันช่างเป็นความรู้สึกที่สวยงามอะไรเช่นนี้ ชายหนุ่มเดินมานั่งลงข้างคนหลับ เกลี่ยปลายนิ้วที่เรือนผมเธออย่างแผ่วเบา

“พี่จะทำให้จิ๋วรู้ว่าความสุขที่แท้จริงมันเป็นยังไง”

ก่อนจะลุกขึ้นร้องเพลงเดินหมุนตัวไปรอบห้องประหนึ่งกำลังโชว์พลังเสียงให้แฟนคลับคลั่งไคล้ เพลงรักโรแมนติกกำลังบรรเลงอย่างต่อเนื่อง มอสเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว

“พี่ชอบจิ๋วนะ ต่อไปจิ๋วก็คือผู้หญิงของพี่”

ก่อนจะหยุดยืนเมื่อนึกได้ว่ายังไม่มีดอกกุหลาบสำหรับการบอกรักเธอเลย ชายหนุ่มเดินออกมานอกห้องตรงไปหน้าเคาน์เตอร์ หยิบกุหลาบสีแดงในแจกันของเมื่อวานที่ยังสดอยู่มาถือไว้ในมือและเดินกลับเข้าห้อง ไม่ลืมที่จะกดล็อกห้องเรียบร้อย

ถือดอกกุหลาบในมือ นั่งคลุกเข่าต่อหน้าเธอยื่นกุหลาบไปตรงหน้า

“เป็นแฟนกับพี่นะ” ยิ้มอย่างมีความสุข วางกุหลาบลงหน้าอกหญิงสาวที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ

ม่านหนากันแดดในห้องที่เลื่อนมาปิดหน้าต่างจนมิดชิดจนแสงเล็ดลอดเข้ามาได้เพียงน้อยนิดเท่านั้น ไฟในห้องถูกปิดแล้วเหลือเพียงแค่แสงจากเทียนหอมที่จุดไว้สร้างบรรยากาศเท่านั้น หลังจากบอกรักและขอเป็นแฟนแล้ว มอสเดินไปหยิบกรรไกรตัดกระดาษอันเล็กบนโต๊ะ และเดินกลับมานั่งข้างเตียง ดึงชายเสื้อยืดตัวโคร่งที่จิวารีสวมอยู่ ค่อย ๆ ตัดผ่าขึ้นไปด้านบน ปากก็ฮัมเพลงไปพร้อมกัน

กรรไกรอันเล็กที่ไร้ประสิทธิภาพไม่ได้ทำให้ความสุขในใจเขาลดลงแม้แต่น้อย หรือแม้แต่ความหงุดหงิดก็ไม่เกิดขึ้นเลย การอดทนรอยังคงเป็นความสวยงามสำหรับเขา ตัดได้แค่นิดเดียวก็หยุดและเดินไปจิบเครื่องดื่ม พร้อมพูดคุยกับแฟนในจินตนาการอยู่อย่างนั้น แต่เป็นเพียงการสื่อสารทางเดียวเท่านั้น

เดินไปส่องกระจกพร้อมกับแต่งหล่อทรงผม และยิ้มทักทายตัวเองในกระจกเงา ฮัมเพลงรักไปเรื่อย ๆ เพลงแล้วเพลงเล่า บวกกับพักจิบเครื่องดื่มไปพร้อมกัน ก่อนจะเดินกลับมาหาร่างที่หลับใหลและหยิบกรรไกรอันเล็กจิ๋วมาตัดเสื้อเธอต่อ

ผ่านไปนานโขกว่าเสื้อยืดของเธอจะขาดออกจากกัน พร้อมกับเพลงรักที่จบลง แต่แฟนสาวในมโนของมอสก็ยังไม่รู้สึกตัว หลังจากช่วงเวลาแห่งความสุขผ่านไปก็คงถึงเวลาเปิดร้านพอดี ทุกคนจะได้รู้เสียทีว่าเขากับเธอไม่ใช่แค่คนร่วมงานกันเท่านั้น ถ้าไอ้หน้าหล่อนั่นมาเห็นอยากจะรู้จริง ๆ ว่ามันจะทำหน้ายังไงถ้ารู้ว่าเขาและเธอเดินออกจากห้องนอนมาด้วยกัน แค่คิดก็สนุกแล้ว

เสื้อที่ขาดออกเผยให้เห็นหน้าอกคู่สวยที่ซ่อนอยู่ภายใต้บราสีดำ อวดความขาวเนียนในความมืดสลัว จนมอสหัวใจเต้นแรงเกินควบคุม

กางเกงยีนเข้ารูปพอดีตัวที่ปราศจากเข็มขัด หัวกางเกงต่ำกว่าสะดือชวนให้มอสจินตนาการความงามใต้ร่มผ้านั้น

“ที่รักสวยมากเลยนะรู้ไหม?” ชื่นชมคนรักในจินตนาการและยิ้มฉ่ำ ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาว

ปึก ๆ ๆ ๆ

เสียงทุบที่หน้าประตู ทำให้มอสสะดุ้ง ก่อนจะนิ่งเงียบอยู่สักพัก โชคดีของอิทธิพลที่จิวารีเคยเล่าให้ฟังเรื่องห้องพักนักดนตรีในร้านทำให้เขาเดาได้ไม่ยาก

“เปิดประตู” อิทธิพลสั่งคนที่อยู่ด้านใน

ปึก ๆ ๆ ๆ ทุบซ้ำอีกครั้ง รัวและแรงขึ้น

“กูบอกให้เปิด”