บทที่ 23 การมาของมุกวารี

หลังจากที่มุกวารีและเปมทัตออกไป ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา จิรภาณินท์ด้วยสายตาที่รู้สึกผิดและสับสน อยากจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังแต่ไม่รู้ว่าความเริ่มที่ตรงไหน หากเล่าออกไป เขาเองที่ต้องเจ็บเพราะยังลืมพิศชามนต์ไม่ได้ หากพูดออกไปแผลที่กำลังได้รับการเยี่ยวยาค่อย ๆ ปริแตกออกอีกครั้ง

“ณินท์...” เขาเรียกชื่อเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“ทำงานต่อดีกว่าค่ะ” เธอพูดตัดบทไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันธ์ยังไงกับเขา ไม่อยากคิดแต่ทำไมถึงหยุดคิดไม่ได้

ชายหนุ่มคว้าต้นแขนของคนตัวเล็กและดึงเข้าสู่อ้อมกอดอย่างเร็ว

“พี่ภัทร”

“ขอพี่กอดณินท์แบบนี้นะครับ” เขากระซิบ

จิรภาณินท์ปล่อยยืนให้ชายหนุ่มกอดเธอจากทางด้านหลัง น้ำตาลูกผู้หญิงไหลซึมออกมาที่หางตา เธอกำลังกลัว กลัวหากวันใดที่เขาปล่อยเธอไป กลัวว่าทุกอย่างกำลังจะเป็นเพียงอดีต

ได้โปรดกอดณินท์นานกว่านี้ได้ไหมคะ พี่ภัทร

ณัฐภัทรลืมตาขึ้นสูดหายใจเข้า ก่อนคลายคนตัวเล็กออกพร้อมหมุนเธอหันกลับมา สองมือหนายกขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้า

“ร้องไห้ทำไมครับ” หญิงสาวส่ายหน้าเป็นค