ตอนที่ 66 นายท่านน่าเวทนา

วันหนึ่งกงจื่อเย่ถูกใช้ให้ออกไปขนผักกับข้าวสารพร้อมกับทาสคนอื่น ๆ เขาจึงได้เห็นว่าสวีลู่ชิงกำลังเดินเล่นอยู่กับเจ้านายของเขา ท่าทีสนิทสนมและรอยยิ้มของนางทำให้เขาไม่พอใจเล็กน้อยเพราะคิดว่าท่าทีเหล่านั้นควรมีให้แค่เขาจึงเผลอตรงลิ่วเข้าไปหาทั้งคู่ในทันที

มือข้างซ้ายเอื้อมจับแขนของนางพลันดวงตาเรียวงามหันขวับมามองด้วยความตกใจก่อนจะสะบัดมือออก

คุณชายลั่วหมิงแสยะยิ้มแล้วถีบทาสชั้นต่ำกระเด็นไปชนแผงร้านค้าข้างทางอย่างไม่สบอารมณ์ที่เขากล้ามาแตะต้องสตรีว่าที่คู่หมั้น

“ไอ้เดรัจฉาน วอนหาที่ตายรึ” เขาโพล่งออกมาทันควัน ไม่พูดเปล่าแต่เข้าไปกระทืบร่างทาสผู้นั้นระบายอารมณ์ต่อหน้าผู้คนในตลาด

กงจื่อเย่ไม่เอามือบังใบหน้าหรือศีรษะแม้แต่น้อย ทิ้งตัวไร้เรี่ยวแรงปล่อยให้ถูกกระทำฝ่ายเดียวจนหัวแตกได้เลือด

ทาสในเรือนที่มาด้วยกันยืนนิ่งคิดว่าสมควรแล้วที่เขาโดนฝ่าเท้าของเจ้านาย ใครใช้ให้หาเรื่องเข้าตัวอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่รู้มันมีอะไรดีถึงได้ตายยากตายเย็น

ชาวบ้านละแวกนั้นได้แต่มองการกระทำของคุณชายสูงศักดิ์พลางซุบซิบกันจนกระทั่งคุณชายสวีขี่ม้าผ่านมาแถวนั้นพอดี”

“คุณชายลั่วหมิง ได้โปรดใจเย็นก่อนเถอะ” เขาเอ่ยบอกคนตรงหน้า “หากมีคนตายตรงนี้ ท่านอาจจะเดือดร้อนนะขอรับ”

“เฮอะ” เจ้าตัวแสยะเหลือบตามองทาสผู้นั้นด้วยสายตาเลือดเย็น “แค่ทาสผู้หนึ่งตายจะเป็นเรื่องใหญ่อันใด มันกล้าเอามือสกปรกมาแตะต้องนาง เจ้าไม่เห็นหรือว่านางหวาดกลัวเพียงใด โดนแค่นี้ยังน้อยไป วันนี้ข้าจะจัดการจนมันหลาบจำ”

“คุณหนู ข้าขอโทษขอรับ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” กงจื่อเย่พยายามเอ่ยปากบอกนาง “คุณหนูอยากลงโทษข้าอย่างไรก็ได้ขอรับ อย่า... อย่ากลัวข้าไปเลย ข้าไม่มีวันทำร้ายคุณหนู”

“ไอ้นี่ หุบปากเจียมกะลาหัวไว้บ้าง” คุณชายลั่วหมิงไม่พอใจมากกว่าเดิมที่ได้ยินคำพูดของกงจื่อเย่ อันที่จริง เขารู้สึกขัดหูขัดตามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว คิดในใจว่าทาสผู้นี้ไม่ควรอยู่ในเรือนเขาเลยจริง ๆ

“คุณชาย รีบไปกันเถอะเจ้าค่ะ ข้าเบื่อหน้ามันแล้ว” นางบอกคนตรงหน้าแล้วเกี่ยวแขนเขาแนบชิดใกล้จนกงจื่อเย่นิ่วหน้า คิดว่าอีกฝ่ายคงไม่กล้าทำอะไรอย่างเดิมอีกต่อไป

“มองอะไร” เสียงนั้นดังลั่น ฝ่าเท้ายันหน้าอกกงจื่อเย่อีกครั้ง “พาตัวมันกลับจวน ข้าเสร็จธุระเมื่อใดจะกลับไปสั่งสอนมันเอง”

“...” คุณชายสวีได้แต่นิ่งเงียบไม่อาจก้าวก่ายเรื่องในจวนผู้อื่นได้ หากบอกไปแล้วคนผู้นั้นไม่ฟังก็คงได้แต่ปล่อยไปและหวังว่ากงจื่อเย่จะหลาบจำเสียทีจะได้ไม่ถูกกระทำแบบเดิมซ้ำ ๆ

“ลู่ชิง เจ้าไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะไม่ปล่อยให้มันเข้าใกล้เจ้าได้อีก” เขาบอกคนข้างกาย ความคิดในหัวโลดแล่นนึกอยากกลับจวนเสียตั้งแต่ตอนนี้จะได้สั่งสอนให้ทาสในเรือนรู้จักที่ต่ำที่สูง

ใครเล่าจะรู้ว่าหลังจากที่คุณชายลั่วหมิงกลับมาถึงจวน เขาจะคว้าเอาไม้ท่อนหนาทุบตีกงจื่อเย่ไม่ยั้งมือจนอีกฝ่ายเลือดตกยางออก สภาพสะบักสะบอมทำเอาเหล่าทาสและคนรับใช้ในจวนไม่มีใครกล้าหายใจเสียงดังเสียด้วยซ้ำ

เสียงตุ๊บตั๊บดังลั่นไปทั่ว หากแต่คนแถวนั้นพากันเบือนหน้าหนีทำเป็นไม่รู้เรื่องราว

“เอะอะอะไรกันตั้งแต่นานแล้ว” ใต้เท้าลั่วเอ่ยถามพ่อบ้านหวังจื่อขณะกำลังจิบชาหลังกลับจากวังหลวง

“คุณชายลงโทษเจ้านั่นอยู่ขอรับ” เขาพูดแต่เพียงเท่านี้ ไม่ทันได้เอ่ยชื่อว่าเป็นผู้ใด ใต้เท้าลั่วเดาได้ในทันทีว่าเจ้านั่นคือใคร หากแต่เขาไม่คิดจะทำอันใดอยู่แล้วเพราะถึงอย่างไรทาสก็ยังเป็นทาสอยู่วันยังค่ำ

ฝ่ายฮูหยินใหญ่นิ่งเงียบไม่สนใจเรื่องราวใดนอกจากความสวยความงามของสตรี กล่าวโดยรวมแล้วผู้คนในจวนสกุลลั่วใช้ชีวิตราวกับกงจื่อเย่ไม่มีตัวตน

“ไอ้ทาสไม่เจียมตัว” คุณชายลั่วฟาดท่อนไม้ตามลำตัวกงจื่อเย่ซ้ำหลายครั้ง “ไอ้ทาสชั้นต่ำ แกกล้าดีอย่างไรมาแตะต้องตัวนาง”

“...” เวลานี้กงจื่อเย่แทบไม่ได้สติ เลือดไหลอาบใบหน้า หากเปิดเสื้อผ้าดูคงมีร่องรอยฟกช้ำเต็มร่างกาย

สายตาของคุณชายลั่วหมิงมองขาทั้งสองข้างของเขาพลางแสยะยิ้มชั่วร้าย “ถ้าไม่มีขา แกก็คง...”

ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ

คนใจร้ายกระหน่ำตีท่อนขาข้างขวาของกงจื่อเย่อย่างแรงจนสลบไป แต่กระนั้นกลับไม่พอใจคิดว่าควรจะทำให้คนผู้นี้ตายเสียเพราะอยู่ไปก็รกหูรกตาเสียเปล่า

พรึ่บ

ก้อนหินเล็ก ๆ ก้อนหนึ่งกระเด็นใส่ดวงตาของเขาจนเจ้าตัวร้องลั่น พยายามหาว่าผู้ใดเป็นคนทำ เสียงดังเอะอะโวยวายมากกว่าเดิมหลายเท่าตัวพลันมองดูคนที่สลบไปตั้งนานแล้วอย่างไม่สบอารมณ์

เดิมทีจะโทษว่าเขาเป็นต้นเหตุแต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่ากงจื่อเย่ไม่มีสติและเรี่ยวแรงมากพอจะทำร้ายเขาแบบนั้น สภาพในตอนนี้จะเป็นหรือตายยังไม่รู้ได้เลย

“คุณชาย เลือดขอรับ คุณชายเลือดไหล” เสวี่ยหนานมองหน้าเจ้านาย ตกใจจนพูดไม่รู้เรื่อง “ข้าจะไปตามหมอมาให้ขอรับ”

คุณชายสกุลลั่วมองดูมือที่เปรอะเลือดได้แต่อึ้งจนทำอะไรไม่ถูกกลัวว่าตนเองจะตาบอดรีบสั่งให้คนรับใช้ไปตามหมอมาโดยเร็ว เสียงร้องของเขาทำให้ใต้เท้าและฮูหยินต่างพากันมาดูลูกชายหัวแก้วหัวแหวน วุ่นวายกันหลายชั่วยามปล่อยให้กงจื่อเย่นอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้น

“นายน้อยขอรับ พวกเราถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้ามายุ่งกับดวงชะตาครั้งนี้ ทำแบบนั้นจะโดนเขาลงโทษนะขอรับ” โจวเหวินหลงกล่าวกับอีนั่วพลันมองซ้ายมองขวากลัวว่าสวีต้าเฟิงจะตามมา

“ก็ไม่ได้ช่วยสักหน่อย ข้าแค่ดีดลูกหินเล่นแต่เผอิญมันบินไปตรงนั้นพอดี” มารน้อยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เกาแก้มตัวเองไปพลาง

ขณะที่เฉินซือหยางและหลิวอิงอิงยืนกอดอกอยู่ไม่ไกลกัน “ข้ารู้ว่านายท่านอยู่ในร่างนี้แล้วพลังมารจะลดลงแต่ว่าเหตุใดจึงปล่อยให้ตนเองเลือดออกถึงเพียงนี้ ไอ้มนุษย์พวกนั้นเคี้ยวสองสามทีก็หมดจวนแล้ว” เฉินซือหยางเอ่ยพึมพำ

“โจวเหวินหลงเพิ่งจะพูดอยู่หยก ๆ ว่านายท่านต้องผ่านด่านเคราะห์ ถ้ายังใช้พลังมารได้อยู่ ไม่รับรู้ถึงความลำบากมีหวังเจ้าเทพวายุคงจะแกล้งสารพัดมากกว่าเดิม” หลิวอิงอิงครุ่นคิดว่าแผนที่เจ้านายวางเอาไว้คงจะเป็นเช่นนี้

ทว่า อีนั่วกลับยิ้มบางอย่างมีเลศนัยเพราะเข้าใจความรู้สึกของบิดาว่าทำเช่นนั้นไปเพื่ออันใดแล้วสั่งให้ทุกคนกลับภพมารก่อนที่เทพวายุจับได้ว่าพากันแอบมาแดนมนุษย์

หิมะยังคงร่วงหล่นลงลานดินตลอดทั้งวัน ปกคลุมร่างไม่ได้สติจนแทบกลายเป็นหลุมฝังศพของเขาไปแล้ว

ช่วงจังหวะนั้นผ่านไปหนึ่งชั่วยาม สวีลู่ชิงและพี่ชายมาเยี่ยมเยียนคุณชายสกุลลั่วที่เรือนหลักหลังจากรู้เรื่องที่ดวงตาของเขาบาดเจ็บ

นางเพิ่งสังเกตได้ว่าครั้งนี้ไม่เห็นแม้แต่เงาของทาสที่คอยสร้างความรำคาญใจเหมือนอย่างเคย หันซ้ายแลขวานึกแปลกใจไม่น้อยจนกระทั่งคุณชายสวีปลีกตัวออกมาเพื่อให้นางได้อยู่กับว่าที่คู่หมั้นสองต่อสอง เผื่อทำให้เจ้านายสกุลลั่วใจเย็นลงมาบ้างเพราะมัวแต่กังวลกลัวตนเองจะมองไม่เห็นอีกครั้ง

แท้จริงแล้ว เขาตั้งใจเดินหากงจื่อเย่เสียมากกว่าเพราะรู้สึกว่าผิดสังเกตไปเหมือนกัน หากคาดเดาจากอุปนิสัยของสหายผู้นี้แล้ว ทาสที่สร้างความขุ่นข้องใจแม้ว่าจะอยู่เฉย ๆ อย่างกงจื่อเย่คงจะโดนทำโทษไปไม่น้อย

กลิ่นของบางอย่างฉุนเข้าจมูกเขารู้ได้ในทันทีว่าเป็นกลิ่นของอะไร ยิ่งได้เห็นว่าน้ำสีแดงเปรอะเปื้อนหิมะสีขาวยิ่งมั่นใจว่าสิ่งที่อยู่ใต้กองหิมะทับถมเป็นผู้โชคร้ายคนนั้น

คุณชายสวีรีบวิ่งไปดูอาการอีกฝ่ายด้วยความเวทนา อังจมูกจับชีพจรเพราะไม่รู้ว่าร่างกายที่เย็นเฉียบนั้นตายไปแล้วหรือไม่