ตอนที่ 67 รอดหรือไม่

บ่าวในเรือนไม่สนใจชีวิตของกงจื่อเย่เป็นทุนเดิมเพราะเขาคือทาสที่ถูกใต้เท้าลั่วซื้อตัวมาตั้งแต่เด็ก ทั้งยังให้คิดเป็นบุณคุณเสียด้วยซ้ำว่าถ้าหากไม่ได้รับความช่วยเหลือป่านนี้คงจะกลายเป็นศพฝังร่วมกับเชลยคนอื่น ๆ แล้ว

ถึงแม้รอดพ้นคืนวันนั้นมาได้ แต่การที่เขาโดนกระทำอย่างทุกวันนี้ก็เหมือนตกนรกเสียยิ่งกว่าจนทำให้ทาสและบ่าวในเรือนคิดว่าหากเขาตายไปตั้งแต่ตอนนั้นคงจะดี

คนที่มีชีวิตรอดมาเพื่อโดนทรมานแทบสิ้นลมจะอดทนทำไมนักหนา

ครั้งนี้คุณชายลั่วถูกสะเก็ดก้อนหินกระเด็นเข้าตาจึงพากันลืมไปเลยว่าเขาบาดเจ็บสิ้นสติอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง

คุณชายสวีกวาดกองหิมะที่ปกคลุมออกแล้วตรวจร่างกายกงจื่อเย่คร่าว ๆ ลมหายใจรวยรินทำให้เขาคิดหนักว่าควรให้ความช่วยเหลือทาสในจวนสกุลลั่วอย่างไร

“เอ่อ คุณชายสวีขอรับ” หนึ่งในบ่าวรับใช้สีหน้าเลิ่กลั่กไม่คิดว่าแขกคนสำคัญจะมาเห็นเหตุการณ์ในครั้งนี้

“เกิดเรื่องอันใดถึงต้องถูกทำโทษรุนแรงมากเพียงนี้” เขาเอ่ยถามความจริงพลางคาดเดาคำตอบจากคนตรงหน้า

“ข้าน้อยได้ยินเพียงว่ามันไปแตะต้องตัวคุณหนูสวี คุณชายลั่วหมิงจึงลงโทษขอรับ แต่มันไม่ยอมพูดเสียทีว่าจะไม่ทำอีก” เขาหันซ้ายหันขวากลัวว่าใครจะมาเห็นเข้าว่าพูดเรื่องในจวนให้ตนนอกรับรู้ “เอ่อ... คุณชาย มันตายหรือยังขอรับ”

“เฮ้อ... ยัง... แต่อาการไม่สู้ดีนัก เรียกหมอมารักษาก่อนจะสายดีกว่า” คุณชายสวีกล่าวกับบ่าว แต่เมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะทำตามจึงถามย้ำอีกครั้ง “จะปล่อยให้เขาตายต่อหน้าเจ้าหรืออย่างไร”

“ไม่ใช่อย่างนั้นขอรับ คุณชายลั่วไม่มีคำสั่งอื่นใด ข้าน้อยไม่กล้าตามหมอมาหรอกขอรับ”

ท่าทางหวาดกลัวของเขาพอจะทำให้คุณชายสวีเดาออก ในใจเริ่มคิดแล้วว่าการหมั้นหมายของน้องสาวเพียงคนเดียวกับบุตรชายสกุลลั่วดูไม่เข้าท่าเสียเลย

บิดาของทั้งสองสกุลรู้จักกันมานาน พวกเขาจึงอยากให้บุตรสาวบุตรชายหมั้นหมายกันไม่ใช่เรื่องแปลก แถมคุณชายลั่วยังเป็นสหายร่วมชั้นเรียนเดียวกันกับคุณชายสวี แน่นอนว่าต้องมีภาษีดีกว่าคนอื่น ๆ

ทว่า เมื่อครั้งที่ได้ยินว่าน้องสาวต้องแต่งงานกับผู้ใด คุณชายสวีกลับคัดค้านจนทุกคนได้แต่สงสัยว่าคุณชายบ้านนั้นไม่ดีตรงไหน เขาได้แต่บอกเพียงว่าสัญชาตญาณมันฟ้อง ฉากเบื้องหน้าที่เขาแสดงให้เห็นนั้นอาจมีเบื้องลึกที่ซ่อนอยู่

กฎเก่าแก่ของบ้านเมืองนี้ค่อนข้างแปลก ทาสที่เกิดจากเชลยต่างเมืองมักถูกปฏิบัติเหมือนเป็นสิ่งของไร้ชีวิต เจ้านายมีอำนาจเหนือทุกสิ่งทุกอย่าง หากสั่งให้ไปตายก็ต้องยอมทำตามโดยไม่มีข้อแม้

แม้ทุกวันนี้ อดีตฮ่องเต้ชำระล้างกฎข้อนั้นไปแล้วเพราะเห็นสมควรว่าหนึ่งชีวิตย่อมมีค่าเท่ากันแต่ขุนนางสูงศักดิ์กลับไม่ยอมรับง่าย ๆ

หลายจวนในเมืองหลวงแห่งนี้จึงมีเรื่องราวมืดมนซ่อนอยู่ไม่น้อย ขอเพียงแค่หลบอยู่ใต้จมูก อย่าให้เรื่องพวกนี้ถึงพระเนตรพระกรรณก็พอ

บางครั้ง ฮ่องเต้มิอาจทำทุกอย่างตามพระทัยได้เพราะอำนาจที่ไม่เข้มแข็งพอยืนหยัดเหนือเสนาบดีฝ่ายต่าง ๆ เรื่องราวร้องเรียนที่อยู่ในฎีกาจึงมักเกิดขึ้นเพราะฝ่ายตรงข้ามพยายามหาเรื่องตัดอำนาจบริหารเสียมากกว่า

คุณชายสวีส่ายหน้าแล้วกระซิบบอกบ่าวผู้นั้นว่า “เขาตายแล้วล่ะ รีบไปรายงานคุณชายลั่วเถอะจะได้จัดการศพให้เรียบร้อย ปล่อยทิ้งไว้เช่นนี้ เกิดโรคระบาดขึ้นมาคงมีแต่พวกเจ้าที่จะซวยซ้ำซ้อนไม่มีทางรักษา”

“ตะ... ตายอย่างนั้นหรือขอรับ แต่เมื่อครู่ คุณชายบอกว่ายัง”

“เจ้ามัวแต่ลีลาไม่ช่วยเหลือสักที ตอนนี้สายไปเสียแล้ว ยังไม่รีบไปรายงานอีกรึ แล้วอย่าบอกล่ะว่าเห็นข้าที่นี่” แววตาของเขาดุดันคาดโทษที่คนตรงหน้าไม่ยอมทำตามที่บอก ทำท่าจะดึงดาบออกจากฝักถ้าบ่าวผู้นั้นยังชักช้าอยู่

“ขอรับ” เขาพยักหน้าแล้วรีบวิ่งแจ้นไปหาเจ้านายในทันที

ช่วงจังหวะที่ไม่มีใครอยู่ คุณชายสวีหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากถุงที่พกติดตัวเป็นประจำแล้วหยิบใส่ปากของกงจื่อเย่ พึมพำว่า “อดทนอีกหน่อย หากยังโชคดีอยู่บ้างเจ้าคงรอดมาได้”

เมื่อคุณชายลั่วได้ยินบ่าวรับใช้บอกเช่นนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “คุณหนูสวี ข้ารู้สึกปวดตรงนี้เล็กน้อย เห็นทีต้องพักผ่อนเสียแล้ว”

“เจ็บมากหรือไม่เจ้าคะ” นางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพลันเห็นว่าพี่ชายเดินมาหาพอดี “ท่านพี่ วันนี้คงต้องรีบกลับแล้ว คุณชายลั่วจะได้พักผ่อน”

“อืม” เขาพยักหน้าไม่พูดอะไรมากความ “เอาไว้วันหลังพวกข้าจะมาเยี่ยมใหม่ หวังว่าคุณชายจะหายดีในเร็ววัน”

“ขอบคุณ” เสียงร่ำลาผ่านไปครู่หนึ่ง คุณชายสกุลลั่วจึงวิ่งไปดูทาสผู้นั้นในทันที สั่งบ่าวที่ยืนรออยู่ว่า “ไปดูสิว่ามันตายหรือยัง”

หนึ่งในนั้นกล้า ๆ กลัว ๆ เอามืออังจมูกที่ไร้ลมหายใจก่อนหันมาบอกเจ้านายว่า “ตายแล้วขอรับ”

“เฮอะ รีบเอาไปทิ้งให้ห่างจากจวนข้า” คุณชายสั่งบ่าวพวกนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย รู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่ต่อไปนี้จะไม่มีผู้ใดให้เขาระบายอารมณ์ได้ตามใจอีกแล้ว

สายตาชั่วร้ายมองรอบตัวหาเหยื่อคนต่อไปจนทำให้พวกบ่าวรับใช้ที่เหลือขนลุกซู่ไปตาม ๆ กัน

ข้างนอกนั้น

คุณชายสวีสั่งให้คนติดตามแยกตัวไปล่วงหน้าแต่ระหว่างทางพบเจอคนรู้จักจึงหยุดสนทนาทักทายตามประสา “ลู่ชิง เจ้ารอข้าที่ร้านเครื่องประดับสักครู่ได้หรือไม่”

“เจ้าค่ะ” สวีลู่ชิงยิ้มให้เขาเหมือนอย่างเคยพลางยืนเลือกเครื่องประดับจากต่างเมือง

เสียงแปลกประหลาดเบา ๆ ทำให้นางสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเพราะคิดว่ามีคนเข้ามาใกล้ แต่เมื่อหันกลับไปไม่มีผู้ใดยืนอยู่รอบตัวนางเลย

หากแต่เสียงนั้นยังคงล่องลอยมาจากที่แห่งหนึ่งไม่ไกลนักจนทำให้นางสงสัยขึ้นมา สีหน้าของบ่าวที่อยู่ข้างกายนางเหมือนไม่รับรู้เสียงนั้นด้วย สวีลู่ชิงเผลอเดินตามหาต้นเสียงไปอีกทางหนึ่งผ่านซอกซอยเล็ก ๆ ข้างร้านเครื่องประดับเพียงลำพัง

จนกระทั่งได้เห็นว่าบ่าวจวนสกุลลั่วหน้าตาคุ้น ๆ กำลังไสรถเข็นไม้ไปที่ด้านหลังหมู่บ้านด้วยความทุลักทุเล

พื้นดินขรุขระมีก้อนหินเล็กระหว่างทางทำให้ล้อรถเข็นสะเทือนหลายครั้งจนมือข้างซ้ายของใครบางคนโผล่ออกมาจากเสื่อที่ห่อตัวเขาเอาไว้

ทันทีที่เห็นสร้อยลูกปัดสีม่วงแดงฟ้าเส้นเล็ก ๆ ที่ข้อมือข้างนั้น ดวงตาของสวีลู่ชิงเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะจำได้ว่าของสิ่งนั้นผู้ใดเป็นเจ้าของ

เลือดที่เปรอะเปื้อนทั่วมือทำให้นางนึกถึงสิ่งที่คุณชายสกุลลั่วกล่าวก่อนจากกันวันนั้นว่าจะลงโทษทาสที่บังอาจแตะต้องนางให้สาสม

หัวใจของสวีลู่ชิงเต้นรัว แววตาสั่นระริกเพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคุณชายลั่วหมิงจะทำโทษรุนแรงถึงปานนั้น

“ลู่ชิง” เสียงเรียกของพี่ชายทำให้นางตื่นจากความคิดตนเอง ใบหน้างามซีดเผือดเพราะสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ทำให้พี่ชายมองไปทางนั้นจึงรู้ได้ในทันที

“ท่านพี่...” นางเรียกคนตรงหน้า มือสองข้างจับชายแขนเสื้อของเขา “ท่านพี่... ข้า...ข้าจำสร้อยข้อมือเส้นนั้นได้...เป็นเขา...”

“ลู่ชิง เจ้าใจเย็น ๆ ก่อน หายใจเข้าออกช้า ๆ” คนเป็นพี่พยายามปลอบนาง

“เป็นเพราะข้าหรือ ข้าทำให้เขาถูกลงโทษ” น้ำตาเริ่มเอ่อคลอเบ้า แววตาเศร้ารู้สึกผิดมองพี่ชายเหมือนกลั้นความรู้สึกท่วมท้นในใจไม่ไหว “ท่านพี่... ข้าไม่ได้อยากให้เป็นเช่นนี้ ข้าแค่ไม่อยากให้เขามายุ่งกับข้า แต่ว่า... แต่ข้ากลับทำให้เขา...”

คุณชายสวีถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วกอดนางเอาไว้ กระซิบบอกว่า “เมื่อครู่ข้าเจอเขา ยังไม่ตายหรอก ข้าสั่งให้คนตามไปแล้ว ข้ารู้ว่าเขาเข้มแข็งมากพอ เจ้ารออีกสักหน่อยเถอะนะ”

เขาคาดการณ์ว่าบ่าวพวกนั้นคงจะทิ้งร่างกงจื่อเย่ไว้ในป่าเพื่อล่อให้สัตว์ล่าเนื้อทำลายซากจนเหลือแต่กระดูกจะได้ไม่ต้องจัดการหาที่ฝังศพให้ยุ่งยาก ช่วงที่พวกเขากลับออกมา คนของสกุลสวีจะเข้าไปช่วยเหลือแล้วพากงจื่อเย่ไปรักษาตัวที่อื่น

เมื่อทำอย่างนั้น คุณชายลั่วหมิงจะได้เข้าใจว่ากงจื่อเย่ตายไปแล้ว ส่วนทาสที่เคยอยู่ใต้บัญชาก็จะได้หลุดพ้นสถานะนั้นเสียที