บทที่ 1420

ยิ่งไปกว่นั้นไฟพวกนี้มีทั้งลึกทั้งตื้น มีทั้งเข้มทั้งอ่อน ราวกับบรรลุสมดุลที่เหมาะสมบางอย่าง

สีเหล่านี้ ค่อยๆ ห่อหุ้มเพลิงตะวันหงส์แดงเหล่านั้น และพยายามสลายมัน

เฟิงเหยียนกับปันอวิ๋นล้วนจ้องไม่วางตา

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน กระทั่งขอบฟ้าก็ยังเรืองรองด้วยสีแสงอรุณ

พวกขเาจึงได้ยินเสียงหนึ่ง แหบพร่ามากๆ เหมือนเสียงที่ลำคอถูกไฟลวก

เอ่ยขึ้นว่า "ฟ้าจะสางแล้ว เฟิงเหยียนกลับห้องไปก่อนเถอะ"

เฟิงเหยียนพอได้ยินก็สั่นไปทั้งตัว จ้องนางเขม็ง ไม่มีท่าทีจะขยับ

จากนั้น ก็เห็นจั๋วซือหรานค่อยๆ ลืมตาขึ้น

ไม่ว่าจะเฟิงเหยียน หรือว่าปันอวิ๋น หรือว่าเฟิ่งหลานก็ล้วนมองเห็น ตอนที่จั๋วซือหรานลืมตา สีทั้งหก ก็สว่างวาบขึ้นในดวงตานาง

"ใต้เท้า...นี่คือสำเร็จแล้วไหม? ท่านทำสำเร็จหรือเปล่า?" เสียงของเฟิ่งหลานสั่นเทา ปิดบังความตื่นเต้นไว้ไม่มิด

ไม่ใช่ตื่นเต้นเพราะจั๋วซือหรานรักษาพ่อของนางหาย แต่เป็นเพราะจั๋วซือหรานไม่เพียงรักษาพ่อของนาง แต่ตนเองก็ทำสำเร็จแล้ว...

จั๋วซือหรานมองเฟิงเหยียน ยกมุมปากขึ้นเบาๆ เอ่ยขึ้นเสียงแหบพร่า "ฟ้าจะสางแล้ว กลับห้องเถอะ...เหนื่อยจัง ง่วงด้วย"

เฟิงเหยียนไม่พูดอะไร อุ้มนางขึ้นมา