บทที่ 482

“เมื่อของที่เจ้าไม่ได้ขาดอาจเป็นของที่คนอื่นขอ เจ้าอาจไม่ได้เห็นความกตัญญูของอีกฝ่าย แต่เห็นความโลภ” เฟิงเหยียนกล่าว

สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง และธรรมชาติของมนุษย์ก็เป็นเช่นนั้น

จั๋วซือหรานคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร เพราะข้ามีเยอะ เขาแค่ขโมยยาเม็ดนั้น แล้วฆ่าลูกน้องที่ภักดีของเขา ในความคิดของข้า เขาเสียเปรียบมากกว่า"

นางพูดเช่นนี้อย่างสงบ ดูเหมือนนางไม่สนใจอะไรเลย

จากนั้น ความเยือกเย็นก็แวบเข้ามาในดวงตาของจั๋วซือหราน

“แต่หากเขากล้าโจมตีข้าด้วยความโลภ ข้าจะยัดหนอนที่ข้าดึงออกมาจากร่างกายของเขากลับเข้าไปในตัวเขาเหมือนเดิม”

เฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่มองเขาอย่างลึกซึ้ง

นี่คือเหตุผลที่เขาไม่ปรากฏตัวในก่อนหน้านี้ เป็นเพราะเขามองออกได้ว่า แม้ว่าดูเหมือนจั๋วซือหรานทำตัวตัวอย่างอิสระและไม่สนใจอะไร

แต่ในความเป็นจริง ก่อนที่เธอจะทำอะไร เธอมีกฎเกณฑ์ของตัวเองอยู่ในใจ

นางเดินหนึ่งก้าว แต่วางแผนไปถึงก้าวที่สิบแล้ว

เฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาถามด้วยเสียงต่ำว่า "จะไปที่ไหนต่อ"

จั๋วซือหรานคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบ "ข้าไปไหนก็ได้ ท่านอ๋องมีข้อเสนอแนะอะไรบ้าง"

เฟิงเหยี