ตอนที่ 15 ผลของความตั้งใจ

สอบเสร็จวันสุดท้าย ผมออกจากห้องสอบด้วยความมั่นใจ ยังไงซะคะแนนผมยืนไว้ที่เกรดบีเป็นอย่างต่ำแล้วทั้งห้าวิชา

เหมือนดาวเดินออกมาจากห้องสอบก่อนผม นั่งรออยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง แล้วลุกเดินไปด้วยกัน ตอนนี้เพื่อนๆ ที่เรียนซัมเมอร์ด้วยกัน รู้แล้วว่าผมจีบเหมือนดาวอยู่ บรรดาสาวๆ ที่ไม่ค่อยเข้ามาเหมือนแต่ก่อน เพราะผมออกตัวแรงว่าชัดเจนกับเหมือนดาวคนเดียว

เรานั่งเล่นข้างตึกคณะสังคมฯ สักพัก ยังไม่อยากกลับคอนโดตอนนี้

“สอบเสร็จแล้ว ไปเที่ยวไหนกันดี” ผมถาม

“เราว่าจะกลับบ้าน อีกตั้งสองสัปดาห์กว่าจะเปิดเทอมอีกรอบ” เหมือนดาวบอก

“ไม่กลับมาลงทะเบียนเรียนล่วงหน้าสักอาทิตย์หนึ่งเหรอ?” ผมถาม อยากห้ามไม่ให้กลับด้วยซ้ำ

“ไม่อ่ะ ลงที่บ้านก็ได้”

“ไม่รอฟังผลสอบด้วยกันเหรอ?”

“ไม่อ่ะ รอดูเกรดทีเดียวเลย”

“ไม่กลับไม่ได้เหรอ?”

“เราคิดถึงพ่อแม่ ยังไงก็ต้องกลับ” เหมือนดาวบอก

“แล้วหมูน้อยไม่คิดถึงเราเหรอ?” ผมทำเสียงอ้อน เหมือนดาวหันซ้ายหันขวาแล้วตีแขนผมดังเพี้ยะ

“บอกว่าอย่าเรียกแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น” เหมือนดาวกระซิบพูดเบาๆ หน้าแดงด้วยความเขินอาย

ตอนนี้โต๊ะข้างๆ มองเรากันใหญ่ มีหัวเราะคิกคักในความอ้อน(ว่าที่)แฟนของผม แล้วมองเหมือนดาวด้วยสายตาอิจฉาแต่ก็ยิ้มเหมือนดีใจแทนเหมือนดาว มีซุบซิบกันในกลุ่มเบาๆ แต่เราก็ได้ยิน

“โอ้ย มีความอ้อนกันแหละแก”

“เป็นผู้ชายที่ไม่มองคนที่ภายนอก ดีอ่ะ”

“ยัยคนนั้นคว้าเดือนไปงาบแล้ว”

“นางชื่อดาว เดือนดาวเขาจีบกันอ่ะแก”

“นางอ้วนแต่นางน่ารัก มีผู้ชายมาจีบ งั้นสวยๆ แบบพวกเราก็มีหวังนะ”

“ปัทม์ไม่ควรมีคนเดียวในโลกค่ะ”

เหมือนดาวยิ้มในความกรี๊ดกร๊าดของกลุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ผมยิ้มตาม การที่ผมจีบเหมือนดาวที่รูปลักษณ์ต่างกับผมลิบลับ ได้กลายเป็นว่าผมกับเหมือนดาวเป็นคู่ไอดอลที่คนชื่นชอบซะงั้น

*********************

ฉันกลับบ้านได้สัปดาห์เดียวก็ต้องรีบกลับมาที่คอนโด เพราะคุณย่าของปัทม์ท่านเป็นฝ่ายโทรมาขอให้กลับมาลุ้นผลการเรียนด้วยกัน

พอถึงคอนโดยังไม่นาน ปัทม์ก็มาเคาะห้องทันที ฉันเปิดประตูให้ ปัทม์ดูร้อนรนมาก

“เรายังไม่กล้าเปิดดูเลย เพื่อนที่เรียนด้วยกันบอกว่าเกรดออกครบแล้ว” ปัทม์ตื่นเต้น

“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ เราเพิ่งมาถึงเอง” ฉันเดินไปนั่งที่โซฟา ตลกในท่าทางของเขาในตอนนี้

“เราอยากได้เกรอเอรวดนี่ แต่กลัวไม่ได้”

“ไม่ได้เกรดเอทั้งหมด แค่ได้เป็นบางตัวคุณย่าก็ไม่ว่าอะไรหรอก” ฉันพูดเชิงปลอบใจปัทม์

“....” ปัทม์นิ่งเงียบ

“จะลุ้นที่ไหนดี” ฉันถาม

“ตอนเย็น คุณย่านัดทานข้าวเย็นที่บ้านด้วย” ปัทม์พูดเสียงอ่อยๆ

“งั้นตอนเย็นค่อยมาเรียกเรานะ ขอพักแป๊บ ขับรถมาตั้งสองชั่วโมง” ฉันบ่น ไล่ปัทม์กลับห้องไปก่อน

*********************

ผมลุ้นอยากได้เกรดเอทุกวิชา เพราะอยากให้เหมือนดาวทำตามสัญญา แต่ดูเหมือนเธอจะจำไม่ได้ ถ้าผมจะบอกตรงๆ ว่าทำเพื่อเธอ ก็กลัวเธอมองว่าเป็นคนที่เห็นความรักสำคัญกว่าครอบครัว ทั้งที่จริงๆ ผมก็ทำเพื่อตัวเองและครอบครัวส่วนหนึ่ง แต่หลักๆ ก็ทำเพื่อเอาชนะใจเหมือนดาวนั่นแหละ

เมื่อถึงเวลาผมไปเคาะห้องเรียกเหมือนดาว วันนี้เหมือนดาวใส่เดรสยาว ต่างจากปกติที่ชอบใส่กางเกง ดูน่ารักต่างจากทุกวัน

ผมพาเหมือนดาวไปทานข้าวกับครอบครัว เมื่อทักทายกันเสร็จก็ลงมือรับประทานอาหาร พ่อและแม่ของผมพูดถึงเหมือนดาวไม่ขาดปาก

“ไหนบอกว่าอ้วนมาก นี่แค่อวบๆ พอดี กำลังน่ารักนะแม่ว่า”

“หุ่นแบบนี้แหละกอดอุ่นดี” พ่อยิ้มหันไปทางแม่

“พอๆ เลิกวิจารณ์เหมือนดาวได้แล้ว ดูสิหนูดาวไม่กล้ากินต่อเลย ... วันนี้แต่งตัวน่ารักสมวัยนะหนูดาว ทานตามสบายนะลูกไม่ต้องเกรงใจ” คุณย่าหันไปบอกคุณพ่อแล้วหันมาพูดกับเหมือนดาว

“ค่ะ” เหมือนดาวรับคำ ยิ้มหน้าแดง ที่พ่อแม่ผมแย่งกันตักอาหารให้

“พอแล้วครับ เดี๋ยวแฟนผมจะอ้วนกว่านี้” ผมแซวเหมือนดาว ผ่านทางการพูดกับพ่อแม่

เหมือนดาวหันมามองหน้าผมนิดหนึ่ง แต่ไม่ได้ว่าอะไรที่ผมเรียกว่าแฟน แล้วก้มหน้าทานข้าวเงียบๆ

พอเราทุกคนทานข้าวเสร็จก็เดินไปที่นั่งที่ห้องนั่งเล่น ผมหยิบโน้ตบุ๊ก ขึ้นมา เข้าสู่เว็บของมหาวิทยาลัย แล้วส่งต่อให้เหมือนดาว

เหมือนดาวรับโน้ตบุ๊กไปพิมพ์รหัสนักศึกษาและรหัสผ่านเพื่อเช็คเกรด

“หนูขอเปิดของหนูก่อนนะคะ” ดาวบอก เปิดดูเกรดของตัวเองก่อน แล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ ผมรับมาดูแล้วหันไปโชว์ครอบครัว

“ได้เอทุกวิชา แถมเกรดย้อนหลังมีแต่เอเกือบทั้งหมด เก่งจังเลยลูก” คุณแม่ชม คุณย่ายิ้มอย่างพอใจ

ผมส่งคืนให้เหมือนดาวกรอกของผมบ้าง เหมือนดาวกรอกเสร็จแล้วยิ้มออกมา ผมไม่กล้ารับมาดู เหมือนดาวส่งให้คุณแม่ดู

“เทอมที่แล้วมีแต่ซี กับบีนิดหน่อย ดูเทอมนี้สิค่ะคุณ เจ้าตัวดีได้เอตั้งสี่วิชาแหนะ ได้บีบวกมาอีกหนึ่งตัว” แม่พูดอย่างตื่นเต้น ผมสลดลงทันทีเมื่อรู้ว่าไม่สมหวัง

“เป็นบุญของเจ้าปัทม์แท้ๆ ที่มีหนูดาวคอยเคี่ยวเข็ญ” พ่อพูดอย่างอารมณ์ดี

“ว่าที่หลานสะใภ้ฉัน เปลี่ยนพ่อตัวดีได้ขนาดนี้ ย่าต้องมีรางวัลให้แล้วนะ” คุณย่าพูด

“ดาวไม่ขอรับนะคะคุณย่า เพราะดาวไม่ได้ช่วยอะไรมาก ปัทม์เขาตั้งใจด้วยตัวของเขาเองทั้งนั้นค่ะ” เหมือนดาวปฏิเสธด้วยความนอบน้อม

“ย่าจะให้ หนูห้ามปฏิเสธ” คุณย่าเอ็ดเบาๆ ด้วยความเอ็นดู แล้วหยิบสร้อยคอทองคำเส้นยาวที่มีจี้พระเล็กๆ ออกมา

“ก้มลงสิ ย่าใส่ให้” คุณย่าสั่ง เหมือนดาวก้มลงให้คุณย่าสวมสร้อย แล้วนั่งลงกราบที่ตัก

“ขอบคุณนะคะ หนูจะรักษาไว้ให้ดีค่ะ” เหมือนดาวยิ้ม ทุกคนมีความสุข ยกเว้นผม

*********************

ปัทม์ขับรถกลับคอนโด ตั้งแต่รู้ผลการเรียนก็นิ่งไป มียิ้มดีใจบ้างแต่ก็เหมือนดีใจไม่สุด ตอนนี้ก็เงียบไม่พูดอะไร เหมือนมีอะไรในใจ แต่ฉันถามก็หันมาตอบและยิ้มให้ตามปกติ

เมื่อถึงห้อง ปัทม์ขอเข้ามานั่งคุยด้วยสักพัก ฉันให้ปัทม์นั่งรอที่โซฟา แล้วรับสายของเพื่อนในเอก เราคุยเรื่องเซคชั่นของวิชาต่างๆ ที่เราจะลงเรียนด้วยกัน โดยเลือกเซคฯที่ไม่ซ้อนทับกับวิชาของเอกและวิชาของคณะ

กว่าจะวางแผนเลือกได้ลงตัวก็ใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง ฉันฝากเพื่อนลงทะเบียนให้ แล้ววางสายไป

ปัทม์ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ เมื่อได้ยินรายวิชาที่ฉันเลือกลงและเซคฯที่เลือก

“วิชาคณะเรียนด้วยกันแค่วิชาเดียวเอง วิชาเลือกก็เรียนคนละเซคฯ” ปัทม์บ่น เมื่อรู้ว่าเทอมหน้าจะเจอกันในห้องเรียนแค่วิชาเดียว

“ก็ดีแล้วจะได้ไม่เบื่อหน้ากัน” ฉันพูดยิ้มๆ

“เบื่อเราเหรอ?” ปัทม์ถาม

“ยังไม่เบื่อ แต่ถ้าตัวติดกันตลอดก็ไม่แน่” ฉันพูดกึ่งหยอก

“...” ปัทม์หน้ามุ่ย ทั้งที่รู้ว่าฉันแค่หยอกเล่น

“เป็นอะไร ตั้งแต่กลับมาล่ะ ดูไม่ปกติเลย”

“ไม่ได้เรียนด้วยกัน แถมไม่ได้เรียกฉายากันอีก เราเซ็งหน่อยๆ พยายามแทบตาย แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้ากับเธอเลย” ปัทม์ตัดสินใจพูดตรงๆ อย่างน้อยใจ

“อืม งั้นเอาใหม่!” ฉันพูด

“อะไร!?”

“เราให้แมวเหมียวเรียกเราว่าหมูน้อยต่อหน้าเพื่อนๆ ได้ แต่ต่อหน้าคนอื่นที่ไม่รู้จักเราไม่ให้เรียก และเราจะเรียกแมวเหมียวเฉพาะเวลาที่เราอยากเรียก แบบนี้ดีป่ะ” ฉันให้ข้อเสนอปัทม์ไป คราวนี้ปัทม์ยิ้มออก คงรู้แล้วว่าตอนนี้ฉันเปิดใจให้ไปอีกขั้นแล้ว

“ขอบใจนะหมูน้อย” ปัทม์ทำท่าจะเข้ามาหอมแก้ม ฉันดันหน้าออกก่อน แล้วยิ้มให้ดุๆ

“แมวเหมียวกลับห้องไปเถอะ ดึกแล้ว” ฉันบอก

ปัทม์ยิ้มอย่างเสียดายแต่ก็ยอมกลับแต่โดยดี ฉันเดินไปส่งปัทม์ที่หน้าห้อง เขย่งจุ๊บแก้มเบาๆ

“ฝันดีนะแมวเหมียว”

*********************