บทที่134 คืนแรกของการเข้าหอ

“เอาเถอะ! ว่าแต่เหตุการณ์เมื่อครู่ เจ้าได้รับบาดเจ็บที่ใดบ้างหรือไม่”

“ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้าปลอดภัยดี”

“ดีแล้ว...ข้าจะได้ไม่ถูกผู้คนตราหน้า ว่าภรรยาเพียงหนึ่งเดียวยังมิอาจปกป้องได้”

ถงเจี้ยนหลางอยากที่จะตบปากตนเองยิ่งนัก เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จึงได้พูดออกไปเช่นนั้น ยิ่งเห็นไหล่บางสั่นไหวน้อย ๆ ใจของเขายิ่งรู้สึกกระวนกระวาย ทว่าก็ไม่อาจเอ่ยสิ่งใดออกมาได้ เขาปลอบโยนสตรีเป็นที่ใดกันเล่า

“...”

เหลียนม่งหยา ข่มกลั้นความกรุ่นโกรธจนสั่นไปทั้งร่าง หญิงสาวจำต้องความคุมลมหายใจ มิให้อีกฝ่ายจับได้ถึงโทสะที่ก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง มิเช่นนั้นภาพลักษณ์ของภรรยาที่นางวางไว้จะหายไป

ขบวนรถม้าเจ้าสาวเคลื่อนตัวจากช้า ๆ เปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น เมื่อเวลาล่วงเลยกำหนดจนใกล้เวลาฟ้ามืดแล้ว

เมืองหลวง

ศาลาริมทะเลสาบ ร่างระหงในชุดคลุมสีดำ ยืนอยู่ด้านในอย่างสงบ เพื่อเฝ้ารอการมาของใครสักคน

“เรียนนายหญิง คนของเราที่อยู่ในกองทัพปีศาจแจ้งว่าขบวนเจ้าสาวถึงชายแดนแล้วขอรับ”

“นางยังอยู่สินะ”

“ขอรับ”