12.มดเต็มโรงพยาบาล

#เหตุการณ์ปัจจุบัน#

*ห้องกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง*

ช่วงเวลายามบ่ายสว่างไสวด้วยแสงแดดลอดผ่านม่านสีขาวสะอาด กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ลอยคลอคลุ้งทั่วห้องขนาดกว้าง แต่กลับไม่ได้ทำให้บรรยากาศดูตึงเครียดสักเท่าไร เมื่อหญิงสาวรูปร่างบอบบางยืนกอดอกมองคนบนรถเข็นอย่างจับผิด

"คุณหมอบอกให้หัดเดินทีละนิด! ไม่ใช่แอบอู้แล้วทำหน้าเหมือนจะเป็นลมทุกสามนาทีแบบนี้นะคะ คุณยูโร!" แยมย่นคิ้วใช้สายตาจับผิดเต็มที่

ชายหนุ่มผู้ใช้เวลานอนพักฟื้นร่างกายให้กลับมาปกติ ซึ่งอยู่ภายในโรงพยาบาลระยะเวลาเกือบสี่เดือนเต็ม เขากำลังนั่งแค่นหัวเราะอยู่ภายในลำคอ ดวงตาคมคายเหลือบมองเธออย่างคนไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย

"ใครเขาจะอยากรีบเดินกันล่ะ! ในเมื่อมีเธอคอยเข็นรถให้ตลอด มันสบายออกจะตายไปนะ" เขาตอบกลับพร้อมเลิกคิ้วสูงตั้งใจยียวนกวนอารมณ์เธอ

"อ๋อเหรอ! สรุปว่าเป็นฉันเองนี่แหละ ที่ทำให้นายรู้สึกขี้เกียจ" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย เธอรีบยกฝ่ามือเล็กมาเท้าสะเอวทันที

"ถูกต้องที่สุดนะครับ!" เขายักคิ้วให้อย่างคนเจ้าเล่ห์

แยมถอนหายใจแรงออกมา แต่ใบหน้าเธอกลับซ่อนรอยยิ้มไว้ไม่มิด รู้ทั้งรู้ว่า.. คนตรงหน้าแกล้งกวนเพื่อเรียกร้องความสนใจ เธอเลยก้มลงไปกระซิบใกล้ๆ ใบหูเขาทันที

"วันนี้ถ้านายไม่ยอมลุกขึ้นยืนเพื่อฝึกเดิน ฉันจะไม่ซื้อขนมมาฝากอีกต่อไป แถมจะสั่งให้พวกยอดกับใหญ่ไม่ต้องเอามาฝากนายอีกด้วย หึ!"

เพียงแค่เท่านั้นแหละ ยูโรก็เบิกตากว้าง ร่างสูงโปร่งที่เคยพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรงก่อนหน้านั้น พลันตั้งตรงขึ้นมาเหมือนถูกปลุกด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์

"เล่นแรงไปแล้วนะ แยม! ขนมเธอนี่แหละคือกำลังใจชีวิตฉันเลยนะ อาหารโรงพยาบาลจืดชืดจะตาย เฮ้อ~"

"ก็แล้วจะยอมลุกไหมล่ะ" เธอเท้าสะเอวทำหน้าขึงขัง แต่ดวงตาคู่สวยเป็นประกายวิบวับราวกับชอบใจ

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างยอมแพ้ ก่อนจะค่อยๆ วางสองเท้าที่แข็งเกร็งลงบนพื้น เสียงไม้เท้ากระทบพื้นกระเบื้องสีขาวแผ่วเบา แยมรีบเข้ามาประคองแขนเขาไว้เหมือนแม่ไก่หวงลูกเจี๊ยบ

"นายระวังนะ มาจับแขนฉันไว้แน่นๆ ก็ได้ หากกลัวว่าจะล้มขึ้นมาน่ะ" แยมกล่าวพร้อมแสดงสีหน้าเป็นกังวลทันที

"พูดแบบนี้ ฉันไม่อยากจะปล่อยมือเธอไปอีกแล้วล่ะ" เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำเจือรอยยิ้มกวนๆ

"นี่! ฉันหมายถึงให้นายจับเอาไว้กันมันลื่นล้ม ไม่ได้หมายถึงว่าเราสองคนคบกันอะไรสักหน่อย!" แยมกล่าวทั้งที่ใบหน้าแดงระเรื่อแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเขา ก้าวแรกนั้นเป็นไปอย่างเชื่องช้า ร่างสูงโปร่งพยายามฝืนความเจ็บปวดจากกล้ามเนื้อที่ไม่ถูกใช้งานมานาน

"แยม! ฉันว่าขาเธอสั่นมากกว่าขาฉันอีกนะ" เขากัดฟันแน่นแต่ก็ยังเอ่ยแหย่เธอได้

"ใครเขาสั่นกัน! อีตาบ้านี่!" แยมสะบัดหน้าหนีแต่แก้มแดงปลั่งจนปฏิเสธไม่ออก

เธอคอยประคองทั้งแขนและเอวของเขา ความใกล้ชิดทำให้ได้ยินแม้กระทั่งจังหวะลมหายใจ ซึ่งหนักหน่วงจากความพยายามของเขาทั้งสิ้น หัวใจเธอพลอยเต้นแรงผิดจังหวะไปด้วย จนเมื่อเขาเดินได้ครบหนึ่งรอบห้อง ยูโรก็ทรุดลำตัวลงบนเก้าอี้รถเข็นอย่างหมดแรง แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มภาคภูมิใจตนเอง

"เห็นไหม~ ฉันทำได้แล้ว!" เขากล่าวพร้อมหลับตาพริ้มเพื่อฝืนทนความเจ็บปวด

"เก่งมากเลยค่ะ!" แยมเผลอตบมือเสียงดัง ก่อนจะรีบลดมือลงเหมือนกลัวเขาจะล้อเลียนตนเอง ทว่ากลับสายไปเสียแล้ว

"หึ! มีตบมือให้ด้วยนะ นี่เธอเห็นฉันเป็นเด็กหัดเดินอยู่หรือยังไงกัน" ยูโรหัวเราะจนไหล่สั่นกับพฤติกรรมสาวสวย

"เกือบจะใช่น่ะสิ!" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย เขาเงยหน้าหล่อคมคายมองเธออย่างเอ็นดู รอยยิ้มอบอุ่นค่อยๆ กลืนกินความเหนื่อยล้าไปจนหมดสิ้น

"ถ้าไม่มีเธอคอยอยู่ข้างๆ ฉันคงท้อไปนานแล้วแหละแยม!" น้ำเสียงจริงจังทำให้เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตากลมโตรีบหลบสายตาคมที่จับจ้องแยมอยู่

"ฉันแค่ไม่อยากเห็นนายหมดหวังเท่านั้นเอง~" เธอยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองแก้เก้อ ยูโรพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง ฝ่ามือหนาคว้ามือเล็กเธอมากุมไว้แน่น

"เธออย่าหายไปไหนอีกนะ ช่วยอยู่ตรงนี้คอยเป็นกำลังใจให้ฉัน เพื่อกลับมาเดินได้ดังเดิมก่อน จะได้หรือเปล่า" เขาสบสายตานิ่งราวกับคาดหวังเอาไว้มาก

"บ้าเหรอ! ฉันก็มีร้านค้าที่ต้องดูแลนะ อย่าลืมจ่ายค่าพยาบาลให้ฉันด้วยล่ะ!" เธอบ่นเบาๆ แต่หัวใจกลับเต้นดังถี่ระรัวราวกับจะหลุดออกมา ความอบอุ่นจากฝ่ามือเขาส่งต่อมาอย่างไม่อาจปฏิเสธ

"สำหรับฉัน! เรื่องเงินทองไม่ใช่ปัญหา ถ้าหากฉันหายดีแล้ว เธอต้องยอมไปเดินเล่นกับฉันทุกเย็นเป็นการตอบแทนนะ" ยูโรทำตาซุกซนขึ้นมาอีกครั้ง

"หืม? ใครอนุญาตมิทราบกันคะ!" แยมรีบตอบกลับ

"ฉันอนุญาตเอง~" เขายักคิ้วอย่างมั่นใจ

"เป็นคนป่วยหรือว่าคนเอาแต่ใจกันแน่เนี่ย!" แยมทำท่าทางเหมือนอยากผลักเขาลงบนเก้าอี้อีกครั้ง แต่เพราะกลัวเขาจะเจ็บเลยได้แค่ยืนมองด้วยสายตาดุๆ ที่เอาไม่เคยอยู่

"เป็นคนที่อยากอยู่กับเธอไปนานๆ นั่นแหละ!" ยูโรหัวเราะร่าอีกครั้ง ก่อนยกมือเธอขึ้นแนบแก้ม คำพูดเรียบง่ายกลับทำให้ทั้งห้องเงียบงันไปชั่วขณะ เธอเผลอกัดริมฝีปากก้มหน้าลงต่ำซ่อนความเขินอายเอาไว้

"เอาเถอะ! คราวหน้าอย่าให้เห็นว่าแอบอู้อีก ไม่อย่างงั้น~ ฉันจะไม่ถือไม้เท้าช่วยนายอีกแล้วนะ" แยมแกล้งทำเสียงเข้มเพื่อกลบเกลื่อน

"ไม่ต้องถือไม้เท้าหรอก แค่เธอจับมือฉันไว้ มันก็พอมากแล้ว" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงปกติ ครั้งนี้เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเขากลับอีกเลย มีเพียงเข็นรถเพื่อไปห้องพักแบบส่วนตัวภายในโรงพยาบาล แม้จะปากแข็งไม่ยอมรับแต่ทว่าเธอกลับเริ่มหวั่นไหวอย่างเงียบๆ

จังหวะแยมกำลังนั่งปอกเปลือกผลไม้ ส่วนยูโรพยายามกดรีโมตคอนโทรลเลื่อนหาช่องโทรทัศน์บนเตียง ประตูห้องกลับถูกเปิดอ้าจนพวกเราต้องหันมองจุดหมายเดียวกัน ปรากฏเป็นคุณพ่อและคุณแม่ของยูโรท่านเดินปรี่เข้ามาหาทันที

"เป็นอย่างไรบ้างลูก" ดีนาร์กล่าวถามอย่างตื่นตระหนก เธอเกาะขอบเตียงไม่กล้าสัมผัสลูกรักตนเอง เพราะกลัวเขาจะยังเจ็บอยู่

"อุบัติเหตุจริงเหรอ พ่อจะให้ลูกน้องไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดอีกรอบดีกว่า" เปโซกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"พ่อกับแม่ไปไหนมาครับ ผมจะออกจากโรงพยาบาลอยู่แล้วเนี่ย" ยูโรหรี่ตามองผู้ให้กำเนิดคล้ายว่ากำลังน้อยใจอยู่

"ต้องโทษพ่อตัวดีของแกเลย~ คราแรกจะแค่แวะซื้อที่ดินต่างจังหวัดเพิ่มเท่านั้นเอง ไม่ถึงเดือนก็กลับมาได้แล้ว แต่พอโดนนายหน้ายั่วยุให้ไปทริปเดินชมป่าเขา พ่อแกก็บ้าจี้ไม่ดูอายุเลย สุดท้ายเหนื่อยเลยนั่งพักผ่อนจนหลงกลุ่มกับพวกนักท่องเที่ยว" ดีนาร์รีบกล่าวอธิบาย ซึ่งยูโรเลิกคิ้วสูงราวกับไม่เชื่ออีก

"ประเด็นคือหลงอยู่ภายในป่าลึกเป็นเดือนเลย สัญญาณก็ไม่มี ส่วนพวกลูกน้องคนสนิททิ้งไว้ที่ทางขึ้นภูเขาโน้น ได้แต่กินอาหารกระป๋องเป็นเดือนประทังชีวิต เฝ้ารอพวกเจ้าหน้าที่มาพาออกไป" ดีนาร์กล่าวอย่างโมโหสามีของเธอ

"พ่อขอโทษ~ เลิกโกรธได้แล้วนะครับ" เปโซกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อนภรรยา ยกฝ่ามือหนาสัมผัสฝ่ามือเล็กของภรรยาอย่างรู้สึกผิด

"ช่างมันเถอะครับ กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงเอือมระอา เพราะเหตุการณ์เช่นนี้เหมือนจะเป็นครั้งที่สองแล้ว ครั้งแรกสมัยตอนไปเรียนที่ต่างประเทศ คุณพ่อก็เล่นพาคุณแม่ไปติดเกาะร้างมาหนหนึ่งแล้วเช่นกัน

"เอ่อ! สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย ไม่อยากจะขัดเวลาครอบครัว เพราะตัวเองก็ยืนอมยิ้มหวานอย่างดีใจเช่นกัน แต่จะไม่เอ่ยทักทายมันอาจจะดูไร้มารยาทไปสักหน่อย

"ลูกสะใภ้ของแม่! คงลำบากหนูไม่น้อยเลยใช่ไหมจ๊ะ" ดีนาร์กล่าวถามพร้อมวิ่งมากุมมือแยมเอาไว้แน่น แววตาเป็นประกายสดใสเหมือนครั้งอดีตวัยเยาว์ที่เคยพบกันเลย

"หนูแยม! อย่าไปเผลอตามใจไอ้ลูกเวรนี่! ของพ่อให้มากนะ หากมีตรงไหนที่ว่าไม่สมเหตุสมผล หนูก็คัดค้านได้ตลอดเวลาเลย หากมันกล้ารังแกมาฟ้องพ่อกับแม่ได้เสมอ" เปโซกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แววตามีความเอ็นดูแยมเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

"คือว่า.. พวกเรายังไม่ได้กลับมาคืนดีกันค่ะ อย่าเรียกว่าลูกสะใภ้เลยนะคะ หนูรับฐานะนี้ไม่ไหวจริงๆ ค่ะ" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย เธอเม้มริมฝีปากแน่นกะพริบตามองผู้ใหญ่ทั้งสอง

"โธ่! มันเป็นเรื่องของเวลา แม่เองก็ไม่รีบหรอกนะ เพราะแม่ล้วนเข้าใจดีว่าลูกชายแม่มันไม่ได้เรื่องเองน่ะ!" ดีนาร์กล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นพร้อมปรายหางตามองลูกชายทันที

"ให้ตายเถอะ! ไม่ว่าจะเป็นความรักต่อผู้หญิงหรือต่อครอบครัว ทำไมผมเหมือนเป็นส่วนเกินตลอดเลยเนี่ย!" ยูโรล้มตัวนอนตะแคงคลุมผ้าห่มแสร้งว่างอนราวกับตนเป็นเด็กน้อย

"เป็นลูกผู้ชายทั้งแท่งยังจะทำเป็นน้อยอกน้อยใจอย่างกับผู้หญิง หึ!" เปโซกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชัน พร้อมยืนกอดอกมองลูกชายแสนเอาแต่ใจของตนเอง

"หนูแยมคงเหนื่อยมากเลยสินะ ที่ต้องมาคอยดูแลคนดื้อแบบนั้นทุกวัน ช่างน่าสงสารเหลือเกิน คุณคะ! พวกเราพาหนูแยมไปทานอาหารเย็นที่ภัตตาคารหรูสักแห่งดีกว่า" ดีนาร์กล่าวพร้อมจูงมือแยมเดินออกไปโดยไม่สนใจยูโรอีกเลย

"อ้าว! แม่ครับ! หากพาเธอไปแล้วใครจะดูแลผมล่ะ!" ยูโรตะโกนทักท้วงมุดออกมาจากผ้าห่มทันที

"อยู่คนเดียวไปเถอะ หึ! รีบง้อหนูแยมไวหน่อยช่วงนี้ ก่อนแกจะโดนใครตัดหน้าไปเสียก่อน" เปโซกล่าวด้วยน้ำเสียงเอือมระอา เขาหรี่ตามองลูกชายพร้อมส่ายศีรษะให้

"จะให้ผมทำอย่างไรล่ะครับ เธอใจแข็งเป็นหินไปแล้วมั้ง หยอดทุกวันเป็นขนมครกเลยเนี่ยครับ พ่อ~" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยพร้อมถอนหายใจออกมา

"ไม่สบายอยู่นี่! อย่าฉลาดน้อยให้มากนักเลย พ่อไปแล้วเดี๋ยวโดนแม่ทิ้งอีกคน" เปโซกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบวิ่งออกไปอย่างว่องไว ส่วนยูโรนั่งอมยิ้มหวานเมื่อได้ฟังคุณพ่อทิ้งท้ายวิธีการรับมือคนสวย