อุบัติรัก | 3

"ซี๊ดดด ! โอ..."

เสียงครางกระเส่าดังเล็ดลอดจากลำคอหนาดังออกมาฟังดูช่างแผ่วพร่าเสียเหลือเกิน ผู้กองตี๋ตัวเกร็งร่างกายสั่นสะท้านเมื่อถูกแม่สาวขี้เมาที่มาจากไหนก็ไม่รู้อยู่ๆก็มาจับเขาถอดกางเกงแล้วจับดูดเอ็นร้อนของเขาอย่างไม่ปรานี

"จ๊วบๆหวานจังฉันชอบๆ" เสียงพึมพัมดังลอดลำคอออกมาขณะมีเสียงดูดดังจ๊วบจ๊าบไปด้วย

นิชาผู้เมาทีไรแล้วกลายร่างเป็นหญิงหื่นทุกทีตอนนี้กำลังมีความสุขกับการหลับตาพริ้มแล้วชิมรสชาติของผู้กองหนุ่มอย่างสนุกสนาน มือเรียวบางจับรูดแก่นกายแข็งขืนรูดรั้งหนังหุ้มขึ้นลงช้าๆตรงกลางลำขณะใช้ริมฝีปากดูดตรงส่วนหัวเห็ดสีแดงหยัก ใช้ลิ้นเรียวแหย่เล่นตรงส่วนหัวบานที่มีรูน้ำเล็กๆระบายออกมาเป็นน้ำใสหยืด

"ซี๊ดดด...อาาาาส์สะ..เสียวอูยยย"

โดยทรมานทั้งมือและปากอยู่นานสองนานจวบจนกระทั่งใกล้จะระเบิดน้ำเต็มทีอยู่ก็มีเสียงรถมอเตอร์ไซค์ที่ผู้กองหนุ่มจำได้ว่าเป็นของจ่าที่ออกไปเมื่อครู่นี้ขี่กลับเข้ามา อารามตกใจผู้กองตี๋ก็จับร่างอรชรให้มุดลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงที่พื้นโดยมีร่างกายหนาตามเข้าไปนั่งยืนบังอยู่ตรงโต๊ะผู้ตรวจการณ์ โดยที่ท่อนลำปูดโปนยังคาอยู่ในปากของเธอที่ยังออกลีลารูดดูดกระชับความใหญ่โตจนเต็มปาก

"แหะๆผู้กองครับผมลืมกุญแจห้องน่ะครับเลยกลับมาเอาแล้วนี่คุณผู้หญิงคนเมื่อกี้ไปไหนแล้วล่ะครับ"

"อะ..เอ่อปะ..ไปเข้าห้องน้ำน่ะ..ครับ" ผู้กองตี๋ตอบเสียงตะกุกตะกักเมื่อถูกความเสียวซ่านเล่นงานอย่างหนักหน่วง

"อ่อครับแล้วนี่ผู้กองเป็นอะไรไหมครับนั่นทำหน้าเหมือนเจ็บปวดตรงไหนเลยครับ"

'กูไม่ได้เจ็บแต่กูเสียวโว๊ยยย' ใจเขาอยากตอบลูกน้องไปแบบนี้แต่ทำไม่ได้ไงได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วตอบตะกุกตะกักไปว่า

"เปล่าครับพอดีผมเป็นตะคริว" ที่ไข่

เพราะตอนนี้ถูกยัยขี้เมาตัวดีโจมตีทั้งพญางูใหญ่และไข่บริวารทั้งสองลูกจนเขาอยากจะร้องครางดังๆเพื่อลดทอนความเสียวซ่านนี่เหลือเกินได้แต่กลั้นใจและข่มกลั้นเสียงครางเอาไว้ในลำคอให้ได้

"ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ"

"...." ผู้กองพยักหน้าให้เบาไม่กล้าตอบรับเนื่องจากกัดฟันอยู่ด้วยกลัวว่าจะหลุดเสียงครางออกไปให้ใครได้สงสัย

"อูยยยซี๊ดดดส์คุณผะ..ผมไม่ไหวแล้ว" จะแตกอยู่แล้วให้ตายเถอะ !

"ปล่อยมาเลยคุณแตกใส่ปากฉันมาเลย"

นิชาพึมพัมบอกขณะเร่งทั้งฝีมือและฝีปากเพื่อปลดปล่อยเขา ลิ้นเล็กตวัดเลียตรงส่วนหัววนไปรัวๆขณะสวมครอบริมฝีปากลงบนเอ็นร้อนผะผ่าวทั้งรูดทั้งดูดจนแก้มตอบไม่นานน้ำขาวขุ่นก็พุ่งออกมาจนเต็มปาก เธอกลืนกินมันเข้าไปในท้องทุกหยาดหยดอย่างไม่นึกรังเกียจตวัดเลียทำความสะอาดให้จนเกลี้ยงเกลาจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นเช็ดปากตัวเองให้เรียบร้อย

"สบายตัวดีไหมคุณ ? ขอบคุณมากนะสำหรับน้ำแสนอร่อยนี่" เงยหน้าขึ้นบอกเขาขณะมือช่วยเก็บงูใหญ่เข้าในกางเกงให้เหมือนเดิมแล้วช่วยเขาแต่งตัวด้วยท่าทีปกติราวกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่ได้มีเรื่องราวสุดเสียวเกิดขึ้น

"...." ผู้กองตี๋ยังคงนิ่งยืนช็อกอยู่ที่เดิม

"เออคุณๆแล้วฉันจะไม่โดนจับใช่ไหมอ่ะ ?"

"หึ...อย่างมากก็โดนข้อหาเมาแล้วขับ" ผู้กองตี๋ตอบ

"ไม่เป็นไรฉันมีเงินเสียค่าปรับแต่ว่าฉันจะไม่โดนข้อหาอื่นใช่ไหมคุณ ?"

"ข้อหาอะไรของคุณอีก ?"

"อ้าวก็อมของหลวงไง เมื่อกี้ฉันแอบอมของหลวงไปเต็มปากเต็มคำเลยนะจะไม่โดนจับใช่ไหมอ่ะคิกคิก" นิชาบอกพร้อมกับหัวเราะเสียงสดใสใส่

"ยัยผู้หญิงบ้า !" ผู้กองตี๋สบถเสียงดังก่อนจะดึงร่างบอบบางให้ไปขึ้นรถกระบะสี่ประตูของเขาแล้วพาหญิงสาวไปส่งที่บ้าน

กว่าจะคุยกันรู้เรื่องกว่าที่จะเจอบ้านของยัยผู้หญิงตัวร้ายคนนี้ก็เล่นเอาผู้กองตี๋เสียน้ำไปหลายกระบุง เพราะบนรถเขาก็ถูกนิชาทั้งล้วงทั้งควักเข้าไปขยำเอ็นเล่นในกางเกงตลอดทางจนเสร็จไปอีกน้ำ

ให้ตายนี่มันเป็นโชคร้ายอะไรของเขาเนี่ยดันมาเจอผู้หญิงโรคจิตซะได้ !

เช้าวันต่อมา

นิชาตื่นลืมตาขึ้นมาด้วยสภาพที่เรียกว่าแทบจะจำตัวเองไม่ได้ ตกใจนึกว่าผีก็แล้วกันน่ะ ใบหน้าขาวซีดตาบวมฉึ่งแถมยังมีพวกมาสคาร่าที่ยังติดเปลอะเปลื้อนตามขนตาเป็นรอยกระดำกระด่าง อาการผะอืดผะอมตีขึ้นมาจนต้องรีบถลาเข้าไปโก่งคออาเจียนในห้องน้ำจนหน้าแทบจะถลาเข้าจุ่มโถชักโครก

หลังจากลุกอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้วนิชาก็เดินออกจากห้องนอนไปด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นกว่าเมื่อกี้เล็กน้อย

"อ้าวยัยหนูตื่นแล้วหรือลูกเป็นไงบ้างล่ะปวดหัวหรือเปล่า"

ผู้เป็นยายเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยพลางดึงร่างหลานสาวให้มานั่งที่โต๊ะรับแขก นิชามองอย่างงงๆเมื่อเห็นมีคนแปลกหน้ามานั่งอยู่ในบ้านด้วย

"ใครมาหรอคะยาย ?" ถามด้วยสีหน้างงๆและสงสัย

"นี่หนูจำอะไรไม่ได้เลยหรือลูก" ยายย้อนถามนิชากลับมา

"จำอะไรอ่ะคะแล้วนี่นิชากลับมาบ้านได้ยังไงกัน" จำได้ว่าเมื่อคืนเธอรถชนแล้วก็เหมือนภาพจำมันตัดไปเลยอ่ะ โอยปวดหัว...

"ก็ผู้กองเค้ามาส่งหนูไงล่ะลูกดีนะที่รถชนแค่ที่กั้นไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วก็ไปเจอกับผู้กองเค้าเข้าพอดีไม่งั้นคงจะแย่ ยังไงยายขอบใจผู้กองตี๋มากด้วยนะลูก"

"ไม่เป็นไรครับยาย" ผู้กองตี๋ตอบพลางกวาดสายตาพิศมองคนที่เช้านี้เปลี่ยนจากเมื่อคืนจากหน้ามือเป็นหลังมือไปเลย สายตาคมปลาบไปหยุดจ้องที่ริมฝีปากเรียวบางที่เคย...เมื่อคืนอย่างอ้อยอิ่ง

จะบ้าไปหรือเปล่าถ้าเขาจะบอกว่าอยากได้แบบเมื่อคืนอีกจัง !

แค่คิดเขาก็ 'ตื่น' ไปทั่วทั้งตัวแล้ว

ส่วนคนที่ถูกมองก็ชักสงสัยขึ้นมาว่าเมื่อคืนเธอไปเผลอทำอะไรบ้าๆขึ้นมาหรือเปล่าทำไมอยู่ๆผู้ชายคนนี้เขาถึงทำท่าทางราวกับอยากให้เธอจับกลืนกินเสียอย่างนั้น

"เออจริงสิยัยหนูขอโทษผู้กองเค้าเสียสิลูก" อยู่ๆตาก็ร้องตะโกนแทรกขึ้นมา

"ขอโทษเรื่องอะไรหรอจ๊ะตา"

"ก็เมื่อคืนหนูเล่นประกาศไว้เสียงดังลั่นเลยว่า...จะจับเอาเขามาเป็นผัวให้ได้เลย"

"หาา ! หนูน่ะนะพูดหรอจ๊ะตา"

"ใช่สิลูกยายกะตาก็ได้ยินนะ"

'โอยตายแล้วน่าอายจังเลย'

นิชายกมือขึ้นกุมขมับพึมพัมด้วยสีหน้าอยากตาย นี่แค่รู้ว่าตัวเองไปป่าวประกาศว่าจะเอาเขามาเป็นผัวให้ได้แล้วเธอยังนึกอายขนาดนี้แล้วถ้าเกิดจำได้ขึ้นมาว่าตัวเองไปปล้ำดูดเอ็นเขามาแล้วไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าตัวจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี

"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณตาคุณยายคุณนิชาคงจะเมาผมไม่ถือหรอกครับ" นึกอยากให้หญิงสาวเมาบ่อยๆด้วยซ้ำ พูดไปพลางอมยิ้มกรุ้มกริ่มใส่เธอ

"แหะๆยังไงถ้านิชาทำอะไรไม่ดีลงไปก็ต้องขอโทษผู้กองด้วยนะคะแล้วก็ขอบคุณที่ช่วยพานิชามาส่งถึงบ้านด้วย" พูดพร้อมยกมือขึ้นไหว้คนที่คาดว่าอายุน่าจะมากกว่าพลางส่งยิ้มอ่อนให้

"ครับไม่เป็นไรครับ"

ท่าทีอ่อนช้อยไม่ก๋ากั่นเหมือนคนเมื่อคืนทำให้ผู้กองตี๋นึกประทับใจนิชาเวอร์ชั่นนี้ด้วยเหลือเกิน ใบหน้าเรียวรูปไข่ที่แม้จะยังมียังดูซีดเซียวและไร้เครื่องสำอางค์ตกแต่งเรียกง่ายๆว่าหน้าสดนั่นแหละยังดูดีอยู่เลยต่างจากคนอื่นๆที่เขาเคยเจอ ดวงตาบวมเปล่งคู่นั้นที่มองทีไรแล้วนึกสงสารขึ้นมาทุกที ท่าทางคงมีเรื่องหนักหนาสาหัสในใจถึงได้ร้องไห้เมามายมาขนาดนี้

ตื้ดๆๆๆ (เสียงมือถือที่เธอเพิ่งเอาออกมาชาร์ตไว้ดังขึ้น)

นิชาละสายตาจากใบหน้าหล่อเข้มแล้วขอตัวออกไปรับโทรศัพท์

"ฮัลโหล !"

นิชาเดินเข้าไปตรงในครัวแล้วกดรับ รู้ทั้งรู้แหละว่าปลายสายเป็นใครแต่คนอย่างเธอไม่เคยหนีปัญหาอยู่แล้ว

(นิชา...หนูอยู่ที่ไหนครับตอนนี้ออกมาคุยกับพี่หน่อยนะพี่มีเรื่องต้องคุยกับหนูนะครับ)

"คุยอะไรหรอคะ ? มีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันอีก"

(พี่ขอโทษ...ขอโทษจริงๆที่ทำให้หนูต้องเสียใจแต่พี่ไม่ได้อยากเลิกกับหนูเลยนะครับ)

"แต่หนูอยากเลิกกับพี่เพราะหนูรับไม่ได้ที่ต้องแบ่งผู้ชายใช้ร่วมกับคนอื่นมันสะอิดสะเอียน"

(นิชา ! ทำไมเดี๋ยวนี้หนูถึงปากคอเราะร้ายแบบนี้ฮึ) ไตรคุณนึกอยากจับคนปลายสายมาฟาดก้นงอนๆสักทีจริงๆ

"นั่นเพราะถ้าคนไหนดีกับหนูหนูก็จะดีด้วยแต่ถ้าคนไหนทำให้หนูเสียใจแล้วล่ะอย่าฝันว่าหนูจะพูดดีด้วยอีก พี่ไม่ต้องโทรมาหาหนูอีกเพราะหนูจะไม่รับแล้วก็ขอบคุณสำหรับการดูแลดีๆตลอดสามปีที่ผ่านมาด้วยนะคะ อันที่จริงเมื่อวานนี้หนูก็ตั้งใจว่าจะไปเซอร์ไพรส์พี่เพราะมันเป็นวันครบรอบสามปีของเราอุตส่าห์ซื้อชุดพยาบาลที่พี่ชอบไปด้วยแต่น่าเสียดายที่พี่จะไม่มีโอกาสได้เห็นเอาไว้เดี๋ยวหนูจะเอาไปใส่ให้ผู้ชายคนอื่นดูก็แล้วกันนะคะ"

(ไม่ได้นะพี่ไม่ยอม !)

"แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรจะไม่ยอมในเมื่อพี่ทำทุกอย่างพังลงเองทั้งหมด" นิชากำมือแน่นนึกชังคนพูดไม่รู้เรืี่องตอนนี้เสียจริง

(หนูลองคิดดีๆนะถ้าเผื่อหนูเลิกกับพี่ไปแล้วเกิดพลาดพลั้งมีลูกขึ้นมาหนูจะลำบากนะลูกก็จะขาดพ่อไปด้วย...)

"โอ๊ยพี่ไม่ต้องกลัวว่านิชาจะท้องหรอกค่ะคนอย่างนิชารู้จักคำว่ายาคุมทั้งกินและฉีดไม่มีทางปล่อยให้เลือดเนื้อเชื้อไขชั่วๆอย่างพี่ได้เกิดขึ้นมาหรอกค่ะ" นิชาพูดแทรกขึ้นอย่างไม่ไว้หน้าเมื่อนึกถึงคำพูดของเขาเมื่อคืนขึ้นมาได้

หึ ! สงสารอย่างนั้นหรอ

ไม่ต้องมาสงสารเธอหรอกถึงแม้จะเสียใจแต่ชีวิตเธอมันต้องเดินไปต่อ ที่สำคัญเธอได้จากเขามาเยอะชนิดที่ใช้ดีๆชาตินี้ก็คงจะไม่ลำบาก กลับไปนี่เธอก็ว่าจะไปขนเอาแบรนด์เนมที่เขาซื้อให้ทั้งหมดไปขายเอาเงินมาเก็บใส่บัญชีไว้ดีกว่า

(เอาไว้ให้หนูใจเย็นกว่านี้ก่อนก็แล้วกันแล้วเดี๋ยวเราค่อยมาคุยกันใหม่พี่รักหนูนะ)

"จะคุยวันนี้หรือวันไหนก็ยังเหมือนเดิมค่ะหนูยังยืนยันคำเดิมว่าระหว่างเราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้วขอให้พี่เข้าใจด้วยแค่นี้นะคะ"

(เดี๋ยวสินิชา...นิชา !)

ตู๊ดๆ เสียงสัญญานตัดหายไปแล้วเมื่อนิชากดวางสายพลางทำหน้าหงุดหงิดใส่มือถือ

"อ่อที่แท้ก็อกหักมานี่เอง"

.

.