4. จำใจ

@ หนึ่งเดือนต่อมา

กริ่ง~ กริ่ง~

เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าของมาคลินดังขึ้นภายในห้องทำงาน ทำให้นักธุรกิจหนุ่มร่างสูงวางปากกาลงเลิกตาคมมองตามสัญชาตญาณ

"ฮัลโหลครับ" มือหนาเอื้อมกดรับสายทันที เพราะเบอร์ที่โทรมาคือครอบครัวของรินเซ่ แม้ตอนนี้ต่างคนต่างมุ่งมั่นในการทำงาน จนปล่อยเรื่องคืนวันนั้นละเลือนไป ฝ่ายเอเดนเองหายเงียบอย่างกับไร้ตัวตน

~คลินลูก...แม่ติดต่อรินไม่ได้เลย คลินได้เจอกับรินบ้างไหมลูก~ ปลายสายมีน้ำเสียงร้อนใจ ท่านคือมารดารินเซ่พักอาศัยอยู่ต่างประเทศเนื่องจากสามีเป็นคนอังกฤษ

"ไม่ได้คุยเลยครับ เดี๋ยวผมลองโทรให้นะครับ" ยอมรับว่าใจแกร่งเกิดความรู้สึกเอนไหว ปิดแฟ้มเอกสารลงอย่างไร้ความหมาย หลังพยามทำตัวให้ยุ่งกับงานเพื่อแกล้งลืมคืนวันนั้นเช่นกัน

~ตั้งแต่รินเลิกกับเอเดนไป แม่รู้นะว่ารินเสียใจขนาดไหน รินไม่ค่อยกลับคอนโดแถมผู้จัดการยังบอกว่าเธอเก็บตัวด้วย แม่เป็นห่วงรินเหลือเกินมาคลิน~ น้ำเสียงโทนอบอุ่นยังพูดอย่างกังวล

"เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ เดี๋ยวเลิกงานผมแวะไปหารินที่คอนโดแล้วผมจะโทรหาคุณอานะครับ" เขายกข้อมือขึ้นดูเวลาจากนาฬิกาเรือนหรู คาดคะเนความสำคัญระหว่างงานที่เหลือ

~แม่ฝากคลินด้วยนะลูก แม่ก็ไม่กล้าโทรไปหาเอเดนเหมือนกัน~

"ครับ" พอจบบทสนทนาร่างสูงสง่าในชุดทำงานเนียบเอนพิงกาย ถอนลมหายใจเหนื่อยหน่าย ใครจะรู้กันเล่าว่าสุดท้ายแล้วเขาคงหนีความรู้สึกตัวเองไม่พ้น

@ คอนโดรินเซ่

นับว่าช่างบังเอิญจริงๆ เมื่อมาคลินขับรถยนต์ส่วนตัวมาเพียงคนเดียว ซึ่งเห็นนางแบบสาวกำลังจะก้าวย่างเข้าคอนโด ทั้งที่เขาไม่ได้โทรมานัดก่อนอย่างใด

"ริน!" เขารีบลงจากรถตามไปร่างบางในทันที ใบหน้าสวยยังงดงามดูเปล่งประกายมากกว่าเดิม มีเพียงดวงตากลมเท่านั้นที่ยังซ่อนความรู้สึกในใจอยู่

"คลินมาที่นี่ได้ไงหรือมีธุระเลยแวะมาหาเรา" รินเซ่แสดงอาการตกใจนิดเดียว พอเห็นหน้าเขาทำให้นึกพลันเรื่องคืนวันนั้น สองมือบางรวบเอกสารขึ้นแนบอกอวบ เก็บอารมณ์พลั่งพลูดิ่งลึกในใจดวงน้อย

"อืม คุณอาเป็นห่วงอ่ะให้เราแวะมาดู"

"ขอโทษทีนะสงสัยโทรศัพท์มีปัญหา แต่เราสบายดีคลินกลับไปเถอะอย่าห่วงเลย" น้ำเสียงหวานเอ่ยบอก ราวเกรงใจ เธอไม่อยากให้คนอื่นต้องลำบากเรื่องของเธออีกแล้ว ส่วนเอเดนเองต่อให้เขาจะหายไปไม่ยอมฟังคำอธิบายก็คงต้องทำใจ

"ใครว่าเราห่วง เราหิวต่างหากเลยมาหาเพื่อนกินข้าว" คนตัวสูงเปลี่ยนบทสนทนาทันที เขาสังเกตุออกว่าหญิงสาวกำลังปิดบังและแสดงออกว่าหวงเอกสารในอกขนาดไหน

"คลินก็รู้ว่ารินต้องรักษาหุ่นอย่าชวนให้ยากเลย" เธอไม่มีเวลาให้ใครหรอก เหลือเพียงไม่กี่ชั่วโมงดีเธอจะได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทิ้งความทรงจำไว้กับอดีตอันน่าเศร้าก็พอ

"เสียใจด้วยนะ รอบนี้เราบังคับถ้ายุ่งงั้นสั่งไปกินข้างบนไหม เดี๋ยวให้ลูกน้องเอามาส่ง" เขาเสนอความคิด ตอนเรียนมหาลัยยังเคยขึ้นไปบนที่พักหญิงสาว ช่วงใกล้สอบต้องอ่านหนังสือหนัก แม้คราวนั้นยังมีเอเดนอยู่ด้วย

"แต่..." เธอละล่ำละลักบอกคล้ายอึดอัดใจ 

"นำไปสิ อย่าชักช้าถ้าเราเป็นลมได้แบกยาวเลยนะ" มาคลินพูดท่าทีเล่นสลับเอาจริง ร่างบางดูซูบผอมกว่าเดิมถึงใบหน้าจะสวยขนาดไหน ท่อนแขนแกร่งเหยียดยื่นมือผายออก บังคับอีกฝ่ายให้จำใจยอมเดินนำไปสแกนรหัสเข้าอาคาร

................................