ตอนที่  13  ข้อตกลงใหม่ของพ่อและแม่...  เพื่อลูก

หลังสอบปลายภาคเสร็จสิ้น  น้องบัวก็ได้ย้ายมาอยู่กับแม่ที่บ้านเช่าในตัวเมืองตามที่กัทลีสัญญาไว้  หญิงสาวตั้งใจให้ลูกได้พักผ่อนเต็มที่ก่อนเริ่มต้นเทอมใหม่  และวางแผนจะย้ายโรงเรียนให้ลูกเข้าเรียนชั้นประถมปีที่สอง  ซึ่งมีหลายโรงเรียนที่น่าสนใจและอยู่ใกล้ที่ทำงานของเธอ

เช้าวันที่เก็บของเตรียมย้ายบ้าน ปู่เหมกับย่าจันทร์‍หอมมายืนส่งหลานสาวที่หน้าบ้าน น้องบัวกอดย่าจันทร์‍หอมแน่น ส่วนปู่เหมก็ลูบเรือนผมนุ่มหลานสาวด้วยแววตาอาวรณ์

“เอาไปเฉพาะของเล็กๆ ขนง่ายๆ ก็พอนะลูก  ของชิ้นใหญ่ของเล่นของน้องบัวหลายๆ ลังเดี๋ยวแม่ให้ไอ้หินมันมาขนไปให้” 

ย่าบอกให้เด็กทำงานในบ้านช่วยกันขนของจุกจิกของหลานสาวใส่ท้ายรถยนต์ของกัทลี  และหันมาคุยกับหลานสาว

“ย่าจะคิดถึงหนูนะลูก”

“บัวก็จะคิดถึงย่าค่ะ” เด็กหญิงตอบพร้อมน้ำตาคลอเบ้า

“แม่จะพาหนูมาเยี่ยมย่ากับปู่ทุกเดือนเลยค่ะ หนูสัญญา”

กัทลียิ้มบาง มองลูกแล้วหันไปสบตาคุณพ่อคุณแม่ของอดีตสามี  “หนูจะพาน้องมาหาพ่อกับแม่ทุกเดือนจริง ๆ ค่ะ”

“ดีแล้วลูก บ้านนี้ก็ยังเป็นบ้านของหนูเสมอ” ปู่เหมพูดช้าๆ ก่อนยื่นห่อขนมที่ย่าจันทร์ห่อไว้ให้  

“เดินทางกันดีๆ นะกล้วย  น้องบัว”

น้องบัวชะเง้อมองไปรอบๆ ราวจะมองหาใคร  ย่าจันทร์‍หอมถามขึ้นราวกับรู้ใจ

“มองหาพ่อเหรอลูก  มันคงไปแอบร้องไห้แล้วมั้งป่านนี้  ไปกันเถอะเดี๋ยวพ่อเราก็ไปหาในเมือง” 

น้องบัวสีหน้าหมองลงเพราะเธอสงสารหิรัญ  จนปู่ต้องปลอบใจ 

“พ่อเขาไม่เป็นไรหรอกลูก  ตอนนี้คงยุ่งเรื่องบ้านในเมืองเดี๋ยวหนูก็ได้เห็น” 

“พ่อจะมีบ้านในเมืองเหมือนแม่เหรอคะปู่”  น้องบัวถามทันที  แววตาเป็นประกาย

“จ้ะลูก  ตอนนี้พ่อเราเขาไปเตรียมทำฟาร์มเม‍ล่อน  เห็นว่าจะหาบ้านไว้นอนในนั้นจะได้ทำงานกับไปหาหนูได้สะดวก”  ย่าเสริม

เด็กน้อยยิ้มได้  เขย่ามือมารดา 

“งั้นเราไปกันค่ะแม่ขา”

บ้านเช่าหลังเล็กในเมืองมีสนามหญ้าด้านหน้าและต้นเหลืองชัชวาลย์เลื้อยไปตามจนถึงระแนงระเบียงบ้าน  ส่วนอีกด้านเป็นต้นลดาวัลย์เลื้อยไปตามรั้วอีกฝั่ง   ที่นี่เป็นพื้นที่เล็กๆ ที่แม่ลูกใช้ร่วมกันอย่างสงบสุข   

กัทลีจัดเตรียมโต๊ะอ่านหนังสือใหม่ให้ลูก‍สาว  ซื้อดินสอสี หนังสือเด็ก และของเล่นเสริมพัฒนาการไว้ครบ เด็กหญิงดูตื่นเต้นกับชีวิตใหม่มากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเมื่อมีคุณแม่อยู่ด้วยทุกวัน

“พรุ่งนี้แม่จะพาหนูไปดูโรงเรียนนะคะลูก  ว่าหนูชอบที่ไหนบ้างมีน่าสนใจหลายที่เลย”  

กัทลีเรียกเสียงอ่อนเมื่อเห็นว่าลูกร่าเริงดีแต่บางครั้งเด็กหญิงก็เหมือนแอบเหม่อ  เธอไม่รู้ว่าตัวเองคิดผิดหรือคิดถูกที่ยอมให้หิรัญมีโอกาสสร้างความผูกพันกับลูกเช่นในตอนนี้

น้องบัวเงยหน้าขึ้นยิ้มให้มารดา  “ค่ะแม่”

กัทลีมองหน้าลูกแล้วตัดสินใจถาม  “หนูอยากโทรหาพ่อไหมลูก  ถ้าอยากโทรแม่โทรให้ได้นะคะ” 

ในขณะเดียวกัน หิรัญตัดสินใจย้ายออกจากบ้านพ่อแม่ เพื่อมาอยู่ใกล้ลูกและอดีตภรรยา เขาสั่งติดตั้งบ้านน็อกดาวน์ขนาดเล็กบนพื้นที่ด้านข้างฟาร์มเม‍ล่อนที่เพิ่งเริ่มลงเสา  เพื่อพักค้างคืนและดูแลฟาร์มอย่างเต็มเวลา

เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องความหรูหรา ขอแค่มีไฟฟ้า น้ำประปา และพื้นที่นั่งดูต้นเม‍ล่อนเติบโต เขาก็พอใจแล้ว  ชายหนุ่มย้อนคิดไปถึงวันก่อนที่กัทลีต่อสายหาเขา และบอกว่าน้องบัวอยากคุยด้วย

“ครับลูก  น้องบัวเป็นยังไงบ้างกินข้าวยังลูก” 

“กินแล้วค่ะพ่อ  แม่ทำผัดมักกะโรนีให้กินแล้วพ่อล่ะคะ” 

คำถามที่ตอบกลับมาทำให้ชายหนุ่มชื่นใจอย่างประหลาด  อยู่ด้วยกันแค่สองสัปดาห์ไม่น่าเชื่อว่ามันจะทำให้เขาผูกพันกับน้องบัวได้แบบไม่ทันรู้ตัว  หิรัญกะพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำตา

“ยังเลยลูก  พ่อมัวทำงานเพลินกะว่าหลังไปกินข้าวแล้วจะโทรหาลูก” 

“งั้นพ่อไปกินข้าวเลยนะคะ”  เด็กหญิงทำท่าจะวางสายแต่เขารีบเรียกไว้

“เดี๋ยวลูก  พ่อมีเรื่องจะบอกพ่อจะย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองแล้วนะ  จะได้ไปหาหนูได้บ่อยๆ นะครับ” 

พูดจบเขาก็ได้ยินเสียงลูก‍สาวเฮอย่างดีใจจนอดยิ้มไม่ได้  เพิ่งรู้ว่าการที่มีใครสักคนรอคอยเป็นสิ่งที่มีค่าต่อจิตใจมากๆ ก็วันนี้  พลางนึกเสียใจกับสิ่งแย่ๆ ที่เคยทำ

“ดีใจจังค่ะ  น้องบัวจะรอพ่อมาหานะคะ” 

ต่อมาอดีตสามีภรรยาได้นัดพูดคุยกันที่บ้านของกัทลี  หญิงสาวยินยอมตกลงให้หิรัญไปรับบัวชมพูทุกเย็นวันศุกร์ และมาส่งแกกลับในเช้าวันอาทิตย์เพื่อให้ลูกได้มีโอกาสใช้เวลากับพ่ออย่างเต็มที่

เมื่อเด็กหญิงรู้เรื่องนี้น้องบัวตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด เพราะเธอผูกพันกับพ่อมากขึ้นทุกวัน และยังอยากไปดูฟาร์มเม‍ล่อนที่พ่อเล่าให้ฟังบ่อยๆ

“จริงเหรอคะแม่ หนูจะได้นอนกับพ่อที่บ้านใหม่ของพ่อด้วยเหรอ?” เด็กหญิงถามตาโต

“จ้ะ แต่แค่คืนวันศุกร์กับเสาร์นะลูก เช้าวันอาทิตย์พ่อจะพาหนูกลับมาส่งที่บ้านแม่” กัทลีตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ดีใจจังค่ะ  หนูอยากไปดูฟาร์มของพ่อ  จะช่วยพ่อรดน้ำต้นไม้ด้วย” เด็กหญิงตื่นเต้น

หิรัญหัวเราะเบาๆ เอ็นดูกับท่าทางนั้นก่อนจะหันมาสบตากัทลีอย่างขอบคุณ  “ขอบใจนะกล้วย ที่เธอให้โอกาสผมได้ทำหน้าที่พ่ออีกครั้ง”

กัทลีไม่ได้ตอบกลับในทันที เธอเพียงแต่มองลูก‍สาวที่กำลังวิ่งไปเก็บของเล่นเข้าบ้านด้วยรอยยิ้มจางๆ  บอกตัวเองว่าเธอทำดีที่สุดแล้วสำหรับลูก

“ฉันทำเพื่อลูก  ลูกยังต้องการพ่ออยู่” 

เธอหยุดพูดไปหนึ่งอึดใจและพูดต่อเหมือนคำบอกกึ่งขู่  ซึ่งหิรัญก็เข้าใจว่าทำไมเธอจึงพูดเช่นนั้น

“แต่ถ้าคุณทำให้ลูกผิดหวัง  คุณจะไม่มีโอกาสนี้อีกแล้วหิน” 

ณ ฟาร์มเม‍ล่อนที่เพิ่งก่อตัวขึ้นบนผืนดินใจกลางเมืองสระบุรี  บ้านน็อกดาวน์สีขาวเล็กตั้งอยู่ข้างแปลงเพาะกล้า เต็นท์โดมโครงเหล็กกำลังรอการปลูกเม‍ล่อนเต็มพื้นที่ หิรัญวางแผนให้ลูกมาช่วยย้ายกล้าเม‍ล่อนลงถุงปลูกในวันหยุดสุดสัปดาห์แรกของการเริ่มเพาะปลูก

เสียงของเด็กหญิงบัวชมพูในวันที่เธอมาถึงที่ฟาร์ม ทำให้บ้านหลังน้อยดูมีชีวิตทันที   

“พ่อๆ หนูมาแล้ว หนูใส่รองเท้าบูตส์มาเลยนะ จะได้ลุยได้เต็มที่”

“ดีเลยลูก พ่อมีต้นกล้าให้ช่วยย้ายตั้งเยอะ” หิรัญตอบลูกด้วยน้ำเสียงสดใส

และในขณะที่สองพ่อลูกและคนงานคนอื่นๆ กำลังเตรียมดินผสมวัสดุปลูกและกรอกใส่ถุงปลูกเม‍ล่อน   หิรัญก็ได้รู้ใจตัวเองดีว่าเสียงหัวเราะของลูกในวันนี้ทำให้เขามีแรงจะพยายามเพื่อครอบครัวอีกครั้ง  แม้จะไม่ได้กลับมาเหมือนเดิมทั้งหมด  แต่เขาก็จะไม่ทำลายจิตใจของคนที่รักเขาอีกเช่นในวันวาน