ตอนที่ 2  การรอคอยนั้นคุ้มค่า... แค่กับคนที่สมหวังเท่านั้น

 

         

“ไปค่ะ  หนูจะเอาขนมอะไรแม่ให้เลือกได้สองอย่าง”  กัทลีจอดรถหน้าร้านสะดวกซื้อปากทางเข้าบ้านตามที่ลูก‍สาวร้องขอ

“ค่ะแม่  แม่อยากกินอะไรไหมคะ”  น้องบัวหันมาถาม

“เรามีกับข้าวที่คุณย่าทำมาให้เยอะแล้วนะลูก  ขนมก็มีไม่ใช่เหรอคะ”

เด็กน้อยพยักหน้าตาม  “จริงด้วยค่ะ  งั้นเอาขนมไปไว้เผื่อกินพรุ่งนี้นะคะแม่  พรุ่งนี้วันอาทิตย์เผื่อไม่ได้ออกมา” 

กัทลีนึกขำในความ “ยังไงก็จะเอา”  ให้ได้ของลูก‍สาว  กระนั้นเธอก็อนุญาตเพราะคิดว่าดีเหมือนกัน  พรุ่งนี้ลูก‍สาวจะได้ไม่รบเร้าให้พาออกมาซื้อของข้างนอกอีก

ใช้เวลาไม่นานสองแม่ลูกก็มาต่อแถวรอคิดเงิน  กัทลีมองเด็กวัยรุ่นในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายชายหญิงคิวก่อนหน้าตนเองสามคิว  ท่าทางบอกชัดว่าน่าจะเป็นคู่รักกันมากกว่าเพื่อน

“ตัวเองจะยื่นพอร์ตที่ไหน  เรายื่นที่เดียวกันนะ จะได้ไปเรียนที่เดียวกัน”  เด็กหนุ่มพูด

“เชียงใหม่ดีไหมเขาอยากไปเรียนเชียงใหม่  ไกลดี”  เด็กสาวหัวเราะคิกคัก  ก่อนจะพูดต่อ  “พูดเล่นน่ะ  เราว่าไปกรุงเทพฯ ดีกว่า  คณะ....น่าสนใจหรือตัวคิดยังไง” 

          “ก็ดีเหมือนกัน  คะแนนเขาน่าจะถึงเราเข้าวิศวะกันนะ  ถ้าได้เข้าที่เดียวกันจะได้อยู่หอด้วยกัน”   

          คู่รักวัยใสคุยกันกะหนุงกะหนิงไม่สนใจใคร  เมื่อถึงคิวชำระเงินเด็กหนุ่มหยิบถุงยางอนามัยที่วางตรงหน้าเคาน์เตอร์แคชเชียร์วางลงไปด้วยสามสี่กล่อง

หลังจากที่พวกเขาออกไปจากร้านสะดวกซื้อ  เสียงอื่นๆ ก็ดังขึ้นมาด้วยระดับความดังที่ได้ยินชัดเจนกันทั่ว

“เฮ้อ  เด็กสมัยนี้มันไวไฟดีจังเลยนะเธอ”  เจ้าของเสียงเป็นหญิงวัยกลางคนอายุน่าจะสักห้าสิบเศษ  พูดขึ้นมากับคนที่ต่อแถวเดียวกัน

"นั่นสิ แล้วเด็กอาไร้  ซื้อถุงยางหน้าตาเฉย  สงสารพ่อแม่จัง”

“อ้าวป้า  ซื้อถุงยางน่ะดีแล้ว  เด็กมันรับผิดชอบมันป้องกันตัวเองไม่ดีตรงไหน  จะได้ไม่ท้องตั้งแต่ยังเรียนแบบนั้นน่าอายกว่าอีก”  ชายคนหนึ่งฟังแล้วแย้งขึ้นมา  ทำให้สองป้าหันไปค้อนก่อนจะแยกย้ายเมื่อถึงคิวชำระเงินของตัวเอง

          กัทลีฟังทั้งหมดแล้วเรื่องในความทรงจำก็ผุดขึ้นมา  ในวันที่เธอและหิรัญเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก 

          “เราไปเรียนต่อด้วยกันนะกล้วย  ยื่นพอร์ตที่เดียวกันเลยหินว่ากล้วยผ่านอยู่แล้ว”

          “แต่ว่ามันไกลนะหิน  กรุงเทพฯ เลยเหรอ เรากลัวแม่ไม่ให้ไป”  กัทลีกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย  ไหนจะค่าหอ ค่าอยู่ ค่ากินต่อให้ยื่นกู้กยศ.ก็ต้องมีเงินสำรองจ่ายในเทอมแรก  ครอบครัวเธอไม่มีให้แน่

          “ไม่เป็นไร  เดี๋ยวหินขอให้พ่อแม่ช่วยออกให้ก่อน  ค่าหอก็ไม่ต้องห่วงเราไปอยู่หอนอกด้วยกันได้  ค่ากินก็กินด้วยกันมันจะสักเท่าไหร่  ถ้ากล้วยกลัวทุนได้ไม่พอเราก็ทำงานพิเศษเอาก็ได้”  หิรัญพูดด้วยท่าทางหนักแน่นจนเธอในวันนั้นเห็นดีด้วย

แต่ทุกอย่างก็พังลงเพราะเธอพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ก่อนวันเตรียมตัวเดินทางไปรายงานตัวพร้อมหิรัญไม่กี่วัน  กัทลีคิดจะเอาเด็กออกแต่มารดาและพี่ชายของเธอไม่ยอม  พวกเขาลากบุตรสาวที่กำลังท้องไปที่บ้านของหิรัญ  ไปโวยวายหน้าบ้านว่าจะแจ้งความจับหิรัญในข้อหาพรากผู้เยาว์ 

นายเหมและนางจันทร์‍หอมต้องออกมารับหน้าท่ามกลางเสียงโจษจันของชาวบ้านที่ได้ยิน  หิรัญไม่พอใจครอบครัวของเธออย่างหนักแต่ ณ วันนั้นเขาเองก็ไม่ได้อยากให้เธอทำแท้งเช่นกัน

มารดาของกัทลีเรียกร้องเงินค่าเสียหายไปได้ตามที่ต้องการ  จากนั้นพวกเขาก็ทิ้งลูก‍สาวไว้กับครอบครัวของหิรัญทันที

“แกก็อยู่ที่นี่ไปล่ะนังกล้วย  อย่าเอาหน้าแกกลับบ้านไปให้ฉันกับพี่น้องแกอับอายคนอีกเลย   แล้วถ้าวันหน้าผัวแกมันทิ้งแกขึ้นมาก็รู้ไว้แล้วกันว่าเป็นความผิดของแกเอง  หาทางดูแลตัวเองอย่ามาทำให้พวกฉันลำบากไปด้วย”   

นางกินรีหอบเงินสดจำนวนห้าแสนใส่กระเป๋าสะพาย  ขณะที่พี่ชายของกัทลีโยนกระเป๋าเสื้อผ้าของน้องสาวมาตรงหน้า

“เอ้า  กูเก็บมาให้แล้ว  มึงไม่ต้องกลับไปที่บ้านละนะนังกล้วย กูอายคนมีน้องสาวใจง่ายท้องตั้งแต่อายุแค่นี้” 

ครอบครัวของหิรัญจึงเป็นที่พึ่งเดียวที่เธอมีในตอนนั้น  หิรัญเป็นคนบอกให้กัทลีอยู่ที่บ้านของตัวเองเพื่อรอคลอด  และค่อยกลับไปเรียนในปีถัดไป  กัทลีไม่เห็นด้วยเขาจะทิ้งให้เธออยู่ที่นี่กับพ่อแม่เขาได้อย่างไร 

“เราจดทะเบียนกันก่อนไปก็ได้ถ้ากล้วยไม่เชื่อใจ”  หิรัญเสนอ

“หิน  พ่อว่าคิดดีๆ ก่อนไหมลูก  เรากับกล้วยอายุยังน้อยทั้งคู่นะ เรื่องจดทะเบียนยังมีเวลาเยอะแยะที่จะทำ”  นายเหมเตือนทั้งบุตรชายและแฟนสาวของลูก  

“พ่อบอกว่าลูกผู้ชายทำอะไรต้องรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ  หินทำให้กล้วยไม่ได้เรียนต่อ  ก็ควรจดทะเบียนกันก่อนให้กล้วยสบายใจไม่ดีเหรอพ่อ”  หิรัญยืนยัน

“ก็ดีเหมือนกันนะคุณ  หนูกล้วยจะได้สบายใจส่งผลดีกับหลานในท้องด้วย”  นางจันทร์‍หอมเห็นด้วยกับลูกชายเพราะความสงสารกัทลีในฐานะผู้หญิงด้วยกัน

หิรัญและกัทลีจึงได้จดทะเบียนสมรสกันโดยความยินยอมของบิดามารดาทั้งผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย  โดยที่จดทะเบียนได้เพียงสองวันเขาก็ต้องเดินทางมารายงานตัวที่มหาวิทยาลัย

“กล้วยไม่ต้องกังวลนะ  ทำใจสบายๆ พ่อแม่หินเขาก็เอ็นดูกล้วยดี  รอคลอดแล้วปีหน้ากล้วยตามไปเรียนต่อด้วยกันที่โน่นก็ได้  เดี๋ยวหินช่วยติวให้เอง”

“สัญญานะหิน” 

“หินสัญญา  กล้วยรอวันนั้นได้เลย” 

แต่คำสัญญาหนักแน่นก็กลายเป็นเพียงแค่สายลม  หิรัญเรียนหนักจนลืมเธอ  ไม่มีเวลาให้แม้แต่วันที่กัทลีคลอดลูกเขาเองก็ไม่ได้มาเยี่ยม  โทรไปทีไรเขาไม่เคยว่างคุยด้วยโดยที่บอกว่าเรียนหนัก งานเยอะกิจกรรมก็เยอะ  ช่องว่างของทั้งสองห่างกันเรื่อยๆ จนกัทลีได้รู้ว่า

การรอคอยนั้นจะคุ้มค่า... เฉพาะแค่กับคนที่สมหวังเท่านั้น

“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า  รับอะไรเพิ่มเติมไหมคะ”  เสียงพนักงานที่ถามดึงหญิงสาวออกจากภวังค์  กัทลีสะดุ้งเล็กน้อยปรับสีหน้าเป็นปกติก่อนจะตอบ

“ไม่มีแล้วค่ะ”  

“ทั้งหมดสี่ร้อยห้าสิบบาทค่ะ  ลูกค้ามีรหัสสมาชิกไหมคะ”  พนักงานสาวถามตามขั้นตอนปกติ  ซึ่งน้องบัวชมพูก็รีบตอบแทน

“มีค่ะ  เดี๋ยวหนูกดเอง” 

เด็กหญิงขยับมาตรงหน้าเครื่องอ่านรหัส  และกดเบอร์โทรศัพท์ของมารดาที่เธอจำได้ขึ้นใจลงไปบนเครื่องนั้นอย่างคล่องแคล่ว  กัทลีชำระค่าสินค้าเป็นธนบัตรสีม่วง  เธอรอรับเงินทอนและใบเสร็จแล้วจึงพาลูกออกจากร้านไป