ตอนที่ 3  ในระหว่างที่เราเติบโต  เราทำอะไรในชีวิตหล่นหายไปบ้าง

 

กัทลีมาถึงบ้านแต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นคนที่มารอ  หิรัญนั่นเองเธอมองชายหนุ่มอย่างสงสัยว่าเขามาที่บ้านนี้ทำไมกัน

“กล้วย น้องบัว”  ชายหนุ่มลุกจากเทอเรซหน้าบ้านทันที  เขาว่าเขาตามเธอออกมาจากบ้านเวลาห่างกันไม่ถึงยี่สิบนาที  แต่มาถึงไม่เจอใครและต้องมานั่งรออยู่เกือบชั่วโมงแล้ว

“มาที่นี่มีอะไรเหรอหิน” 

น้ำเสียงของกัทลีราบเรียบจนหิรัญเพิ่งนึกได้ว่าตั้งแต่เขากลับมาที่นี่อดีตภรรยาไม่เคยแสดงอาการเหวี่ยงวีนหรือโกรธเขาเลยสักครั้ง  ต่างจากเมื่อเจ็ดปีก่อนลิบลับที่หลังจากคลอดน้องบัว  กัทลีมักจะโทรหาเขาในตอนค่ำๆ  หิรัญในตอนนั้นเรียนปีหนึ่งเทอมสองเป็นช่วงที่ชีวิตในรั้วมหาลัยเริ่มลงตัว   มีสังคมใหม่  มีกิจวัตรใหม่ แรกๆ เขาก็รับสายของเธอดี 

แต่ช่วงหลังหิรัญเริ่มติดเพื่อน  เริ่มมีไปเที่ยวกับเพื่อนสนิทในคณะซึ่งส่วนมากก็เป็นการเที่ยวกลางคืน  ทำให้เขาเริ่มไม่อยากรับสายกัทลีถึงรับก็พูดด้วยความเร่งรีบจนเธอเริ่มระแวงและหาเรื่องว่าเขาเปลี่ยนไป 

เมื่อถูกโวยวายชวนทะเลาะบ่อยๆ เขาเริ่มไม่รับสาย  และยกเลิกการกลับบ้าน  และจนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนไหนก็ไม่รู้ที่เขาไม่ได้สังเกตว่าเธอไม่ได้โทรหาเขาอีกเลย

“เอ่อ  ผมมาหาน้องบัวน่ะ  ซื้อของมาฝากจากในเมือง”  เขามองไปทางด้านหลังที่มีเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบยืนหลบอยู่หลังมารดา

“น้องบัวลูก  พ่อมาหาค่ะ  พ่อซื้อขนมมาให้หนูด้วยค่ะ”  หิรัญยื่นมือไปจะจับตัวเด็กหญิง  แต่น้องบัวเอี้ยวตัวหนีทันทีเธอหันไปถามมารดาด้วยความตกใจ

“ใครคะแม่” 

หิรัญชะงักเมื่อได้ยินคำถามนั้นจากปากลูก  ชายหนุ่มเงยหน้ามองกัทลีที่มองเขาด้วยสายตาเหมือนจะสมเพช

“คุณพ่อไงคะลูก  พ่อเขามาหาน้องบัวน่ะไปหาพ่อไหมคะ”  คนเป็นแม่หันไปบอกลูกอย่างอ่อนโยน  แต่เด็กหญิงส่ายหน้าหวือแทบไม่ต้องคิด

“ไม่ค่ะ  หนูไม่รู้จักคนชื่อพ่อ  แม่คะหนูจะเข้าบ้านแล้วหนูกลัว”  เด็กหญิงวิ่งไปทางตัวบ้านทันทีทำให้หิรัญมองตามไป

กัทลีมองขนมที่ชายหนุ่มถือมา  เธอพูดเสียงราบเรียบหนักกว่าเดิมแต่ก็ทำให้คนฟังหน้าชาได้ 

“คุณกลับไปเถอะ  ลูกไม่เคยเห็นหน้าคุณ ไม่เคยรู้จักพ่อ  ที่แกเป็นแบบนี้ก็ไม่แปลก  ส่วนขนมนั่น...”  เธอหยุดมองหน้าเขาก่อนจะพูดต่อ 

“น้องบัวแพ้โกโก้คุณเอาช็อกโกแลตกลับไปเถอะ”

“ผมไม่รู้ว่าลูกแพ้โกโก้  ขอโทษนะ... ทำไมกล้วยไม่เคยบอก...”  หิรัญยังพูดไม่จบก็ต้องชะงักเมื่อกัทลีแทรกขึ้นมา

“ฉันเคยบอกคุณทุกเรื่องที่จำเป็นและสำคัญเกี่ยวกับลูก  ตั้งแต่ลูกเกิดจนถึงวันที่ลูกเข้าโรงเรียน” 

หิรัญพยายามคิด 

“ไม่นะกล้วย  คุณไม่เคยบอกผมจริงๆ เรื่องสำคัญถ้าคุณบอกผมก็น่าจะจำได้สิ”

“ฉันบอกไปในไลน์  ตั้งแต่น้องบัวเกิดใหม่ๆ ฉันโทรไปคุณก็ไม่อยากรับสาย  จนฉันเลิกโทรและใช้ไลน์ติดต่อคุณแทน  น้องบัวป่วย ไม่สบาย หาหมอ  ฉีดวัคซีน  คว่ำ คลาน ตั้งไข่ หัดเดิน  หัดพูด  ไม่มีอะไรที่ฉันไม่บอก  แต่คุณไม่เคยเปิดอ่านจนถึงวันที่ลูกเข้าอนุบาลฉันก็เลิกส่งข้อความหาคุณ  แล้วจะมาอยากรู้ตอนนี้ไม่สายไปหน่อยเหรอ” 

กัทลีเชิดหน้ากะพริบตาถี่ๆ “คุณกลับไปเถอะ  ไปใช้ชีวิตโสดของคุณแบบที่เคยเป็น  ลูกไม่ใช่ตุ๊กตาไม่ใช่หมาแมวที่พอคิดถึงเมื่อไหร่  ว่างเมื่อไหร่ก็จะมาเล่นด้วยพอหมดความสนใจแล้วก็ปล่อยแกไว้ที่เดิม” 

“ผมไม่เคยคิดแบบนั้นกับลูกนะกล้วย  พูดเกินไปหรือเปล่า”   ผู้หญิงมักจะดรามาแบบนี้เสมอใช่ไหม  นี่ก็เป็นเหตุผลที่เขาบอกตัวเองในเวลาที่รู้สึกผิดเรื่องกัทลีมาตลอดหลายปี 

“ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับคุณหรอกหิน  ว่าอะไรที่เกินไปหรือไม่เกินแล้วก็ไม่รู้จะทำไปทำไมด้วย  คุณจะคิดยังไงก็ไม่มีผลกับฉันกับลูกคุณกลับไปได้แล้ว  ตอนนี้จะค่ำยามวิกาลฉันไม่ต้อนรับแขก”  

หญิงสาวเปิดประตูด้านหลังหยิบตะกร้าที่หิ้วมาจากบ้านปู่ย่าขึ้นมาก่อนจะกดล็อกรถ

ชายหนุ่มมองตามกัทลีเข้าบ้านไปพร้อมลูก  เขาเห็นเธอปิดประตูหน้าบ้านลงกลอนแน่นหนาจึงถอนใจ  หิรัญกลับเข้าไปนั่งในรถอยู่พักใหญ่  เขาตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดโปรแกรมสนทนาที่อดีตภรรยาพูดถึงเมื่อครู่  ไล่หาชื่อของเธอที่มันแทบจะอยู่ท้ายสุดของหน้าสนทนา 

เหตุเพราะเขาเคยตั้งปิดการแจ้งเตือนข้อความจากเธอและลืมเรื่องนี้ไปสนิทใจ  แต่เพราะว่ามันต้องย้อนไปไกลหลายปี  หิรัญจึงเปิดโน้ตบุ๊กที่วางอยู่บนเบาะข้างตัว  เขาเปิดโปรแกรมไลน์ในเวอร์ชันสำหรับคอมพิวเตอร์ดูข้อมูลและข้อความเก่าๆ ย้อนหลัง

หิรัญไล่ดูข้อความมากมายที่กัทลีเคยส่งหาเขาในช่วงแรกๆ หลังลูกคลอดแทบจะเป็นวันเว้นวัน  หลังจากนั้นมันเริ่มห่างเป็นเดือนละครั้ง 

จนถึงเป็นการส่งข้อความบอกเรื่องพัฒนาการของลูก  และจากสองสามเดือนครั้งก็กลายเป็นไม่มีข้อความจากเธออีกเลยเมื่อลูกอายุครบสามขวบ

ชายหนุ่มย้อนอ่านข้อความทั้งหมด  แปลกใจว่าทำไมตัวเองในตอนนั้นจึงไม่อยากรู้เรื่องของน้องบัวสักนิด  แต่ในตอนนี้เขากลับอยากจะรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับลูก‍สาวและความอยากรู้นั้นก็เลยไปยังแม่ของเธอหรืออดีตภรรยาด้วย 

ชายหนุ่มกดที่ขมับเมื่อรู้สึกปวดศีรษะ  เหมือนถูกทุบด้วยของแข็งจนมึนงง  เขาเริ่มถามตัวเองว่าที่ผ่านมาเจ็ดแปดปีเขาทำให้กัทลีและน้องบัวหล่นหายไปจากชีวิตตอนไหน  เขาอยู่ตรงนั้นอีกหลายนาทีก่อนจะตัดสินใจยอมถอยไปก่อน  เพราะรู้ว่าถึงอยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์อะไรในวันนี้  ถึงอย่างไรลูกก็ยังไม่ยอมรับเขาแน่ๆ

“แม่  ลุงคนนั้นเขากลับไปแล้วค่ะ”  น้องบัวแอบเลิกผ้าม่านมองที่หน้าบ้านและเห็นว่าชายคนที่คุณแม่บอกให้เธอเรียกว่าพ่อเขาถอยรถกลับออกไปแล้ว

“ค่ะลูก  น้องบัวหิวหรือยังคะ  แม่อุ่นกับข้าวให้แล้วนะ”  กัทลีเบี่ยงเบนความสนใจของลูกจากหิรัญ  เธอไม่มีหน้าที่อะไรช่วยเขาในเรื่องของลูกหรือช่วยให้น้องบัวยอมรับพ่อแต่อย่างใด

“แม่ขา  ทำไมตรงรั้วบ้านเราไม่มีประตูคะ  น้องไม่ชอบเลย”  เด็กหญิงมองบริเวณบ้านของตนซึ่งเป็นลักษณะชุมชนต่างจังหวัดทั่วไป  ใช้แนวต้นไม้เป็นการแสดงอาณาเขตและไม่จำเป็นต้องมีประตูปิดเปิดเป็นเรื่องเป็นราว  เนื่องจากคนในละแวกนี้ก็รู้จักกันดีทั้งนั้น

“ทำไมเหรอคะลูก  หนูอยากได้ประตูใหญ่เหรอ”  กัทลีถามงงๆ

“ใช่ค่ะแม่  หนูไม่อยากให้ผู้ชายคนเมื่อกี้เขาเข้ามาได้อีก  แม่ทำประตูนะคะเราจะได้ปิดประตูไม่ให้เขามา”