ตอนที่ 4  ไม่มีอะไรจะแก้ตัวนอกจากคำพูดว่า “ผมขอโทษ”

  

“กล้วย  กล้วยเอ้ย  อยู่ไหมลูก” 

นางกินรีมาตะโกนเรียกบุตรสาวที่หน้าบ้านในเช้าวันต่อมา  ทำให้กัทลีที่กำลังจะเก็บถ้วยจานที่ใช้ในมื้อเช้าไปล้างต้องชะงัก  หญิงสาวสบตาน้องบัวที่ลอบทำหน้าเบื่อเมื่อได้ยินว่าคุณยายมา  กัทลีไม่ได้ว่าอะไรลูก‍สาวเพราะเธอเองก็เบื่อหน่ายไม่แพ้กัน  เนื่องจากนางกินรีถึงจะมาที่นี่ไม่บ่อยแต่ว่าหากจะมาทีไร  ก็มีแต่เรื่องเดือดเนื้อร้อนใจหรือร้อนหูมาให้ไม่เคยว่างเว้น

“หนูขึ้นไปทำการบ้านข้างบนไหมลูก  เดี๋ยวแม่ตามขึ้นไปดูค่ะ” 

แต่เด็กหญิงส่ายศีรษะทันที  “ไม่ค่ะ  หนูจะอยู่กับแม่”

หญิงสาวออกมาเจอมารดาหน้าบ้าน  ไม่ได้เชิญให้นางเข้าไปคุยกันข้างในแต่อย่างใด

“มาที่นี่มีอะไรเหรอคะแม่” 

“กล้วย เอ็งพอมีเงินให้แม่สักหน่อยไหมขอแค่สามหมื่น  แม่ต้องใช้ด่วนวันนี้เลย”  หญิงวัยกลางคนเริ่มต้นพูดธุระทันที  ไม่มีแม้แต่จะไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ

“ฉันไม่มีเงินให้แม่หรอก  ถ้าแม่มาแค่เรื่องนี้ก็กลับไปเถอะ”  ภาพที่นางกินรีหอบกระเป๋าใส่เงินห้าแสนที่นางเรียกเป็นค่าไม่ฟ้องผู้เยาว์หิรัญเมื่อแปดปีที่แล้ว  ก่อนจะทิ้งเธอไว้กับครอบครัวของหิรัญยังคงชัดเจนในใจ

“แต่พี่แกกำลังลำบากนะกล้วย  แกเองก็ได้ดิบได้ดีแล้วไม่คิดจะกลับไปดูดำดูดีพี่น้องเลยหรือไง” 

“แม่บอกเองไม่ใช่เหรอว่าเราตัดขาดกันแล้วหลังจากที่แม่เอาฉันมาทิ้งไว้ที่บ้านพ่อน้องบัวน่ะ” 

“ก็มึงหย่ากับมันแล้วไม่ใช่เหรอ  นี่กูอุตส่าห์ไม่ถือสาหาความอะไร เรื่องเก่าๆ  ที่เคยทำงามหน้าไว้ก็คิดว่าจะลืมๆ ไปแล้วรับพวกมึงกลับเข้าบ้านไม่งั้นมึงกับลูกก็จะหัวเดียวกระเทียมลีบนะอีกล้วย”  มารดาขึ้นกูขึ้นมึง

“แม่ไม่ต้องมาหวังดีกับฉันหรอกว่าจะหัวเดียวกระเทียมลีบไหม  ก็เป็นมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ก่อนฉันท้องอีก   เอาเวลาไปหาคนช่วยลูกชายแม่เถอะ”  กัทลีว่าแล้วหันหลังจะกลับเข้าบ้านไม่แม้แต่จะถามว่ามารดาจะเอาเงินไปทำไม  ก็คงไม่พ้นเอาไปตามล้างตามเช็ดแต่ละสิ่งที่พี่ชายทำ  ไม่ว่าจะเล่นพนัน ติดยา ลักเล็กขโมยน้อยจนเป็นคดีบ่อยๆ

“อีกล้วย  มึงจะไปไหนกลับมาคุยกับกูก่อน”  นางกินรีตามไปคว้าเส้นผมของกัทลีดึงไว้จนหญิงสาวเซกลับมา  ท่ามกลางเสียงหวีดร้องของเด็กหญิงบัวชมพู

“ปล่อยแม่หนูเดี๋ยวนี้” 

เด็กหญิงตรงเข้าดึงมือยายให้ปล่อยจากผมของแม่เธอ  จนนางกินรีจะหันมาผลักเด็กออกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อแขนนางถูกคว้าไว้

“ปล่อยกล้วยกับลูกผมเดี๋ยวนี้”  หิรัญเพิ่งมาถึงเขารีบจอดรถเมื่อเห็นความวุ่นวายที่หน้าบ้านของกัทลี

ชายหนุ่มจับมือของหญิงวัยกลางคนออก  ออกแรงกดจนนางยอมปล่อยเส้นผมยาวสลวยของกัทลี   “กล้วยพาลูกเข้าบ้านไป  ผมจัดการเอง”

ไม่ต้องรอให้ชายหนุ่มพูดซ้ำ  เมื่อเป็นอิสระจากมารดากัทลีรีบดึงลูก‍สาวเข้าบ้านทันที  หญิงสาวดันตัวลูกเข้าบ้านและลงกลอนประตูแน่นหนา  ท่ามกลางสายตาของเด็กหญิงที่ยังคงมองเรื่องราวด้านนอกสลับกับมองแม่ไปมา

“แม่ขา  คุณลุงคนนั้นจะโดนคุณยายตีไหมคะ”

กัทลีมองตามสายตาลูก  เห็นเหมือนกันว่านางกินรีเบนเป้าหมายไปหาหิรัญแทน

“คงไม่หรอกค่ะลูก”  คนในครอบครัวเธอไม่ว่าจะมารดาหรือพี่ชายต่างก็ไม่เคยกล้าลงไม้ลงมือกับคนอื่น  มีแต่เธอนี่ล่ะที่โดนมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต  หญิงสาวมองไปยังด้านนอกที่หิรัญกับมารดาของเธอคุยกันอยู่  หลังจากชายหนุ่มพูดอะไรสักอย่างครู่เดียวเท่านั้นเธอก็เห็นว่านางกินรีร้องโวยวายดังลั่น 

จากนั้นหิรัญกดโทรศัพท์ทำท่าจะโทรออกหาใคร  นางกินรีเห็นดังนั้นก็ตกใจและจึงรีบกลับไปขึ้นรถขับขี่ออกไปทันที 

กัทลีนึกสงสัยว่าหิรัญพูดอะไรทำไมแม่ของตัวเองจึงมีอาการเช่นนั้น  หญิงสาวจึงสั่งให้ลูกอยู่ในบ้านและตัวเองเปิดประตูออกไป

“คุณพูดอะไรกับแม่ฉัน” 

หิรัญหันกลับมามองกัทลีหลังจากที่ดูจนแน่ใจว่านางกินรีลับสายตาไปแล้ว  “ไม่มีอะไร  ก็แค่บอกว่าสัญญาที่แม่คุณเซ็นไว้กับพ่อผมมันยังอยู่  ถ้าไม่เลิกยุ่งกับคุณอีกไม่เลิกมาไถเงินเราจะฟ้องจริงๆ”   

กัทลีผ่อนลมหายใจลงอย่างโล่งอกและเปลี่ยนเรื่องคุย  “แล้วคุณมาทำไม” 

หิรัญชะงัก  คล้ายว่าบรรยากาศเกิดเดดแอร์กะทันหันกว่าที่เขาจะเรียบเรียงคำพูดได้

“ผมย้อนไปอ่านไลน์ของคุณหมดแล้ว  ผมบอกได้แค่ว่าผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ ไม่มีอะไรแก้ตัวเลย” 

คำว่าไม่มีอะไรแก้ตัวนั่นคือเรื่องจริงที่หิรัญไม่สามารถทำได้จริงๆ  เขามองย้อนไปในอดีตเมื่อเกือบแปดปีก่อน  จากความเบื่อกัทลีที่เอาแต่โทรมาเช็กมาจิกเขาจึงไม่รับสายเธอ  แต่ลืมคิดไปว่านั่นเพราะเธอไม่มีใครให้โทรหา 

ความคิดถึงแต่เรื่องของตัวเองทำให้ชายหนุ่มลืมใส่ใจว่าตัวเองมีลูกเล็กและแม่ของลูกก็รอให้เขากลับไปหา  นานวันเข้าก็กลายเป็นการเลื่อนธุระของลูกเมียเป็นสิ่งที่เอาไว้ก่อนก็ได้  เอาไว้ค่อยไปหาก็ได้  และนั่นเป็นจุดเริ่มที่เขาลืมไปจริงๆ ในที่สุดว่ามีเด็กผู้หญิงคนนี้และแม่ของเธอที่ยังมีตัวตนอยู่

กัทลีมองท่าทางสำนึกผิดนั้นอย่างเชื่อไม่ลง  คนที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาได้ตั้งหลายปีแบบหิรัญ  จู่ๆ จะมาบอกว่าขอโทษ  มันไม่ง่ายไปหรือสำหรับสิ่งที่เขาละเลยลูกมาตลอดตั้งแต่แกเกิด  ส่วนเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเธอเองกัทลีถือว่าเมื่อเราหย่ากันไปแล้วเธอก็ไม่อยากคิดและพูดถึงอีก

“ถ้าคุณอยากขอโทษฉัน  ฉันก็จะรับมันไว้”  เธอมองสบตาด้วยความว่างเปล่าและพูดต่อ  “แต่ในส่วนของน้องบัวถ้าคุณอยากขอโทษแก  ฉันตอบแทนลูกไม่ได้ว่าแกจะว่ายังไง”

“กล้วย  ผมไม่ได้ขอโทษส่งๆ เรื่องของเราจริงๆ ผมก็ไม่เคยคิดว่าเราจะต้องหย่ากัน”  หิรัญพูดแต่กัทลีแว้ดขึ้นก่อน

“โอ๊ย...  ช่วยคิดหน่อยเถอะ  ถ้าเป็นคนทำอะไรไม่คิดมาตลอดคุณก็ควรคิดได้แล้วนะหิน  แต่ถึงคุณไม่คิดแต่ฉันคิด คิดมาตลอดแปดปี  ใหม่ๆ ฉันแทบจะเหมือนคนบ้า ท้อง ดร็อปเรียนเพื่อคลอดลูก คลอดแล้วฉันก็เป็นซึมเศร้าต่อ  มีผัวมันก็เอาฉันมาทิ้งไว้กับพ่อแม่แล้วมันก็ไปมีชีวิตใหม่  โทรไปผัวก็ไม่อยากคุยด้วยหนักๆ เข้ามันก็บล็อกฉัน  ฉันได้แต่ถามตัวเองว่าฉันทำอะไรผิดทำไมคุณถึงทิ้งฉันกับลูกไว้ข้างหลังแบบนี้  ผ่านไปอีกสักพักลูกเข้าโรงเรียนฉันถึงคิดได้ว่าฉันยังมีลูกที่ต้องเลี้ยง  ฉันต้องสร้างอนาคตของตัวเอง ฉันต้องเรียนจบต้องมีอาชีพ  ช่างหัวพ่อมันเถอะลูกฉันฉันเลี้ยงได้  ผ่านมาจนถึงวันนี้ฉันก็ไม่อยากรู้เรื่องของคุณอีกแล้วหิน  เกือบสิบปีมันผ่านมานานมากเกินไปแล้ว”  ถ้าไม่ติดว่าคิดว่าน้องบัวแอบมองอยู่กัทลีคงต่อยหน้าเขาสักทีอย่างอดไม่ไหว  แต่เธอไม่อยากให้ลูกเห็นตัวเองในมุมแบบนั้นจึงสะกดใจไว้

“ผมเข้าใจ  กล้วยอยากหย่าผมก็เลยไม่ขัด  แต่เรื่องลูกผมขอแก้ตัวได้ไหม  ผมอยากเป็นพ่อที่ดีของน้องบัวผมอยากปรับปรุงตัวเอง  แล้วก็อยากแบ่งเบาภาระคุณด้วยไง”  หิรัญต่อรอง

“ก่อนจะอยากเป็นพ่อที่ดี  เป็นลูกที่ดีให้ได้ก่อนไหมคุณ”  กัทลีมองคนตรงหน้าด้วยสายตาดูถูกชัดเจนจนหิรัญหน้าชาแต่ก็เถียงเธอไม่ได้เลยสักคำ