ตอนที่ 5  หย่ากันแล้วถึงตอนนี้ไม่ได้เป็นสามีแต่ก็ยังเป็นเพื่อนอยู่

 

ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรต่อ  ก็มีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งผ่านประตูรั้วมาจอดไม่ไกลจากที่พวกเขายืนอยู่ 

“ใครมา  อ้าวไอ้ลม  ไอ้จิณพวกมันมากันทำไม”  หิรัญมองเพื่อนเก่าสองคนที่ลงจากรถ

“อ้าวไอ้หินมันอยู่ด้วยเหรอวะมึง”  วาตะกระซิบถามจิรัช

“กูก็มาพร้อมมึง แล้วก็เห็นมันยืนอยู่พร้อมกันกูจะรู้ไหมล่ะ”  จิรัชตอบจากนั้นเขาทักทายหิรัญและเจ้าของบ้านสาว

“ว่าไงวะมึงไอ้หิน  กูได้ข่าวว่ามึงจะกลับมาอยู่บ้านถาวรเลยเหรอ” 

“เออว่ะ  ตอนนี้ทางโน้นปิดงานหมดกูเลยว่าจะมาหาอะไรทำที่บ้าน”  หิรัญเดินไปหาเพื่อนสองคนที่เขาเคยสนิทและมาห่างกันช่วงไปเรียนต่อระดับปริญญาตรี

“ละมึงมาทำไมกัน  ขนอะไรกันมาเยอะแยะ”  ชายหนุ่มมองข้าวของในมือของวาตะที่ส่งมาให้จิรัชและตน  เขารับมาช่วยถืออย่างงงๆ และพบว่ามันเป็นพวกน้ำแข็ง  เครื่องดื่มนานาชนิดนั่นเอง

ยังไม่ทันที่สองหนุ่มจะตอบ  กัทลีก็แทรกขึ้น  “แล้วอีกสองสาวล่ะ ยังไม่มาเหรอ” 

“วันนี้วันเสาร์วุ้นมันไปเคลียร์งานครึ่งวันบีเลยจะไปรับแล้วจะมาพร้อมกัน  เดี๋ยวคงมาถึงตะกี้มันโทรมาถามว่าฉันสองคนซื้ออะไรมาแล้วบ้าง”  วาตะเป็นคนตอบพลางเดินนำเข้าบ้านเปิดประตูบ้านอย่างคุ้นเคย  ส่งเสียงทักทายสาวน้อยวัยเจ็ดขวบที่มองออกมาอย่างสนใจ

หิรัญมองตามกัทลีและวาตะที่เข้าไปในบ้านอย่างงงๆ  เขาหันมาถามจิรัช  “พวกมึงฉลองอะไรกัน  วันก่อนเจอไอ้ลมไม่เห็นมันบอกกูสักคำ”

จิรัชหัวเราะเมื่อได้ยินคำถาม  “วันก่อนที่เจอมึง  วันนั้นมันก็คงไม่รู้หรอกว่ะ  เพราะกล้วยเพิ่งชวนพวกกูมาฉลองความโสดที่หย่ากับมึงได้สำเร็จไง  หลังจากวันที่มึงเจอมันน่ะ” 

อะไรนะ  ฉลองความโสดของกัทลีงั้นหรือ?  หิรัญทวนในใจ  นี่เขาเพิ่งรู้ว่าการหย่ากับเขา  ในสายตาอดีตภรรยาเธอมองว่าเป็นสิ่งที่ควรฉลองดีใจงั้นสิ

          บ่ายวันนั้นพวกเขาจัดโต๊ะสำหรับการทำอาหารประเภทปิ้งย่างที่สนามข้างตัวบ้าน  สาวๆ ที่ตามมาสมทบคือวุ้นและบีช่วยกัทลีเตรียมของสด  ส่วนสองหนุ่มจิณและลมช่วยกันจัดโต๊ะ  ติดเตาและลากสายไฟมาด้านนอกเพื่อต่อกับหลอดไฟเพิ่มความสว่าง  และจัดการเรื่องยากันยุงไฟฟ้า  โดยมีหิรัญเสนอตัวอยู่ด้วยไม่ยอมกลับ

“โต๊ะตัวนี้มันโยกเยก  ไอ้ลมมึงซ่อมทีดิ”  จิรัชใช้เพื่อน

“เออว่ะ  เห็นมันจะพังตั้งแต่คราวก่อนแล้ว  ไอ้กล้วยมันคงยังไม่ได้ซ่อม”  วาตะว่าแต่เขาทำสายไฟอยู่ยังไม่ว่างมาดูหิรัญจึงเสนอตัว

“กูทำให้  ซ่อมอะไรไหนกล่องเครื่องมือมีไหม” 

จิรัชและวาตะมองหน้ากัน   “ไม่รู้  บ้านนี้มีกล่องเครื่องมือไหม  น่าจะไม่มีเพราะกล้วยมันอยู่กับลูกแค่สองคน  ไม่มีพ่อบ้านก็งี้แหละ” 

หิรัญรู้ว่าถูกเพื่อนว่ากระทบกระเทียบแต่ก็ไม่ได้โกรธเคืองเพราะนั่นคือเรื่องจริงทั้งหมด  เขาเดินไปดูเก้าอี้ที่พังและเดินเข้าบ้านไปถามหาอุปกรณ์กับกัทลีก่อนจะออกมาพร้อมกับกล่องเครื่องมือขนาดเล็ก 

“มึงจะว่าอะไรกูก็ว่าไปเถอะ  แต่ยังไงวันนี้กูไม่กลับ” 

“ไอ้หิน  กูเข้าใจนะว่ามึงอาจจะอยากเจอเพื่อนเก่า  แต่มึงเข้าใจไหมว่าวันนี้มันเป็นงานกินฉลองที่กล้วยเขาหย่ากับมึงไง  แล้วมึงจะมานั่งเป็นพระประธานเหรอ”  จิรัชเหลืออด

“เออ  แล้วไง  พวกมึงก็เพื่อนเก่ากล้วย  กูเองก็เพื่อนเหมือนกัน  หย่ากันแล้วตอนนี้ไม่ได้เป็นผัวแต่กูก็ยังเป็นเพื่อนอยู่  เป็นพ่อของลูกด้วย”     

“หน้าด้านว่ะมึง”  วาตะว่าตรงๆ  หิรัญเงยหน้ามองชายหนุ่มเม้มปากแน่น

“แล้วแต่มึงจะคิดเลยไอ้ลม เอาที่มึงสบายใจ” 

“อะไรของแกฮะกล้วย  ฉลองความโสดแต่ให้ผัวเก่ามาด้วยเหรอ”  วุ้นหรือราณีเพื่อนในกลุ่มถามกัทลี  หลังจากที่หิรัญเข้ามาถามหากล่องเครื่องมือช่างแล้วกลับออกไป

“เออ  อะไรของแก สองคนนี้เล่นอะไรกัน  หรือว่าหย่าการเมืองเฉยๆ  แบบอีหินจะล้มละลายเลยหย่ากับเธอเพื่อไม่ให้ลูกเมียเดือดร้อนไปด้วยงี้ปะ”  บีหรือสไบนางคิดไปอีกทาง

“มโนไปแล้วมั้งพวกเธอ  เมื่อเช้าแม่ฉันมาน่ะจะมาขอเงินไปให้พี่ฉัน  พอดีตานี่มาเขาเลยขู่แม่ไปว่าถ้าไม่เลิกยุ่งจะเอาสัญญาที่แม่เคยเซ็นไว้มาฟ้อง  พอจบเรื่องจิณกับลมก็มาพอดีนายหินก็เลยยังไม่กลับ” 

สองสาวได้ยินดังนั้นก็พอเข้าใจ  “ก็ถือว่ายังพอมีความดีอยู่นะ  เป็นพ่อเป็นผัวที่ยอดแย่  แต่ยังพอเป็นไม้กันหมาที่มีคุณภาพดีอยู่”  ราณีเปรยทำให้สองสาวหัวเราะ

“แกนี่มันปากจัดจริง  แต่ว่าเป็นไม้กันหมานี่อาจจะดีไปสำหรับไอ้หินรึเปล่า”  สไบนางหัวเราะคิกคัก  ทำให้กัทลีหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เธอจะขอตัว

“เดี๋ยวฉันขอไปดูน้องบัวก่อนนะว่าทำแบบฝึกหัดเสร็จยัง  จะได้พาอาบน้ำลงมากินอะไร” 

“เออๆ ไปเหอะ  เดี๋ยวตรงนี้พวกฉันจัดการให้เอง”  สองสาวรับคำกัทลีจึงผละออกไปดูลูก‍สาวในห้องนั่งเล่น

ซ่อมเก้าอี้เสร็จแล้ว  งานด้านนอกไม่มีอะไรให้ทำอีกหิรัญจึงสำรวจรอบบ้านหลังเล็ก  เขาจำได้ว่าที่นี่เป็นบ้านหลังที่ปู่ย่าเคยอยู่ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตไป  พ่อแม่บอกว่าให้กัทลีมาอยู่ที่นี่ในปีก่อนเพราะคิดว่าเธออยากได้ความเป็นส่วนตัว  ท่านจึงเลือกยกที่นี่ให้แม่ของหลานแทนการที่เธอจะออกไปหาที่อยู่เองจริงๆ 

          ชายหนุ่มไม่ได้ข้องใจเรื่องที่บิดาจะยกที่ดินหรือทรัพย์สินอะไรให้กัทลี  แต่เริ่มสนใจว่าเธอน่าจะคิดเรื่องหย่ากับเขาตั้งแต่ตอนนั้น   ไปๆ มาๆ เขาเริ่มลังเลว่าการที่ยอมหย่ากับหญิงสาวง่ายๆ นั้นเป็นสิ่งที่ควรทำจริงหรือไม่

“กูนะกู  แทนที่จะรั้งเขาไว้สักหน่อย  แล้วตอนนี้น้องบัวจะมองพ่อยังไง” 

เขาบอกตัวเองว่าไม่ได้แคร์ที่กัทลีขอหย่า  เราสองคนมาไกลและห่างกันเกินที่จะกลับไปใช้ชีวิตฉันสามีภรรยาได้อีกแล้ว  แต่ที่นึกเสียใจและอยากแก้ตัวก็คือเรื่องลูกเท่านั้น

เขาเดินกลับมาที่บริเวณงานกินเลี้ยงขนาดย่อมและพบว่าพวกเพื่อนๆ ต่างเริ่มหาที่นั่งของแต่ละคน  มองเข้าไปในบ้านก็เห็นว่าน้องบัวอาบน้ำแต่งตัวใหม่พร้อมออกมารับประทานอาหารร่วมกับเพื่อนๆ ของมารดาแล้วเช่นกัน  ชายหนุ่มก้าวยาวๆ เข้าไปหาเด็กหญิงทันที

แต่เขายังไปไม่ทันถึงก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงมารดาของเธอพูดว่า 

“ไปกันลูก  เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราต้องย้ายบ้านกันแล้วนะคะ  วันนี้ถือว่าพวกน้าๆ ลุงๆ เขาเลี้ยงส่งเราสองคนให้เลยละกัน” 

“จะย้ายไปไหนกัน  กล้วยจะพาลูกหนีผมไปไหนเหรอ”  ไม่ได้ทันคิดอะไรเขารีบออกไปดักหน้าสองแม่ลูก  ถามคำถามนั้นทันที