CHAPTER 1

"เย็นนี้คุณแม่ไม่ต้องรอทานข้าวนะคะ ภัคมีนัดคุยงานกับลูกค้า อาจจะกลับดึก"

“แต่วันนี้เป็นวันหยุดไม่ใช่เหรอภัค?”

“ใช่ค่ะ” ตอบเสียงเรียบ

“แล้วภัคจะไม่อยู่บ้านกับแม่บ้างเลยเหรอลูก” คุณหญิงรุจิราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความสงสัย พร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณแม่ก็มีป้าน้อยเป็นเพื่อนแล้วไงคะ”

“มันไม่เหมือนกันหรอกนะภัค”

“แต่ภัคติดงานจริง ๆ ค่ะคุณแม่ ไว้พรุ่งนี้ภัคจะอยู่กับคุณแม่ทั้งวันเลยนะคะ”

“ก็พูดแบบนี้ตลอด แต่แม่ไม่เคยเห็นภัคทำได้สักครั้ง”

“ก็ภัค...”

“ทำอะไรอย่าคิดว่าแม่ไม่รู้” คุณหญิงรุจิราพูดออกมาอย่างรู้ทัน วางหนังสือพิมพ์ในมือลง ก่อนจะยื่นซองกระดาษสีน้ำตาลซองหนึ่งส่งให้กับปภาวี

“อะไรคะ?” ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนยื่นมือรับซองกระดาษมาด้วยอาด้วยอาการงุนงง

“เปิดดูสิ”

“...”

เงยหน้าขึ้นมองมารดาด้วยสีหน้าที่ยังสงสัย ก่อนจะค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วแตะลงบนขอบซองและแกะออกตามคำสั่ง

ทันทีที่ดวงตาทั้งสองสบกับสิ่งที่อยู่ภายใน ความเคลือบแคลงใจที่มีในตอนแรกพลันสลายหายไปในพริบตา

“คุณแม่ไปเอารูปพวกมาจากไหนกันคะ?”

พ่นลมหายใจออกมาก่อนเอ่ยถาม ปลายนิ้วพลางพลิกดูรูปถ่ายเหล่านั้นสองสามใบ ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจ และวางลงบนโต๊ะตรงหน้าของตัวเอง

“แม่เอามาจากไหนมันไม่สำคัญหรอกภัค มันสำคัญก็ตรงที่เมื่อไหร่ภัคจะเลิกทำตัวอย่างนี้สักทีล่ะลูก”

คุณหญิงรุจิราเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นท่าทีที่นิ่งเฉยของลูกสาว ยิ่งไปกว่านั้นคือบนใบหน้าของเจ้าไม่ได้ฉายแววกังวลออกมาเหมือนในคราแรกเลยสักนิด ทั้ง ๆ ที่ตัวเองทำผิด แต่ก็ยังคงนิ่งเฉยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แบบนี้คือแบบไหนคะ ภัคไม่เข้าใจ?”

“อย่าทำเป็นไขสือ แม่รู้นะว่าภัคเข้าใจในสิ่งที่แม่พูด”

“ค่ะ แล้วยังไงคะ?”

“แม่ไม่ได้พูดเล่นนะภัค ภัครู้ใช่ไหมว่าไอ้สิ่งที่ทำอยู่มันไม่ถูกต้อง”

คุณหญิงกรอกตาคมจ้องมองลูกสาวด้วยแววตาที่ผิดหวัง ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าลูกสาวที่เคยน่ารัก สดใส จะมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปจนน่าใจหายแบบนี้

“ไม่ถูกต้อง? อะไรคือไม่ถูกต้องกันกัน? ผู้หญิงพวกนั้นขายบริการ ภัคก็เป็นคนซื้อบริการ ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน”

“ภัค!!” คุณหญิงรุจิราเรียกเสียงเข้ม น้ำเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาแววโรจน์จ้องเขม็งไปที่ลูกสาวอย่างเอาเรื่อง

“ก็มันจริงนี่คะ แล้วอีกอย่างภัคก็จ่ายเงินครบทุกบาททุกสตางค์แล้วก็ทุกครั้งที่ใช้บริการด้วย อ้อ! หรือบางทีภัคก็ให้เพิ่มนะคะคุณแม่ ถ้าพวกเธอบริการถูกใจ”

“หยุด! หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ นี่ภัครู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา!” คุณหญิงรุจิรารีบปรามลูกสาวก่อนที่เจ้าตัวนั้นจะพูดอะไรที่บัดสีบัดเถลิงไปมากกว่านี้

“ภัครู้ตัวดีค่ะว่าพูดอะไรออกไป แต่การที่ภัคทำแบบนี้มันก็ไม่ได้ผิดตรงไหนเลยนี่คะ ภัคเองก็ไม่มีใคร แล้วอีกอย่างผู้หญิงพวกนั้นเข้ามาหาภัคก็เพราะหวังเงินของภัคด้วยกันทั้งนั้น”

ปภาวีตอบกลับอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร เพราะการที่เธอจะเรียกใช้หรือซื้อบริการผู้หญิงเหล่านั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลก ในเมื่อเธอเองไม่ได้มีพันธะผูกไว้กับใคร แล้วที่สำคัญก็คือเธอนั้นยังไม่อยากเอาชีวิตของตัวเองไปผูกติดกับความสัมพันธ์ที่มีแต่คำว่าหลอกลวง

แล้วที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยเห็นว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่จะรักและจริงจังกับเธอกันสักคน และทุก ๆ คนหวังที่จะรวยทางลัด ได้อยู่อย่างสุขสบายบนกองเงินกองทองกันทั้งนั้น

“มันก็อาจไม่ใช่ทุกคนนะภัค ลองปรับเปลี่ยนทัศนคติของตัวเองใหม่ แล้วแม่เชื่อว่าสักวัน ภัคจะเจอคนที่เขารักด้วยใจจริง ไม่ใช่รักเพราะเห็นว่าภัคมีเงิน”

คุณหญิงรุจิราพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ปภาวีพูดมานั้นเป็นความจริงทุกประการ แต่ก็ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกจะเป็นคำกล่าวอ้างไปเสียทั้งหมด คนดีก็มีอยู่ถมไป เพียงแต่ยังไม่ปรากฏตัวมาให้ลูกสาวของเธอได้พบเจอก็เท่านั้น

แต่ยังไงเธอก็ยังคงเชื่อว่าสักวัน ผู้หญิงดี ๆ คนนั้นจะเข้ามาเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปของหัวใจลูกสาวเธออย่างแน่นอน

“นี่คุณแม่ยังเชื่ออยู่อีกเหรอคะว่าผู้หญิงดี ๆ จะมีอยู่จริง?”

“ก็ภัคเป็นซะแบบนี้ไงคะ หัดมองโลกในแง่ดีบ้างนะลูก ไม่ใช่ว่าจะอคติกับทุกคนไปซะหมดแบบนี้”

“ก็มันจริงนี่คะ” ย้อนกลับ

“แม่ละเหนื่อยใจจริง ๆ เลย”

คุณหญิงรุจิราส่ายหน้าเบา ๆ อย่างรู้สึกเอือมระอาเหนื่อยล้ากับคำยอกย้อนของปภาวีลูกสาวตัวดีของตัวเอง ที่ดูเหมือนว่าเธอพูดสอนอะไรไปก็จะเข้าทางหูซ้ายและไปทะลุออกทางหูขวา

“ขออนุญาตค่ะคุณหญิง คุณหนู”

ในขณะที่คุณหญิงรุจิรากำลังพูดสอนปภาวีอยู่นั้น เสียงของ น้อย ก็ดังขึ้นแทรกสนทนาเสียก่อน

“มีอะไรหรือเปล่าน้อย?”

คุณหญิงรุจิราเอ่ยถาม ก่อนมองไปที่น้อยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย น้อยเป็นแม่บ้านที่ทำงานที่บ้านหลังนี้มานานหลายสิบปี เป็นคนดี ขยัน ซื่อสัตย์ และมีจิตใจที่เมตตาจึงทำให้เป็นที่รักของคนรับใช้และคนงานคนอื่น ๆ ภายในบ้าน

แล้วที่สำคัญไปกว่านั้น น้อยก็ยังเป็นคนสำคัญและเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวธาดาวรโชติคนหนึ่งอีกด้วย

“เอ่อคือ...”

“ถ้าน้อยมีเรื่องไม่สบายใจอะไร น้อยบอกฉันเลยได้นะฉันยินดีที่จะช่วยน้อยทุกเรื่อง”

คุณหญิงรุจิราเอ่ยขึ้นเมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติของน้อย สีหน้าที่ดูเป็นกังวล หัวคิ้วย่นเข้าหากันจนเกิดเป็นรอย ลักษณะแบบนี้ถึงน้อยจะยังไม่พูดออกมาก็สามารถเดาได้ง่าย ๆ ว่าอีกคนนั้นอาจกำลังมีเรื่องที่ทำคิดไม่ตกอย่างแน่นอน

“คือว่าน้อยอยากจะมาขอความกรุณาจากคุณหญิง สักเรื่องหนึ่งน่ะค่ะ”

“น้อยบอกฉันมาได้เลยว่าน้อยจะให้ฉันช่วยเรื่องอะไร ไม่ต้องเกรงใจ”

“พอดีว่าหลานสาวของน้อยเธอมาจากต่างจังหวัดแล้วยังไม่มีที่พัก น้อยเลยจะมาขอความกรุณาจากคุณหญิงให้หลานสาวพักค้างคืนกับน้อยที่นี่สักคืนได้หรือเปล่าคะ แล้วพรุ่งนี้เช้าน้อยจะรีบพาเธอไปหาห้องเช่าอยู่ทันทีค่ะ”

น้อยสูดลมหายใจลึก รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี ก่อนเอ่ยสิ่งที่กำลังเป็นกังวลออกมา

“ฉันก็นึกว่าเรื่องอะไร ได้สิ จะพักกี่วันก็ได้ฉันอนุญาต”

“ขอบคุณนะคะคุณหญิง ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ”

น้อยเอ่ยขอบคุณผู้มีพระคุณตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทั้งดีใจและซาบซึ้งในความเมตตาของคุณหญิงรุจิราในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกหนักอึ้งที่มีในตอนแรกได้หมดไปราวกับว่าได้ยกภูเขาลูกใหญ่ออกไปจากอก

“ไม่เป็นไรเลยน้อย เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง แล้วไหนล่ะหลานสาว ไม่เข้ามาด้วยเหรอ?”

คุณหญิงรุจิราพูดจบแล้วหันมองรอบ ๆ ห้องก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นหลานสาวของน้อยตามที่น้อยเพิ่งกล่าวถึง

“รออยู่ด้านนอกค่ะคุณหญิง”

“น้อยไปพาหลานสาวเข้ามาพบฉันที ฉันอยากทำความรู้จักเธอสักหน่อย”

“ได้ค่ะคุณหญิง สักครู่นะคะ”

น้อยพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกเดินออกไปด้านนอก เพื่อพาหลานสาวเข้ามาพบคุณหญิงรุจิราตามคำสั่ง

เมื่อน้อยเดินออกไป คุณหญิงรุจิราก็เพิ่งสังเกตได้ว่าปภาวียังคงนั่งอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือบนใบหน้าของเจ้าตัวกลับบึ้งตึงราวกับว่ากำลังไม่สบอารมณ์กับอะไรบางอย่าง

“ดูทำหน้าเข้าสิ แล้วนี่ไม่ไปคุยงานแล้วหรือไง?”

“ไปค่ะ”

“แล้วทำไมยังนั่งอยู่อีกล่ะ รีบไปสิเดี๋ยวลูกค้าคนสำคัญจะรอนาน”

“คุณแม่ประชด?” ปภาวีหันหน้าสบตาผู้เป็นแม่ ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เพราะตอนที่เธอจะไปกลับขอให้เธออยู่ แต่พอเธอยังนั่งอยู่ก็ดันเอ่ยไล่ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“แม่ไม่ได้ประชด ก็ตอนแรกภัคบอกแม่เองไม่ใช่หรือไงว่ากำลังว่ารีบ แม่ก็เลยกลัวว่าภัคจะไปคุยงานกับลูกค้าไม่ทันแค่นั้นเอง”

“ภัคไม่รีบแล้วค่ะ!”

“ทำไมล่ะ หรือว่าจะรอเจอหลานสาวป้าน้อย?”

คุณหญิงรุจิราแกล้งถามหยั่งเชิงลูกสาว เพราะเห็นว่าอีกคนนั้นดูไม่รีบร้อนที่จะออกไปข้างนอกเหมือนในตอนแรก หลังจากที่รู้ว่าหลานสาวของน้อยจะเข้ามาพักค้างคืนที่นี่

และเธอก็รู้ดีว่าคนอย่างปภาวีที่ได้ชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิง คงจะไม่พลาดที่จะเจอยู่รอเจอเด็กสาวคนนั้นอย่างแน่นอน

“เปล่าค่ะ ใครจะอยากเจอกัน ก็แค่หลานสาวคนใช้”

“เดี๋ยวเถอะภัค!!”

คุณหญิงรุจิราเอ็ดปภาวีเสียงเข้ม ดวงตาคมตวัดมองอีกคนด้วยแววตาเชิงตำหนิ ที่เจ้าตัวพูดจาไม่ให้เกียรติคนอื่นแบบนี้

แต่ทางด้านของปภาวีก็ดูไม่ได้มีทีท่าที่จะสะทกสะท้านเลยสักนิด หยักไหล่เอนกายพิงพนักโซฟายกขานั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจ ท่าทีที่ดูไม่สนใจใครทำให้คุณหญิงรุจิราส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับนิสัยที่ด้านชาของลูกสาวคนนี้

“ขออนุญาตค่ะคุณหญิง”

น้อยเอ่ยขออนุญาต ก่อนเดินเข้ามาพร้อมกับกับหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งก็คือหลานสาวที่น้อยนั้นออกไปพาเข้ามาด้านใน

“หนูพรีน สวัสดีคุณหญิงกับคุณหนูก่อนสิลูก” น้อยหันบอกหลานสาวของตัวเองด้วยที่ยืนก้มหน้างุดอยู่ข้าง ๆ น้ำเสียงที่อ่อนโยน

“สวัสดีค่ะคุณหญิง”

เจ้าของใบหน้าหวานยกมือไหว้คนเป็นผู้ใหญ่ด้วยท่าทีที่อ่อนน้อม น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสุภาพและความเคารพ ก่อนที่จะหันไปอีกฝั่งของโซฟา เพื่อทักทายผู้มีพระคุณอีกคน

“สะ...สวัสดีค่ะคุณ...”

ทุกคำพูดถูกกลืนหายไปในลำคอ ความคิดทุกอย่างหยุดชะงักลงกลางคันทันทีที่ได้สบตากับผู้หญิงตรงหน้า และไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมานอกจากเสียงของหัวใจที่เต้นแรงจนกลบเสียงทุกอย่างรอบตัว

ใบหน้าเรียวเนียนสวยไร้ที่ติ คิ้วโก่งสันจมูกโด่งรับกับโครงหน้า ดวงตาคมเฉี่ยวดุจดั่งเหยี่ยวที่แฝงไปด้วยอำนาจ ดูมีเสน่ห์ ลึกลับแต่กลับน่าค้นหา

จนทำให้เธอไม่อาจละสายตาได้เลยสักวินาทีเดียว

แต่ทว่า...

“กองไว้ตรงนั้นแหละ!”