LOGINShare
เจ็บตัว
Last Updated:
2025-07-06 23:51:19บทที่3
หลังจากที่น้ำเล่าเรื่องของเฮียแม็กให้ฟังจนหมด นางก็ขอตัวกลับบ้าน ปล่อยให้ฉันเดินขึ้นมาดูห้องนอนตัวเองที่ดันไปอยู่ติดกับห้องของมาเฟียคลั่งเหล้าอย่างเฮียแม็กพอดิบพอดี เอาจริง ถึงเรื่องที่เขาเคยเจอจะทั้งเศร้า ทั้งสะเทือนใจ แต่ฉันก็อดรู้สึกกลัวเขาไม่ได้เลย ภาพสายตาคมกริบ เย็นชาเหมือนน้ำแข็งในขั้วโลกใต้ยังชัดเจนในหัวฉันอยู่เลย… เขาจ้องหน้าฉันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกันยังไงยังงั้น ยิ่งบวกกับรอยสักยาวตั้งแต่ต้นคอจรดต้นแขน ถึงจะไม่ถึงขั้นน่ากลัวแบบนักเลงเถื่อน แต่ก็ทำให้ฉันอยากจะหนีกลับบ้านไปหาหมอนข้างแทนในทันที แล้วนี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกล่ะ ทำไมต้องให้ฉันนอนห้องติดกับเขาด้วย ถ้าอยู่ดี ๆ เฮียแม็กคุมคลั่งแล้วคว้ามีดมาปาดคอฉันขึ้นมากลางดึกล่ะ!? ใครจะรับผิดชอบ!? เพล้งงง!!! "__" ฉันสะดุ้งจนขาแทบทรุดนั่งลงกับพื้น "เอาเหล้าให้กู!!! เดี๋ยวนี้!!! เอาเหล้ามา!!!" เสียงตะโกนโหด ๆ แว่วขึ้นมาจากห้องข้าง ๆ เหมือนคำสั่งจากยมทูต เสียงเขาน่ากลัวชะมัด ขนาดไม่ได้เห็นหน้าก็ทำฉันขนลุกได้แล้ว ฉันกลืนน้ำลายลงคอ รีบหันหลังจัดของเข้าตู้เสื้อผ้าให้เสร็จ ๆ แล้วอาบน้ำเปลี่ยนชุดลงไปข้างล่างทันที หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะจากเสียงโวยวายเมื่อกี้เลยด้วยซ้ำ --- ห้องครัว... "เย็นนี้คุณชบาจะทานอะไรดีคะ?" ป้าพรถามอย่างใจดี “อะไรก็ได้ค่ะ ชบากินได้หมด” ฉันยิ้มให้ “ว่าแต่พวกป้าทำอะไรกันอยู่เหรอคะ ให้ชบาช่วยไหม?” "กำลังจะทำน้ำพริกปลาทูกับกระเพราหมูกรอบค่ะ" “งั้นเดี๋ยวชบาช่วยนะคะ ทำจะได้เสร็จเร็วๆ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวป้าทำเอง คุณหนูไปนั่งรอเถอะค่ะ” “ไม่เป็นไรค่ะ ชบาถนัดเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว” จริง ๆ ฉันชอบทำกับข้าวมากกว่าซื้อกินนอกบ้าน เพราะบางร้านรสชาติช่างห่างไกลคำว่า "อร่อย" เหลือเกิน ไม่นานอาหารก็เสร็จเรียบร้อย น่ากินมากทั้งน้ำพริกปลาทูและกระเพราหมูกรอบ แม่บ้านก็จัดแยกชุดอาหารอีกจานขึ้นไปให้เฮียแม็ก ส่วนฉันขอพักเตรียมตัวลุยงานจริงจังพรุ่งนี้ คืนนี้ขอเวลาทำใจก่อนล่ะกัน... --- เช้าวันรุ่งขึ้น – 08:00 น. "คุณชบาจะเข้าไปข้างในจริง ๆ เหรอคะ?" ป้าพรพูดพร้อมสีหน้าเป็นห่วง "วันนี้ไม่เข้า วันต่อไปชบาก็ต้องเข้าอยู่ดีค่ะป้า" ฉันถือถาดข้าวต้มยืนอยู่หน้าห้องคุณแม็ก สูดลมหายใจลึก ๆ เหมือนนักมวยก่อนขึ้นชก "ถ้าเกิดอะไรขึ้น คุณชบาตะโกนเรียกป้าดัง ๆ เลยนะคะ!" "โอเคค่ะป้า ถ้าได้ยินเสียงชบา ป้ารีบพังประตูเลยนะ!" ฉันค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป พร้อมกับเหลียวมองซ้ายขวา ห้องเงียบสงัดแต่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์แรงพอจะทำให้คนไม่เคยกินเหล้าเมาได้ทันที เศษขวดแตกเต็มพื้น ขวดเหล้าเรียงรายเต็มโต๊ะ เสื้อผ้าเกลื่อนกลาด หนังสือถูกฉีกกระจาย เหมือนห้องโดนพายุถล่ม ฉันวางถาดข้าวต้มบนโต๊ะพยายามไม่เหยียบเศษแก้ว แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้น "ใครอนุญาตให้มึงเข้ามา?" ฉันสะดุ้งเฮือก รีบหันไปตามเสียง พบชายหนุ่มเจ้าของห้องนั่งซุกตัวอยู่ในมุมมืดของห้อง กอดขวดเหล้าไว้แน่น ใบหน้าเครียดขึง แววตาแดงก่ำและดุจนแทบกลืนกิน "ไสหัวออกไป กูไม่อยากเห็นหน้าใคร โดยเฉพาะหน้ามึง" "แต่เราเพิ่งเจอกันเองนะคะ" "ใช่ เพิ่งเจอ และกูไม่อยากเจออีก" "คิดว่าฉันอยากเจอนายมากนักเหรอคะ ไอ้ขี้เหล้า!" "ออกไป!" "ไปแน่ค่ะ แต่คุณต้องกินข้าวกินยาก่อน" "ไม่จำเป็น" เขาตะคอกก่อนโยนขวดเปล่าทิ้งแล้วเดินไปที่ตู้ "ไปเอาเหล้ามาให้กู!!" "หมดแล้วค่ะ! คุณควรหยุดได้แล้วนะคะ ดื่มแต่เหล้าแบบนี้ มันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ" หมับ! มือหนาของเขาบีบแก้มฉันแน่นจนรู้สึกปวด "เสือกอะไรกับชีวิตกูนักวะ มึงไม่ใช่แม่กู" “แต่ฉันเป็นคนดูแลของคุณไงคะ” "ก่อนจะดูแลกู มึงไปดูแลตัวเองก่อนเถอะ!" พึ่บ!! เขาผลักฉันจนล้มกระแทกพื้นอย่างแรง ข้อเท้าพลิกจนเจ็บจี๊ดขึ้นมา "โอ๊ยย!" "เห็นแล้วหงุดหงิดชิบหาย... ออกไป!" "คุณแม็ก…ชบาเจ็บนะ!" เขาลากฉันไปทางประตู "เจ็บก็ดี! จะได้ไม่กล้าโผล่หน้าเข้ามาอีก!" ปัง!!! ประตูปิดใส่หน้าฉันอย่างแรงจนอยากจะร้องกรี๊ดดังๆใส่เขาจริงๆ
Latest chapter
รักวายร้ายของนายเย็นชา ท้อง
เสียงลมหายใจของตัวเองกลายเป็นเสียงเดียวที่ฉันได้ยินชัดเจนที่สุดตั้งแต่วันนั้น...วันที่เขาเลือกเดินผ่านฉันคุณแม็กก็ไม่เคยมองฉันในแบบเดิมอีกเลยเขายังอยู่ตรงนั้น อยู่ในโชว์รูม อยู่ในบ้าน อยู่ในโต๊ะทำงานตรงข้ามแต่ความรู้สึกของเขามันไปไกลจนฉันวิ่งตามไม่ทัน“คุณแม็กจะรับกาแฟไหมคะ?”ฉันถามเช่นเคย เหมือนที่เคยทำมานับครั้งไม่ถ้วนเขาเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร สบตาฉันเพียงเสี้ยววินาที แล้วพูดเพียงคำเดียว“ไม่ต้อง”แค่นั้นไม่แม้แต่จะขอบคุณ ไม่แม้แต่รอยยิ้มที่เคยมีให้ฉันยืนอยู่ตรงนั้นอีกไม่กี่วินาที ก่อนจะหันหลังกลับเหมือนคนที่เพิ่งแพ้ศึกโดยไม่ทันได้เริ่มสู้ฉันจัดของเล็ก ๆน้อย ๆ หน้าเคาน์เตอร์ในโชว์รูม ฝนด้านนอกเริ่มโปรยปรายลงมาเบา ๆกลิ่นฝนผสมกับกลิ่นเครื่องปรับอากาศในโชว์รูม ชวนให้รู้สึกแน่นหน้าอกเหมือนความรู้สึกบางอย่างกำลังถูกกดทับไว้ไม่ให้แสดงออกมาแล้วผู้หญิงที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดก็เดินเข้ามาในจังหวะนั้นพอดีเธอสวมเสื้อโค้ตยาวสีครีม ใบหน้าแต่งเพียงบางเบาแต่กลับเปี่ยมไปด้วยพลังบางอย่างในความนิ่งเงียบที่เธอแบกไว้“มีเอกสารของคุณแม็กฝากไว้ให้ฉันหรือเปล่าคะ?”เธอถามด้วยรอยยิ้มเรียบนิ่งฉันพยักหน้าเ
รักวายร้ายของนายเย็นชา ความเหินห่าง คือความเจ็บปวด
เสียงดนตรีจังหวะนุ่มดังคลอไปทั่วโชว์รูมหรูหราที่ประดับด้วยแสงไฟและเงาสะท้อนของรถสปอร์ตคันงาม ฉันยืนอยู่ริมขอบเวที มองแขกผู้มีเกียรติก้าวเท้าเข้ามาในงานอย่างต่อเนื่อง บรรยากาศดูสมบูรณ์แบบทุกอย่างนอกจากหัวใจฉันที่ยังไม่คลี่คลายจากบทสนทนาในห้องแต่งตัวเมื่อครู่ดาวเดินออกมาจากด้านหลังพร้อมชุดเดรสรัดรูปสีแดงเลือดนกที่เน้นสัดส่วนของเธอได้พอดีเป๊ะ เส้นผมลอนสวยตกลงแนบไหล่ ริมฝีปากสีแดงฉ่ำ และรอยยิ้มที่เหมือนฝันร้ายของฉันเธอสวยแบบที่ทุกคนต้องหันมอง แต่สิ่งที่เจ็บกว่านั้นคือสายตาของคน ๆ หนึ่งที่หยุดอยู่ที่เธอนานเกินไป“คุณแม็กซ์มาถึงแล้วค่ะ!” เสียงทีมงานกระซิบใกล้หูฉัน แต่หัวใจฉันมันเหมือนถูกกระแทกไปก่อนหน้านั้นแล้วเขาก้าวเข้ามาในงานในชุดสูทสีดำสนิท หน้าตานิ่งขรึมเหมือนเดิม แต่แววตา...มันไม่ใช่ เขาหยุดยืนชั่วครู่เมื่อมองไปยังเวที แล้วฉันก็เห็นมันภาพแวบหนึ่งที่เขาชะงัก เหมือนเผลอหายใจไม่ทันเมื่อมองไปที่ดาว“หนูนิ...” เสียงหลุดออกมาจากปากเขา“...ดาว?” เขาแก้ในวินาทีต่อมา แต่ไม่ทันแล้วฉันยืนนิ่ง ราวกับเวลาทั้งงานหยุดลง มันเป็นแค่พยางค์เดียวที่แทงทะลุใจฉันได้ลึกกว่าทุกประโยคที่ผ่านมาใช่ ฉันรู้
รักวายร้ายของนายเย็นชา ความลับ
ความลับของพ่อเลี้ยงกลางดึก ในห้องหนังสือหลังคฤหาสน์บนเขาเสียงพายุข้างนอกกระทบกระจกเป็นจังหวะเนิบช้า แต่หนักแน่นพ่อเลี้ยงศักดา นั่งอยู่คนเดียวหน้าโต๊ะไม้สักใบใหญ่ แสงจากโคมไฟทำให้เงาของเขาพาดทับฝาผนังจนดูน่าเกรงขามเขาหยิบกล่องไม้เก่า ๆ ออกมาจากลิ้นชักลับใต้โต๊ะเปิดออกอย่างระมัดระวังด้านในคือ...รูปถ่ายเก่า ๆ ของเด็กหญิงสองคน — หนูนิดกับดาวสมุดบันทึกบางเล่มและ...จดหมายที่ไม่เคยส่งจดหมายจากแม่แท้ ๆ ของฝาแฝด“คุณศักดา…หากวันหนึ่งคุณได้รับจดหมายฉบับนี้ แสดงว่าฉันคงไม่ได้อยู่แล้วขอฝากลูกทั้งสองคนไว้กับคุณ แม้พวกเขาจะไม่ได้เกิดจากสายเลือดคุณ แต่คุณคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุด...โดยเฉพาะ ‘ดาว’ลูกสาวคนเล็ก เธอไม่เหมือนนิด เธอฉลาดเกินเด็ก...และบางอย่างในตัวเธอทำให้ฉันกลัว ว่าเธออาจใช้ความฉลาดนั้นผิดทาง…”พ่อเลี้ยงวางจดหมายลงช้า ๆแววตาเขาเปลี่ยนไปจากความเข้มแข็งกลายเป็นหนักอึ้งเขาจำได้ดี...ตอนเด็ก ดาวเงียบเกินไป มองทุกคนด้วยสายตาที่เหมือนอ่านความลับของคนทั้งโลกได้ และมีหลายครั้งที่เธอ “จัดการ” คนที่กลั่นแกล้งเธอ โดยไม่ให้ใครจับได้ “ดาว...ฉันพยายามส่งแกไปไกล เพื่อให้แกลืมแม็ก”“แต่ดูเหมือน...
รักวายร้ายของนายเย็นชา นิด ดาว
คืนนั้นที่คอนโดของแม็กชบากลับจากงานเลทกว่าเดิมแม็กนั่งเงียบอยู่ที่ระเบียง สูบบุหรี่มวนที่สามแล้ว เถ้าบุหรี่กองอยู่เต็มที่เขี่ยบุหรี่สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดผ่านเส้นผมเขาเบา ๆ แต่ไม่อาจพัดพาความคิดให้ปลิวไปด้วยได้“คิดอะไรอยู่เหรอคะ?”เธอนั่งลงข้าง ๆ เขา เอื้อมไปแตะมือเขาเบา ๆฝ่ามือของแม็กอุ่น แต่เต็มไปด้วยความแข็งกระด้างจากความเครียดแม็กหันมามอง แล้วก็ส่ายหน้า“เปล่า…แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”“เกี่ยวกับงาน?”เธอยิ้มบาง ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใย แม้จะพยายามไม่ถามมากเกินไปแม็กพยักหน้า“อืม…มีเด็กใหม่เข้ามาเยอะ ต้องคอยดูว่าทำงานได้มั้ย”คำตอบดูธรรมดา แต่สีหน้าเขาไม่ใช่และชบารู้…ว่าเงาของผู้หญิงคนนั้นเริ่มแทรกเข้ามาในความคิดของแม็กแล้ว แม้เขาจะไม่รู้ตัวเธอจับมือเขาแน่นขึ้น แต่ไม่พูดอะไรอีกเพราะบางครั้ง...ความเงียบก็เป็นวิธีเดียว ที่เธอจะยังยืนอยู่ข้างเขาได้---สองวันต่อมา - ห้องประชุมใหญ่การประชุมใหญ่ฝ่ายการตลาดเริ่มต้นขึ้นแม็กนั่งประจำที่หัวโต๊ะในห้องประชุมกระจกใสดาวนั่งอยู่ด้านหน้าห้องในชุดพรีเซนเตอร์ของแบรนด์เธอยิ้มทักเขาอย่างสุภาพ เมื่อเขาเดินเข้าห้อง สายตาแนบนิ่งแต่ส่งแรงบาง
รักวายร้ายของนายเย็นชา ใกล้ชิด
สัปดาห์ต่อมาดาวเริ่มงานในตำแหน่งพริตตี้พิเศษของโชว์รูมรถหรูที่บริษัทแม็ก แม้จะดูเหมือนตำแหน่งทั่วไป แต่สายตาหลายคู่ในบริษัทภูมิรู้ดีว่าเรื่องนี้ "ไม่ปกติ"และโดยเฉพาะ...สายตาของชบาเธอเห็นทุกการเคลื่อนไหวของผู้หญิงคนนั้นท่าทางอ่อนหวานเรียบร้อย เสียงพูดนุ่มนวล รอยยิ้มที่ชวนให้นึกถึงใครบางคนในอดีตของแม็กและที่สำคัญ...สายตาที่ดาวใช้มองแม็กมันไม่ใช่สายตาของลูกน้องที่เคารพเจ้านายแต่มันคือสายตาของ "ผู้หญิงที่กำลังเล่นเกม"ตอนพักกลางวัน ชบานั่งอยู่ในห้องทำงานเลขาส่วนตัวเธอเปิดเอกสารตรงหน้า แต่ไม่ได้อ่านข้อความใดเลยใจของเธอจดจ่อกับภาพที่เธอเพิ่งเห็นเมื่อครู่ดาวยืนคุยกับแม็กหน้าโชว์รูมเธอยิ้มแบบเดียวกับที่หนูนิดเคยยิ้มหัวเราะเบา ๆ เหมือนหนูนิดเป๊ะ...แล้วแม็กล่ะ?แม้เขาจะไม่พูดอะไร แต่สายตาที่มองดาวก็ไม่เหมือนมองคนอื่นมันมีบางอย่างที่คล้าย…ความละลายใจเล็ก ๆ ที่เขาเคยมีเวลามองหนูนิดชบาไม่อยากคิดแบบนั้น แต่หัวใจก็เริ่มบีบรัดตัวเองโดยไม่รู้ตัว อีกด้านหนึ่ง – ในห้องประชุมเล็กดาวยืนอยู่กับก้อง หนึ่งในทีมบริหารเธอส่งแฟ้มให้ พร้อมยิ้มหวาน"พี่ก้องคะ ถ้ามีงานที่ต้องประสานกับพี่แม็กโดยตรง บอกห
รักวายร้ายของนายเย็นชา คนที่หน้าเหมือนอดีต
สามเดือนต่อมา...สัญญาการจ้างงานในฐานะผู้ดูแลของชบาสิ้นสุดลงไปเรียบร้อยแล้ว แต่สิ่งที่เริ่มต้นหลังจากนั้นต่างหาก...ที่ไม่มีวันหมดอายุแม็กกับชบาไม่ได้เป็นเพียงนายจ้างกับลูกจ้างอีกต่อไป แต่กลายเป็น “คนรัก” ที่กำลังวางแผนชีวิตคู่ร่วมกันอย่างจริงจัง ทั้งป๊า ม๊า น้ำ และทุกคนรอบตัวต่างก็ยินดีอย่างไม่มีข้อแม้ งานแต่งถูกวางกำหนดไว้ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ทุกอย่างดูราบรื่นเกินกว่าจะคาดคิด...จนกระทั่ง เช้านั้นฝ่ายบุคคลนำแฟ้มสมัครงานกองหนึ่งมาให้ฝ่ายการตลาดคัดเลือกพริตตี้ประจำโชว์รูมรถสปอร์ตของบริษัทแม็กระหว่างที่ ภูมิ กับ ก้อง สองลูกน้องคนสนิทของแม็กกำลังนั่งไล่ดูแฟ้มสมัครงานกันอย่างชิล ๆ สายตาของภูมิพลันชะงักไปที่ภาพในแฟ้มหนึ่ง“เดี๋ยวนะ...” ภูมิกระซิบพลางหยิบใบสมัครขึ้นมาเต็มตาเขาขมวดคิ้ว มองภาพถ่ายตรงหน้าด้วยความไม่แน่ใจ“ก้อง มึงดูคนนี้สิ…”ก้องขยับตัวเข้ามาใกล้ พลันเบิกตาโต“เฮ้ย...เหมือน...เหมือนคุณหนูนิดเลยว่ะ”“ใช่ไหมล่ะ กูไม่คิดว่าตัวจริงจะเหมือนขนาดนี้”ทั้งสองมองหน้ากันอย่างลังเล ไม่รู้ควรทำยังไงดีในขณะที่พวกเขายังพูดคุยไม่ทันจบ แม็ก ก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องพอดี“คุยอะไรกัน
You may also like
สยบรักยัยคู่หมั้นตัวร้าย
สาวน้อย.ช่างฝัน1.8K viewsนางบำเรอ SM20+
Naya Solene15.3K viewsสาวใช้มาเฟียตาบอด
ceres12.7K viewsในนามภรรยาของตาย
อิมฮายอน (poxnnxdda)6.0K viewsถ้ายังรักได้โปรดหยุดร้าย
ฮิวโก้2.5K viewsพยศรักนายวายร้าย
คาราเมลคัสตาร์ด129 viewsFWB อย่าเผลอรักมาเฟีย
นัก(ละ)เลง690 viewsแค้นใจรักมาเฟียร้าย
วารินทร์ทิพย์294 views
