ข่มขวัญศัตรู

แต่ในขณะที่ความรักของอาชาและเหมย กำลังเบ่งบาน ก็ยังมีเงาของ ธงรวมถึงเมฆินทร์ที่ยังคงพยายามไปมาหาสู่กับเหมยแต่ช่วงนี้เมฆินทร์ที่ยุ่งกับงานค่อนข้างหนักห่างหายเหมยไปสักพักใหญ่แต่ก็ยังคงวนเวียนอยู่

ธงยังคงตามตอแยเหมยอย่างไม่ลดละ ทุกครั้งที่เหมยไปสอนลิลลี่ที่บ้าน ธงมักจะหาโอกาสเข้ามาทักทาย ชวนคุย หรือแม้กระทั่งพยายามชวนเหมยไปกินข้าว

"น้องเหมยครับ วันนี้พี่ทำขนมมาฝาก น้องเหมยลองชิมดูนะครับ" ธงยิ้มหวานยื่นกล่องขนมให้เหมยในวันที่เธอเพิ่งสอนลิลลี่เสร็จ

เหมยรับขนมมาอย่างเกรงใจ "ขอบคุณค่ะพี่ธง แต่วันหลังอย่าลำบากเอามาให้เหมยอีกนะคะเหมือนเกรงใจ" เหมยหันมาพูดกับธงเพราะเธอไม่ต้องการให้ธงมามีบทบาทในชีวิตของเธออีกแล้วพยายามปฏิเสธและหลบหน้าอยู่เสมอ

"น้องเหมยอย่าพูดแบบนั้นสิเราเคยมีวันดีๆร่วมกันนะ แล้วนี่น้องเหมยเลิกสอนแล้วจะกลับเลยเหรอครับ หรือว่าจะอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่ก่อน"

ธงยังคงพยายามชวนต่อทำเป็นทองไม่รู้ร้อนยังคงพยายามมีบทบาทในชีวิตของเหมยมักจะหยิบยกวันเก่าๆขึ้นมาพูดเพราะคิดว่าเหมยอาจจะยังมีใจทั้งที่เหมยแสดงออกชัดเจนเสมอว่ารังเกียจธงมากแค่ไหน

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ธง เดี๋ยวเหมยกลับเลยดีกว่า" เหมยรีบปฏิเสธอย่างสุภาพเธอก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรให้ธงหลีกทางให้เธอเหมยรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่เจอหน้าธง

แต่เหมือนเป็นบุญของเหมย ทุกครั้งที่ธงปรากฏตัว อาชามักจะปรากฏตัวตามมาไม่นาน ราวกับว่าเขามีดวงตาที่มองเห็นทุกการเคลื่อนไหวของธง

รอยยิ้มอบอุ่นที่อาชามักมีให้เหมยจะหายไปในทันทีที่เห็นธง สายตาคมกริบของอาชาจะจับจ้องไปที่ธงอย่างไม่วางตา พร้อมกับส่งสัญญาณเตือนที่ไม่มีคำพูด แต่ชัดเจนราวกับตะโกนว่า "ถอยไปซะ!"

ครั้งหนึ่ง ธงกำลังยืนคุยอยู่กับเหมยที่หน้าประตูบ้าน อาชาก็เดินออกมาจากในบ้านพอดี ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง แต่แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"สวัสดีครับคุณอาชา" ธงรีบกล่าวทักทายอย่างมีมารยาท แต่สีหน้าก็แอบเกร็งเล็กน้อยและมักจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ธงเผชิญหน้ากับอาชา

อาชาพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจนัก จากนั้นก็หันไปหาเหมย "คุณเหมยครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย"อาชาพูดด้วยเสียงที่เปลี่ยนไปเมื่อหันไปคุยกับเหมยกลับดูอ่อนนุ่มอ่อนโยนและอบอุ่น

เหมยพยักหน้า "ค่ะ" แล้วหันไปยิ้มให้ธงอย่างขอโทษ "เหมยขอตัวก่อนนะคะพี่ธง" เหมยที่ดีใจเธอพ้นจากสถานการณ์ตรงนี้แล้วก็รีบเดินหนีธงทันที

ธงได้แต่ยืนมองเหมยเดินตามอาชาเข้าไปในบ้านด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ต่อให้ภายในใจจะรู้สึกโมโหแค่ไหนเขาก็ยังจะต้องเก็บเกินความรู้สึกนั้นลงไป

ช่วงนี้เป็นเหมือนนาทีทองของธงเพราะตั้งแต่เหมยหายไปเกือบ 2-3 อาทิตย์เธอกลับมาอีกครั้งในฐานะครูสอนหนังสือภาษาไทยของลิลลี่อย่างเต็มตัว

และเมฆินทร์ก็หายไปในช่วงเวลา 2-3 อาทิตย์นี้เช่นกันคงจะต้องเร่งทำคะแนนกับเหมยให้ได้

"คอยดูเถอะ กูจะเอาเหมยกลับมาเป็นของกูให้ได้..!" ความคิดของธงตอนนี้อยากจะครอบครองเหมยเปรียบเสมือนเหมยเป็นถ้วยรางวัลในชีวิตของเขา

ความรักที่เบ่งบานภายในใจของอาชาและเหมยที่ผ่านเหตุการณ์มากมายเข้ามาเพียงภายในเวลาเดือนเศษๆ คำว่ารักไม่ต้องการเวลาอาจจะใช้ได้กับอาชาและเหมยก็เป็นได้

อาชาไม่เคยพูดถึงเรื่องธงกับเหมยตรง ๆ แต่การกระทำของเขาก็ชัดเจนเกินพอ เขามักจะอยู่ใกล้เหมยเสมอเมื่อธงปรากฏตัว หรือไม่ก็จะรีบเข้ามาขัดจังหวะ การสนทนาของ เหมยกับธงอย่างแนบเนียน

คุณเหมยครับ รู้ไหมผมมีความสุขที่สุดที่ได้มีคนเหมยอยู่เคียงข้างแบบนี้ อาชาที่เปิดห้องนอนของเหมยอย่างคุ้นลิ้นและโอบกอดเธอด้วยความรัก

เหมยขอบคุณนะค่ะ สำหรับความรักดี ๆ ที่คุณอาชามีให้เหมย เหมยที่เปิดหน้าต่างยืนดูวิวดอกไม้ที่อาชาได้ทำเอาไว้ให้กับเธอติดตรงบริเวณห้องนอนที่เปิดผ้าม่านปุ๊บก็จะเห็นฉากธรรมชาติที่สวยสดงดงาม

"ผมโชคดีต่างหากที่คุณเหมยให้โอกาส"

ระหว่างที่เมฆินทร์กำลังไปวุ่นวายกับการเตรียมการเรื่องมหาวิทยาลัยที่สิงคโปร์กับมิสเตอร์จาง เขาก็ได้ละทิ้งเรื่องของเหมยเอาไว้ด้านหลัง โดยที่ธงและเมฆินทร์ได้พ่ายแพ้ในสนามตั้งแต่ยังไม่เริ่มแข่ง เพราะเหมยยกหัวใจให้กับอาชาแล้ว

วันหนึ่ง ขณะที่เหมยกำลังรออาชาเพื่อไปส่งเธอกลับไปที่คฤหาสน์พร้อมกัน ธงก็เดินเข้ามาหาเธอ

"น้องเหมยครับ วันนี้พี่อยากชวนคุณเหมยไปทานข้าวเย็นด้วยกัน ได้ไหมครับ" ธงเอ่ยปากชวนด้วยความหวัง

ก่อนที่เหมยจะได้ตอบ อาชาก็เดินเข้ามาจากด้านหลังของธงพอดี แขนข้างหนึ่งโอบเอวเหมยไว้เบา ๆ ดึงให้เธอเข้ามาใกล้ตัวเขามากขึ้น สายตาของอาชาจ้องมองธงอย่างเยือกเย็น

"ขอโทษด้วยนะครับคุณธง พอดีคุณเหมยมีนัดกับผมแล้ว" อาชาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยอำนาจและสายตาที่พิฆาตพร้อมจะปิดชีพธงทุกเมื่อ

ธงหน้าเสียเล็กน้อย "อ๋อ...ครับ"ธงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แม้จะไม่เต็มใจแต่ก็ต้องปล่อยเหมยไปเพราะอาชาไม่มีท่าทีจะปล่อยใหม่ให้คลาดสายตาเลย

อาชาไม่พูดอะไรต่อ แค่ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพาเหมยเดินออกไป ทิ้งให้ธงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกหงุดหงิด

เหมยรู้สึกถึงความตึงเครียดที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอรู้ดีว่าอาชากำลังทำอะไร และเธอก็รู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้เขา

ความอดทนของอาชาเริ่มถึงขีดจำกัด เมื่อธงเริ่มพยายามส่งของขวัญและดอกไม้มาให้เหมยที่คฤหาสน์บ้านพักตากอากาศที่เหมยมาอาศัยอยู่ขณะที่สอนหนังสือให้กับลิลลี่ อาชารู้เรื่องนี้จากคนงานในบ้าน เขารู้สึกโกรธจัดแต่พยายามเก็บอาการไว้

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่เหมยกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ในสวนหญ้าหน้าบ้านพักตากอากาศเพราะวันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อน ธงก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่

"น้องเหมยครับ พี่เอาดอกไม้มาให้ครับ" ธงยิ้มพร้อมยื่นดอกไม้ให้เหมย

เหมยยังไม่ทันได้ตอบ อาชาก็เดินออกมาจากในบ้านด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง ดวงตาคมกริบของเขามองตรงมาที่ธงอย่างไม่พอใจ

"คุณธงครับ ผมคิดว่าผมเคยบอกคุณไปแล้วว่าคุณเหมยมีเจ้าของแล้ว" อาชาพูดเสียงเย็นยะเยือก

ธงชะงักไปเล็กน้อย "ผมแค่เอาดอกไม้มาให้น้องเหมยเฉย ๆ ครับ"

"ผมไม่คิดอย่างนั้นนะ" อาชาเดินตรงเข้ามาใกล้ธง ใบหน้าของเขาดูน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ

"มึงกำลังล้ำเส้น และกูไม่ชอบให้ใครมาล้ำเส้นของกู"

คำพูดที่ดูสุภาพอ่อนโยนก่อนหน้านี้ถูกเปลี่ยนสรรพนามเป็นภาษาพ่อขุนรามเหมยไม่เคยเห็นอาชาพูดกับใครแบบไม่ให้เกียรติแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาโกรธจัดขนาดนี้

บรรยากาศเริ่มคุกรุ่น เหมยรู้สึกได้ถึงพลังงานแห่งความโกรธที่แผ่ออกมาจากตัวอาชา เธอรีบเดินเข้าไปใกล้เขา พยายามจะสงบสติอารมณ์ของเขา

"คุณอาชาคะ ใจเย็น ๆ ค่ะ" เหมยจับแขนอาชาเบา ๆ เพื่อเรียกสติของเขา

อาชาหันมามองเหมย สีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย แต่ดวงตายังคงเต็มไปด้วยความดุร้าย เขากลับมามองธงอีกครั้ง

"กูขอเตือนมึงเป็นครั้งสุดท้ายไอ้ธง" อาชาพูดเสียงต่ำ "อย่ามายุ่งกับเหมยอีก ถ้ามึงยังอยากจะมีความสุขกับชีวิตที่เหลืออยู่ของมึง!"

คำพูดของอาชาทำให้ธงถึงกับหน้าซีดเผือด เขารู้ดีว่าอาชาไม่ใช่คนที่จะพูดเล่น และเขาก็ไม่กล้าที่จะเสี่ยงกับคนอย่างอาชาแต่คำว่าถอยห่างสำหรับธงเพียงแค่การตั้งหลักเพื่อเอาคืน

ธงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ถอยห่างออกไป เขายังคงกำช่อดอกไม้แน่นในมือ ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก

เหมยมองตามหลังธงไปจนลับตา แล้วหันมามองอาชา "อาชา คุณ..."

อาชาหันมามองเหมย ใบหน้าของเขากลับมาอ่อนโยนอีกครั้ง "ผมขอโทษนะครับเหมย ผมไม่อยากให้ใครมารบกวนคุณ"

เหมยยิ้มบาง ๆ เธอรู้ว่าอาชาทำไปเพราะห่วงเธอ และเธอก็รู้สึกขอบคุณที่เขายอมทำอะไรได้มากมายเพื่อปกป้องเธอ

นับตั้งแต่วันนั้นธงห่างเหมยไปแต่การหาในครั้งนี้มีนัยยะสำคัญ เพราะธงกำลังวางแผนบางอย่างที่จะเอาคืนอย่างสาสมและช่วงชิงเหมยมาเป็นของมันให้ได้

อาชาคิดว่า เมื่อปัญหาจากธงหมดไป ความสัมพันธ์ ระหว่างเหมยและอาชาก็ยิ่งเติบโตขึ้นไปอีก

อาชาดูแลเหมยอย่างดีเสมอ เขาไม่เคยทำให้เธอผิดหวัง และเหมยก็เปิดใจรักอาชาอย่างหมดหัวใจระหว่างนั้นเมฆินทร์ก็ได้เดินเกมรุกฆาตเกี่ยวกับธุรกิจไล่ตามอาชาไปติดๆสำหรับเมฆินทร์ผู้หญิงไม่ได้สำคัญไปกว่าธุรกิจที่เขาสร้าง....