คนที่ไม่อยากเจอ

เหมือนวันเวลาผ่านไปรวดเร็วมื้อกลางวันเพิ่งผ่านไปไม่นานยัยหนูลิลลี่ที่เดินเล่นและพูดคุยกับเหมยก็หมดฤทธิ์ราวกับตุ๊กตาที่ถ่านหมดนอนสลบไสลอยู่บนโซฟาใหญ่ของเหมย

"ผมขอบคุณมากนะครับคุณเหมยที่ช่วยดูแลยัยหนูลิลลี่ทั้งวันรบกวนคุณเหมยมากแล้วผมจะพายายหนูลิลลี่กลับนะครับ"อาชาที่เดินเข้าไปอุ้มสวมกอดแม่หนูน้อยลิลลี่ที่หลับตาพริ้ม

"ไม่เป็นไรเลยค่ะเอาไว้เหมยเคลียร์งานเรียบร้อยเหมยจะติดต่อไปเรื่องสอนพิเศษนะคะ"เหมยลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วรีบเดินมาเปิดประตูให้กับอาชาที่อุ้มร่างเล็กของยัยหนูลิลลี่อยู่

"ขอบคุณมากครับคุณเหมยที่ช่วยเปิดประตู"อาชายังคงความเป็นสุภาพบุรุษทุกอย่างต่อหน้าเหมย

"เดี๋ยวเหมยไปเปิดประตูรถให้นะคะ"เหมยพูดจบก็รีบวิ่งไปที่ประตูรถหรูแล้วก็เปิดประตูให้สองลุงหลานขึ้นรถยุโรปคันหรูทันที

"เดินทางปลอดภัยนะคะ"เหมยยืนโบกมือให้กับอาชาและแม่หนูน้อยลิลลี่ที่กำลังขับรถออกไปจากบ้านสวนของเธอ

เหมยถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะวันนี้เธอหมดพลังงานไปกับแม่หนูน้อยลิลลี่ที่แสนน่ารักและก็ติดเธอเอามาก ๆ

แบบที่ไม่เคยมีเด็กคนไหนทำกับเธอมาก่อนเธอไม่ได้รู้สึกรำคาญกับรู้สึกถูกชะตาและเอ็นดูกับแม่หนูน้อยลิลลี่มากขึ้นไปอีก

มื้อเย็นวันนี้เหมยขับรถออกไปเดินห้างสรรพสินค้าช่วงเย็นเพื่อซื้อของเข้ามาที่บ้านของเธอเริ่มหมดไม่รู้ว่าบุญหรือบาปเมื่อมาเจอคนที่ไม่เคยคิดว่าอยากจะเจอเมื่อมาเจอคนที่เคยสร้างบาดแผลและตราบาปในใจให้กับเธอ

"อ้าว..!เหมย ไม่คิดเลยนะว่าจะเจอเธอที่นี่เหมยมาทำอะไร ให้พี่ช่วยเลือกไหม"

นั่นคือธงอดีตเดือนมหาวิทยาลัยปัจจุบันเขาได้เปลี่ยนไปเป็นรูปลักษณ์ดูดีสมาร์ทแต่เหมยกับรู้สึกขยะแขยงเขาตั้งแต่วันงานคืนสู่เหย้า

"สวัสดีค่ะ ขอบคุณมากค่ะพี่ธงแต่ไม่เป็นไร"

เหมยพูดจบก็เดินหนีทันทีเพราะไม่อยากสนทนากับคนอย่างธงเธอรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"เดี๋ยวสิน้องเหมย จะรีบไปไหน"ธงที่มือไวและมือเหมือนหนวดปลาหมึกคว้าไปที่ข้อมือเล็กของเหมยในขณะที่กำลังเข็นรถเข็นอยู่

"ทำอะไรคะพี่ธง ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"เหมยหันไปทำเสียงเข้ม

"โถ่น้องเหมยไม่เห็นจะต้องทำเสียงเข้มใส่พี่ขนาดนี้เลย พี่ก็แค่อยากจะช่วย"ธงทำหน้ามึนตีหน้าด้านใส่เหมย

"ก็เหมยบอกแล้วไงคะ ว่าไม่ต้องปล่อยมือค่ะ"เหมยพูดจาห้วน ๆ แบบไม่น่าฟัง

ปล่อยก็ได้จ้ะธงปล่อยมือของเหมยแล้วยกสองมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้

"แล้วเหมยมาซื้ออะไรครับ ซื้อเสร็จหรือยัง"ธงที่เดินตามเหมยมาไม่หยุดหย่อนเพราะอยากจะรู้ที่อยู่และติดต่อใหม่อีกครั้งภาพลักษณ์ของเหมยในวันนั้นและเหมยในตอนนี้ดูสวยและถูกใจธงเป็นที่สุด

"ซื้อเสร็จแล้วค่ะ เหมยกำลังจะกลับขอบคุณมากนะคะ เหมยไม่รบกวนพี่แล้วค่ะ"เหมยรีบตอบปฏิเสธทุกทางเพราะไม่ต้องการคุยกับธง

"ให้พี่ไปส่งน้องเหมยได้ไหม"ธงพยายามแย่งถุงสินค้าจากเหมย พยายามเดินหว่านหน้าหวานหลัง อ้อมไปอ้อมมาเพราะอยากจะคุยกับเหมย

"ไม่เป็นไรค่ะ เหมยเอารถมาขอบคุณ" เหมยกรอกตามองบนอย่างรู้สึกหงุดหงิด

"แต่ว่าพี่ไม่ได้เอารถมา ขอติดรถน้องเหมยไปลงที่ไร่ชาได้ไหม"ธงแกล้งทั้ง ๆ ที่ตัวเองจอดรถไว้บ้านเพื่อนแล้วให้เพื่อนมาส่งที่นี่เพราะขี้เกียจขับรถ

"พี่พูดจริง ๆ นะเหมย รถพี่จอดไว้กรุงเทพฯ ยังไม่มาส่งเลย ต้องรอเพื่อนขึ้นมานี่ก็เกือบทุ่มแล้วไม่รู้จะเอาแท็กซี่ที่ไหนกลับเข้าไปที่ไร่ชา"

"มันมืดเพื่อนพี่แถวนี้ก็ไม่ค่อยมีแล้วอ่ะน่าจะเหลือแต่เหมยคนเดียว"ธงพยายามชักแม่น้ำไม่รู้กี่สิบสายเพื่อให้เหมือนเห็นใจ

สุดท้ายคนอย่างเหมยก็มีความใจอ่อนอยู่บ้างก็เลยตอบตกลงแบบส่ง ๆ "ก็ได้ค่ะไร่ชาที่ไหนคะเหมย"เอ่ยปากถามขณะที่รอต่อคิวจ่ายค่าสินค้าที่เคาน์เตอร์

"ไร่ชาพรหมเทพ" เหมยถึงกับหันขวับทันทีเพราะเป็นไร่ชาของอาชาที่เธอเพิ่งจะจากกันเมื่อช่วงบ่ายๆนี้เอง เธอถึงกับถอนหายใจที่ต้องเจออาชาอีกแล้วหากเจอแม่หนูน้อยลิลลี่มีหวังคงไม่ยอมให้เธอกลับบ้านแน่เลย

"มีอะไรหรือเปล่าหรือว่าเหมยไม่อยากไปส่งพี่แล้ว"ธงหันมาถาม

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวเหมยไปส่งให้ก็ได้"เหมยพูดจบก็ถึงคิวจ่ายค่าของพอดี

"ทั้งหมด 1,250 บาทค่ะ"พนักงานเคาน์เตอร์ทวนยอด เหมือนกำลังจะควักเงินแต่ก็เหมือนจะช้าไปกว่าธงหนึ่งก้าว

"นี่ครับ 1,500 บาท" ธงหยิบเงินขึ้นมาแล้วจ่ายค่าสินค้าทั้งหมดให้กับเหมยอย่างไม่รีรอเพราะเขาอยากจะเอาชนะใจเหมยด้วยจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ นี้

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ธง อย่าเลยเหมือนเกรงใจ"เหมยรีบเอ่ยปากห้ามปรามโทนเสียงกึ่งไม่พอใจ เพราะเธอไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายกับธงไปมากกว่านี้

"ถือว่าเป็นค่ารถที่น้องเหมยจะขับไปส่งพี่ที่ไร่ชาของพรหมเทพนะครับเอาไปเถอะ"ธงก็ก็หน้าด้านหน้าทนทั้งที่รู้ว่าเหมยไม่เต็มใจแต่เขาก็ยังใช้ความพยายาม ยัดเยียดให้กับเหมยเช่นกัน

"ก็ได้ค่ะแต่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ"เหมยไม่รู้คิดหรือคิดถูกที่ใจอ่อนตัดสินใจจะส่งธงไปที่ไร่ชาพรหมเทพของอาชา เพราะถ้าเกิดเจอยัยหนูลิลลี่คงไม่ยอมให้เธอกลับบ้านแน่

"น้องเหมยเอาของมา เดี๋ยวพี่ถือให้เอง"

เหมยเตรียมจะปฏิเสธอย่างเช่นเคยแต่ก็ไม่เคยทันธงเลยธงรีบคว้าถุงพลาสติกที่ใส่ของทุกอันเอาไปถือเองแล้วยืนมองหน้าไหมที่ทำหน้างงอยู่

"เอ้านำพี่ไปที่รถสิเดี๋ยวพี่จะได้เอาของไปวางไว้ให้"ธงที่เห็นเหมยยืนนิ่งอยู่ก็เลยเรียก

"ค่ะๆ พี่" เหมยรู้สึกงง ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ต้องจำใจเพราะว่ารับปากทงไปแล้วว่าจะไปส่ง

เหมยเดินนำธงมาที่รถแล้วให้ธงเอาของไปเก็บไว้ท้ายรถทันทีรถอีโคคาร์ขนาดเล็กของเหมยดูกะทัดรัดน่ารัก

"พี่ธงขึ้นรถได้เลยค่ะเดี๋ยวเหมยจะขับไปส่ง"เหมยที่สตาร์ทรถรอชมอยู่

"ขอบคุณนะที่ยอมไปส่งพี่ที่ไร่ชา นี่มันก็มืดแล้วพี่ไม่รู้จะไปยังไงจริง ๆ "ธงแกล้งทำเป็นพูดดูหน้าเศร้า

"ไม่เป็นไรค่ะ เหมยรับปากแล้วเดี๋ยวเหมยจะพาพี่ไปส่ง"

ระหว่างทางที่เหมยขับรถมาส่งธงก็ถามเหมยมาตลอดทางว่าเหมยทำงานอะไรอาชีพอะไรแล้วตลอดระยะเวลาหลายปีเหมือนยังโกรธธงเรื่องในวันนั้นอยู่หรือเปล่า

"พี่ธงเหมยว่านะคะอย่าพูดถึงเรื่องที่มันผ่านมาแล้วเลย มันผ่านมานานมากแล้วเหมยคงจำไม่ได้หรอกค่ะ"เหมยรีบพูดบอกธงจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันจริงๆสักที

"แต่พี่ยังจำวันที่พี่ทำเหมยเสียใจได้นะ ตอนนั้นพี่เด็กจริง ๆ ทำอะไรไม่คิด หวังว่าเหมยจะให้โอกาสพี่ได้แก้ตัวนะ"ธงทำเป็นพูดแบบผู้ชายแสนดี แต่ในสายตาของเหมยกลับรู้สึกสะอิดสะเอียนกับคำพูดที่ธงกำลังพูดออกมาการกระทำช่างตรงข้ามกับคำพูด.....