ธงน่าลำคาญ

ขณะที่ ธง มาส่งที่ไร่ชาพรหมเทพของ อาชา ก็ค่อนข้างมืดและเปลี่ยว กว่าจะถึงไร่ชาก็เกือบ 2 ทุ่มแล้ว ธงมาในฐานะ ผู้ช่วยผู้จัดการฝึกงานวิศวกรเครื่องยนต์

ในไร่ชาที่จะต้องทำการฟื้นฟูและดูแลบำรุงรักษา ธงจึงต้องมาฝึกงานเพื่อให้เรียนรู้ในตำแหน่งนี้ก่อนเป็นระยะเวลา 3-6 เดือน หรือจนกว่าจะผ่านโปร

“ข้างหน้านี่ก็น่าจะถึงแล้วค่ะ แล้วกระเป๋าเสื้อผ้าอะไรของพี่ธงอยู่ไหนหรอคะ เหมยเองก็ลืมถามเพราะมัวแต่เจอเรื่องชุลมุนอยู่”

“กระเป๋าเสื้อผ้าพี่ส่งมาที่ไร่ชาแล้วตั้งแต่วันสองวันก่อนหน้านี้ แต่ตัวพี่เพิ่งจะมาวันนี้เพราะติดธุระที่กรุงเทพฯ เลยบินมาช้ากว่า” ธงเอ่ยปากบอกเหมยในสิ่งที่เหมยถามอย่างรวดเร็ว

“อ๋อค่ะพี่” เหมยก็ตั้งใจขับรถตรงเข้าไปบริเวณไร่ชา ขณะที่กำลังเลี้ยวรถจอดตรงหน้าคาเฟ่ ซึ่งมีคนกำลังนั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศวิวภูเขาไร่ชา

และชมดาวที่ท้องฟ้าดูโปร่งสวยสดใส พร้อมกับแสงไฟระยิบระยับทั้งไร่ ทำให้บรรยากาศดีเข้าไปอีก

เหมยจอดรถตรงลานจอดที่หน้าคาเฟ่ พอดีจังหวะนั้น เสือ เดินออกมาจากคาเฟ่พร้อมกับอาชา และเห็นเหมยมากับธง อาชาถึงกับโกรธควันออกหู

“ไอ้เวรนั่นมากับเหมยได้ยังไง ไอ้เสือ มึงไปสืบมาให้กูเดี๋ยวนี้” อาชาออกคำสั่งเสียงเข้ม

“ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้”

อาชาที่เห็นเหมยกำลังยืนอยู่ก็รีบเดินตรงปรี่ไปหาเหมยโดยที่ไม่ต้องเอ่ยคำใด เพราะเขารู้สึกหึงหวง ที่อยู่ ๆ คนที่คิดจะชกหน้าเขาในวันนั้นกลับโผล่มากับเหมยในวันนี้ แถมยังเป็นคนที่เหมยชอบ

“สวัสดีคุณเหมย ทำไมถึงมาด้วยกันล่ะครับ” ภายใต้ใบหน้าสุภาพบุรุษนั้นแฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่ก็ยังคงต้องฝืนใจยิ้มให้กับเหมย เพราะกลัวว่าเหมยจะได้เห็นด้านมืดที่ตนซ่อนเอาไว้

“พอดีเหมยเจอพี่ธงที่ห้างนะคะ แล้วเห็นเขาบอกว่าไม่มีรถก็เลยจำใจต้องมาส่ง” เหมยก็พูดออกไปตามความจริงที่ได้พบเจอกับธงโดยบังเอิญ

“บังเอิญจริง ๆ เลยนะครับ โลกกลมจริง ๆ ที่อยู่ ๆ คุณธงก็มาเจอเหมยที่ห้างได้” อาชาที่รู้ชื่อของธงทั้งที่ยังไม่แนะนำตัว

“คนนั้น นี่แกนี่เอง ที่มาแย่งไปส่งเหมยกับเจสซี่วันที่งานคืนสู่เหย้า ฉันจำแกได้”

ธงที่พูดจาไม่ค่อยดีกับอาชาโดยที่ไม่รู้ชะตากรรมเลยว่าเขาจะต้องอยู่ภายใต้อำนาจของอาชา

“เหมยว่าจะอย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว พี่ธงพูดกับคุณอาชาเขาให้มันดี ๆ หน่อยค่ะ ไม่มีใครแย่งใครทั้งนั้นนะคะ” เหมยรู้สึกรำคาญธงมาก ๆ

“ก็ได้ ครั้งนี้กูถือว่ากูยกให้น้องเหมย อย่าถือว่าเป็นลูกเจ้าของมหาลัยแล้วใครจะทำอะไรมึงไม่ได้นะเว้ย” ธงรู้แค่เพียงว่าอาชาเป็นลูกเจ้าของมหาวิทยาลัย แต่ไม่รู้ว่าอาชาเป็นเจ้าของไร่ชาพรหมเทพที่เขากำลังจะมาฝึกงาน

“ผมไม่คิดแบบที่คุณพูดหรอกครับ คุณก็ระวังตัวเองให้ดีแล้วกัน คุณธง"คำพูดที่ดูเรียบง่ายแต่กลับเด็ดขาดแฝงไปด้วยคำขู่ของอาชาเขาปลายตามองไปที่ธงเล็กน้อยก่อนจะกลับมาหาเหมย

"คุณเหมยเข้าไปกินอะไรข้างในก่อนไหมครับ วันนี้มีเมนูชาเขียวใหม่ อยากให้คุณ เหมยลอง เป็นขนมเค้กที่หนูลิลลี่อยากจะเอาไปฝากคุณเหมยพรุ่งนี้ด้วย” อาชาหันมาคุยกับเหมยแทน

“เฮ้ย ๆ แกจะมาแย่งฉันคุยกับน้องเหมย เอาตัวไปแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย ไอ้ลูกเจ้าของมหาลัย” ถึงแม้ว่าธงจะอายุน้อยกว่าอาชา แต่กลับไร้ซึ่งความเคารพ อาชาอายุ 45 ปี แต่ก็ยังคงดูหล่อเหลาและสง่างาม ไม่ว่าจะท่วงท่ากิริยาและมารยาทที่ถูกอบรมมาอย่างดี

“เอาสิคะ เหมยคงต้องฝากท้องที่คาเฟ่ซะแล้ว กลับไปก็คงไม่ได้ทำอาหารแล้วล่ะค่ะ เพราะว่านี่ก็เกือบสองทุ่มแล้วด้วย”

เหมยพูดจบก็เดินตามอาชาเข้าไปที่คาเฟ่ เธอรู้สึกรำคาญจึงตัดสินใจไปกับอาชาดีกว่าจะได้ตัดความรำคาญจากธงสักที ทิ้งให้ธงยืนงงเป็นไก่ตาแตกว่าสองคนนี้รู้จักสนิทกันมากแค่ไหน

“น้องเหมย เดี๋ยวสิ รอพี่ด้วย” ธงทำท่าจะวิ่งตามแต่ก็เหมือนจะโดนกันท่าจากเสือ

“คุณธงใช่หรือเปล่าครับ” เสือที่เดินมาหาธงดักหน้าดักหลังไม่ให้ธงเข้าไปหาอาชาขัดจังหวะที่จะทำคะแนนกับเหมย

“เออ ผมเนี่ยธง นายธงศักดิ์ เรืองฤทธิชัย มีอะไรหรือเปล่าครับ” ธงรีบเปลี่ยนท่าทีกับผู้ชายตรงหน้าที่เขาไม่รู้เลยว่าเคยเจอกันแล้วในคืนสู่เหย้าพอเข้าหันหน้ากลับมามองก็ถึงกับร้องอ๋อ

“ผมคือคนที่คุณจะต้องมาฝึกงานด้วย แล้วก็คนที่จะเซ็นให้คุณว่าผ่านการฝึกงานหรือเปล่า” เสือทำท่าทีเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยพลังอำมหิตแผ่ซ่าน

“อ้าว คุณเสือใช่ไหมครับ ผมก็มีตาหามีแวว ขอโทษด้วยครับ ไม่คิดว่าคุณเสือจะมาต้อนรับผมเอง”

ธงที่ทำท่าทางเหมือนจะจำเสือไม่ได้ ทั้งที่จริงก็จำหน้าเสือได้ตั้งแต่ที่เห็นเสือมายืนขวางทางไม่ให้เขาเข้าไปหาเหมยแล้วแต่จำใจจะต้องตีนิ่งเพราะนั่นคือชีวิตของเขาทั้งชีวิตถ้าหากไม่ผ่านการประเมินงานจากเสือเขาคงไม่ได้เป็นพนักงานประจำ

“คุณแน่ใจหรอครับว่าคุณจำผมไม่ได้ เราเคยเจอกันแล้วนี่ที่งานคืนสู่เหย้าไง” เสือแกล้งพูด

“ผมก็ไม่แน่ใจเลยครับคุณเสือ ต้องขอโทษจริง ๆ” ธงเองก็ต้องพยายามตีมึน เพราะถ้าเกิดสร้างศัตรูตอนนี้ งานของเขาที่หวังเอาไว้ก็คงจะกินแห้วเป็นแน่

“งั้นเชิญคุณธงไปพักผ่อนที่บ้านพักของผู้ช่วยผู้จัดการที่เราเตรียมไว้ให้ดีกว่านะครับ มีห้องพักอยู่ด้านโน้น เดี๋ยวผมให้คนพาไป” พูดจบเสือก็พยักหน้าเรียกบริกรคนหนึ่งให้นำธงไปที่ห้องพัก

“เดี๋ยวรบกวนพาคุณธงผู้ช่วยผู้จัดการไปห้องพักคนงานที่เตรียมไว้ให้ด้วยนะ คุณธงขาดเหลืออะไรก็บอกน้องมันได้เลยนะครับ เดี๋ยวน้องมันจัดหาไปให้” เสือพูดจบก็พยักหน้าเป็นเชิงให้บริกรพาธงออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“ขอบคุณมากครับคุณเสือ” ธงจำใจต้องเดินตามบริกรเข้าไปที่ห้องพักทันที

ทางด้านเหมยกับอาชา กลายเป็นว่าเหมยต้องมาฝากท้องมื้อเย็นกับอาชาที่คาเฟ่แทน

“แล้วนี่ยายหนูลิลลี่ไปไหนแล้วคะ ทำไมยอมปล่อยให้คุณธงอยู่คนเดียวได้” เหมยที่กำลังทานข้าวเย็นกับอาชาก็เอ่ยปากถามหาแม่หนูน้อยลิลลี่

“รายนั้นตั้งแต่กลับมาจากบ้านของคุณ เหมยก็ตื่นมาพักนึง ตอนนี้ก็กลับไปนอนต่อแล้วครับสองทุ่มกว่าแล้ว กว่ายัยลิลลี่จะยอมให้ผมออกมาได้ก็เอาเรื่องเหมือนกันครับ” อาชายิ้มอย่างอบอุ่นทุกครั้งที่พูดถึงแม่หนูน้อยลิลลี่

“ดูคุณอาชาเอ็นดูลิลลี่มากเลยนะคะ” เหมยที่เอ่ยปากชม

“ตั้งแต่พ่อแม่ของยายลิลลี่เสียไปก็มีแต่ผมที่เลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็ก เพิ่งจะให้ไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ก็แค่เทอมที่ผ่านมานี่เองครับ ผมอยากจะเติมเต็มให้แกเป็นพ่อและแม่ให้แกได้ทุกอย่าง” อาชาพูดถึงหนูน้อยลิลลี่ในทางที่ดูเศร้าสร้อย

“คุณอาชาทำได้ดีที่สุดแล้วค่ะ น้องลิลลี่ไม่ขาดอะไรเลย”

เหมยที่มีความเห็นอกเห็นใจและเป็นคนจิตใจดีก็ยื่นมือเรียวเล็กสัมผัสไปบนหลังมือหนาของอาชาเบา ๆ ราวกับให้กำลังใจ แต่การกระทำนี้ของเหมยยิ่งทำให้อาชารู้สึกคลั่งรักและอยากได้เหมยเป็นแม่ของลูก

“ขอบคุณนะครับคุณเหมยที่เห็นใจผมและเอ็นดูยัยลิลลี่ของผม” อาชาก็จับมือของเหมยตอบ

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณอาชาเป็นคนน่ารัก ใครอยู่ด้วยก็ต้องอารมณ์ดีเหมือนน้องลิลลี่ไงคะ งั้นเราทานข้าวกันต่อดีกว่านะคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณอาชาจะได้พักผ่อน” เหมยรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“ครับ” ระหว่างที่ทานข้าว อาชาจึงเสนอให้เหมยพักที่นี่สักคืนหนึ่ง เพราะถ้ากลับไปตอนนี้กว่าจะถึงที่บ้านก็เกือบ 3 ทุ่ม

“คุณเหมยพักที่ห้องเดิมของคุณเหมยก็ได้นะครับ ยัยลิลลี่ก็นอนอยู่ห้องถัดจากคุณเหมย ส่วนผมก็จะอยู่ห้องด้านหน้านี่ครับ คุณเหมยไม่ต้องห่วง ถ้ากลับไปตอนนี้ผมเป็นห่วงคุณเหมย กลัวอันตรายนะครับ” อาชากล่อมเหมยอยู่สักพัก

“เหมยกลับเองได้ค่ะคุณอาชา ไม่ต้องเป็นห่วงเลย สบายมาก เหมยมีหน้าตาเป็นอาวุธนะคะ ฮ่า ฮ่า ” เหมยพูดติดตลก

“ใครบอกว่าคุณเหมยมีหน้าตาเป็นอาวุธ หน้าตาของคุณเหมยออกจะน่ารักขนาดนี้ ใครเห็นก็ต้องหลงรักครับ” อาชามองไปในตา เหมยอย่างจริงใจ

“คุณอาชาอย่าพูดอย่างนั้นสิคะ เหมยเขินแย่เลย” เหมยที่เขินอายก็ใช้มือเกาหัวไปทีหนึ่งเพื่อแก้เขิน

“งั้นตกลงคุณเหมยนอนที่นี่นะครับ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าเอาเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของผมมาใส่ก่อนก็ได้ ไม่เป็นไร”

อาชาออกความคิดและตัดสินใจแทนเหมยอย่างเสร็จสรรพ โดยที่ไม่ได้ถามความเห็นของเหมยเลยว่าอยากจะนอนที่นี่หรือเปล่า...