แขกไม่ได้รับเชิญ

เหมยแทบจะตั้งตัวไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆ ตะโกนมา เธอจึงรีบวางอาหารปลาและหันควบตามเสียง ถึงกับตาเบิกโพลงตกใจเล็กๆ ที่เห็นหนูลิลลี่สะพายกระเป๋าสีชมพูแล้วตั้งท่าวิ่งมาหาเธอด้วยความดีใจ

"หนูลิลลี่มาได้ยังไงคะ?" เหยตะโกนถามพร้อมกับอ้าแขนรับ

"ลิลลี่คิดถึงคุณครูที่สุดเลยค่ะ ลิลลี่มากับคุณลุงอาชาค่ะ คุณลุงพามาหาคุณครู"

พูดจบลิลลี่ก็ชี้มือชี้ไม้ไปทางผู้ชายตัวสูงใบหน้าหล่อเหลาในชุดสูทสีน้ำเงินรองเท้าหนังสีดำมันเงาดูสะอาดเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

"คุณอาชาทำไมมาถึงนี่เลยคะ?" เหมยที่ลุกขึ้นพร้อมกับใช้มือเล็ก ๆ ปัดไปที่ก้นเบาๆ เพราะเธอนั่งเล่นอยู่ที่พื้นก็กลัวเลอะ

"ขอโทษคุณเหมยนะครับ แม่หนูลิลลี่ของผมร้องไห้ทุกวันเลย ก็เลยอดใจอ่อนไม่ได้ที่พายัยหนูมาหาครับ"

"แล้วก็ต้องขอโทษอีกครั้งที่ไม่ได้โทรแจ้งล่วงหน้า" อาชาแสดงด้านที่อบอุ่นออกมาให้เหมยเห็นเสมอ ภายใต้หน้ากากนี้มีความลับบางอย่างซ่อนอยู่

สายตาที่จ้องมองร่างบางของเหมยดูแวววับประดุจมีดที่ถูกรับจนกระทบแสง อาชากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

เมื่อเห็นเหมยในเสื้อกล้ามสายเดี่ยว โนบราเอวลอย กางเกงขาสั้น ทำให้เผยผิวพรรณที่ซ่อนอยู่ แม้จะเคยดูผ่านกล้องแท็บเล็ตมาหลายหน แต่พอเห็นของจริง ผิวกับเนียนละเอียดราวกับผิวเด็ก

"คุณอาชามีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมจ้องเหมยแบบนั้น?" เหยที่รู้สึกแปลก ๆ เลยรีบเอ่ยถามเพราะคิดว่าสภาพตัวเองตอนนี้อาจจะดูไม่ได้เลยก็ได้

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ขอโทษทีที่เสียมารยาท พอดีผมไม่เคยเห็นคุณเหมยแต่งตัวแบบนี้ ดูน่ารักไปอีกแบบ" อาชารีบหลุดและตั้งสติ

"เอาอย่างนี้นะคะ เดี๋ยวสองคนลุงหลานเข้าไปในบ้านก่อนดีกว่าค่ะ ถ้าไม่ได้รีบไปไหน เดี๋ยวทานของว่างกันก่อนได้นะคะ" เหมยพูดจบก็เดินตรงไปหาอาชาพร้อมกับหนูลิลลี่

เสียงเจื้อยเจ้าหัวเราะคึกคักอย่างมีความสุข หนูลิลลี่ที่เมื่อไหร่มีเหมยอยู่ด้วย มักจะกลายเป็นเด็กที่ดูร่าเริงสดใสแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"คุณครูคะ ดูหนูลิลลี่สิคะ หนูลิลลี่พับดอกไม้มาให้คุณครูด้วยนะคะ" ลิลลี่หยิบดอกไม้กระดาษที่ตั้งใจพับใส่กระเป๋าตลอดสี่วันใส่โหลมาอย่างสวยงามน่ารัก

"โอ้โห อันนี้ใครสอนพับคะเนี่ย สวยมากเลย" ถึงแม้จะดูบิดเบี้ยวบูดบี้ไปบ้าง แต่ก็เป็นความตั้งใจความคิดถึงที่หนูลิลลี่มีให้กับเหมย

"คุณลุงอาชาสอนให้ลิลลี่พับค่ะ คุณลุงบอกว่าคิดถึงคุณครูตอนไหนให้พับตอนนั้น ลิลลี่คิดถึงคุณครูทุกตอนเลยค่ะ ลิลลี่พับได้เกือบสามสิบดอกเลยนะคะ" ลิลลี่ยื่นโหลแก้วที่ใส่ดอกไม้มาให้กับเหมย

"ขอบคุณนะคะที่คิดถึงคุณครู คุณครูสัญญาว่าจะเก็บไว้อย่างดี งั้นวันนี้ลิลลี่อยากกินอะไรคะ เป็นมื้อกลางวัน"

เหมยที่ไม่ได้เปลี่ยนชุดเดินไปเดินมากลับรู้สึกเฉยๆ ผิดแผกจากอาชาที่ต้องข่มกลั้นอารมณ์ความต้องการที่มีต่อร่างบางของ เหมยเอาไว้ภายใต้ใบหน้าสุภาพบุรุษ

"วันนี้ลิลลี่อยากกินข้าวผัดค่ะ เอาข้าวผัดไข่ใส่หมูนะคะ คุณครูทำได้ไหมคะ?" ลิลลี่ถามเหมย

"ได้สิคะ งั้นเอาเป็นข้าวผัดไข่ใส่หมูนะคะ"

เหมยทวนเมนูกับลิลลี่ สองคนคุยกันแบบออกรถออกชาติโดยที่มีอาชานั่งอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่น ห้องครัวแบบเคาน์เตอร์บาร์ไม่ได้ถูกกั้นจนมองไม่เห็นอะไรภายในครัว

"คุณอาชารับข้าวผัดหมูด้วยไหมคะ เหมยจะได้ทำเผื่อ" เหมยที่ใส่เอี๊ยมกันเปื้อนแล้วเดินมาหาอาชา

อาชาเห็นเหมยที่สวมเอี๊ยมกันเปื้อนไว้ที่คอแล้วผูกรวบตึงไว้ด้านหลัง ยิ่งทำให้หน้าอกหน้าใจภายใต้เสื้อสายเดี่ยวมันดูมขึ้นมา

อาชาจ้องตาแทบไม่กระพริบ แต่ก็ต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้ก่อน หากเขาเผยตัวตนตอนนี้ เหยคงได้หนีเตลิดเขาแน่

"ได้ครับคุณเหมย กินแบบหนูลิลลี่ก็ได้ ผมโอเค วันนี้ผมอาจจะต้องขอรบกวนคุณไหมทั้งวันนะครับ"

"อาจจะต้องมานั่งทำงานเป็นเพื่อน คุณเหมยด้วยซ้ำ เพราะดูทรงยัยหนูลิลลี่ไม่ยอมกลับแน่เลย" อาชาแกล้งเอาลิลลี่ขึ้นมาอ้าง

"ได้เลยค่ะ ตอนแรกเหมยก็ว่าจะติดต่อไปนะคะ แต่เหมยกะว่าส่งต้นฉบับเสร็จเหมยจะพักสักอาทิตย์นึงแล้วจะติดต่อเรื่องสอนหนูลิลลี่นะคะ" เหมยที่เดินกลับไปที่ครัวแล้วหันหน้ามาพูดคุยกับอาชา

"ขอบคุณนะครับที่เอ็นดูยัยหนูลิลลี่ ปกติแกไม่เคยติดคุณครูคนไหนแบบนี้มาก่อนเลย"

" มีแต่จะโดนยัยหนูลิลลี่ออกฤทธิ์ใส่ คุณเหมยเป็นคนแรกเลยนะครับที่ทำให้ยัยลิลลี่เปลี่ยนไปขนาดนี้" อาชาถ้าเป็นเรื่องหลานสาวคนนี้เขาก็รักไม่แพ้กับคนที่เป็นพ่อแม่แท้ๆ

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ หนูลิลลี่เป็นเด็กน่ารัก ใครเห็นใครก็ต้องเอ็นดูเป็นธรรมดา"

มื้อกลางวันที่แสนสุขผ่านไปอย่างราบรื่น ทุกคนก็ต่างคนต่างกินอาหารกลางวันแล้วแยกย้ายกันทำงาน

หนูลิลลี่ก็เอาแต่เฝ้าเหมยไม่ยอมห่างและเดินไปในสวนไปดูปลาคาร์ฟและต้นไม้ที่เหมยรัก มีดอกกุหลาบและกล้วยไม้นานาพันธุ์

"คุณครูขา กุหลาบนี้สวยมากเลยค่ะ ลิลลี่อยากมีแบบนี้ที่สวนของลิลลี่จังเลยค่ะ อยากให้สวนของลิลลี่สวยเหมือนสวนของคุณครูเหมย" ลิลลี่พูดเจื้อยแจ้วอย่างสนุกสนานและส่งยิ้มให้กับเหมย

"งั้นเอาไว้ให้คุณครูไปสอนหนูลิลลี่ก่อน คุณครูจะปลูกกุหลาบที่ไร่ชาของคุณลุงอาชาให้เอาไหมคะ?" เหมยอาสาที่จะพาลิลลี่ปลูกสวนกุหลาบ

"ได้หรอคะ?" หนูลิลลี่ทำตาโตยิ้มอย่างดีใจแล้ววิ่งเข้ามากอดเหมยเอาไว้แน่น

"ได้สิคะ ถ้าคุณลุงอาชาอนุญาต" เหยที่นั่งยองๆ แล้วเอามือจับไปที่เส้นผมเล็กๆ พร้อมกับเอาไปทัดหูให้กับหนูลิลลี่

"งั้นหนูลิลลี่จะขอคุณลุงนะคะ"

"ได้ค่ะ ถ้าคุณลุงอนุญาต คุณครูจะปลูกให้" เหมยส่งยิ้มตอบกลับไป

หนูลิลลี่ที่ได้ฟังอย่างนั้นก็วิ่งกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นอีกครั้งเพื่อไปขอให้อาชาอนุญาตให้เธอกับคุณครูเหมยสุดที่รักปลูกดอกกุหลาบที่ไร่ชาได้

"คุณลุงขา ให้คุณครูเหมยช่วยปลูกดอกกุหลาบให้ลิลลี่ที่ไร่ชานะคะ" หนูลิลลี่เดินมาอ้อนวอน

"ทำไมถึงอยากปลูกดอกกุหลาบล่ะครับ?" อาชาถามลิลลี่

"ก็คุณครูเหมยชอบไงคะ แล้วดอกกุหลาบก็สวยมากด้วยที่สวนของคุณครูเหมย" ลิลลี่ก็ยังเป็นลิลลี่ที่เอาแต่ใจ...