ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับการตัดสินใจ

เหมยขยับตัวอย่างเชื่องช้า ความเจ็บปวดระบมแล่นแปลบขึ้นมาจากกลางลำกาย ย้ำเตือนถึงเรื่องราวเร่าร้อนเมื่อคืน

เธอพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงอย่างทุลักทุเล ทุกท่วงท่าดูเชื่องช้าและเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ดวงตาหวานกวาดมองไปรอบห้องที่ยังคงอบอวลด้วยกลิ่นกายของอาชา

ทันทีที่สองเท้าแตะพื้น เหมยก็ตรงรี่ไปยังกองเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น หยิบมันขึ้นมาสวมใส่อย่างเร่งรีบ ไม่สนใจว่ามันจะยับยู่ยี่เพียงใด ในใจของเธอมีเพียงความคิดเดียวคือ ต้องรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับอาชาอีกต่อไป

เธอหลุบตาต่ำ พยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับอาชาที่ยังคงหลับใหลอยู่บนเตียง ใบหน้าหวานซีดเผือด ไม่หลงเหลือร่องรอยของความสุขสมจากเมื่อคืน

ความรู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดถาโถมเข้ามาในใจ เหมยรู้ดีว่าเธอไม่ควรปล่อยให้เรื่องราวเกินเลยไปถึงเพียงนี้ และเธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก

"เหมยขอโทษนะค่ะคุณอาชา"เหมยคิดในใจเพราะเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในหัวของเธอและเธอก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ถ้าจะให้เธออยู่สู้หน้าอาชาตอนนี้เธอคงทำไม่ได้

เมื่อแต่งตัวเสร็จ เหมยคว้ากระเป๋าของตัวเองอย่างรวดเร็ว ก้าวออกจากห้องนอนใหญ่ไปอย่างเงียบเชียบ เธอจะกลับไปตั้งหลักที่บ้านสวนของตัวเอง

และที่สำคัญที่สุดคือ เธอจะฉีกสัญญา ไม่ยอมสอนพิเศษภาษาไทยให้หนูน้อยลิลลี่อีกแล้ว เรื่องราวระหว่างเธอกับอาชาควรจะจบลงเพียงเท่านี้

ทางด้านอาชาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกโล่งสบายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง แต่เขากลับไม่รู้สึกรำคาญใจเท่าไรนัก

มือหนาเอื้อมไปควานหาร่างบอบบางข้างกาย ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบเล็กน้อย ความรู้สึกอบอุ่นและหอมกรุ่นของเหมยยังคงติดตรึงอยู่ในห้วงสำนึก

เขาลุกขึ้นนั่งช้าๆ กวาดสายตามองไปรอบห้อง เสื้อผ้าของเหมยที่เคยกระจัดกระจายอยู่บนพื้นเมื่อคืนนี้ บัดนี้กลับหายไปหมดสิ้น มีเพียงความเงียบงันที่เข้ามาแทนที่ เสียงนกกระจอกจิ๊บจ๊าบอยู่นอกหน้าต่าง เป็นสัญญาณว่าเช้าวันใหม่ได้มาถึงแล้วอย่างสมบูรณ์

อาชาขมวดคิ้วเล็กน้อย ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ ความว่างเปล่า บนเตียงนอน และ การหายไปของเหมย โดยไม่มีคำบอกกล่าว ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ

"เหมยโดนขนาดนั้นยังลุกไปได้อีก"

เขาลงจากเตียง เดินไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา เมื่อมองเข้าไปในกระจก ก็เห็นเงาสะท้อนของตัวเองที่มีรอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า

แต่รอยยิ้มนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อภาพของเหมยที่กำลังดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดของเขาเมื่อคืนผุดขึ้นมาในห้วงความคิด คำว่า "ปล่อยนะค่ะ" ที่เธอพยายามเอ่ยออกมา แต่มันกลับถูกเสียงจูบของเขากลบจนมิดหู

อาชาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความรู้สึกผิด เริ่มกัดกินหัวใจอย่างช้าๆ เขาอาจจะรุนแรงเกินไป เขาอาจจะเอาเปรียบเธอมากเกินไปจริง ๆ แต่เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาเปรียบเหมย

"ดาริน เธอทำชั่วได้เสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ คนอย่างเธอต้องโดนสั่งสอน"อาชาโกรธดารินเป็นฟืนเป็นไฟ ที่โดนดารินวางยาปลุกเซ็กส์จนทำให้อาชามาล่วงเกินเหมยโดยไม่ได้ตั้งใจ

เขาเดินกลับมายังเตียง คว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตั้งใจจะโทรหาเหมย แต่แล้วก็ชะงักไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอเลย อาชาสบถในใจเบาๆ

ก่อนจะนึกถึงหนูน้อยลิลลี่ หลานสาวของเขาที่จะต้องเรียนพิเศษภาษาไทยกับเหมยเลยเดิรลงไปหาข้างล่าง

"ลิลลี่!"

อาชาลุกพรวดพราดออกจากห้องนอน ด้วยความหวังว่าเหมยอาจจะอยู่ข้างล่างกับลิลลี่แล้วก็ได้ เขาเดินลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นระรัวด้วยความกังวลมากกว่าปกติ

อาชารีบก้าวลงบันไดไปยังห้องนั่งเล่นและห้องครัวด้านล่างอย่างร้อนรน

"ลิลลี่! เหมยอยู่ไหนลูก?" เขาตะโกนถามด้วยความหวังว่าเหมยอาจจะอยู่กับลูกสาวของเขาแล้วก็ได้ แต่ความเงียบที่ตอบกลับมาทำให้หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำยิ่งขึ้น

ลิลลี่ซึ่งกำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่บนโซฟา หันมามองลุงด้วยแววตาสงสัย

"คุณครูเหมยเหรอคะคุณลุง? ครูยังไม่มาเลยนี่นา" เสียงเล็กๆ ของลิลลี่ราวกับมีดกรีดลงกลางใจของอาชา

ความหวังสุดท้ายพังทลายลง อาชารู้แล้วว่าเหมยจากไปแล้วจริง ๆ เธอทิ้งเขาไปโดยไม่บอกกล่าว ไม่ทิ้งแม้แต่ข้อความใดๆ ไว้ให้เลย

เขาเดินไปที่โต๊ะรับประทานอาหาร สายตาเหลือบไปเห็นกระเป๋าผ้าสีหวานของเหมยที่วางอยู่ตรงมุมโต๊ะ รูปร่างคุ้นตาอย่างที่ไม่เคยสนใจมาก่อน มือหนาเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมา เปิดออกดูอย่างช้าๆ

ภายในกระเป๋ามีเพียงสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ดินสอ และ... ซองจดหมายสีขาวสะอาดตาซองหนึ่ง ซึ่งเป็นซองเดียวกับที่เขาเคยยื่นให้เหมยเมื่อวันก่อน พร้อมกับสัญญาจ้างสอนพิเศษภาษาไทยให้ลิลลี่

อาชาแกะซองจดหมายออกด้วยใจที่เต้นรัว ภายในไม่มีสัญญาอยู่แล้ว มีเพียงแผ่นกระดาษที่ถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และข้อความลายมือหวัดๆ สั้นๆ ไม่กี่ประโยคที่เขียนไว้ด้านหลังซอง

"ฉันขอโทษค่ะอาชา... ฉันคงทำหน้าที่ครูของลิลลี่ต่อไปไม่ได้แล้ว"

เพียงประโยคสั้นๆ ไม่กี่คำ แต่กลับดังก้องอยู่ในโสตประสาทของอาชา ราวกับเสียงกู่ร้องแห่งความเจ็บปวดและความผิดหวังของเหมยเมื่อคืน

"คุณกล้าทิ้งผมไปหรอเหมย คอยดูถ้าตามจับกลับมาได้จะลงโทษให้หนัก

เขากำซองจดหมายในมือแน่นจนยับยู่ยี่ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่จนจุกอก เหมยจากเขาไปแล้วจริงๆ เธอไม่เพียงแค่หนีหายไป แต่ยังฉีกสัญญาความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลายสาวทิ้งไปด้วย

อาชายยกหูโทรศัพท์หาเสือบอดี้การ์ดคู่ใจทันทีเพื่อให้ตามตัวเหมยกลับมาให้ได้ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ต้องหาให้เจอเกณฑ์บอดี้การ์ดทุกคนออกตามหา

"ครับนาย" เสืออยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็เลือกที่จะเงียบเพราะคิดว่าจะต้องมีความผิดปกติเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ของเหมยและเจ้านายของเขาแน่นอน

อาชายืนนิ่งอยู่กลางห้อง ความว่างเปล่าที่ไม่ได้มีเพียงแค่บนเตียงนอน แต่ยังแผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งบ้าน และที่สำคัญที่สุดคือ ความว่างเปล่าที่เกิดขึ้นภายในใจของเขา

ความว่างเปล่าที่เข้ามาแทนที่ความสุขเมื่อคืนนั้นกัดกินหัวใจอาชาอย่างรุนแรง เขาขยำกระดาษที่ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในมือแน่น เหมยจากไปแล้ว... ไม่ใช่แค่เธอ

แต่รวมถึงความเป็นไปได้ที่หนูลิลลี่หลานสาวสาวของเขาจะมีครูสอนภาษาไทยที่เขาเชื่อมั่นว่าดีที่สุด

"คุณลุงคะ เป็นอะไรไปคะ?" เสียงใสของลิลลี่ดึงอาชากลับสู่ความเป็นจริง ใบหน้าเล็กๆของหนูน้อยลิลลี่วัย 4 ขวบ เต็มไปด้วยความกังวลเมื่อเห็นสีหน้าของคุณลุงอาชา

อาชาพยายามฝืนยิ้ม "ไม่มีอะไรจ้ะหนูลิลลี่ แค่...คุณครูเหมยคงไม่ว่างมาสอนวันนี้" เขาไม่อยากให้หลานสาวต้องรับรู้เรื่องราวซับซ้อนของผู้ใหญ่

ลิลลี่พยักหน้ารับอย่างไม่เข้าใจนัก ก่อนจะกลับไปดูการ์ตูนต่อ แต่อาชาไม่ได้สนใจการ์ตูนอีกต่อไปแล้ว ในหัวของเขามีแต่ภาพใบหน้าหวานซึ้งของเหมย และคำพูดตัดพ้อที่เขาเพิ่งอ่านไป

"ฉันขอโทษค่ะอาชา... ฉันคงทำหน้าที่ครูของลิลลี่ต่อไปไม่ได้แล้ว และขอให้คุณไม่ตัองตามหาเหมย...."

มันไม่ใช่แค่เรื่องการสอนพิเศษของลิลลี่ แต่มันเป็นเรื่องของความรู้สึกผิดที่รุมเร้า อาชายอมรับว่าเขาอาจจะทำเกินเลยไปจริง ๆ

เพราะเขาโดนยาปลุกเซ็กส์จากดารินจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ เขาปล่อยให้ความปรารถนาเข้าครอบุงำ ได้เผลอทำร้ายเหมยแบบไม่ตั้งใจ

"ไม่!" อาชาสบถออกมาเบาๆ เขาจะไม่ยอมให้เรื่องมันจบลงแบบนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ไม่ใช่แค่ความต้องการทางกาย แต่เป็นความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในใจอย่างเงียบงันตั้งแต่แรกเห็น เขาต้องการเธอ ต้องการที่จะขอโทษ ต้องการที่จะแก้ไขทุกอย่าง

เขาเดินไปยังห้องทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว ในหัวมีแต่คำถามว่า จะตามหาเหมยได้อย่างไร? เมื่อเขาส่งเสือและบอดี้การ์ดตามไปที่บ้านสวนและบ้านพ่อแม่ของเธอแต่ก็ยังไม่เจอเหมยอยู่ดี