ตามหาเหมย

"รบกวนคุณทนายจัดการเรื่องนี้ได้ตามสมควรไม่ต้องสอบถามอะไรจากผมทั้งนั้น"อาชาสั่งเสียงเรียบอย่างไม่ใยดี

อย่างน้อยก็มีเรื่องหนึ่งที่สามารถจัดการได้แต่เขารู้ว่าคนอย่างดารินทร์ถ้าไม่จัดการถอนรากถอนโคนก็คงจะต้องกลับมาวุ่นวายกับเขาอีกแต่ตอนนี้เขายังไม่มีกระจิดกระใจจะทำอะไรทั้งนั้นนอกจากตามหาเหมยให้เจอแล้วอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง

ในที่สุด โทรศัพท์ของอาชาก็ดังขึ้น เป็นเสือที่โทรรายงาน

“นายครับ ผมได้ข้อมูลมาแล้ว คุณเหมยเคยทำงานเป็นบรรณาธิการอิสระให้กับสำนักพิมพ์ ‘สายรุ้งหลากสี’ และมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อคุณพราว ซึ่งมีบ้านพักตากอากาศอยู่ในจังหวัดเชียงรายครับ”

หัวใจของอาชาเต้นแรง เขาจำได้ว่าเหมยเคยพูดถึงความชอบในความสงบของธรรมชาติ เชียงรายเป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการหลบซ่อนตัว

เขารีบจัดการให้ป้าแจ่มเก็บสัมภาระสำหรับเช้าวันรุ่งขึ้นทันที โดยให้เสือจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย

“เสือ! เตรียมรถให้พร้อมที่สุด เราจะไปเชียงรายกันพรุ่งนี้เช้า”

“ครับนาย” เสือรับคำสั่งอย่างรวดเร็ว เขารู้ดีว่าเจ้านายของเขาจริงจังแค่ไหนกับการตามหาเหมย

อาชานั่งลงบนโซฟา ความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักและความกังวลเริ่มถาโถมเข้ามา แต่ในใจกลับมีความหวังเล็ก ๆ ผุดขึ้นมา เขากำลังจะได้พบเหมยอีกครั้ง

และคราวนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอหนีไปไหนได้อีก เขาจะต้องอธิบายทุกอย่าง ขอโทษ และรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้

เช้าวันรุ่งขึ้น รถส่วนตัวสุดหรูของอาชาก็ขับมาจอดที่จังหวัดเชียงรายทันทีที่รุ่งสาง เขาไม่รอช้า มุ่งหน้าไปยังบ้านพักตากอากาศของพราวตามพิกัดที่เสือหามาได้

เมื่อมาถึงรั้วบ้านพักตากอากาศที่ดูเงียบสงบ อาชาเห็นรถยนต์จอดอยู่ภายใน เขามั่นใจว่าเหมยต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ เขาสั่งให้บอดี้การ์ดรออยู่ด้านนอก แล้วก้าวลงจากรถเพียงลำพัง

"พวกมึงรอกูอยู่ตรงนี้เดี๋ยวกูจะไปหาเหมยเอง"อาชาหันมาสั่งบอดี้การ์ดที่ติดตามมาด้วย

เขาเดินตรงไปที่ประตูรั้วไม้สีขาว แล้วกดกริ่ง เสียงกริ่งดังกังวานไปทั่วบริเวณ อาชารออย่างใจจดใจจ่อ หัวใจเต้นรัวด้วยความประหม่า

และความตื่นเต้นผสมปนเปกัน เขากำลังจะได้พบกับเหมยอีกครั้ง และจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่เกิดขึ้น

ประตูเปิดออกช้า ๆ เผยให้เห็นพราวที่ยืนมองเขาด้วยแววตาสงสัย พราวไม่ได้รู้จักอาชาเป็นการส่วนตัว แต่เธอก็พอจะเดาได้ว่าชายหนุ่มรูปหล่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือใคร

“คุณคือคุณอาชาใช่ไหมคะ” พราวถามเสียงเรียบ เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ไม่เป็นมิตรจากชายหนุ่มตรงหน้า แต่ก็ยังคงรักษามารยาทไว้

อาชาพยักหน้า “ใช่ครับ ผมมาหาเหมย”

พราวลังเลเล็กน้อย เธอมองเข้าไปในดวงตาของอาชา พยายามอ่านความคิดของเขา เธอเห็นทั้งความกังวล ความสำนึกผิด และบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายกับความมุ่งมั่นอยู่ในนั้น

“เหมยไม่สบายค่ะ” พราวพยายามโกหก เธอยังไม่แน่ใจว่าการเผชิญหน้ากันระหว่างคนทั้งสองจะออกมาในรูปแบบใด

“ผมรู้ครับ และผมก็รู้ว่าเธออยู่ที่นี่ ได้โปรดให้ผมเข้าไปคุยกับเธอเถอะครับ ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูด” อาชาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังจนพราวสัมผัสได้

ในที่สุดพราวก็ถอนหายใจ เธอเปิดประตูให้กว้างขึ้น “เชิญค่ะ แต่ถ้าเหมยไม่ต้องการคุยกับคุณ คุณต้องกลับไปนะคะ”

อาชาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วก้าวเข้าไปในบ้านทันที เขากวาดสายตาไปรอบๆ และเห็นเหมยกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น หันหลังให้เขา

เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสบายๆ ผมยาวสลวยปล่อยสยายลงมาถึงกลางหลัง

หัวใจของอาชาบีบรัด เขารู้สึกผิดอย่างรุนแรงเมื่อเห็นไหล่บอบบางของเธอสั่นเล็กน้อย นั่นแสดงว่าเหมยยังคงรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“เหมย...” อาชาเรียกชื่อเธอเบาๆ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและโหยหา

เหมยสะดุ้งสุดตัว เธอหันขวับมามองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ หวาดกลัว และเจ็บปวด เธอไม่คิดว่าเขาจะตามหาเธอจนเจอ

“คุณ...คุณมาที่นี่ทำไมคะ” เหมยถามเสียงสั่น ร่างกายของเธอสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อเห็นอาชายืนอยู่ตรงหน้า

อาชาก้าวเข้าไปใกล้เธอช้าๆ “ผมมาขอโทษครับเหมย” เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอทันที ดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ

“ผมขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ครับ”

เหมยเบือนหน้าหนี น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไรดี ความรู้สึกสับสนปะปนกันไปหมด ทั้งความเจ็บปวด ความโกรธ ความผิดหวัง และบางสิ่งบางอย่างที่เธอพยายามจะปฏิเสธ

“คุณไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะ ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ” เหมยพูดเสียงเบา แต่ประโยคนั้นกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอไม่ต้องการให้เขาอ้างเรื่องความไม่ตั้งใจอีกแล้ว

“เหมย โปรดฟังผมก่อนนะครับ ผมโดน ดารินวางยาปลุกเซ็กส์ ทำให้ผมขาดสติและควบคุมตัวเองไม่ได้” อาชารีบอธิบายอย่างร้อนรน เขาต้องการให้เหมยเข้าใจว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเธอ

เหมยเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความไม่เชื่อ “ดาริน? คุณพูดเรื่องอะไรคะ”

“ใช่ครับ เธอกับผมมีเรื่องบาดหมางกัน และเธอจงใจวางยาผมเพื่อทำลายผม และคุณก็บังเอิญไปอยู่ในสถานการณ์ที่ผิดที่ผิดเวลา” อาชาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าของเขาจริงจังจนเหมยเริ่มคล้อยตาม

“ผมรู้ว่ามันฟังดูไม่น่าเชื่อ และผมก็รู้ว่ามันฟังดูเหมือนข้ออ้าง แต่ผมสาบานว่ามันคือเรื่องจริง ผมไม่เคยคิดที่จะทำร้ายคุณเลยแม้แต่น้อย” อาชายื่นมือออกไปหวังจะกุมมือของเหมย แต่เธอกลับชักมือกลับ

“ฉันไม่รู้ค่ะ...ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะเชื่อคุณได้ยังไง” เหมยพูดเสียงอ่อน เธอสับสนอย่างมาก

“ผมเข้าใจครับว่าคุณคงเสียใจและเจ็บปวดมาก ผมไม่ได้ขอให้คุณให้อภัยผมในตอนนี้ แต่ผมขอโอกาสให้ผมได้แก้ไขทุกอย่าง ได้ดูแลคุณ”

อาชาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ “ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น จะดูแลคุณและปกป้องคุณจากทุกสิ่งทุกอย่าง”

เหมยมองเข้าไปในดวงตาของอาชา เธอเห็นความจริงใจบางอย่างในนั้น แต่แผลในใจของเธอยังคงสดใหม่เกินกว่าที่จะรับฟังได้ทั้งหมดในตอนนี้

“คุณคะ...ฉันขอเวลาได้ไหมคะ ฉันยังไม่พร้อมที่จะคิดเรื่องอะไรตอนนี้” เหมยพูดเสียงแผ่ว เธอต้องการเวลาที่จะอยู่กับตัวเอง เพื่อประมวลผลเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น