อาชาคลั่งรัก

ระหว่างที่เหมยกำลังครุ่นคิดว่าจะนอนที่ไร่ชาพรหมเทพของอาชาดีไหม ก็กลายเป็นว่าเธอโดนอาชามัดมือชกให้พักที่นี่อย่างเลี่ยงไม่ได้

เพราะอาชาหยิบกุญแจรถแล้วยื่นให้เสือขับไปจอดที่บ้านพักตากอากาศหลังเดิมที่ เหมยเคยมาพักผ่อนตอนอยู่กับเจสซี่

"โธ่ คุณอาชาคะ เหมยเกรงใจค่ะ ให้เหมย กลับเองก็ได้ แค่นี้เอง" เหมยหันไปทำหน้าสิ้นหวังเมื่ออาชาไม่อนุญาตให้ตนกลับบ้าน

"ไม่ได้หรอกครับคุณเหมย มันดึกแล้ว ถ้าพรุ่งนี้คุณเหมยก็หยุดใช่ไหมครับ คุณเหมยพักที่นี่เถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับนะครับ" อาชาใช้ความเป็นสุภาพบุรุษหลอกล่อ

"ก็ได้ค่ะ" เหมยเมื่อจนปัญญาก็ต้องทำตามน้ำไปก่อน

"งั้นคุณเหมยไปอาบน้ำพักผ่อนที่ห้องดีกว่า เอาเสื้อเชิ้ตผมไปใส่ได้ เดี๋ยวผมไปเตรียมเสื้อผ้าให้" อาชาพูดอย่างกระตือรือร้น

เหมยพยักหน้าเป็นเชิงว่าไม่มีทางเลือกแล้ว ก็ต้องทำตามที่อาชาตัดสินใจ ทั้งสองออกจากคาเฟ่แล้วขับรถกอล์ฟ โดยมีเสือเป็นคนขับรถพาทั้งสองคนกลับไปที่บ้านพักตากอากาศที่อยู่ห่างไม่ไกลจากคาเฟ่

"บรรยากาศที่ไร่ชายิ่งตอนกลางคืนยิ่งสวยมากเลยนะคะ ดูสิคุณอาชาจัดไฟออกมาได้สวยงามมากเลยค่ะ" ขณะที่นั่งอยู่บนรถกอล์ฟ เหมยได้พูดคุยกับอาชาอย่างสนุกสนาน

ระยะทางดูไม่ห่างไกลมากนัก เพียง 1 กิโลครึ่งจากบ้านพักตากอากาศมาถึงคาเฟ่ในไร่ชา

"ผมดีใจที่คุณเหมยชอบนะหันมาพูดได้ไม่นานรถกอล์ฟก็มาจอดที่บ้านพักตากอากาศ " ถึงแล้วคุณ เหมยไปอาบน้ำพักผ่อนนะครับ เดี๋ยวผมเอาชุดไปให้"

"ขอบคุณมากนะคะที่ให้เหมยรบกวนบ่อยๆ เหมยรู้สึกเกรงใจคุณอาชาแบบบอกไม่ถูก"

"คุณเหมยอย่าทำเหมือนว่าเราเป็นคนอื่นคนไกลสิครับ ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ"อาชาที่ใช้ความเป็นกันเองเข้าสู้เพื่ออยากได้ใจของเหมย

สำหรับเหมยอาชาคือ เพื่อนที่ต่างวัยมาก ๆ ต่างหากสำหรับเหมย เพราะอาชาอายุ 45 เหมยอายุ 27 แต่ก็ดูไม่เป็นปัญหาสำหรับคนสองคนที่มีช่องว่างระหว่างวัย

"ขอบคุณนะคะ"

"เชิญครับคุณเหมย เข้าบ้านกันดีกว่า ยืนตากน้ำค้างนานเดี๋ยวไม่สบาย" ความเป็นสุภาพบุรุษของอาชากำลังทำให้เหมยหวั่นไหวแต่ใหม่ไม่รู้ว่าด้านมืดของอาชามีความลับที่ถูกซ่อนไว้

ขณะที่เหมยรอเสื้อผ้าจากอาชาอยู่นั้น เธอก็จัดแจงปัดเตียงนุ่มๆ ให้เข้าที่เข้าทาง ไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

"คุณเหมยครับ ผมแขวนเสื้อไว้หน้าประตูนะครับ คุณเหมยออกมาเอาได้เลย" อาชาที่เอาเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองมาให้เหมยใส่

"ขอบคุณค่ะคุณอาชา เดี๋ยวเหมยออกไปเอาเดี๋ยวนี้เลย" เหมยรีบเดินมารับเสื้อจากมือของอาชา

"เดี๋ยวคุณเหมยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เอาเสื้อผ้าของคุณเหมยออกมาให้แม่บ้านซักตากนะครับ พรุ่งนี้เช้าจะได้ใส่กลับบ้านได้" อาชาจัดแจงทุกอย่างให้เหมยราวกับเป็นเจ้าหญิง

"อุ๊ย แค่นี้เหมยก็เกรงใจจะแย่แล้วค่ะ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้" เหมยรีบเอ่ยปากห้ามอาชา

"ไม่เป็นไรเลยครับคุณเหมย คุณเหมยอย่าปฏิเสธผมเลย ถ้ายัยลิลลี่รู้ว่าคุณเหมยมาจะต้องดีใจมากแน่ๆ คุณเหมยรู้ไหมครับ สี่วันที่ผ่านมา ยายลิลลี่ร้องไห้ทุกวัน ถามหาแต่คุณเหมย" อาชารีบยกหนูลิลลี่มาอ้าง

"เหมยดีใจนะคะที่ลิลลี่คิดถึงเหมย ลิลลี่ที่พูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อย แต่กลับติดเหมยยิ่งกว่าอะไรดีซะอีก" เหมยเมื่อพูดถึงลิลลี่ก็อดอมยิ้มไม่ได้

"ก็นั่นน่ะสิครับ ผมก็ไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้ตั้งแต่เลี้ยงแกมา"

"งั้นคุณเหมยพักผ่อนนะครับ ผมเองก็จะไปอาบน้ำพักผ่อนแล้วเหมือนกัน" อาชาพูดจบก็เดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

ขณะที่เหมยกำลังเตรียมจะอาบน้ำเช่นกัน เธอไม่รู้เลยว่าเธอกำลังโดนสอดส่องโดยใครคนหนึ่งผ่านแท็บเล็ต

เหมยที่เตรียมตัวอาบน้ำก็ปลดกระดุมเสื้อลงมากองอยู่ที่หน้าอก หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่โตถูกซ่อนรูปไว้อย่างดี ขาเรียวเล็กเริ่มก้าวลงไปในอ่างน้ำสีขาวดูสะอาดตา เหมยแช่ลงไปทั้งตัว เอาผ้าขนหนูรองไว้ใต้คอแล้วหลับตาลงเบาๆ อย่างผ่อนคลาย

"เหมย...อาซี๊ด...เหมยจ๋า ผมต้องการคุณ...ผมอยากกระแทกร่องคุณจัง...โอ้ว..."

เสียงครวญครางในห้องน้ำ มือหนึ่งก็สาวชักท่อนเอ็นไม่พัก สายตาก็จดจ้องไปที่แท็บเล็ตจอใหญ่ที่กำลังส่องดูคนที่แช่อยู่ในอ่างทรวดทรงองค์เอวเผยให้เห็น ผิวขาวกระจ่างใส สะโพกกลมกลึง หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่โตจนน่าขยำยิ่งกว่าแม่โคนม

ทางด้านเหมยที่อาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ เธอหันหลังยกสะโพกขึ้นเล็กน้อย ทำท่าเหมือนจะคลานสี่ขาอย่างสนุกสนานอยู่ในอ่างน้ำอย่างผ่อนคลาย

"ฟู่ เย็นสบายใจจริง ๆ" เหมยที่พูดกับตัวเอง เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเบาบางไปทั้งตัว มีพลอตนิยายใหม่ในหัวมากมายที่เธอเตรียมจะเขียนหลังจากพักผ่อนสามเดือนให้หลัง

อาชาที่ช่วยตัวเองทุกครั้งที่เฝ้ามองเหมยผ่านหน้าจอแท็บเล็ต เขาได้ซ่อนมุมนี้ที่แสนมืดดำเอาไว้ภายในจิตใจคนเดียว เขาจะไม่ยอมเสียเหมยให้กับผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น เหมยจะต้องเป็นเมียและแม่ของลูกเขา

ผ่านไปไม่นานน้ำรักสีขาวขุ่นก็พ่นเต็มมือหนาของอาชา อาชาจัดการทำความสะอาด ล้างเนื้อล้างตัว และนอนดูเหมยผ่านหน้าจอแท็บเล็ตอย่างเช่นทุกคืน คืนไหนที่เขาไม่เห็นเหมยที่หน้าจอ เขาก็นอนไม่หลับ มันกลายเป็นกิจวัตรตลอดหลายอาทิตย์ที่เหมยเข้ามาในชีวิตของเขา

"ฝันดีนะเหมย เด็กดื้อของฉัน" อาชาลูบแท็บเล็ตเบาๆ ด้วยความรักและทะนุถนอม ราวกับว่าเขากำลังจูบเหมยผ่านหน้าจอแท็บเล็ต

เหมยเองก็ล้มตัวลงนอน เสียงลมหายใจแผ่วเบาผ่านไปจนสม่ำเสมอ เข้าสู่ห้วงนิทรา

มีเพียงอาชาเท่านั้นที่ยังคงนอนจ้องหน้าจอแท็บเล็ต รอจนกว่าเหมยจะดับไฟที่หัวเตียงแล้วเขาก็หลับเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกัน

เช้าวันรุ่งขึ้น ยัยหนูลิลลี่ที่ตื่นแต่เช้า เมื่อรู้ว่าคุณครูเหมยสุดที่รักอยู่ที่นี่ด้วย ก็รีบอาบน้ำแต่งตัววิ่งตรงดิ่งมาหาเหมยที่ห้อง

"คุณครูขา ตื่นหรือยังคะ" เสียงเล็กๆ เคาะประตูพร้อมเอ่ยเรียกจากหน้าห้อง

เหมยที่ยังใส่เสื้อเชิ้ตโนบราสีขาวของอาชาก็เดินออกมาในสภาพที่หัวยุ่งเหยิง แต่เธอเพิ่งจะล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ จึงรีบออกมาเปิดประตูให้กับแม่หนูลิลลี่ก่อน

"อรุณสวัสดิ์ค่ะลิลลี่ คุณครูเพิ่งจะตื่นได้สักพักเองค่ะ ลิลลี่ทำไมตื่นเช้าจังคะ" เหมยที่อุ้มลิลลี่ขึ้นมาเอาไว้ในอ้อมกอด

"พี่แม่บ้านบอกกับลิลลี่ว่าวันนี้คุณครูนอนที่นี่ ลิลลี่ก็เลยอยากชวนคุณครูไปทานข้าวเช้าค่ะ" ลิลลี่ที่ตื่นแต่เช้าก็ทำเสียงแจ้วๆ เหมือนนกแก้วนกขุนทอง

ทางด้านอาชาที่ตื่นอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า เขาก็รีบมาหาเหมยเช่นกัน แต่เมื่อเขาเห็น เหมยในระยะใกล้ๆ ในชุดเชิ้ตสีขาวโนบรา เขาเห็นยอดถันชูชัน หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่โตของเหมย มันเย้ายวนใจเขาเหลือเกิน

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณเหมย เดี๋ยววันนี้ผมไม่ได้มีประชุมที่ไหน คุณเหมยจะกลับบ้านเลย หรือว่าอยากจะทำอะไรหรือเปล่า" ปากอาชาก็พูดไม่มีสะดุด แต่สายตาจ้องมองร่างบางราวกับจะกลืนกินลงไปในท้อง

"เหมยว่าเดี๋ยวเหมยอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับบ้านเลยก็ได้ค่ะ รบกวนคุณอาชามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เหมยเกรงใจ" เหมยรีบพยายามปฏิเสธ เพราะถ้าอยู่ต่อคงไม่ได้กลับแน่เลย

"คุณครูไม่กลับไม่ได้เหรอคะ อยู่กับลิลลี่ก่อน" แม่หนูน้อยลิลลี่ทำท่าทางเบะปากจะร้องไห้อีกครั้ง เมื่อรู้ว่าคุณครูจะกลับบ้านทั้งที่เพิ่งจะได้เจอหน้ากัน.....