การรุกคืบของเมฆินทร์ 2

"เออ ครับ" อาชาตอบสั้น ๆ และหันไปพยักหน้าให้เสือเสริมเก้าอี้และโต๊ะมาเพื่อให้นั่ง ข้าง ๆ เหมย

"งั้นผมขอร่วมวงด้วยเลยก็แล้วกันนะครับคุณเมฆินทร์" อาชานั่งลงแล้วหันหน้าไปมองเมฆินทร์ด้วยสายตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

"แหม คุณอาชาเพื่อนรัก อย่าพูดห่างเหินอย่างนั้นสิครับ เดี๋ยวคุณเหมยก็คิดว่าเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันหรอก" เมฆินทร์หาช่องว่างพูดกระแทกแดกดันใส่อาชา

บรรยากาศบนโต๊ะยังคงอบอวลไปด้วยความตึงเครียดที่ซ่อนเร้น อาชาพยายามวางตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี แต่สายตาคมกริบของเขายังคงจับจ้องไปที่เมฆินทร์เป็นระยะ

ขณะที่เมฆินทร์เองก็ยังคงรักษาท่าทีเป็นมิตร แต่แฝงไปด้วยความมั่นใจที่ยากจะเข้าถึง

"หนูลิลลี่เรียนเป็นยังไงบ้างครับ" เมฆินทร์หันไปถามหนูลิลลี่ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ทำให้หนูลิลลี่รู้สึกสบายใจที่จะตอบ

"ดีค่ะ คุณครูเหมยใจดีมากเลยค่ะ สอนเข้าใจง่ายด้วย" หนูลิลลี่ตอบอย่างกระตือรือร้น

"งั้นเหรอครับ" เมฆินทร์เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเหมย "เห็นไหมครับคุณเหมย ศิษย์รักชมขนาดนี้ ต้องเก่งจริงแน่ ๆ"

เหมยยิ้มเล็กน้อยด้วยความเขินอาย "ลิลลี่ก็เก่งอยู่แล้วค่ะ"

อาชายิ้มเล็กน้อยอย่างภูมิใจ "ลิลลี่เป็นเด็กฉลาดครับ แต่ก็ต้องมีคนช่วยชี้แนะ" เขาพูดพลางเหลือบมองเมฆินทร์เล็กน้อย ราวกับต้องการสื่ออะไรบางอย่าง

เมฆินทร์รับรู้ถึงนัยยะในคำพูดของอาชา แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ

"ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละครับ การมีคนชี้แนะที่ดีเป็นเรื่องสำคัญจริง ๆ" เขาเว้นจังหวะไปเล็กน้อย ก่อนจะเสริมขึ้นมา "โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์"

คำพูดของเมฆินทร์ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมยรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดของเขา ส่วนอาชาก็จ้องมองเมฆินทร์ด้วยสายตาที่คมกริบขึ้น

"ว่าแต่คุณเมฆินทร์มาเที่ยวคนเดียวเหรอ" อาชาเปลี่ยนเรื่องเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากคำพูดก่อนหน้า

"เปล่าครับ ผมมากับผู้ช่วยและทีมงานเล็กน้อย" เมฆินทร์ตอบ "ตั้งใจจะมาพักผ่อนและดูไร่ชาด้วย เผื่อมีอะไรน่าสนใจจะได้ศึกษาเอาไว้"

อาชายิ้มเยาะเล็กน้อย "ไร่ฉันก็เป็นแค่ไร่ชาเล็ก ๆ คงไม่มีอะไรให้นายสนใจหรอก"

"ไม่หรอกครับ บางทีสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็อาจจะมีความน่าสนใจซ่อนอยู่ก็เป็นได้" เมฆินทร์ตอบกลับอย่างสุขุม "

เหมือนอย่างเช่นงานเขียนของคุณเหมย ที่ดูเหมือนเป็นแค่เรื่องราวความรักธรรมดา ๆ แต่กลับแฝงไปด้วยความลึกซึ้งที่ดึงดูดใจคนอ่านได้มากมาย"

คำชมของเมฆินทร์ทำให้เหมยรู้สึกประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่รู้จะวางตัวอย่างไรดีเมื่อถูกชายหนุ่มสองคนที่มีอิทธิพลเหล่านี้ให้ความสนใจ

หลังจากจิบกาแฟและพูดคุยกันได้สักพัก อาชาก็ขอตัวพาหนูลิลลี่ไปพักผ่อน ปล่อยให้เมฆินทร์อยู่กับเหมยเพียงลำพังไปก่อน เพราะเขากลัวว่าหนูลิลลี่จะมีอันตรายและจะกลับมาพาเหมยไปด้วย

"คุณเหมยดูเหมือนจะสนิทกับคุณอาชามากเลยนะครับ" เมฆินทร์เปิดประเด็นขึ้นทันทีเมื่ออาชาเดินออกไป

เหมยพยักหน้า "ค่ะ คุณอาชาเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีและให้ความช่วยเหลือเหมยมาตลอด"

"อย่างนั้นเหรอครับ" เมฆินทร์ยิ้มเล็กน้อย "ผมเองก็เพิ่งรู้จักคุณอาชาไม่นาน แต่ก็ได้ยินชื่อเสียงของเขามาเยอะเหมือนกัน"

เหมยรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของเมฆินทร์ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก "คุณเมฆินทร์มีธุรกิจอะไรเหรอคะ ดูเหมือนคุณอาชาจะรู้จักคุณดี"

"ผมทำธุรกิจหลายอย่างครับ" เมฆินทร์ตอบอย่างคลุมเครือ "ส่วนคุณอาชาก็เป็นคู่แข่งทางธุรกิจที่น่าสนใจคนหนึ่ง"

คำพูดของเมฆินทร์ทำให้เหมยรู้สึกประหลาดใจ "คู่แข่งทางธุรกิจเหรอคะ..?"

"ใช่ครับ" เมฆินทร์พยักหน้า "ในโลกธุรกิจมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ มีทั้งมิตรและคู่แข่ง แต่ผมเชื่อว่าการแข่งขันที่แฟร์ ๆ จะทำให้ทุกคนพัฒนาขึ้น"

เหมยไม่เข้าใจในเรื่องธุรกิจมากนัก จึงได้แต่ฟังเมฆินทร์พูดไปเรื่อย ๆ เมฆินทร์ฉวยโอกาสนี้ในการพูดคุยกับเหมยอย่างเป็นกันเองมากขึ้น

เขาพยายามแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถ และในขณะเดียวกันก็มีความอ่อนโยนและใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ

"ผมว่านิยายของคุณเหมยมีเอกลักษณ์มากเลยนะครับ" เมฆินทร์เอ่ยชมอีกครั้ง "ไม่เหมือนใครเลยจริง ๆ"

"ขอบคุณค่ะ" เหมยรู้สึกดีใจที่เมฆินทร์ชื่นชมงานเขียนของเธอ

"ผมอ่านแล้วรู้สึกเหมือนได้เข้าไปอยู่ในโลกที่คุณสร้างขึ้นมาเลยครับ" เมฆินทร์พูดพลางจ้องมองไปในดวงตาของเหมย "คุณมีจินตนาการที่น่าทึ่งมาก"

คำพูดของเมฆินทร์ทำให้เหมยรู้สึกใจเต้นผิดจังหวะอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไรดี

ในขณะที่เมฆินทร์กำลังเพลิดเพลินกับการพูดคุยกับเหมย พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นอาชากำลังเดินกลับมาทางคาเฟ่

ใบหน้าของอาชาดูเรียบเฉย แต่แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่เห็นเมฆินทร์กำลังพูดคุยกับเหมยอย่างสนิทสนม

"คุณเหมยครับ หนูลิลลี่อยากให้คุณเหมยช่วยไปเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนน่ะครับ เห็นแกบ่นง่วงว่าอยากนอนกลางวัน" อาชาพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นกว่าปกติ

เหมยรีบลุกขึ้นยืน "ค่ะคุณอาชา" เธอหันไปยิ้มให้เมฆินทร์เล็กน้อย "เหมยขอตัวก่อนนะคะ"

"ครับ" เมฆินทร์พยักหน้าเล็กน้อย แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เหมยจนกระทั่งเธอเดินลับหายไป

เมื่อเหมยลับสายตาไปแล้ว เมฆินทร์ก็หันมาเผชิญหน้ากับอาชา ดวงตาของทั้งสองสบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"นายมาที่นี่ทำไมกันแน่เมฆินทร์" อาชาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ผมก็บอกไปแล้วไงว่ามาเที่ยว" เมฆินทร์ตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน "หรือว่านายไม่อยากให้ฉันมาเที่ยวที่ไร่นายกันแน่"

"นายรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไร" อาชาตอบกลับ "อย่ามาสร้างปัญหาที่นี่..!"

เมฆินทร์ยกยิ้มมุมปาก "ปัญหาเหรอครับ ผมว่าผมมาที่นี่เพื่อสร้างโอกาสมากกว่านะ"

อาชากำหมัดแน่น "ฉันเตือนนายแล้วนะ อย่ามายุ่งกับคนของฉัน"

"คนของนายเหรอ" เมฆินทร์หัวเราะเบา ๆ "คุณเหมยไม่ใช่สิ่งของนะอาชา ที่นายจะมอ้างสิทธิ์ครอบครองแบบนี้"

บรรยากาศระหว่างสองชายหนุ่มตึงเครียดขึ้นมาทันที ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านในอากาศ ถังลี่และเสือที่ยืนอยู่ไม่ไกลรีบก้าวเข้ามาใกล้เพื่อเตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน....