เปิดตัวกับพ่อแม่อาชา

ขณะที่ธงและดารินกำลังจมดิ่งสู่ความมืดมิด อาชาก็เริ่มต้นชีวิตบทใหม่ที่สดใสกว่าที่เคย ทุกเช้า อาชาจะตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อออกกำลังกายในไร่ชาเขียวขจี

จากนั้นเขาจะเข้าไปตรวจดูงานในส่วนต่างๆ และแน่นอนว่าเขาจะแวะไปหาเหมยที่บ้านพักของเธอเสมอ อาชามักจะนำชาพันธุ์ดีที่เขาคัดสรรมาให้เธอ และบางครั้งก็ลงมือชงให้เธอด้วยตัวเอง

"วันนี้คุณอาชาจะทำอะไรต่อคะ" เหมยถามด้วยรอยยิ้มขณะจิบชาที่เขายื่นให้

"คงต้องเข้าไปคุยกับคุณพ่อของคุณเหมยเรื่องของเราสองคนครับ ผมจริงใจกับเหมยนะ" อาชาอยากจะไปคุยกับพ่อแม่ของเหมยเรื่องการขอเหมยแต่งงานอย่างเป็นทางการเพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากจะเสียเหมยให้กับเมฆินทร์หรือใครหน้าไหนทั้งนั้นตอนนี้หัวใจของเขาอยู่ในกำมือของเหมยคนเดียวเท่านั้น

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข เสียงโทรศัพท์ของอาชาก็ดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าจากเมฆินทร์

"ฮัลโหล" อาชารับสายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"แก! ไอ้สารเลว! มึงทำอะไรกับกู!" เสียงของธงดังลั่นด้วยความโกรธ "มึงทำลายทุกอย่างของกู!"เสียงของธงตวาดอย่างไม่พอใจและอาฆาตมาดร้ายอาชา

"ฉันแค่สั่งสอนคนที่กล้ามาแตะต้องคนของฉัน" อาชาตอบกลับอย่างเยือกเย็น "และถ้าแกยังไม่หยุดยุ่งกับเหมย...พ่อแกก็จะได้เจอกับผลกรรมแบบเดียวกัน ..อย่าหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ"

ธงถึงกับพูดไม่ออก เขาไม่เคยคิดว่าอาชาจะโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้ อาชาวางสายไปโดยไม่รอฟังคำพูดใดๆ อีก เขากลับมามองเหมยที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

"คุณอาชา..." เหมยเอ่ยเบาๆ "ที่คุณทำไปทั้งหมด...เพราะเหมยใช่ไหมคะ"

อาชาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของเธอไว้ เขาใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆ บนหลังมือของเธอ และตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"คุณไม่ต้องสงสัยในเรื่องนี้เลยครับ เพราะทุกสิ่งที่ผมทำ...ผมทำเพื่อคุณเหมยคนเดียว"

ในขณะที่ทั้งสองกำลังใช้ช่วงเวลาที่มีความสุขร่วมกัน ธงและดารินก็ต้องเผชิญกับบทสรุปที่โหดร้ายยิ่งกว่าที่เคย

ธงถูกพ่อไล่ออกจากบ้านและถูกตัดขาดจากธุรกิจครอบครัวทั้งหมด เขากลายเป็นคนล้มละลายในชั่วข้ามคืน

ส่วนดารินก็ต้องเผชิญหน้ากับคดีความที่กำลังจะมาถึง เธอต้องขายสมบัติทุกอย่างเพื่อเป็นค่าทนายความ และแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามาช่วยเหลือเธออีกต่อไป

เมื่อข่าวเรื่องความล้มเหลวของธงและดารินแพร่สะพัดออกไปในวงสังคม ทุกคนต่างก็มองว่านี่คือผลกรรมที่พวกเขาต้องได้รับจากการทำร้ายเหมยและลิลลี่

อาชาได้รู้ข่าวทั้งหมดจากเสือ เขานั่งมองดูรายงานอย่างเงียบๆ บนโต๊ะทำงาน โดยไม่ได้รู้สึกสะใจอย่างที่เคยเป็น แต่เขากลับรู้สึกสงสารธงและดารินขึ้นมาอย่างประหลาด

อาชาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำลายพวกเขาให้ถึงที่สุด แต่เขาต้องการให้พวกเขารู้ว่าการกระทำของพวกเขาจะนำไปสู่ความพ่ายแพ้ที่เจ็บปวดเพียงใด

เมื่อปิดแฟ้มรายงาน อาชาก็หันไปหาเหมยที่นั่งอยู่ข้างๆ "เหมย...คุณพร้อมที่จะเจอพ่อกับแม่ผมหรือยังครับ"

เหมยอึ้งไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่อๆ ด้วยความประหลาดใจ "คุณ...คุณหมายถึงอะไรคะ"

"ผมจะพาคุณไปที่บ้านใหญ่ เพื่อให้คุณได้ไปเจอคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต" อาชาพูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "และผมจะพาหนูลิลลี่ไปด้วย เพราะถึงเวลาที่หนูลิลลี่จะต้องกลับไปเรียนหนังสือแล้ว"

เหมยพยักหน้ารับอย่างตื่นเต้นและดีใจ เธอไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะดำเนินมาถึงจุดนี้ได้ อาชากุมมือเธอไว้แน่นพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขในใบหน้า ก่อนจะหันไปอุ้มหนูลิลลี่ที่วิ่งเข้ามาหาพอดี

"หนูลิลลี่...หนูจะได้กลับไปโรงเรียนแล้วนะ"

"จริงเหรอคะ!" หนูลิลลี่ส่งเสียงร้องอย่างดีใจ

"หนูคิดถึงเพื่อนๆ"

รถยนต์คันหรูของอาชาแล่นเข้าสู่คฤหาสน์ตระกูลวสุธรที่ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขา รายล้อมไปด้วยสวนสวยที่จัดตกแต่งอย่างพิถีพิถัน เหมยรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก

แม้จะเคยได้ยินชื่อเสียงของตระกูลนี้มาบ้าง แต่การได้มาเยือนด้วยตัวเองในฐานะ "ว่าที่ลูกสะใภ้" ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว

ขณะที่รถจอดสนิท อาชาก็หันมามองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น "ไม่ต้องกังวลนะครับ พ่อกับแม่ผมใจดี"

เหมยพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปหาหนูลิลลี่ที่หลับปุ๋ยอยู่บนเบาะหลัง "หนูลิลลี่หลับแล้วค่ะ"

อาชาลงจากรถและเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เหมย ก่อนจะอุ้มหนูลิลลี่ขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างเบามือ เมื่อทั้งสามคนก้าวเข้าไปในตัวบ้านก็พบกับพ่อและแม่ของอาชาที่กำลังนั่งรออยู่

คุณหญิงวสุธรผู้เป็นแม่ของอาชาลุกขึ้นต้อนรับด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา "สวัสดีจ้ะหนูเหมย อาชาเล่าเรื่องของหนูให้แม่ฟังหมดแล้ว"

เหมยไหว้ท่านอย่างนอบน้อม "สวัสดีค่ะคุณแม่"

คุณหญิงวสุธรมองไปยังหนูลิลลี่ในอ้อมแขนของลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน "ไม่คิดถึงย่าเลยนะหนูลิลลี่ของคุณย่าตั้งแต่ไปอยู่กับคุณลุงอาชาลืมย่ากับปู่ไปแล้วใช่ไหมคะ น่ารักน่าชังจริง ๆ เลย"คุณหญิงวสุธรอ้อนหลานสาวตัวเล็กของตัวเอง

"ลิลลี่คิดถึงคุณย่าที่สุดค่ะ แต่ว่าวันนี้ลินนี่พาคุณครูของลิลลี่ ใจดีมากชื่อคุณครูเหมยมาหาคุณย่านะคะ" หนูน้อยลิลลี่วัย 4 ขวบที่แสนน่ารักเป็นหลานรักที่สุดของบ้านอาชา

ขณะที่คุณหญิงวสุธรรับหนูลิลลี่ไปอุ้ม คุณบุญรอดผู้เป็นพ่อของอาชาเดินเข้ามาตบไหล่ลูกชายเบา ๆ "ในที่สุดแกก็เจอคนที่ใช่สักทีนะไอ้ลูกชาย"

"ครับพ่อ" อาชาตอบพร้อมกับรอยยิ้มภูมิใจ "ผมตั้งใจจะดูแลเหมยกับหนูลิลลี่ให้ดีที่สุดครับ"

คุณบุญรอดมองไปยังเหมยด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความเอ็นดู "หนูเหมย...ถ้าอาชามันทำอะไรให้ไม่สบายใจ บอกพ่อได้เลยนะ"

เหมยรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาด เธอไม่เคยคิดว่าจะมีใครรับเธอและหนูลิลลี่เข้ามาในชีวิตอย่างเต็มใจและอบอุ่นขนาดนี้

หลังจากรับประทานอาหารค่ำร่วมกัน อาชาก็พาเหมยและหนูลิลลี่ไปที่ห้องพักที่เตรียมไว้ให้ เมื่อส่งหนูลิลลี่เข้านอนเรียบร้อย อาชาก็หันมามองเหมยที่กำลังยืนอยู่ริมระเบียงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"คุณเหมยมีความสุขไหมครับ" อาชาถามเบา ๆ

เหมยหันมายิ้มให้เขา "มีความสุขมากค่ะ...เหมยไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้"

"ผมก็เหมือนกันครับ" อาชาพูดพร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้เธอและดึงเธอเข้ามากอดอย่างอ่อนโยน "ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายคนที่ผมรักได้อีกแล้ว"...