ตอนที่ 41

ตอนที่ 41

ญาณินเดินจ้ำอ้าวกลับมาที่ห้องพักของตัวเองกับเพื่อนสาวอย่างไม่คิดชีวิต เพราะกลัวว่านอร์ทจะตามเธอมายันห้องแล้วความจะแตกเอา

แต่โชคดีที่เขาล้มเลิกความคิดนั้นแล้วต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันที่บริเวณจุดปะทะคารม ไม่ได้ตามมาถามเหตุผลจากปากของเธอแต่อย่างใด

“อ้าว ญา ทำไมเพิ่งมาถึงอะ เดินกลับมาก่อนฉันแท้ ๆ”

ทันทีที่แตงกวาออกมาเปิดประตูให้กับเพื่อนสนิท เธอก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าเพราะอะไรญาณินถึงได้กลับมาช้า ทั้งยังมีสีหน้าที่ดูผิดแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด

“เปล่า...พอดีเจอคนรู้จักน่ะ เลยหยุดคุยกันนิดหน่อย”

“ใครอะ ชวนเขามาจอยด้วยกันไหม”

“เป็นญาติห่าง ๆ น่ะ เขามากับแฟน ไม่สะดวกหรอก”

ญาณินแต่งเรื่อง หลอกให้เพื่อนสนิทของเธอตายใจว่าไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ เธอเพียงแค่ไม่อยากบอกว่าระหว่างที่กำลังจะเดินกลับมาที่ห้อง ได้เจอเข้ากับนอร์ท คนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดของการมาเที่ยวในครั้งนี้ ไม่อย่างนั้นแตงกวาก็คงจะซักถามเธออีกยาว ไม่จบไม่สิ้นเป็นแน่

“อ๋อ...โอเค อย่างนั้นแกรีบเข้าไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวได้ไม่สบายกันพอดี” พูดจบหญิงสาวเจ้าของร่างบางก็รีบสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องแล้วแยกไปอาบน้ำตามคำบอกของแตงกวาในทันที

ระหว่างที่อาบน้ำไปญาณินก็เอาแต่คิดฟุ้งซ่านถึงบทสนทนาที่ได้คุยกับนอร์ทในวันนี้ เธอคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกล้ามาดักรอเจอแล้วบังคับให้ตอบคำถามเหล่านั้น

ตามจริงแค่เห็นสีหน้าและท่าทางของอีกฝ่าย เธอก็เกรงกลัวไม่น้อย ต้องยอมรับจริง ๆ ว่าคราวนี้คนที่ถือไผ่เหนือกว่าก็คือนอร์ท เขาจะทำอะไรกับความจริงที่รู้มาก็ได้ จะบอกกับใครก็ได้ โดยที่ไม่ต้องสนใจเธอเลยก็ย่อมได้

เธอใช้เวลาในการอาบน้ำสระผมอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนจะออกมาแล้วเจอเข้ากับแตงกวาที่แต่งตัวรอเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“แก รีบหน่อยนะ ตอนนี้ทุกคนรออยู่ที่ห้องอาหารแล้ว”

“แกไม่ต้องรอฉันหรอก ฉันไม่ค่อยหิว อีกอย่างก็รู้สึกมึน ๆ หัวด้วย น่าจะขอนอนพักก่อน ขอโทษด้วยนะ แต่ไม่อยากไปทำให้เสียบรรยากาศจริง ๆ”

“อ้าว ทำไมถึงเป็นแบบนั้นได้ล่ะ แต่ก็คิดไว้อยู่แล้ว ขึ้นจากน้ำมาแล้วตากลม ก็ไม่แปลกหรอกที่จะไม่สบาย ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันบอกให้โรงแรมจัดข้าวแล้วก็ขอยาให้เขามาส่งให้แกที่ห้อง ระหว่างรอก็นอนพักเอาแรงไปก่อน โอเคไหม?”

แตงกวาเชื่อสนิทใจเพราะสีหน้าของเพื่อนสนิทตั้งแต่เดินเข้ามาภายในห้องก็ดูไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไรนัก อีกอย่างคงเดินตากลมตลอดทาง ก็ไม่แปลกที่จะป่วยเอาได้ง่าย ๆ

“อืม ขอบคุณนะ แกรีบลงไปเถอะ ทุกคนจะได้กินข้าว ไม่ต้องรอฉัน”

“โอเค อยู่คนเดียวได้แน่นะ”

“ได้สิ ไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

“อย่างนั้น...ถ้าเป็นอะไร หรือว่าอยากอะไรก็โทร. มา เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมาหา”

ญาณินยิ้มตอบ จากนั้นแตงกวาก็แยกลงไปทานข้าวกับรุ่นพี่ที่ห้องอาหารของโรงแรมทันที

แต่เมื่อมาถึงคนที่แปลกใจที่สุดก็คงหนีไม่พ้นนอร์ท เขาชะเง้อคอมองหาว่าญาณินอยู่ที่ไหน ทำไมถึงไม่ได้เดินตามแตงกวาเข้ามาพร้อม ๆ กัน จึงตัดสินใจที่จะเอ่ยปากถามออกไปอย่างไม่ลังเล

“แตงกวา เพื่อนเราไม่ลงมากินข้าวด้วยกันเหรอ?”

“อ๋อ พอดีญารู้สึกมึน ๆ หัวน่ะค่ะ บอกว่าไม่อยากลงมาแล้วทำให้เสียบรรยากาศ ขอนอนพักดีกว่า หนูเห็นว่านางดูสีหน้าไม่ค่อยดี ก็เลยยอมให้อยู่บนห้อง แต่ว่าพวกพี่ ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะหนูแจ้งโรงแรมเรียบร้อยแล้ว อีกสิบนาทีก็น่าจะไปเสิร์ฟอาหารแล้วก็ยาให้ที่บนห้องเลยค่ะ”

แตงกวาตอบคำถามของชายหนุ่มร่างสูงพร้อมทั้งอธิบายขยายความให้ฟัง หวังให้พวกเขาทุกคนที่ตั้งใจฟังอยู่คลายห่วงเกี่ยวกับเรื่องป่วยของญาณิน อีกอย่างก็จะได้กินข้าวเย็นกันแบบไร้ความกังวล ตามความต้องการของเจ้าตัวที่ไม่อยากมาทำให้เสียบรรยากาศตั้งแต่ทีแรก

หากแต่วินาทีที่นอร์ทได้ยินคำตอบเหล่านั้นหลุดออกมาจากปากของแตงกวา เขาก็รับรู้ได้ในทันทีว่าญาณินกำลังโกหก ที่สีหน้าเธอดูแปลกไป ไม่ใช่เพราะอาการป่วย แต่เป็นเพราะถูกเขาตั้งคำถามกดดันซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่างหาก

วันต่อมา...

ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะปกติดี แต่ก็คงมีแค่ญาณินที่ไม่จอยกับการมาเที่ยวทะเลในครั้งนี้เป็นอย่างมาก เธอเอาแต่คิดหาทางออกให้กับปัญหาที่ตนกำลังเผชิญอยู่อย่างหนักหน่วง

เธอปฏิเสธทุกกิจกรรมที่จะต้องทำร่วมกันกับเพื่อนสาวและพี่ ๆ ก่อนจะเอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้องพัก ไม่ยอมไปไหนมาไหน แล้วให้เหตุผลอยู่เหตุผลเดียวว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้นอร์ทตัดสินใจทักข้อความส่วนตัวไปหาเธอ เพราะลึก ๆ ก็แอบเป็นห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายไม่น้อยเลย...

‘อย่ามีพิรุธนักสิ ใช้ชีวิตให้ปกติที่สุด ทำแบบนี้มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะญาณิน...’