รักแรกคนเดียวคือเธอ

ฉันชื่อน้ำหวาน ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นมัธยมห้า ชีวิตในวัยมัธยมปลายของฉันค่อนข้างจืดชืด ด้วยความที่ฉันเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงออกแนวรังเกียจสังคมเสียด้วยซ้ำ ฉันพูดคุยกับคนแปลกหน้าไม่ค่อยเก่งเรียกว่าพูดไม่เป็นเลยจะง่ายกว่า ทำให้ฉันไม่ค่อยรู้จักใครมากเท่าไหร่ ที่พอมีสนิทอยู่บ้างก็เป็นเพื่อนในกลุ่มที่โรงเรียนประมาณห้าหกคนเห็นจะได้ โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนหญิงล้วน ดังนั้นพวกบรรดาความรักแบบ   ป๊อปปี้เลิฟอะไรพรรค์นั้นฉันแทบไม่เคยได้สัมผัสเสียด้วยซ้ำ ชีวิตจึงวนเวียนอยู่เพียงแค่บ้านกับโรงเรียน และโรงเรียนกับบ้าน

              พอชีวิตในช่วงมัธยมปลายหลายคนต่างเร่งติวหนังสือเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ฉันก็เป็นอีกคนหนึ่งถึงแม้ว่าฉันจะเรียนอยู่ในระดับค่อนข้างดี แต่พ่อแม่ก็อยากให้ฉันไปเรียนเสริมอีกสักหน่อย จริง ๆ แล้วฉันไม่ค่อยมีความฝันอะไรสักเท่าไหร่ อยากเรียนอะไร อยากเรียนที่ไหน โตไปอยากเป็นอะไร เรื่องพวกนี้ฉันแทบไม่เคยคิดในหัวสมองเลย พอพ่อแม่อยาก ฉันเองก็ไม่เห็นว่าเป็นปัญหาอะไร ฉันจึงเริ่มสมัครเรียนพิเศษเพิ่มหลังเลิกเรียน

              ลืมบอกอีกอย่างฉันมีพี่ชายอยู่หนึ่งคน ชื่อ น้ำเพชร พี่เพชรเรียนโรงเรียนชายล้วน จริง ๆ โรงเรียนของพวกเราก็อยู่ใกล้ ๆ กันแบบที่พอจะเดินไปได้ไม่ลำบาก แต่เพราะฉันกับพี่เพชรไม่ค่อยสนิทกันมากเหมือนพี่น้องคู่อื่น ๆ ละมั้ง พวกเราจึงไม่ค่อยไปเจอกันมากเท่าไหร่ เรียกได้ว่าต่างคนต่างใช้ชีวิตกันเลยทีเดียว จะเจอกันก็ตอนกลับบ้านที่แค่ทักทายกันเพียงสองสามประโยคก็แยกย้ายกันเข้าห้องแล้ว

              วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันเริ่มไปเรียนพิเศษหลังเลิกเรียน โรงเรียนกวดวิชาเป็นอาคารสูงสามชั้น แบ่งห้องย่อย ๆ ออกเป็นแต่ละวิชา แต่ละชั้นเรียน ฉันเดินเข้าไปข้างในด้วยความประหม่าความที่ไม่มีเพื่อนคนไหนยอมมาเรียนด้วย ทั้งยังไม่รู้จักใครที่นี่อีก ทำให้ฉันแทบจะเดินคอตกเข้าไปเลยทีเดียว

              นั่นพี่เพชรนี่นา พี่ชายฉันยืนอยู่ตรงทางขึ้นบันไดกับเพื่อนอีกสองคน เมื่อฉันเดินไปใกล้ พี่เพชรก็เพียงพยักหน้าให้ฉัน

              “เฮ้ย...เฮ้ย...ไอ้เพชร สาวที่ไหนวะ” ผู้ชายคนหนึ่งแซวพี่เพชรทันที ภายหลังฉันจึงได้รู้ว่าพี่เขาชื่อ ตะวัน

              “เชี่ย...น้องสาวกู” พี่เพชรหันไปปรามพี่ตะวันทันที

              แม้ฉันจะได้ยินประโยคพวกนั้นแต่ฉันก็ทำเพียงก้มหน้าแล้วรีบเดินขึ้นไปข้างบนทันที เอาตามตรงฉันไม่ค่อยชอบผู้ชายที่ปากหมาแบบนี้สักเท่าไหร่ เรียกว่าอยากหนีไปให้ไกลเลยทีเดียว

              จังหวะที่ฉันกำลังจะขึ้นบันได พลันสายตาเหลือบไปเห็นแววตาคมกริบที่กำลังมองตามฉันอยู่ เพื่อนพี่ชายฉันอีกคนนั่นเอง พี่เขาชื่อ สายชล

              พี่สายชลไม่ได้ใช้สายตาประเภทลวนลามแบบน่ารังเกียจ แต่สายตานั้นก็ทำให้ฉันหัวใจไหววูบจนแทบเสียอาการเลยทีเดียว ฉันเม้มปากแน่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต จากนั้นฉันก็เรียกว่าแทบจะวิ่งขึ้นบันไดเพื่อหลบหนีสายตานั้นกันเลยทีเดียว

              ฉันใช้ชีวิตจบหนึ่งวันอย่างยากลำบาก ชีวิตที่แสนจะเรียบง่ายแบบที่เคยเป็นดูท่าทางคงเป็นไปได้ยากอีกแล้ว น้ำหวาน...เธอต้องแย่แน่ ๆ

Part : พี่สายชล

              ผมชื่อสายชล เรียนอยู่มัธยมหก ผมมีเพื่อนสนิทไม่มากนักหนึ่งในนั้นคือไอ้ตะวัน ตอนนี้พวกเราเรียนกันอย่างหนัก ทั้งที่โรงเรียนและที่กวดวิชาเพราะใกล้จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว วันนี้เราสองคนไปโรงเรียนกวดวิชาตามปกติ บังเอิญได้เจอกับไอ้เพชร พวกเราจึงหยุดคุยกันตรงทางขึ้นบันได ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้น ผมเหลือบไปเห็นเด็กสาวคนหนึ่งเดินตรงเข้ามายังพวกเรา ท่าทางเหมือนแมวน้อยหลงทางก็ไม่ปาน เธอเดินก้มหน้าก้มตา แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ดั่งกลัวใครจะเข้ามาทำร้ายอย่างไงอย่างนั้น แต่จู่ ๆ ไอ้เพชรก็หันไปพยักหน้าทักทาย ผมได้แต่ยกยิ้มมุมปากพลางคิดในใจว่าคงเป็นเด็กอีกคนของไอ้เพชรแน่ ๆ ไอ้เพชรเพื่อนผมคนนี้ได้ชื่อว่าเจ้าชู้ตัวพ่อ สาว ๆ ในสต๊อกมันมีเป็นเข่ง บางทีถึงกับตบตีแย่งชิงกันเลยก็มี ผมได้แต่นึกสงสารและเอ็นดูเหยื่อรายใหม่ของมันอีกคน ท่าทางแบบนี้จะไปสู้ใครเขาได้เล่า แต่พลันได้ยินมันบอกไอ้ตะวันว่าเป็นน้องสาว ผมถึงกับนิ่งอึ้งไป คิ้วหนายักขึ้นอย่างแปลกใจ ไม่ยักรู้ว่าไอ้เพชรมีน้องสาวด้วย ผมรู้สึกผิดกับมันนิดหน่อยที่คิดอกุศลกับน้องของเพื่อน ผมหันหน้าไปมองน้องสาวไอ้เพชร ท่าทางหงุดหงิดที่ถูกไอ้ตะวันแซว ทั้งยังท่าทางที่เดินเร่งรีบเหมือนกับวิ่งหนีก้อนขี้หมาตรงหน้า ยิ่งทำให้ผมรู้สึกสนใจเข้าไปใหญ่ ผมยังคงมองเธอเดินต่อไป จนสายตาปะทะเข้ากับดวงตาคู่หวาน ผมรู้สึกราวกับร่างกายถูกสตั๊นท์เอาไว้  เวรละผม...ขืนไอ้เพชรรู้ความคิดผมเข้า มีหวังมันวิ่งมาฉีกอกผมเป็นแน่