ตอนที่ 2 สอบปากคำ

ตอนที่ 2

สอบปากคำ

เพชรกำลังจะหันไปถามผู้การ ที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทของพ่อเขาว่านี่มันเรื่องอะไร แต่ผู้การก็เดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้น ก่อนจะหันมาเรียกเขา ให้เดินเข้าไปนั่ง

“สารวัตร”

 เพชรเดินไปหาผู้การ ก่อนจะลงที่โซฟาข้าง ๆ หญิงสาว จนผู้การต้องเอ่ยทัก ด้วยรอยยิ้มล้อเลียน

“ตาเพชร เราจะนั่งสอบปากคำฝั่งนั้นเหรอ”

“ขอโทษครับ”

เพชรรีบกล่าวขอโทษ เขาลุกขึ้นแล้วย้ายมานั่งโซฟาฝั่งเดียวกับผู้การทันที ส่วนหญิงสาวที่เขาต้องสอบปากคำก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะพูดแซวเขา

“คุณตำรวจอยากนั่งข้างฟ้าใสเหรอคะ จะมานั่งก็ได้นะคะ ฟ้าใสไม่ถือ”

“เลิกเล่นได้แล้วหนูฟ้าใส”

ผู้การดุหญิงสาวเบาๆ แล้วหันไปหาเพชร เพื่อแนะนำฟ้าใสให้เขารู้จัก

“นี่หนูฟ้าใส ลูกสาวคนเดียวของท่านองศาเอกอัครราชทูตประเทศไทยประจำกรุงเบอร์ลิน คนที่นำสร้อยเพชรติดระเบิดเข้ามา และเป็นคนแรกที่ตรวจสอบเจอระเบิดคนแรก”

หลังจากที่ผู้การแนะนำตัวผู้หญิงตรงหน้าให้เขารู้จัก เพชรก็เข้าใจแล้วว่าทำไมการป้องกันถึงได้หละหลวม และห้องที่ใช้ควบคุมตัวถึงได้เป็นห้องที่ดูหรูหราขนาดนี้ ก็ใครจะไปคิดว่าลูกสาวท่านทูตจะเป็นมือระเบิด ขนาดเขายังคิดว่านี่เป็นการนัดดูตัวเลย

“หนูฟ้าใส นี่สารวัตรเพชร สารวัตรจะเป็นคนสอบปากคำหนู ลุงขอให้หนูช่วยตอบคำถามของสารวัตรด้วยนะ”

ผู้การแนะนำตัวสารวัตรเพชรให้ฟ้าใสได้รู้จัก เธอส่งยิ้มหวานให้เขาและพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

“สวัสดีค่ะ คุณสารวัตร ถ้าอยากถามอะไร ถามได้เลยนะคะ ถ้าตอบได้ฟ้าใสจะตอบค่ะ”

“นี่คุณจะไม่กลัวหน่อยเหรอครับ คุณกำลังตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีลอบวางระเบิดสถานทูตเลยนะครับ”

เพชรอดที่จะถามออกไปไม่ได้ เพราะเขาไม่เห็นหญิงสาวจะมีทีท่าว่าจะกลัวหรือกังวล แต่ยังสามารถส่งยิ้มหวานและพูดคุยอย่างธรรมดาได้

“ไม่เห็นต้องกลัวเลยค่ะ ฟ้าใสไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องกลัวด้วยค่ะ” ฟ้าใสตอบด้วยรอยยิ้ม

เพชรมองคนที่ตอบคำถามของเขาด้วยความมั่นใจ ก่อนจะเริ่มถามคำถาม

“ถ้างั้นผมเริ่มเลยนะครับ คุณฟ้าใสได้สร้อยเส้นนั้นมาได้ยังไงครับ ผมขออย่างละเอียดนะครับ”

“ซื้อมาจากเพื่อนค่ะ ฟ้าใสไปงานประมูลเครื่องเพชรเพื่อหาของขวัญให้คุณป้าจันทร์ แต่เครื่องเพชรที่ฟ้าใสเล็งไว้ ดันมีคนประมูลตัดหน้าไปก่อน เพื่อนของฟ้าใสเห็นฟ้าใสอยากได้สร้อยเส้นนั้นมาก เขาเลยบอกว่าจะไปคุยกับคนที่ประมูลได้ไป ให้ขายต่อเขาแล้วเขาจะขายต่อให้ฟ้าใสอีกทีค่ะ”

ฟ้าใสเล่าเรื่องราวโดยละเอียดให้เพชรกับผู้การฟัง

“แล้วเพื่อนคุณฟ้าใสนี่ คุณฟ้าใสรู้จักมานานหรือยังครับ” เพชรถาม

“ไม่นานค่ะ รู้จักวันที่ประมูลนั่นแหละค่ะ”

คำตอบของฟ้าใสทำให้เพชรอึ้งกับคนตรงหน้า เขาถึงขั้นถามเธอด้วยน้ำเสียงติดออกจะดุๆ

“รู้จักวันนั้น แล้วคุณกล้าซื้อเครื่องเพชรต่อจากเขาได้ยังไง ไม่กลัวเขาหลอกคุณเหรอ”

ฟ้าใสเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะตอบเพชรด้วยน้ำเสียงสงสัย

“ต้องกลัวด้วยเหรอคะ”

แล้วคำตอบของฟ้าใสก็ทำเอาเพชรถึงกับอยากลุกขึ้นไปเขย่าตัวของเธอ ให้ตื่นมาเจอโลกความจริง ไม่ใช่นอนอยู่แค่ในความฝัน

“ต้องกลัวสิคุณ สร้อยเพชรที่คุณซื้อมา ราคาตั้งหลายล้านเลยนะ จะเชื่อใจคนอื่นง่ายๆ ได้ยังไง”

“แต่ถ้าเราต้องคอยระแวงทุกคน มันจะไม่เหนื่อยเหรอคะ”

“ผมก็ไม่ได้บอกให้คุณระแวงทุกคนมั้ย แต่ให้ระแวงแค่คนที่น่าสงสัย”

เพชรพยายามจะอธิบาย แต่คนตรงหน้าก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจ

“แต่สำหรับฟ้าใส ไม่มีใครน่าระแวงเลยนะคะ”

เพชรได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ผู้หญิงคนนี้ต้องมองโลกในแง่ดีขนาดไหน ถึงได้เชื่อใจคนได้ง่ายขนาดนั้น

“แล้วแต่คุณแล้วกัน แล้วคุณรู้จักชื่อของเพื่อนใหม่ที่คุณซื้อสร้อยมามั้ย อย่าบอกนะว่าไม่รู้”

เพชรมองฟ้าใสอย่างจับผิด เขากลัวว่าคำตอบจะเป็นอย่างที่เขาคิดเหลือเกิน

“รู้ค่ะ”

คำตอบของฟ้าใสทำให้เขารู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย

“แต่รู้แค่ว่าชื่อคุณเมฆนะคะ”

เพชรไม่เคยสอบปากคำใครแล้วอยากจะลุกออกไปเท่านี้มาก่อนเลย ทั้ง ๆ ที่หญิงสาวก็ตอบเขาทุกคำถาม แถมยังตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและน้ำเสียงสดใส แต่ทำไมเขาถึงกลับได้รู้สึกหงุดหงิด ขนาดนี้ก็ไม่รู้

            “คุณจะบอกว่า คุณซื้อสร้อยราคาตั้งหลายล้าน แต่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อคนขายนี่นะ”

            “แล้วเวลาคุณสารวัตร ไปซื้อเสื้อผ้า คุณสารวัตรรู้จักชื่อพนักงานขายหรือเปล่าคะ”

            ฟ้าใสถาม ใบหน้าของเธอยังคงมีรอยยิ้มอยู่ ซึ่งต่างจากเพชร ตอนนี้หน้าของเขาแสดงออกถึงความหงุดหงิดอย่างปิดไม่อยู่

            “แล้วหนูฟ้าใส มีอะไรพอที่จะระบุตัวตนของคนที่ขายสร้อยเพชรให้หนูได้หรือเปล่า”

            ผู้การที่นั่งฟังเงียบๆ มานานถามขึ้น เพราะเห็นว่าสถานการณ์เริ่มจะไม่ดี

            “ฟ้าใสมีเบอร์ติดต่อคุณเมฆค่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะใช่เบอร์ของคุณเมฆจริง ๆ หรือเปล่า”

            ฟ้าใสยื่นโทรศัพท์ของเธอที่เปิดหน้าจอแสดงเบอร์โทรของเมฆ ให้ผู้การกับเพชรดู

“แต่ถ้าจะให้ชัดเจน ฟ้าใสว่าเราลองไปขอดูกล้องวงจรปิดของร้านอาหารที่ฟ้าใสนัดเจอกับคุณเมฆ ดีหรือเปล่าคะ”

ฟ้าใสเสนอความเห็น ผู้การเองก็พยักหน้าเห็นด้วย ฟ้าใสเลยหันที่มองที่เพชรพร้อมกับยิ้มหวานให้

“ว่ายังไงคะ คุณสารวัตร”

ฟ้าใสเอียงหน้าถามด้วยใบหน้าซื่อ

“ก็ไปสิครับ”

เพชรตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ทีตอนเขาถามไม่เห็นพูดอะไรแบบนี้ แต่พอเป็นท่านผู้การถาม ทำไมเธอถึงตอบได้ดีจัง หรือว่าเธอแค่อยากก่อกวนเขา

เพชรมองหญิงสาวที่ยิ้มหวานให้เขาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป

ทั้งสามคนขึ้นรถของผู้การเพื่อกลับไปรอดูกล้องวงจรปิด ที่โรงพัก โดยผู้การสั่งให้ตำรวจนายอื่นไปขอภาพกล้องวงจรปิด ที่ร้านอาหารที่ฟ้าใสนัดเจอกับเพื่อนของเธอมา

ตลอดทางที่ขึ้นรถมาเพชรไม่พูดอะไรเลย เพราะเขายังคงหงุดหงิดกับการสอบปากคำฟ้าใสอยู่

“คุณสารวัตรเหมือนจะไม่ค่อยพอใจฟ้าใสเลยนะคะ ฟ้าใสตอบคำถามได้ไม่ดีเหรอคะ”

ฟ้าใสถามขึ้นหลังจากนั่งสังเกตเพชรอยู่นาน

“เปล่าครับ ผมแค่คิดอะไรนิดหน่อย”

เขาตอบโดยที่ไม่มองหน้าฟ้าใส เลยไม่เห็นว่าฟ้าใสกำลังมองเขาด้วยสายตาแบบไหน

“ฟ้าใสก็นึกว่าคุณสารวัตรไม่พอใจฟ้าใส เห็นตั้งแต่ขึ้นรถมาคุณสารวัตรไม่มองหน้าฟ้าใส ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกยังอยากนั่งข้างฟ้าใสอยู่เลย”

เพชรหันไปมองคนพูดทันที นี่เธอกำลังล้อเลียนเขาอยู่เหรอ แต่เขาก็ขี้เกียจทะเลาะกับเธอ เลยถามคำถามที่เขาสงสัยมาตลอด

“ปกติคุณพกเครื่องประดับราคาหลายล้าน ใส่กระเป๋าไปไหนมาไหนแบบนั้นเป็นประจำเหรอ”

“แล้วมันต่างกับใส่นาฬิกาแพง ๆ เดินไปไหนมาไหนตรงไหนเหรอคะ”

ฟ้าใสตอบ เพชรมองคนที่ตอบคำถามเขาด้วยคำถาม ก็เธอเป็นแบบนี้จะไม่ให้เขาหงุดหงิดได้ยังไง ไม่เคยจะตอบคำถามเขาดี ๆ แต่ต้องตอบกลับแบบกวน ๆ

“นี่คุณ จะมีสักครั้งมั้ย ที่คุณตอบคำถามผมดีๆ โดยที่ไม่ถามผมกลับแบบกวนๆ”

“ฟ้าใสไม่ได้กวนนะคะ ฟ้าใสก็แค่ตอบคำถามของสารวัตรในแบบของฟ้าใส”

ฟ้าใสตอบก่อนจะอธิบายเพิ่มเติม

“ปกติฟ้าใสก็ไม่ได้พกของมีค่าอะไรหรอกค่ะ แต่พอดีวันนี้ฟ้าใสมีนัทรับสร้อย แล้วคุณแม่ก็ฝากขนมไปให้ท่างลุงทูตพอดี ฟ้าใสเห็นว่าเป็นทางผ่านก็เลยแวะเอาให้เลย ไม่ได้กลับไปเก็บสร้อยก่อน” 

เธอตอบเขาพร้อมยิ้มหวานให้ ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

เพชรหันกลับไปตั้งใจมองที่ถนนก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ ให้ฟ้าใสได้ยิน

“คุณนี่โชคดีจังเลยนะ เอาระเบิดใส่กระเป๋าเดินไปเดินมาแบบนั้น ดีที่มันไม่ระเบิดขึ้นมา”

“ค่ะ ฟ้าใสก็คิดว่าตัวเองโชคดี สงสัยยังไม่ถึงคราวตายของฟ้าใสมั้ง”

ฟ้าใสตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ เพชรหันไปมองที่หญิงสาว ที่ตอบเขาด้วยเสียงเรียบๆ

“นี่คุณไม่กลัวเลยเหรอ”

“กลัว? กลัวอะไรคะ? ความตายเหรอ? มันมีอะไรที่น่ากลัวกัน ยังไงทุกคนเกิดมาก็ต้องตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ”

“คุณพูดเหมือนกับคนปลงในชีวิตเลย ถ้าเกิดตายจริงขึ้นมา คุณไม่มีเรื่องอะไรที่รู้สึกเสียใจที่ยังไม่ได้ทำบางเหรอ”

ฟ้าใสมองสบตากับเพชร ก่อนจะตอบคำถามของเขา

“มีสิคะ ไว้มีโอกาสแล้วฟ้าใสจะบอกคุณสารวัตรนะคะ”

คำตอบของฟ้าใสทำให้เพชรรู้สึกติดอยู่ในใจ เขาอยากรู้ว่าเรื่องอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกเสียใจถ้าไม่ได้ทำก่อนตาย และทำไมถึงพูดออกมาตรงๆ ไม่ได้