9 เปิดเผยใบหน้าของกันต์

ผ่านมา1สัปดาห์ข่าวเรื่องไทม์เยดุก็จางไปกลบด้วยข่าวใหม่แทน

การประกวดดาวเดือนประจำปีได้เริ่มขึ้น ทุกห้องต้องส่งตัวแทน1คนเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันโดยจะนับตามโหลดของคนทั้งโรงเรียน

ภายในห้องเรียนมีเสียงซุบซิบเกิดขึ้นจาก3สาวตัวจี๊ดที่มาถึงโรงเรียนก่อนใครเพื่อน

"มึงว่าช่วงนี้ไทม์กับกันต์สนิทกันแปลกๆว่าม้ะ" แจมพูดขึ้น

"ก็ดูสนิท แต่แปลกไงวะ" พิงค์ถามด้วยความสงสัย

"โอ้ยยไม่ได้หมายถึงแปลกแบบนั้น มึงคิดดูนะถ้าสนิทแสดงว่าไทม์ต้องได้เห็นหน้าของกันต์แล้วป่าววะ" 

"เออ แล้วไงต่อ" กี้เอ่ยด้วยความสงสัยในคำพูดเพื่อน

"พวกมึงไม่อยากเห็นหรือไงวะ ปีนี้ก็เข้าม.6แล้วป่าว จะ3ปีแล้วกูยังไม่เคยเห็นน่ากันต์เลย" แจมพูดขึ้น

"เออจริงของมึง" กี้พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยและคิดในใจว่าเป็นคำพูดที่มีเหตุผล

"กูก็อยากเห็นเหมือนกันมันจะเป็นอะไรนักหนาไอวัณโรคที่ว่า ถ้าติดพวกเราก็แม่งติดตั้งแต่ปีแรกแล้วมั้ง" พิงค์เริ่มจุดไฟฉนวนความอยากรู้ขึ้นมาให้ปะทุมากยิ่งขึ้น ทำให้แจมเริ่มฉุกคิดแผนการขึ้นมา

"งั้นเอางี้ม่ะ กูจะเนียนๆไปสะดุดล้มแล้วกระชากหน้ากากออก เวิร์คไหมมึงว่า" และนี่คือแผนการของเขา

"การละครมึงแย่ ให้อีกี้ทำ" แต่ถูกพิงค์ปฏิเสธแล้วโยนให้กี้แทน

"อ้าว ไหงเป็นกูอ่ะ" พอได้ยินชื่อตัวเองกี้ก็สะดุ้งใหญ่ ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจแต่คำพูดกระตุ้นความอยากก็ยากจะปฏิเสธ

"บิงโก" แปะ!! ไม่รอให้กี้ตกลง2สาวพูดพร้อมกันทั้งยังแปะมือเห็นด้วย

กี้ส่ายหัวเหนื่อยใจแล้วคิดในใจว่าแผนเชี่ยไรวะและปฏิบัตรการ กระชากหน้ากากกันต์วัณโรคก็ได้เริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้

.

.

.

.

"ฮัดชิ้วว" ตั้งแต่ก้าวขาออกบ้านมาก็จามไม่หยุด สงสัยจะเป็นหวัดจากการเที่ยวเมื่อคืน

ผมก้าวเข้าสู้รั้วโรงเรียนอีกครั้งเหมือนเช่นทุกวัน วันนี้ก็เหมือนอย่างเคยแต่มีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างตาผมกระตุกซ้ายตลอด เคยได้ยินมาว่าถ้าตากระตุกซ้ายแค่ใช้นิ้วชี้ปัดสิ่งชั่วร้ายก็จะหายไป

ผมเลยกำลังทำอยู่ นิ้วชี้ยกขึ้นปัดตาล่างซ้ายเบาๆปากท่องพึมพำ"สิ่งไม่ดีจงออกไปๆ"

"ทำไรน่ะ" จู่ๆก็มีเสียงปริศนาพรวดขึ้นมาขณะคนเขากำลังกังวล

"เฮือกก " ตกใจหมด ขวัญเอ๋ยขวัญมาไม่รู้นทีมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำผมสะดุ้งโหยงเขาจะเห็นที่ผมทำอยู่หรือเปล่าไม่รู้

"ปะ..เปล่า ไม่มีไร" ผมตอบกลับเสียงตะกุกตะกัก

"ก็เมื่อกี้เห็นเขี่ยหางตา มีไรติดตาป่าวให้ช่วยเอาออกไหม" เขาถามด้วยสีหน้าสงสัย

"ไม่มีๆ ไม่ต้อง ขอบใจนะ" ผมตอบกลับด้วยความรวดเร็วก่อนจะก้มหน้าก้มตา เห็นหมอนี่ทีไรรู้สึกถึงลางร้ายทุกที

สองเท้าเร่งเดินฉับๆกลัวเขาจะจ้องนานจนจำได้ขึ้นมาคงจะอึดอัดยิ่งกว่าเดิม

"อ้าว จะรีบไปไหนเดินไปด้วยกันดิ" เขาสับเท้าตามมาไม่หยุด ผมเลยสับแบบเร็วคูณสอง

"เห้ย! เดี๋ยวดิ ก็บอกว่าไปด้วยกันไง" แต่ยิ่งสปีดเท้าเร็ว นทีก็ยิ่งเร่งเท้าตามมาผมเลยจำใจให้เขาเดินไปด้วยอย่างห้ามไม่ได้

ฝีเท้าหยุดชะงักลงทันที "อือ มาดิ" แล้วตอบกลับไปอย่างไม่เต็มใจ 

"กันต์ เคยเห็นเรามาก่อนไหม" เขายื่นใบหน้าหล่อมาใกล้ๆให้เห็นชัดๆไม่รู้ที่ถามมีเจตนาอะไรแอบแฝงไหมผมเลยบอกปฏิเสธไปก่อน

"ไม่เคย"

"จริงเหรอ ชื่อเหมือนคนที่เรารู้จักเลยดวงตาก็ดูคุ้นๆด้วย" พอพูดแบบนั้นปุ้บ ผมก็พยายามเบี่ยงหน้าหลบสายตาทันที ถ้าถูกจับได้ขึ้นมาจะทำไงดี คงต้องกลับมาใส่แว่นเหมือนเดิมซะแล้ว หมอนี่อันตรายชะมัด

"รีบๆเดินกันเถอะเดี๋ยวก็สายเหมือนวันนั้น ได้ลำบากอีก" ผมบ่ายเบี่ยงประเด็น ไม่ยอมตอบแล้วก้าวเท้านำหน้าไปก่อน เขาก็เดินตามมาติดๆก่อนจะใช้แขนกอดคอผม

"เดินเร็วจริง รอด้วยดิ" จังหวะที่เขาตามองตรงผมเลยเหล่หางตาจ้องมองเขาแวบหนึ่งถึงรู้ว่าเขาก็สูงพอๆกับไทม์เลย ผมว่าผมก็สูงพอตัวนะแต่กับ2คนนี้ผมยอมเลย 

"อร้ายย>< เทพบุตรมาแล้วกรี๊ดด" เมื่อก้าวเข้าห้องพิงค์กรี๊ดกร๊าดมาแต่ไกลเลยสาวๆต่างพากันมองนที ส่วนผมคือฝุ่นละอองในอากาศกรี๊ดกันได้ทุกวัน ไม่เจ็บคอกันรึไง

ผมเลยออกมาเงียบๆส่วนนทีโดนเพื่อนๆในห้องลากตัวไปเรียบร้อย กลุ่มนั้นที กลุ่มนี้ที

"หวัดดีกันต์" แต่วันนี้แปลกเพราะกี้ โบกไม้โบกมือทักทายผมก่อนจะเดินเข้ามาหา มีอะไรหรือเปล่านะ?

"อะ..เอ่อ หวัดดี" ผมอ้ำอึ้งโบกมือทักทายกลับ

"อะเฮือกกโอ้ยยย กันต์ๆช่วยด้วยๆ" ระหว่างที่เดินมาเหมือนกี้จะสะดุดขาตัวเอง หมุนตัว3ตลบอย่างพริ้วไหวดุจดั่งนักเต้นบัลเล่ต์มืออาชีพ ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือผมเลยรีบวิ่งเข้าช่วยโดยเร็ว

ทุกคนต่างพากันหันมามองตามเสียงร้องของกี้ในตอนที่เกือบล้มจังหวะนั้นเองที่ผมต้องสไลตัวเองไปรับอย่างไว มือบางประคองช่วงคอผมไว้ ส่วนผมประคองช่วงเอวของเธอ นี่เหมือนฉากนางเอกแกล้งล้มเพื่อหวังอะไรบางอย่างจากพระเอกในซีรี่ย์ที่ผมเคยดูเลย

"เธอโอเคนะ" สำเร็จ!!! ผมช่วยเธอไว้ได้

"กันต์...หน้านาย" หืม เขาพูดอะไร?

ในตอนนั้นเองที่ผมเงยหน้าขึ้นมามองแล้วเห็นความผิดปกติบางอย่างทุกคนหยุดชะงักแล้วจ้องมองมาทางนี้อย่างตกตะลึง

ก่อนที่ผมจะรู้สึกว่าใบหน้าโล่งๆสายตาผมก็เหลือบไปเห็นหน้ากากอนามัยติดไปที่มือของกี้ 

"ทำไมหน้านาย....." แจมอ้าปากค้างชี้นิ้วมาที่ผม

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตักหัวใจผมเริ่มเต้นแรงอีกครั้งก่อนจังหวะมันจะถี่ขึ้นรัวๆจนแทบจะระเบิด

"อย่ามองนะ"ผมใช้มือปิดใบหน้าตัวเองไว้น่าเกลียดมากขนาดนั้นเลยเหรอ น่าเกลียดมากเลยใช่ไหมทุกคนถึงได้อึ้งกันแบบนี้ 

ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องเรียนโดยไม่เหลียวหลังมองอีกเลย และรู้สึกถึงเสียงเท้าของใครบางคนตามมาติดๆด้วย อย่าตามมานะ...ขอร้อง