8 ร้องเกะ

หลังเลิกเรียนวันนี้ผมกลับบ้านมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเที่ยวกับไทม์ตามที่เราตกลงกันไว้วันนี้เป็นครั้งแรกในรอบ4ปีเลยก็ว่าได้ที่ออกไปเที่ยวแบบเที่ยวจริงๆกับเพื่อน

เสื้อยืดขาวสวมทับด้วยฮู้ดดำกับกางเกงยีนส์ขาเดฟตามด้วยหน้ากากอนามัย พร้อมมม

บรื้นน บรื้นน เสียงรถคุ้นหูได้ยินมาแต่ไกลก่อนจะจอด เอี้ยด! ตรงหน้า

โหหห สายตาจดจ้องไปยังด้านหน้าในตาผมเปร่งประกายประยิบระยับ ไทม์ มาในชุดเสื้อยืดขาวที่เห็นกล้ามแน่นเปรี๊ยะที่ใครเห็นก็เป็นต้องใจสั่น

เสื้อตัวนอกสวมแจ็คเกตหนังดำแขนยาว กางเกงลูกฟูกขายาวสีดำถึงจะไม่เห็นหน้าเพราะใส่หมวกกันน็อคแต่แค่นี้ก็พอทำให้หัวใจสาวๆอ่อนระทวยลงแล้ว

"ง้อววว..." หล่อเท่ซะไม่มี อยากตะโกนดังๆว่า  'นี่เพื่อนผมเองคร้าบ'

"อะไร?"

"นายหล่อโครตอ่ะ แบบโครตพ่อโครตแม่"

"จะไปไหม ขึ้นรถหมวกกันน็อคมีด้านหลัง" แต่เขาก็ยังคงคอนเซ็ปต์เดิม 'หนุ่มหล่อผู้เฉยชา' เหมือนเดิมจนผมถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบหมวกกันน็อคด้านหลังนั่งซ้อนท้ายพร้อมกับตะโกนว่า " เลสโก้!! "

บรรยากาศในยามค่ำคืนชวนให้รู้สึกดีสองข้างทางเต็มไปด้วยแสงไฟเหลืองนวลและตึกสูงตระหง่านตาที่มีรถวิ่งสัญจรไปมาเป็นว่าเล่น สายลมเย็นทำให้ผมเปิดหมวกกันน็อคเพื่อรับลม ความรู้สึกสดชื่นที่ไม่ได้สัมผัสมานานถาโถมเข้ามาอีกครั้ง สองแขนเลยชูขึ้นอย่างห้ามไม่ได้แล้วตะโกนลั่น

"วู้ววว สดชื่นนน" ลากเสียงยาว

"จับเอวไว้" ไทม์พูดอะไรสักอย่างแต่ผมไม่ได้ยินเพราะเสียงลมมันต้านเข้ามา

"อะไรนะะ" ผมตะโกนถามย้ำทั้งยังขยับหัวไปด้านหน้าเพื่อรับฟัง

"บอกว่าจับเอวไว้!!" เขาตะโกนกลับ

"อ๋อ เอออ"

เราตะโกนใส่กันขณะขับรถ นี่ก็ลืมไปว่าเปิดหมวกกันน็อคอยู่ตะโกนทีน้ำลายกระเด็นออกไปตามลมเลย

"เฮือกกก" ผมยังไม่ทันได้จับเอวจู่ๆไทม์ก็แรงเครื่องซะเต็มแรงม้าเลยสะดุ้งเกือบหายหลังแต่มือก็คว้าเอวไว้ได้ทัน 

สองมือจับเอวไทม์ไว้แน่นในระยะห่างเพียงช่วงข้อศอก บิ๊กไบค์มันต้องงี้ดิ วู้ฮู้สุดยอดไปเลย

เอี้ยด!! ไทม์เบรกรถจนหัวผมไปกระแทรกโดนแผ่นหลังกว้างเต็มๆดังปัก!!ดีนะที่ใส่หมวกกันน็อค

"โอ้ยยยย" แต่คงไม่ดีสำหรับคนขับเท่าไหร่

"โทษทีๆ เจ็บมากไหม" ผมลุกลี้ลุกลนเอามือลูบหลังถึงจะช่วยอะไรไม่ได้ก็เถอะ แต่คนมันรู้สึกสำนึกผิดไง

"อึก...ไม่เป็นไรลงเถอะถึงแล้ว"

สายตาผมเหลือบมองชื่อร้าน 'ชาวเรา' แต่ร้านนี้เป็นคลับที่ไม่ถึง20ห้ามเข้าไม่ใช่เหรอ

"เราจะไปที่นั่นกันจริงๆเหรอ" ความกังวลผสมความตื่นเต้นก็ถาโถมซัดกระหน่ำเข้ามา นี่มันเหมือนเป็นการเปิดโลกกะทัศน์ของหนุ่มน้อยวัย18เลยไม่ใช่เหรอ 

"อืม ลงได้แล้ว"

"อ่ะๆ โอเค" ผมลงรถก่อนจะถอดหมวกไว้ที่ท้ายรถเหมือนเดิม กำมือแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ เหงื่อผุดขึ้นจนมือเปียกชื้นไปหมดด้วยความตื่นเต้นแล้วก้าวเท้าเดินไปอย่างลังเล

"จะไปไหน มานี่" ไทม์ลงรถทีหลังแล้วกวักมือเรียกผมไปอีกทาง

"อะอ่าวไม่ใช่ร้านนั้นเหรอ?" ผมชี้นิ้วไปที่ร้าน'ชาวเรา'

"ไม่ใช่ ร้านนี้ตังหาก"ร้านที่ไทม์ชี้คือ 'หนูจ้ะมาม้ะร้องเกะ' อ๋อ เป็นผมก็เข้าใจผิดไปเอง

ผมเดินตามหลังไปติดๆ ถึงจะไม่ใช่ร้านนั้นแต่เป็นร้านนี้ก็ยังไม่คุนชินกับสถานที่แบบนี้อยู่ดี รอบๆมีรถจอดเต็มเรียงรายไม่ว่าจะมอไซค์หรือรถยนต์และมีร้านเรียงกันเป็นแถวๆเป็นโซนๆคือคลับ ผับ ร้านอาหาร ร้านคาราโอเกะและร้านเกมส์ โซนหนึ่งสำหรับวัยผู้ใหญ่ส่วนอีกโซนคือวัยรุ่น เยาวชนอย่างผม

โซนที่ผมเดินมาจะเรียงกันเป็นร้านอาหารฉบับใสไร้แอลกอฮอล์ ร้านเกมส์ ร้านคาราโอเกะ แบบนี้

พอเข้ามาในร้านบรรยากาศน่ารักกว่าที่คิดภายในเป็นสีโทนเดียวคือสีขาวควันบุหรี่และมีห้องกระจกเรียงกันเป็นห้องๆสำหรับแขกที่มาร้องเพลงมีมุมน่ารักที่แต่งด้วยตุ๊กตาหมีตัวโตและเก้าอี้สีขาวสำหรับถ่ายรูป

"2ชั่วโมงครับ" ไทม์บอกกับพี่พนักงานสาวหน้าเคาร์เตอร์คนหนึ่งอายุราวๆ30ผมขอเรียกแทนว่าพี่สาวละกันที่ตอนนี้กำลังทำสายตาหวานหยดย้อยส่งมา แม่เจ้าถ้าจะขนาดนี้ลากเข้าห้องเถอะผมคิดในใจ

"200บาท" พี่สาวเอ่ย ในขณะที่ไทม์กำลังจะควักตังในกระเป๋าจ่ายพี่สาวก็พูดขึ้นมาอีกประโยค "ไม่จ่ายก็ได้นะ ถ้าไปสนุกกับเจ้"

ไทม์หยุดชะงัก"สนุกยังไง"

เห็นท่าไม่ดี จะสนุกยังไงล่ะพี่แกต้องแอ้มนายแน่ๆไงล่ะ ผมที่ยืนอยู่ด้านหลังเลยเขย่งเท้ากระซิบข้างหูเบาๆ"พี่เขาจะกินนายไง" หล่อซะเปล่าซื่อบื่อจริง

"หึๆ" เขากระตุกยิ้มเบาๆ ส่วนพี่สาวตรงหน้ากำลังมองอยู่ว่าพวกเราทำไรกัน

"ผมถามว่าสนุกยังไง" อ่าวไอ่นี่ไม่ฟังกูเลย แม่งก็ยังถามพี่สาวต่อ

"เดี๋ยวรู้ ตามมาสิ"

.

.

.

.

.

.

"ปูหนีบอิโปะ อิโปะ อิโปะ เจ็บหลาย ปูหนีบอิโปะ อิโปะ อิโปะเกือบตาย มาเอาอิโปะ อิโปะ อิโปะแนอ้าย" มือข้างหนึ่งจับไมค์โครโฟนจ่อปากกว้างที่กำลังเปร่งเสียงร้อง ขาข้างหนึ่งยกวางไว้ที่เก้าอี้ส่วนอีกข้างอยู่บนพื้น หัวโยกสั่นคลอนตามจังหวะเพลง

เจ้แกแหกปากร้องเพลงอยู่ในห้องโดยมีพวกผมเป็นแดนเซอร์เต้นปูหนีบอิโปะอยู่ข้างๆซ้ายขวา

สองแขนยื่นไปข้างหน้าจนสุดชูสองนิ้วคว่ำลงก่อนจะกระเด้งสะโพกไปด้านหน้าดึ๋งๆดั๋งๆ ขยับไปซ้ายทีขวาทีตามสเต็ป

ผมเหลือบหันไปมองไทม์ที่ทำหน้านิ่งแต่ก็ยอมกระเด้งสะโพกตามแล้วแอบขำ นี่ผมก็แอบคิดนะว่าเพื่อของฟรีเราต้องทำถึงขนาดนี้เลยใช่ไหม

"สิขาดใจตายย้อนว่าปูหนีบโปะ โอ โอ้ะ โอ โอ้ะ"  สเต็ปแดนซ์เพลงก็ได้จบลง พี่สาวยื่นไมค์มาให้ผมที่ยืนค้างในท่าอ้าขา

"เอาไปไอ่หนู ตานาย" ผมรับไมค์มาอย่างเขินอายนี่ผมต้องร้องจริงๆใช่ไหม มือเริ่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อหัวใจเต้นตึกตักๆอย่างตื่นเต้น

"ผะ..ผม ไม่เคยครับ" ผมก้มหน้าลงก่อนจะยื่นไมค์ไปคืนพี่สาว เพราะรู้สึกว่ายากมาก ยากจริงๆถ้าจะให้ร้องต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

"เอาน่า ครั้งแรกก็งี้แหละเป็นนักเรียนต้องหัดปลดปล่อยบ้าง แล้วนี่อะไรปิดแมสทำไม?" เหมือนพี่สาวจะพึ่งสังเกตุเห็นแมสที่ผมปิดอยู่ ผมเลยอ้ำอึ้งไม่รู้จะบอกยังไง

"มันไม่สบาย" เป็นไทม์ที่พูดแทน

"อ๋ออ งี้เองแต่มาเที่ยวแบบนี้ได้เหรอน่าจะพักอยู่บ้านนะ" พี่สาวหันมาถามผมต่อจนผมไปไม่เป็นเลย จะให้บอกได้ยังไงว่าสบายดีสุดๆที่ปิดหน้าเพราะตัวเองขี้เหร่มากน่ะ

"เอ่อ...คือ" ผมอ้ำอึ้ง

"คนไม่สบายเที่ยวไม่ได้รึไงถามไรนักหนา"

"โว้ย!!ไม่ถามก็ได้ว่าแต่พึ่งเคยเห็นไทม์เอาเพื่อนมาด้วยครั้งแรกเลยนะ" เห็นพี่สาวกับไทม์ดูคุยกันอย่างสนิทสนมผมก็นึกแปลกใจ

"ทั้ง2คน....รู้จักกันเหรอครับ" ผมชี้นิ้วไปมาระหว่างพี่สาวกับไทม์เป็นเชิงว่าทำไมถึงดูสนิทกันจัง

"ทำไมจะไม่รู้จักไทม์เป็นลูกค้าประจำมาบ่อยจนสนิท เรียกสาวๆเข้าร้านมาเพียบเลย"

"อ๋ออ งี้นี่เอง"

"มาๆ วันนี้เจ้เลี้ยงเองถือว่าสิทธิพิเศษสำหรับลูกค้าVIP"

พึ่งรู้ว่าไทม์เป็นลูกค้าประจำที่นี่มิน่าละถึงดูไม่ได้เงอะงะอะไรแสดงว่าต้องมาร้องเพลงบ่อยน่ะสิ

"รุ่นพี่ เชิญร้องก่อนเลยครับ" ผมยื่นไมค์ไปถวายต่อหน้าไทม์ พี่นำน้องตามเว้ยช่วยไม่ได้ก็มันครั้งแรก จะอายก็ไม่แปลก

"ปรบมือกดดัน"อยู่ๆเจ้แกก็พูดพรวดขึ้นมาก่อนจะปรบมือรัวๆ อะไรของเจ้สะดุ้งหมด ถึงงั้นผมก็ปรบมือตามไปแบบงงๆ

แปะๆๆๆๆ

ไทม์คีย์ชื่อเพลงที่ตัวเองจะร้องก่อนจะยกมือที่ถือไมค์ขึ้นจ่อปาก

"เสียงนกกรงหัวจุกมันริก จ่อกกวิกๆๆๆๆๆ จ่อก จ่อก กวิก กูลิติแกว็ด...."

น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอจนลูกกระเดือกเคลื่อนไหวดึงดูดสายตาให้จับจ้องอย่างละสายตาไม่ได้ สายตาคู่คมที่จดจ้องหน้าจออย่างตั้งใจกับมือที่ถือไมค์เคลื่อนไหวพร้อมกับโยกหัวไปมาตามจังหวะเพลง

ทุกอย่างเงียบกริบหลังไทม์ร้องจบรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอีการ้องกาๆๆผ่านมาเลย

ผมและพี่สาวเลยปรบมือแปะๆแก้เก้อ ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะสามารถร้องเพลงได้แข็งทื่อขนาดนี้คิดว่าท่องจำคำศัพท์ของจารย์วรเดชซะอีกจารย์สอนภาษาไทยที่โรงเรียนผมเอง

"อึ้งเลยเหรอ" ไทม์หันมาถามผมกับพี่สาวที่ยังคงตบมือ

"อึ้งสุดๆ คนอะไรร้องห่วยแล้วยังหล่อ" เป็นพี่สาวที่พูดขึ้น

"พูดแบบนี้ คราวหลังผมจะไม่มาอีก"

"แหมม แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นงอล ดูหน้าประตูสิ" ผมและไทม์หันไปที่หน้าประตูตามที่พี่สาวบอกปรากฏว่ามีสาวๆ4-5คนกำลังจ้องเข้ามาตาเป็นมันอยู่

ไทม์มองแล้วก็ดูไม่สนใจก่อนจะยื่นไมค์มาให้ผม

"ฉันร้องแล้วตานาย"

"ฉะ..ฉันร้องไม่เป็น" ผมอำ้อึ้งรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ถือไมค์ ยิ่งสาวๆข้างนอกแอบดูยิ่งตื่นเต้นหนักกว่าเดิมอีก

"อะไรกระจอกเหรอ" หนอยยย ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้ นี่มันศึกแห่งศักดิ์ศรี

"อือๆ รู้แล้วๆ" ยื่นมือไปรับไมค์

ผมกำลังหลับตานึกถึงเพลงที่ตัวเองชอบฟังและน่าจะร้องได้ที่สุด.......อ้ออ เพลงนั้นไง

สองมือคีย์แป้นพิมเพื่อเลือกชื่อเพลงที่จะร้องก่อนยกไมค์ขึ้นวอร์มคอเล็กน้อย"อะแฮ่มๆ เทสๆ"

พอดนตรีเริ่มเสียงแรกถูกเปร่งออกจากลำคอภายใต้แมสดำเป็นทำนองเพลงป็อปร็อก ทำให้จังหวะการหายใจค่อนข้างถี่แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นอุปสรรค

"แนะ แหน่ แน แน่ เพลงนี้เป็นเพลงร็อค แน แหน่ แน แน่เพลงนี้ไม่ใช่เพลงรัก แน แหน่ แนแน่ ขี่คอมาวอทเดอะฟาค แน แหน่ แนแน่เบบี้เกิลร้องกระต้าก กระต้าก..."

ขนตางอลยาวที่กระพริบจ้องหน้าจอกับเสียงที่ชวนหลงไหลทำคนฟังเคลิ้มร้องตามโดยไม่รู้ตัว

พี่สาวและไทม์โยกหัวตามจังหวะเพลงที่ผมร้องทั้งยังแหกปากร้องด้วยกันมันจึงเกิดเป็นภาพมิตรภาพดีๆที่ร้าน'หนูจ้ะมาม้ะร้องเกะ'

ผ่านมา2ชั่วโมงเป็นเวลา3ทุ่มครึ่ง เรา2คนนั่งพักบนโซฟาส่วนพี่สาวขอตัวไปทำงานต่อหลังมาแจมได้3เพลง

"โล่งสุดๆไปเลยว่าไหม" ผมหันหน้าไปมองไทม์ในขณะที่ตัวเองกำลังพิงโฟซาอยู่ ไทม์เองก็หันมาจ้องตาผมเช่นกัน

"อืม"

"กลับกันเลยม้ะ" ผมชวนกลับ

"ป่ะ" เขาลุกขึ้น ผมเองก็ลุกตาม

.

.

.

.

บรื้นน บรื้นนนน เอี้ยดด!!

เขามาส่งผมที่บ้าน ก่อนกลับผมเลยขอเบอร์เพื่อติดต่อกลับ

"กลับดีๆนะ พรุ่งนี้เจอกันวันนี้สนุกมาก"

"อืมเจอกันพรุ่งนี้"

"ถึงบ้านแล้วทักบอกด้วย"

"โอเค"

ผมโบกมือลา เขาพยักหน้ารับทราบก่อนเร่งเครื่องหายลับไปในท้องถนนท่ามกลางแสงไฟนวลสลัว