10 ทำไมหน้านาย

ทุกคนในห้องกำลังตกตะลึงกับภาพตรงหน้าเลยต่างพากันเงียบกริบหมดหากใครตดก็คงได้ยิน

แกร้ง!! เสียงปากกาของใครบางคนตกพื้นเรียกสติทุกคนให้กลับเข้าที่

ป้าปๆๆๆๆ " กี้มึงไม่น่าเลย" แจมเดินเข้ามาตบไหล่เพื่อนที่กำลังอึ้งรัวๆอย่างตื่นเต้น

"ไม่น่าพึ่งทำวันนี้เลย น่าจะทำให้เร็วก็ว่านี้กรี๊ดดด" พิงค์เดินมาสมทบ

"มะ...มึง กูว่ากูเจอเนื้อคู่แล้วหวะ" กี้ที่กำลังอ้ำอึ้งเพราะได้สบตากับกันต์ใกล้ๆจนทำให้เขาแทบหยุดหายใจตรงนั้น 'เพียงสบตาคู่นั้น ฉันก็รู้ทันใด' จู่ๆเนื้อเพลงบุพเพก็แล่นเข้ามาในหัวสมองของเธอ

ซุบซิบๆ เพื่อนๆในห้องต่างให้ความสนใจกับเรื่องนี้เลยเปลี่ยนหัวข้อประเด็นการสนทนากันยกใหญ่

"เราไม่คิดเลยว่ากันต์จะน่ารักขนาดนั้น" แพรหัวหน้าห้องที่ปกติไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้ชายเท่าไหร่มาร่วมวงกับสามสาวด้วย

"แพรหยุด คนนี้ฉันจอง"กี้หรี่ตามองแพร พูดขึ้นเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของ

" แล้วเรามาดูกัน " แพรหรี่ตามองกลับประมาณว่าฉันนี่แหละเจ้าของ

'ปฏิบัติการศึกชิงนายเลยเริ่มต้นขึ้น'

.

.

.

.

ขนตางอลกระเพื่อมพริ้วไหวบนดวงตากลมโตชวนมองได้รินหลั่งหยดน้ำตาลงมากระทบสองข้างแก้มอมชมพู จมูกโด่งได้รูปกับใบหน้าเรียวจิ้มลิ้มที่ไม่ว่าใครเห็นเป็นต้องลืมหายใจ ปากเล็กกำลังขบเม้มร้องห่มร้องไห้สะอึกสะอื้น

"แหกๆๆอึก ฮืออ" ผมสับเท้าวิ่งมายังตึกล้างหลังโรงเรียนน้ำตาไหลไม่หยุด เสียใจ อีกแค่ปีนี้ปีเดียวก็จะจบแล้วแท้ๆ ทุกคนคงจะรังเกียจแล้วก็คงจะได้ยินแต่คำพูดร้ายๆ อีกแล้ว

"กันต์!!"

"กันต์!!"

ไทม์และนทีวิ่งตามหลังมาด้วยความเป็นห่วง เขาพูดชื่อกันต์พร้อมกันราวกับเตี๊ยมกันมา

ผมใช้หลังมือปาดน้ำตาก่อนจะหันหลังให้พวกเขาแล้วใช้มือปิดใบหน้าตัวเอง "อย่ามอง" 

นทีและกันต์หันหน้ามองกันอย่างงงๆแล้วคิดเหมือนกันว่าทำไมถึงมองไม่ได้วะ

"จะเอ๋" เป็นนทีที่ชะโงกหน้าไปซ้ายมือของกันต์

กันต์เลยหลบไปทางขวาแต่ก็ตกใจเพราะมีไทม์ยืนอยู่เงียบๆ

เลยก้มหน้ามุดกอดเข่าตัวเองแทน คงจะรู้แล้วว่าผมคือเด็กอ้วนขี้เหร่คนนั้น

"น่าสมเพชใช่ไหม" ผมพูดออกไป

"สมเพช? สมเพชทำไม?" นทีกำลังงุนงงกับคำพูดของกันต์

"ก็ฉันมันน่าเกลียด" 

จู่ๆนทีก็หันไปพูดกับไทม์ "นายคิดเหมือนที่ฉันคิดไหมB1"

ไทม์พยักหน้าตอบกลับ "อืมฉันก็คิดงั้น B2"

ไทม์ยกแขนกันต์ขึ้น2ข้างเผยให้เห็นหัวทุยที่ซบหน้าลงกับเข่าตัวเองและเสี้ยวหน้าด้านข้าง

"เงยหน้าขึ้น" ไทม์พูดเสียงดุใส่

"ไม่" ผมปฏิเสธเสียงแข็ง

"บอกให้เงย" 

"ก็บอกว่าไม่"

ไทม์พยักหน้าให้นทีเป็นเชิงให้ช่วย นทีรับรู้ได้แม้ไม่ต้องเอ่ยปาก

ไทม์ล็อคแขนผมไว้ไม่ให้ชักกลับ ส่วนนทีใช้สองมือจับใบหน้าด้านข้างผมให้เงยขึ้นไปเผชิญหน้า

พรึ่บ!!

วินาทีเหมือนลมหายใจได้หยุดลงก่อตัวขึ้นอีกครั้งนทีมองสายตาคู่นั้น อีกทั้งยังเห็นใบหน้าเต็มรูปแบบทำให้เขาเหมือนตกอยู่ในภวังค์ที่มีแต่ทุ่งดอกไม้

หยดนำ้ใสไหลออกจากตาคนตรงหน้าทำให้ดวงตากลมโตแดงกลำ่อีกทั้งจมูกและแก้มก็ยังแดงระเรื่อขลับสีผิวขาวให้ออร่ามากยิ่งขึ้น น่ารัก น่ารักโครตต

"พอใจยัง" ผมพูดกับไทม์และนทีด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออย่างไม่พอใจ 

นาทีนั้นเองที่2หนุ่มมองแล้วเหมือนเจอสัตว์เล็กๆกำลังมองเหวี้ยงใส่ มันน่ารักมาก น่ารักจนใจเจ็บ

"อะแฮ่ม อือ" นทีกระเอมในลำคอเบาๆแก้เขิล

"ยังไม่พอใจ" พูดจบไทม์ก็ดึงมือที่จับไว้อยู่แล้วให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินจ้ำอ้าวให้ไปด้วยกัน

"ดะ...เดี๋ยวก่อนๆ เดี๋ยวๆ" นิ้วเท้าทั้งหมดพยายามจิกเกรงกดน้ำหนักลงไปที่พื้นเพื่อไม่ให้เดินไปตามแรงของเขา

นทีเดินตามมาติดๆก่อนจะจับมืออีกข้างของผม"เดี๋ยว นายจะพากันต์ไปไหน" เขามองหน้าไทม์อย่างไม่เข้าใจ

"เข้าห้องน้ำ" ไทม์ตอบเสียงเรียบ

"ห๊ะ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะเว้ยที่นี่โรงเรียน" นทีคิดว่าไทม์ต้องเอากันต์ไปปู้ยี่ปู้ยำในห้องน้ำ แต่ไทม์ไม่คิดแบบนั้นเขาจะพากันต์ไปส่องกระจก

"ทำไมจะไม่ได้" ไทม์งงว่านทีกำลังพูดเรื่องอะไร

"งั้นฉันไปด้วย"

"ตามใจ" ไทม์ยักคิ้วอย่างไม่สนใจ

ผมที่กำลังงงกับสถานการณ์นี้อยู่ว่าพวกเขาทำไรกันแต่ก็ไม่กล้าสู้หน้าเลยไม่พูดอะไรแล้วเดินก้มหน้าก้มไปด้วยอย่างห้ามไม่ได้

ซุบซิบๆ ตลอดทางมาเข้าห้องน้ำผมได้ยินเสียงกระซิบกระซาบมาตลอด

"นั่นใครน่ะ"

"นั่นดิ ทำไมไปอยู่กับพี่ไทม์"

"เออ พี่นทีด้วย"

"อยู่ตรงกลางด้วย"

"สุดยอดเลยเนาะมึง โรงเรียนเรา"

คำกระซิบกระซาบพวกนั้นดังเข้ามาในโสตประสาทผมตลอดทางทำผมอึดอัด คงโดนเปรียบเทียบเพราะภาพลักษณ์จากสองคนนี้แน่ๆ

เออรู้แล้วว่าไม่หล่อไม่ต้องเทียบ อยากจะตะโกนออกไปชะมัด!!

มาถึงหน้าห้องน้ำไทม์ก็ผลักผมเข้าไปหน้ากระจกใหญ่ ทำผมหลับตาปี๋ไม่กล้าส่อง

"ลืมตา มั่นใจหน่อย" เขาสั่งเสียงดุ

"ไม่เอา" ไม่ส่องมา4ปี จู่ๆจะให้ส่องเนี่ยนะ เอาจริงๆจะให้เอาความมั่นใจมาจากไหนวะ

มือปริศนาจากด้านหลังมาตี่เปลือกตาให้เปิดขึ้น

"ฮึบ" เป็นไทม์

ปริบๆ 

จนเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกบานใหญ่ของห้องน้ำในรอบ4ปีทำให้เกิดความสับสนในจิตใจขึ้นทันที 'นี่ใครวะ กูเหรอ'

ผมเอียงหน้าไปซ้าย หันหน้าไปทางขวา 'เออกูจริงๆด้วย' พอเห็นว่ารอยสิวบนใบหน้าหายไปหมดและมีใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาก็เริ่มรู้สึกมั่นใจในตัวเองมากขึ้นมาหน่อยนึง

"เป็นไง โอเคขึ้นยัง" ไทม์เอ่ยถามขณะที่มองการ กระทำผมไปด้วย

"อือ แต่ก็ยังไม่ชินอะ" คิดในใจกับตัวเองว่าตอนนี้หน้าเราแบบเป็นแบบนี้เองสินะ ก็ไม่ได้แย่นี่พอคิดถึงข้อนี้รอยยิ้มบนใบหน้าก็ปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัว

และไอ่ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอ่อนของเขานี่แหละที่มีผลต่อความรู้สึกของหนุ่มๆทั้งสองโดยที่เจ้าตัวเองก็คงไม่รู้ตัว

"มั่นใจ สู้ๆ" พอเห็นว่าไทม์ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ตนคิดนทีก็รู้สึกโล่งใจและส่งแรงเชียร์ไปให้พร้อมชูสองนิ้ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อนการกระทำแบบนี้ของนทีคงทำให้ดีใจจนแก้มปริแล้ว แต่โทษทีนะหน้าหล่อๆของนายใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอกเพราะภูมิต้านทานคนหล่อของฉันนั้นแกร่งมาก

"เห้อออ ไม่มั่นใจเลย" ผมถอนหายใจคอตก

"ทำไม ขนาดนี้แล้วยังไม่มั่นใจอีกเหรอ" ไทม์ตอบกลับ

"ก็มันไม่ชินไง หน้ามันโล่งๆอะไปซื้อแมสให้หน่อยดิ นะๆๆๆ" ผมกระพริบตาปริบๆส่งไปให้ไทม์อย่างอ้อนวอน พรีสสสได้โปรด

เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วตอบกลับเสียงเข้มว่า "ไม่"

ผลับ! เสื้อคลุมถูกโยนลงบนหัวจนผมมองไม่เห็นทาง

"ถ้ายังไม่มั่นใจก็ใช้ไอ่นี่คลุมสิ" นทีถอดเสื้อนอกของตัวเองมาให้เป็นเสื้อแขนยาวดำมีซิปหน้า

"ฉันจะไม่ขอบใจนายหรอก" เพราะที่ผ่านมานายทำให้ฉันต้องโดดเดี่ยวแบบนี้ไงล่ะ แต่เหมือนนทีเองก็คงจำผมไม่ได้ด้วยซ้ำน่าขำชะมัด

"อุบ คริๆ" ผมหันไปตามเสียงหัวเราะ อะไร?ไทม์หัวเราะทำไม

"ลงทุนจังนะ" ไทม์ตบไหล่นทีเบาๆก่อนจะจูงมือผมออกจากห้องน้ำไป ปล่อยให้นทีงงกับสถานการณ์ตรงหน้าว่า เขาทำไรผิดไปหรือเปล่า

"เห้ย รอด้วยดิ" พอสมองกำลังประมวลผลรู้ตัวอีกทีก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวแล้ว

กลิ่นกายชายแท้หอมเย้ายวนใจออกมาจากเสื้อของคนที่ให้ยืม ผมใช้เสื้อปกปิดใบหน้าตัวเองแล้วเดินย่องๆตามหลังของไทม์โดยที่มีนทีเดินตามมาติดๆ

"สวัสดีค่ะ วันนี้มาพบกับช่อง'เมาท์ฉ่ำยำเละ'และวันนี้ฉันฟอยค่ะ"

"ส่วนดิฉันหมิวค่ะ"

เสียงดังก้องจากหญิงสาว2คน คนหนึ่งถือไมค์จิ๋วส่วนอีกคนถือโทรศัพท์ถ่ายวิดิโอกำลังคุยจ้อมาทางที่หนุ่มๆทั้ง3กำลังเดินอยู่ นั่นแหละคือเป้าหมายของพวกเธอ

แย่แล้ว!!!สองสาวแหล่งข่าวชั้นยอดในโรงเรียน พวกเธออยู่ม.6ห้อง5ที่ทำช่องเกี่ยวกับเรื่องในโรงเรียนไม่ว่าจะเรื่องไหน2สาวจะขุดคุ้ยจนถึงที่สุดไม่ว่าฝ่ายนั้นจะมีประวัติขาวสะอาดหมดจดก็ไม่พ้นมือพวกเธอทำให้มีผู้ติดตามทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียนมากกว่า50000คน

ผมสะกิดไหล่ไทม์และนทียิกๆก่อนจะกวักมือให้ทั้งคู่เอียงหูมาเพื่อฟัง "รีบเผ่น"

ทันทีที่กระซิบจบผมก็ปิดหน้าใส่เกียร์หมาไปยังชั้นเรียนทันทีปล่อยให้2คนยื่นงงกันอยู่อย่างนั้น

"วันนี้เราเจอหนุ่มๆสุดหล่อกันพอดีเลยค่ะ เดียวเราจะมาสัมภาษณ์พวกเขา ล้วงลึกล้วงจริงต้องช่องเม้าท์ฉ่ำยำเละค่ะ" 

"สวัสค่ะ รู้สึกยังไงบ้างคะที่มีฉายาซาตานผู้เซ็กซี่" ฟอยล์ยื่นไมค์ไปที่ไทม์คนแรก

ไทม์ไม่ตอบแต่หันหน้าไปมองนที "B2 ได้ยินกันต์พูดเมื่อกี้ไหม"

นทีพยักหน้าตอบเหมือนจะรู้ว่าไทม์ต้องการจะสื่ออะไร "เผ่น"

ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงเท้ากึกก้องท่ามกลางสนาม 2หนุ่มพากันวิ่งสุดแรงเกิดทั้งนี้ก็ไม่เข้าใจเหตุผลแต่เพราะพึ่งเข้ามาเรียนได้ไม่นานเลยต้องเชื่อใจกันต์ไว้ก่อน

ออร่าความหล่อกระจายเกิดเป็นภาพสโลโมชั่น กลางสนามดึงดูดสายตานักเรียนโดยรอบให้หันไปมองจนสายตาเป็นประกายบางคนถึงกับกำเดาพุ่ง

"อะเฮือกก  อปป้าา"

"กรี๊ดดด"

เสียงกรี๊ดร้องดังลั่นกลางสนามไม่หยุดดังมาติดๆ โชคดีที่ผมวิ่งมาก่อนไม่งั้นคงเป็นจุดสนใจแน่

แค่อยากเรียนให้จบๆทำไมมันยากจังวะะะะ!!!