ログイン共有
บทที่ 211
関連チャプター
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 212
สามคำที่เรียบง่ายและเกือบจะหยาบคาย ทำให้พระที่นั่งไท่เหอตกอยู่ในความเงียบงัน ทุกคนต่างกลั้นลมหายใจและก้มศีรษะลง แต่ประสาทสัมผัสทั้งหมดกลับไปรวมกันที่หูเริ่มแล้ว!ความขัดแย้งระหว่างสำนักราชเลขาและองค์รัชทายาทเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ผลลัพธ์ของความขัดแย้งในครั้งนี้เป็นสิ่งสำคัญ และเกี่ยวข้องกับฝ่ายที่เป็นกลางในราชสำนักที่ยังคงเฝ้าดูอยู่ข้างๆ ว่าจะวางชิปของตัวเองที่ฝ่ายไหนพวกเขาไม่อาจเป็นแบบหัวหน้าผู้อาวุโสกั๋วจื่อเจี้ยนซึ่งเป็นผู้อาวุโสสามรัชกาลได้ เพราะไม่ว่าองค์รัชทายาทจะเป็นฝ่ายชนะ หรือสำนักราชเลขาจะเป็นคนหัวเราะคนสุดท้าย ก็ไม่มีใครจะโต้เถียงกับชายชราคนนี้ เพราะมันเสียไม่คุ้มได้ และยังเป็นการล่วงเกินบัณฑิตเป็นจำนวนมากอีกด้วย เนื่องจากพวกเขาอยู่ในราชสำนัก เมื่อลมพายุซัดเข้ามา พวกเขาก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้หลี่เฉินสบตากับจางปี้อู่และพูดเสียงราบเรียบว่า “ข้าให้เจ้าพูดหรือ?”จู่ๆ หลี่เฉินก็ตวาดเสียงดังว่า “ช่างอวดดีจริงๆ!”“นี่คือพระที่นั่งไท่เหอ เมื่อข้ายืนอยู่ที่นี่ ข้าคือตัวแทนเสด็จพ่อ ใช้อำนาจของจักรพรรดิและอำนาจของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ เมื่อข้ายังพูดไม่จบ มันถึงตาเจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 213
“กระหม่อมน้อมรับบทลงโทษพ่ะย่ะค่ะ”จางปี้อู่ประสานมือตอบหลี่เฉินกวาดสายตาไปทั่วพระที่นั่งไท่เหออันเงียบสงบ โดยเพ่งความสนใจไปที่จ้าวเสวียนจีอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวเสียงเรียบว่า“ข้าได้พิจารณาขอเรียกร้องของเสียนเฉาที่ให้ส่งทหารออกไปอย่างถี่ถ้วนแล้ว ซึ่งมันมีข้อเสียสองประการ”“ประการแรก ตอนนี้ต้าฉินมีภัยพิบัติทางธรรมชาติในประเทศติดต่อกันมาหลายปีแล้ว ไม่ว่าจะประชาชนหรือราชสำนัก ก็ไม่สามารถแบกรับการทำสงครามระยะไกลได้”“ประการที่สอง ท้องพระคลังของประเทศว่างเปล่า กองทหารม้าทุกแห่งแทบจะไม่สามารถรักษาการจ่ายค่าจ้างของทหารได้ เมื่อทหารเคลื่อนตัว เงินและทองคำนับไม่ถ้วนก็ไหลออกดุจสายน้ำ นอกจากนี้การทำสงครามย่อมมีคนตาย ซึ่งการใช้ลูกชายต้าฉินไปต่อสู้เพื่อประเทศอื่น ก็ดูจะไม่ฉลาดเท่าไหร่”เขาจ้องมองไปที่จางปี้อู่อีกครั้ง และหลี่เฉินก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “ที่ใต้เท้าจางคัดค้านความคิดนี้ คงเป็นเพราะสองประเด็นนี้สินะ?”จางปี้อู่พูดด้วยสีหน้าแข็งๆ “ฝ่าบาททรงพระปรีชา คิดทุกอย่างได้ถี่ถ้วน เป็นกระหม่อมที่คิดมากเอง”โดยไม่สนใจคำพูดติดหอกพกกระบองของจางปี้อู่ หลี่เฉินพูดอย่างใจเย็นว่า “แต่ทุกอย่างม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 214
เมื่อเผชิญกับภัยคุกคามโดยตรงจากหลี่เฉินผู้หยิ่งผยองและไร้เหตุผล ซึ่งไม่ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ทางการเมืองขั้นพื้นฐานด้วยซ้ำ จางปี้อู่ก็อ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อเขาเคยจินตนาการถึงวิธีที่องค์รัชทายาทจะดำเนินการนับไม่ถ้วน เมื่อเผชิญหน้ากับการต่อต้านที่รุนแรงจากสำนักราชเลขา แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าองค์รัชทายาทจะแข็งกร้าวเช่นนี้ในเมื่อไม่สามารถเล่นไปตามกฎของสำนักราชเลขาได้ เช่นนั้นก็ล้มกฎไปซะนี่เป็นวิธีการขององค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ? ในอดีต แม้องค์จักรพรรดิจะอยู่ในราชสำนัก แต่จางปี้อู่ก็ยังกล้าที่จะแข็งขืนเพราะเขารู้ว่าองค์จักรพรรดิชื่นชอบในการรักษาชื่อเสียงของตัวเอง และเกรงว่าราชสำนักจะไม่มั่นคง จึงเน้นไปที่การประนีประนอมกับสำนักราชเลขาทุกเรื่องสามารถประนีประนอมได้นี่เป็นความสมดุลที่ละเอียดอ่อนระหว่างสำนักราชเลขาและอำนาจของจักรพรรดิแต่องค์รัชทายาทไม่ใช่องค์จักรพรรดิวิธีการของเขานั้นหยาบคายยิ่งกว่าจักรพรรดิไม่รู้กี่เท่า หากองค์จักรพรรดิเป็นปรมาจารย์ด้านการวางแผนและการวางอุบาย เช่นนั้นการกระทำขององค์รัชทายาทก็เหมือนกับเด็กอายุสามขวบแต่น่าเสียดายที่เด็กอายุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 215
ประโยคนี้เน้นไปที่ประเทศ เพราะเป็นหลี่เฉินที่ยืนกรานว่าจะส่งทหารไปยังเสียนเฉา ซึ่งจะนำความวุ่นวายมาสู่จักรวรรดิ หรือหลี่เฉินจะแสดงตัวเป็นคนหัวร้อน ซึ่งการฆ่าเขาโดยตรงจะนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ต่อประเทศ แต่จะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางไหนนั้น ไม่มีใครบอกได้อย่างชัดเจนการคุกคามโดยตรงและโหดร้ายเช่นนี้ ลอกเลียนสไตล์ของหลี่เฉินไม่มีเสียงระฆังหรือว่านกหวีด มีเพียงแค่การวางไพ่จะฆ่าหรือถอยไม่มีทางเลือกที่สามจ้าวเสวียนจีพูดเพียงประโยคเดียว ก็โยนทางเลือกที่ยากลำบากมาใส่มือของหลี่เฉิน หากสังหารจ้าวเสวียนจีก็ถือว่าเป็นการทำลายเสถียรภาพของประเทศแต่ถ้าหากถอย บารมีขององค์รัชทายาทก็จะลดลงอย่างมากสุนัขจิ้งจอกเฒ่าก็เป็นสุนัขจิ้งจอกอยู่วันยังค่ำ หลี่เฉินหรี่ตาและยิ้ม“การทำงานหนักของท่านราชเลขามีส่วนช่วยอย่างมากต่อประเทศ ตัวข้านั้นมองเห็น และเหล่าขุนนางตลอดจนประชาชนล้วนมองเห็น”ต้าเหลียงหลงเชวี่ยค่อยๆ ถอยออกจากบ่าของจ้าวเสวียนจีในขณะที่ทุกคนคิดว่าเรื่องนี้คงจะจบลงด้วยการล่าถอยขององค์รัชทายาท แม้แต่จ้าวเสวียนจีเองก็คิดเช่นนั้น แต่จู่ๆ หลี่เฉินก็สะบัดข้อมือฝักกระบี่ร่วงลงมากระแทกพื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 216
ตั้งแต่สมัยโบราณ แม่ทัพพิชิตใต้หล้า ส่วนข้าราชการก็ปกครองประเทศเส้นทางเลื่อนตำแหน่งระหว่างแม่ทัพและข้าราชการ ถูกกำหนดแล้วว่ามีเพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเท่านั้นที่จะรุ่งเรือง อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลาที่วุ่นวายจะสงบลงเสมอ เมื่อโลกสงบสุขมากขึ้น ก็เป็นเรื่องยากสำหรับท่านแม่ทัพที่จะสร้างคุณูปการและผลงานการรบได้ จุดนี้จะมีการเน้นย้ำถึงความสำคัญของข้าราชการ ไท่จูผู้ก่อตั้งประเทศมีอำนาจแข็งแกร่งเกินไป หลังจากที่ก่อตั้งประเทศขึ้นมา กองทัพก็มีความเข้มแข็งมากขึ้น สามารถสังหารประเทศศัตรูอย่างซยงหนู อาณาจักรเหลียว อาณาจักรจินและประเทศอื่นๆ จนพวกมันกลัวจนตัวสั่น และไม่กล้ารุกรานต้าฉินเป็นเวลากว่าร้อยปี ในช่วงสองร้อยปีที่ผ่านมาการคุกคามเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เวลานี้ สายเลือดทหารอันเร่าร้อนขององค์จักรพรรดิรุ่นแรกได้เหี่ยวเฉาลงไปแล้ว และมีแม่ทัพเพียงไม่กี่คนในจักรวรรดิที่สามารถยืนหยัดได้ ภายใต้ความเจริญรุ่งเรืองของเสียงเรียกร้องแห่งสันติภาพ พวกแม่ทัพก็ไม่สามารถบรรลุผลการรบใดๆ ได้ ข้าราชการค่อยๆ ระงับสถานะของพวกเขา ซึ่งก็สมเหตุสมผลดี แต่ตอนนี้ คำพูดของหลี่เฉินนั้นย่อมโดนใจเหล่าแม่ทัพท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 217
ประชุมราชการเช้าวันนี้ บรรดาขุนนางต่างก็คิดว่าคุ้มค่าแก่การมา มีทั้งข่าวด่วน และละครปลุกใจอันเร่าร้อนเกิดขึ้นทีละอย่าง แต่สถานการณ์นี้รุนแรงมากเสียจน เหล่าสุนัขจิ้งจอกเฒ่าที่ใช้ชีวิตด้วยการเล่นกลอุบายและวางแผนการต่างๆ ก็ทนไม่ไหว กบฏ! ไม่ว่าจะเป็นราชวงศ์ใดก็ตาม เมื่อได้ยินคำคำนี้ก็ต้องพากันขนหัวลุก ยุคแห่งความทุกข์ยากได้สิ้นสุดลงเมื่อสามร้อยปีที่แล้ว และหลังจากที่ต้าฉินได้สถาปนาอาณาจักรขึ้นมา คำคำนี้ก็ไม่ปรากฏในหูของผู้คนมาหลายปีแล้ว แต่ในพระที่นั่งไท่เหอ พวกเขากลับได้ยินข่าวเรื่องกบฏ และกบฏครั้งนี้ยังมีจำนวนนับหมื่นอีกด้วย ซึ่งสามารถทำลายล้างได้ทั้งมณฑล! เมื่อข่าวดังกล่าวถูกเผยแพร่ ทุกคนในราชสำนักไม่ว่าจะเป็นข้าราชการหรือนายพลต่างพากันโกรธเคือง สำหรับพวกเขา ศัตรูทางการเมืองก็คือศัตรูทางการเมือง และการต่อสู้ทางการเมืองก็ถือเป็นความขัดแย้งภายใน แต่อย่างไรก็ตาม หากมีการกบฏเกิดขึ้น นั่นก็หมายความว่ามีบุคคลภายนอกต้องการล้มโต๊ะที่พวกเขากินอยู่ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทนไม่ได้อย่างแน่นอน “ยกโทษให้ไม่ได้ พวกโจรชั้นต่ำกล้าที่จะกบฏ!” “ถูกต้อง คนไร้ศีลธรรมเหล่านี้ ข้าพูดมานา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 218
“ท่านราชเลขาเก่งกว่าจริงๆ”หลี่เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เพื่อเก็บซ่อนไพ่ในมือใบนี้ มณฑลซีซานมีทหารกบฏมากขึ้นเพียงใด ราษฎรผู้บริสุทธิ์ตายไปเท่าไหร่ ขุนนางทหารตายไปเท่าไหร่? ความสำเร็จของผู้หนึ่งมักแลกมาด้วยความเสียสละของผู้คนจำนวนมาก ท่านราชเลขายังไม่ทันทำสำเร็จ ทว่าผู้เสียสละที่มีอยู่บัดนี้ก็มากแล้ว”จ้าวเสวียนจีกระตุกมุมปากเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “เทียบกับองค์ชายแล้ว น้อยกว่าเล็กน้อย”เมื่อเห็นว่าจ้าวเสวียนจีใช้คำพูดมาเยาะเย้นตนแล้ว หลี่เฉินพลันหัวเราะแห้ง แล้วไม่สนใจเขาอีกขณะนี้ เถารุ่ยในชุดนักโทษเดินทางมาถึงพระที่นั่งไท่เหอด้วยลักษณะผมเผ้ายุ่งเหยิงและใบหน้าสกปรกมอมแมมภายใต้การคุมตัวขององครักษ์องครักษ์สองคนใช้มือกดบังคับที่หัวไหล่ของเถารุ่ย จากนั้นออกแรง ทำให้เถารุ่ยที่ถูกมัดมือมัดเท้าด้วยล่ามโซ่คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังตุบแม้ว่าพระที่นั่งไท่เหอจะปูด้วยพรมอ่อนนุ่ม แต่ก็ไม่วายที่เถารุ่ยจะเจ็บจนร้องเสียงหลงออกมาขณะนี้ ทุกคนในพระที่นั่งไท่เหอ รวมถึงหลี่เฉินเพิ่งจะได้เห็นหน้าค่าตาของเถารุ่ยอย่างชัดเจนหน้าตาของเขาธรรมดา รูปร่างปานกลาง ดูเห็นได้ทั่วไปมากบางทีห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 219
บางทีเมื่อรู้ว่าจุดจบของตัวเองคือความตายอย่างแน่นอน เถารุ่ยก็ไม่เอาอะไรเลยเขาหันไปมองเจ้าหน้าที่ขุนนางทั้งหลายในพระที่นั่งไท่เหอ กล่าวด้วยรอยยิ้มเยาะ "พวกเจ้าแต่ละคนที่ยังดูดีมีมาด นั่นเป็นเพราะยังไม่ถึงเวลาของพวกเจ้า ข้าแค่นำหน้าไปก่อนก้าวหนึ่ง พวกเจ้าถามใจตัวเอง ก้มหน้าล้วงกระเป๋าออกดู มีกระเป๋าของใครสะอาดบ้าง”“ราชสำนักแจกจ่ายเงินและอาหารเพื่อบรรเทาสาธารณภัยให้พวกเจ้าไปมากมายแค่ไหนแล้ว แต่ไหนแต่ไรมาก็มีข้าราชการกลางกินส่วนใหญ่ ส่วนท้องถิ่นกินส่วนน้อย เมื่อแจกจ่ายถึงมือประชาชน ถ้าได้รับเพียงเล็กน้อยก็ถือว่าเจ้าเมืองมีจิตสำนึกที่ดีมากแล้ว”“บังอาจ! บังอาจยิ่งนัก!”รองผู้ตรวจการฝ่ายขวาถานปิ่งจือที่เคยถูกต่อว่ามาก่อนโกรธจัดจนเคราสั่น พูดกับหลี่เฉินว่า "องค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ คนวิกลจริตผู้นี้เสียสติไปแล้ว ได้โปรดประหารเขาทันที เพื่อเป็นเยี่ยงอย่างแก่ผู้อื่น!"“เจ้าร้อนตัวอะไร” หลี่เฉินถามอย่างเฉยเมยถานปิ่งจือมือชาทันที“องค์รัชทายาท กระหม่อม กระหม่อมมิได้ร้อนตัว องค์รัชทายาทต้องไม่ฟังคำพูดข้างเดียวของคนบ้าคนนี้!” ถานปิ่งจือแก้ตัวเสียงดัง“คำพูดเพียงฝ่ายเดียว ข้าย่อมไม่เชื่ออยู่แ
最新チャプター
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1069
เสียงหัวข้าะเบาๆ ของต้วนจิ่นเจียง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหัวข้าะลั่น ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวข้าะคลุ้มคลั่ง ต้วนจิ่นเจียงราวกับเสียสติ เงยหน้าหัวข้าะอย่างบ้าคลั่ง แม้สายฝนเย็นเฉียบสาดซัดใส่ใบหน้า เขาก็ยังไม่หยุดหัวข้าะ “ดี! ดีมาก!” ต้วนจิ่นเจียงหัวข้าะจนแทบหายใจไม่ออก เขาชี้ไปที่หลี่เฉิน กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างเป็นผู้ถูกมังกรคุ้มครองแท้จริง แม้หลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจีจะร่วมมือกัน ก็ยังโค่นเจ้าไม่ลง!” “ข้าเพียงเสียดาย ที่ยามท่านอ่อนแอที่สุด ข้ามิได้ลงมือเด็ดขาด ปล่อยให้เจ้าเติบโตมาจนถึงขั้นนี้ ข้า...เสียใจนัก!” สภาพของต้วนจิ่นเจียงเริ่มเข้าสู่ความคลุ้มคลั่งเต็มขั้น ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าเหยเกดั่งอสูร “ทำไมกัน! ทำไมข้ารอบคอบวางแผนมาขนาดนี้ เจ้าถึงยังไม่ตาย! มันเป็นเพราะอะไร!” ในถ้อยคำนี้ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้อย่างถึงที่สุด “วางแผนรอบคอบย่อมดี แต่คนอย่างเจ้าที่เอาแต่ซุกซ่อนในมุมมืด ดุจหนอนใต้ซากศพ คอยวางแผนลอบกัดไปวันๆ ยังคิดหวังจะทำการใหญ่ได้หรือ?” หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “ข้าไม่มีเวลามากพอจะปล่อยให้พวกเจ้าถ่วงเล่น มาเข้าเรื่องกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1068
ตึก ตึก ตึก... เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะพร้อมเพรียงดังขึ้น ฟังแล้วชวนให้หัวใจพลุ่งพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมเสียงเกราะกระทบกัน สักพักหนึ่ง เหล่าทหารกลุ่มหนึ่งก็เริ่มเข้าสู่ลาน พวกเขาเคลื่อนที่อย่างมีระเบียบและได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ทันทีที่เข้าสู่ลาน ก็จัดรูปขบวนทันที ล้อมรอบกลุ่มของหลงไหวอวี้ที่ยืนอยู่หน้าศาลบูรพกษัตริย์ การล้อมวงเช่นนี้ ทำให้ต้วนจิ่นเจียงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันทีโดยสัญชาตญาณ “เกิดอะไรขึ้นหรือ อาจารย์?” หลงไหวอวี้ที่รู้สึกว่าต้วนจิ่นเจียงเริ่มตึงเครียดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ต้วนจิ่นเจียงตอบเสียงหนักแน่น “พวกทหารเหล่านี้กำลังล้อมข้าอยู่” ต้วนจิ่นเจียงซึ่งเคยเป็นขุนนางกระทรวงกลาโหม ย่อมมีพื้นฐานด้านการยุทธ เขาเพียงแค่ชำเลืองดูก็รู้ว่านี่คือรูปขบวนของทหารต้าฉิน ใช้สำหรับล้อมศัตรูกลุ่มเล็กโดยเฉพาะ หากเป็นคนของหลี่อิ๋นหู่หรือจ้าวเสวียนจี ต่อให้คิดฆ่าพวกเขาก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้ และยิ่งไม่ควรจะทำได้ง่ายดายเช่นนี้ ต้วนจิ่นเจียงหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองเครื่องแบบเกราะของทหารเหล่านี้ หวังจะดูให้แน่ชัดว่าเป็นหน่วยใด แต่ด้วยความมืดของยามค่ำคืน และสายฝน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
