ตอนที่5.

ตอนที่5.

พอใส่ปุ๋ยต้นไม้ให้กับ แม่สามี แล้วภาวนาก็ต้องรีบล้างไม้ล้างมือเดินไปยังห้องครัวด้วยความรีบร้อน ทำให้ชนกับหญิงสาวแต่งตัวสวยปราดเปรียวคนหนึ่งจนตัวเธอเองกระเด็นล้มไม่เป็นท่าอยู่กับพื้นหญ้า

“ว้าย เดินยังไงกันยะไม่ดูรึไงว่าฉันเดินอยู่ตรงนี้”

หญิงสาวคนนั้นหันมาเท้าสะเอวยืนค้ำหัวเธอน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ใบหน้าที่แต่งมาอย่างดีบิดเบ้จนน่าขันแต่ภาวนาไม่มีอารมณ์ขัน

“คุณต่างหากที่เดินไม่ดูคนที่นี่บ้านคนนะคะไม่ใช่สวนสัตว์เปิดเขาเขียว” ภาวนาลุกขึ้นปัดเศษดินออกจากตัวแล้วจะเดินผ่านไป หากหญิงสาวคนนั้นไม่เรียกจิกเธอไว้เสียก่อน

“หยุดนะนังขี้ข้า ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้เลยนะยะ”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมฉันต้องขอโทษด้วย หากจะขอโทษเราก็ต้องขอโทษซึ่งกันและกัน” ภาวนาไม่ยอมแพ้ แม้ภายนอกเธอจะดูเงียบๆ หงอๆ แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครรังแกได้ง่ายๆ หากเธอจะยอมเธอก็ยอมให้กับแค่บางคนและบางครั้งเท่านั้น

“แต่แกเป็นขี้ข้าแกต้องขอโทษฉัน ฉันเป็นเมียเจ้าของบ้านนี้นะรู้เอาไว้ด้วย”

คำพูดนี้ทำให้ภาวนายิ้มบางๆ กอดอกมองหญิงสาวที่แต่งตัวได้ไร้รสนิยมใจความคิดของตน เพราะนอกจากจะไม่สวยแล้วยังเหมือนว่าเจ้าหล่อนเอาเศษผ้าขาดๆ มาพันไว้บนร่างกายเฉพาะส่วนสงวนเท่านั้น หากไปเดินแถวๆ ซอยบ้านเธอมีหวังหมาข้างถนนวิ่งไล่ฟัดแน่ๆ

“จะบอกอะไรให้นะคะคุณเมียเจ้าของบ้าน ฉันไม่ใช่ขี้ข้าค่ะ และจะบอกอะไรให้อีกอย่างที่สำคัญมากๆ นะคะ ลองไปถามคนในบ้านนี้ดูนะว่าฉันเป็นใคร..”

พูดจบภาวนาก็เดินเร็วๆ จากไปโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของคนที่กระทืบเท้าเร่าๆ เหมือนโดนตบจนซิลิโคนเสริมจมูกทะลัก และเสียงกรีดร้องของเจ้าหล่อนก็ทำให้คุณเพทายที่กำลังจะเดินกลับเรือนใหญ่ต้องเดินมาดูด้วยความสงสัยว่ามีใครเป็นอะไร

“เกิดอะไรขึ้น ใครเอาชะนีมาเชือดในบ้านฉัน”

“คุณแม่ขา ช่วย ลิซ่า ด้วยคะ เมื่อกี้ลิซ่าถูกเด็กรับใช้ทำร้าย มันเดินชนลิซ่าจนล้มก้นกระแทกเลยนะคะ แล้วยังไม่ขอโทษแถมยังท้าตบท้าตีกับลิซ่าด้วย ไม่พอนะคะมันยังท้าทายลิซ่าให้ถามคนในบ้านว่ามันเป็นใคร”

ลิซ่าปรี่มาหาคุณเพทายแล้วฉอเลาะด้วยท่าทางน่าสงสารซ้ำยังเรียกคุณเพทายว่าคุณแม่อย่างไม่กระดากปาก คุณเพทายปรายตามองนึกเยาะในใจว่าลูกชายนางช่างไร้รสนิยมในการคบผู้หญิงเสียจริงๆ ยายลิซ่านี่เป็นนางแบบดังและยังเป็นลูกสาวเจ้าของธุรกิจส่งออกผลิตภัณฑ์แช่แข็งก็จริงแต่การแต่งเนื้อแต่งตัวไม่ถูกกาลเทศะและไร้รสนิยมมาก เน้นแค่โชว์นั่นเปิดนี่จนไม่เหลืออะไรให้น่ามอง ซ้ำการวางตัวก็ไม่มีสัมมาคารวะเรียกได้ว่าไม่มีความเป็นผู้ดีเลยแม้แต่น้อย  

“แล้วยังไงละจ๊ะจะให้ฉันช่วยยังไง” คุณเพทายพอนึกออกว่าคนที่ลิซ่าพูดถึงนั้นเป็นใครเพราะคนที่เพิ่งเดินมาก่อนหน้านางก็คือภาวนา

“คุณแม่ต้องเรียกมันมาขอโทษลิซ่านะคะหรือไม่ก็ให้ลิซ่าตบมันเพื่อเป็นการลงโทษที่บังอาจมาอวดดีกับลิซ่า”

“แล้วเธอจะให้ฉันเรียกคนของฉันมาให้เธอลงโทษในข้อหาหรือโทษฐานอะไร แล้วเธอเป็นใครถึงจะมาทำร้ายคนในบ้านฉันล่ะจ๊ะ อ้อ.. อีกอย่างไม่ต้องเรียกฉันว่าแม่นะจ๊ะฉันไม่เคยมีลูกสาวและไม่อยากมี หากมีแล้วเป็นเหมือนเธอ และข้อสุดท้ายนะจ๊ะ หากคนที่เดินชนกับเธอเมื่อครู่ตัวเล็กๆ ผมสั้นๆ น่ะ คนนั้นน่ะคือเมียของตาแพทเพิ่งเข้ามาอยู่ในบ้านนี้เมื่อเช้านี้เอง”

“อะ อะไรนะคะ..” ลิซ่ายืนเซ่ออยู่กับที่อย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน และเป็นอีกครั้งที่เธอถูกเดินหนีไปอย่างไม่ไยดี... 

ทางด้านภาวนาที่เดินเข้ามาในห้องครัว หญิงต่างวัยสี่คนก็หันมามองเธอเป็นตาเดียว เธอเดาได้ว่าหญิงร่างท้วมผิวค่อนข้างขาวมวยผมไว้กลางศีรษะน่าจะเป็นแม่ครัวใหญ่และหญิงสาวอีกสามคนก็ต้องเป็นลูกมือ

“เอ่อคือ..” ภาวนาไม่รู้จะแนะนำตัวอย่างไรดีและไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน

“คุณคือคุณพราวใช่มั้ยคะ มาทางนี้เลยค่ะ มานั่งข้างกระจิบเลยค่ะ” หญิงสาวน่าจะวัยใกล้เคียงกันกับเธอใบหน้ากลมแป้นแร้นผิวสองสีพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรพร้อมทั้งมาดึงมือเธอให้ไปนั่งข้างๆ

“พี่ชื่อกระจิบนะคะ พี่น่าจะเป็นพี่ ส่วนนี่นัง ผักบุ้ง นี่นัง ผักหวาน มันเป็นพี่น้องกันค่ะ บ้านเกิดอยู่บึงกาฬ ส่วนพี่อยู่บึงบอระเพชร แล้วก็นั่น ป้าอร่อย แม่ครัวของเรา แกทำอาหารอร่อยสมชื่อเลยนะคะ”

“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ พราวฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

“วุ้ยทำเป็นมาฝากเนื้อฝากตัว ถามจริงๆ เถอะ ไม่รู้ตัวรึไงว่ามาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร” ผักหวานลุกขึ้นเท้าสะเอวลอยหน้าลอยตาพูดแววตาของเธอเต็มไปด้วยความริษยาอย่างปิดไม่มิด

“นี่นังผักหวาน เอ็งนั่งลงทำงานของตัวเองไปเลย” ป้าอร่อยใช้ตะบวยตักแกงชี้หน้าผักหวานอย่างฉุนเฉียวแต่ผักหวานไม่ใส่ใจ ไหวไหล่ยียวน

“ป้าอย่ามาทำเป็นพูดดีเลย ใครๆ ก็รู้กันทั้งบ้านว่ายายคนนี้อยู่ในฐานะอะไร มันก็ขี้ข้าเหมือนกันนั่นแหละโว้ย จะดีหน่อยก็แค่มีตำแหน่ง เมีย พ่วงมาเท่านั้นล่ะ แต่สถานะก็ขี้ข้าเหมือนเดิม”

“นังผักหวาน มันจะมากไปแล้วนะ แกพูดอะไรของแก” ผักบุ้งผู้เป็นพี่สาวหน้าซีดรีบดุน้อง

“ฉันพูดจริงนี่ แล้วฉันยังรู้มาอีกว่า ที่ยายพราวได้มาอยู่ที่นี่ก็เพราะถูกขายมาเป็นขี้ข้า หรือจะพูดอีกทีก็คือขายตัว ที่สำคัญที่คุณเพทายให้มันอยู่ในฐานะนี้ก็เพราะต้องการ แก้ แค้น..”

ผักหวานหันมายิ้มเยาะและพูดเน้นในประโยคสุดท้ายด้วยความสะใจที่เห็นใบหน้าของภาวนาซีดขาวตื่นตะลึงในสิ่งที่ตนพูดออกไป

“นังผักหวาน” ทั้งป้าอร่อย พี่กระจิบและผักบุ้งร้องขึ้นพร้อมกันมองผักหวานตาเขียวปัด

“อะไรวะ พูดความจริงแค่นี้รับไม่ได้ ฉันไปดีกว่า เพราะมีขี้ข้าคนใหม่มาทำหน้าที่แทนแล้ว ฮ่าๆๆ”

ว่าแล้วร่างผอมบางของผักหวานก็สะบัดหน้าเดินออกไปพร้อมทั้งฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเหมือนจะยั่วให้คนฟังประสาทเสีย

“อย่าไปฟังมันเลยค่ะคุณพราว นังนี่มันขี้อิจฉา ใครดีกว่า สวยกว่ามันอิจฉาหมดล่ะ” ป้าอร่อยยิ้มปลอบ

“แต่พราวไม่ได้สวยนี่คะ”

ภาวนายังคงติดใจในคำพูดของผักหวานอยู่ไม่น้อย เกี่ยวกับเรื่องการ แก้แค้น ของคุณเพทาย ส่วนป้าอร่อยนึกขันคนไม่รู้ตัวว่าตัวเองสวย

“อย่าไปสนใจมันเลยค่ะ มันก็เพ้อเจ้อไปเรื่อย คุณพราวทำอาหารเป็นไหมคะ มาช่วยป้าทางนี้ดีกว่า” ป้าอร่อยตัดบททำให้ภาวนาจำต้องเดินไปหานาง