14.ของเก่ากับของใหม่

แท็กซี่จอดลงที่หน้าบ้าน พราวตะวันควานหากระเป๋าเงินและควักธนบัตรออกมาจ่าย แต่โดนคนขับแท็กซี่ตอบว่าไม่มีเงินทอน

“จ่ายมาพอดีได้ไหม? พอดีผมไม่มีเศษย่อยๆติดตัวมาเอาไว้ทอน สมัยนี้เค้าสแกนจ่ายกันหมดแล้ว”

“เอ่อ งั้นรอสักครู่ค่ะ จะเข้าบ้านไปเอาเงินมาให้”

“โอ๊ย น้อง มันเสียเวลาพี่ไง ก็ถือว่าที่ต้องทอนก็เป็นทิปไปสิ”

“เงินทอนตั้งแปดสิบเนี่ยนะคะ”

“ทำไมล่ะ? เรียกรถแล้วไม่มีปัญญาเหรอเงินแค่นี้?”

แต่พราวตะวันไม่ทันจะได้ตอบอะไร คิณภัทรเคาะกระจกฝั่งคนขับแท็กซี่พอดี

“เห็นป่ะ มีลูกค้าแล้ว จ่ายๆมาสักที เสียเวล่ำเวลาทำมาหากิน”

คนขับลดกระจกลงก็เจอคิณภัทรถามด้วยสีหน้าถมึงทึง

“ค่าโดยสารเท่าไหร่?”

“คุณจะไปที่ไหนครับ?”

“หมายถึงของเมียผม”

พราวตะวันช็อกที่เขาพูดแบบนั้นพลางมองออกนอกหน้าต่างรถไปที่หน้าบ้านเพราะกลัวแม่อยู่แถวนั้นจะได้ยินเข้า

คิณภัทรสแกนจ่ายให้แล้ว เธอรีบเปิดประตูรถลงมา แล้วพูดเรื่องโทรศัพท์ที่ลืมไว้ที่สปา 

“พราวลืมโทรศัพท์ไว้ที่สปา แต่พราวจะเอาแค่เครื่องของตัวเอง ส่วนที่พี่ซื้อให้พราวขอไม่รับ”

เธอล้วงหาอะไรในกระเป๋าอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับยื่นให้เขา

“นี่ค่ะ..เงินที่เคยอยากคืนให้ ตอนนี้พราวไม่สนแล้วว่าพี่จะเอาพราวไปพูดในทางที่ไม่ดียังไง ขออย่างเดียวอย่าไปใส่ร้ายงานของพราวหรือแกลลอรี่ ถ้าพี่จะพอมีน้ำใจอยู่บ้าง”

“เวลาโมโหนี่ยิ่งน่ารักนะ รู้ตัวมั้ย? แบบนี้ไงเจตมันถึงขยันง้อ จะเป็นจะตายให้ได้เวลาหนูโกรธ”

พราวตะวันถอนหายใจดังก่อนจะคว้าหมับที่มือเขาและจะเอาเงินยัดใส่มือให้ แต่คิณภัทรกำมือไว้ไม่ยอมรับแถมยังยิ้มอย่างอารมณ์ดีอีกต่างหาก 

“จับมือถือแขนพี่หน้าบ้านตัวเองไม่กลัวแม่เห็นเหรอ?” 

“งั้นพราวขอตัวก่อนค่ะ”

เธอทำท่าจะเดินออกไปนอกปากซอยบ้าน 

“โทรศัพท์อยู่นี่ พี่เอามาด้วย อ่ะ แล้วโทรกลับหาเจตด้วยล่ะ โทรมาจนสายไหม้แล้ว”

พราวตะวันหน้าตาตื่นรีบยื่นมือไปรับโทรศัพท์เครื่องใหม่ มีเบอร์ของเจตนิพัทธ์โทรมาร่วม 20-30 สาย เธอทำท่าทางเหมือนใช้ความคิดจะโกหกน้องชายเขา คิณภัทรจึงพูดแนะแนวให้เธอด้วยรอยยิ้มบางๆ

“ก็บอกไปว่าเข้าสปาแล้วนั่งแท็กซี่กลับมาที่บ้านก็เผลองีบแล้วปิดเสียงไว้ตั้งแต่อยู่สปาเลยไม่ได้ยิน”

“ขอโทรศัพท์เครื่องเก่าด้วยค่ะ”

“พี่เอาทิ้งไปแล้ว”

“พี่คิณมีสิทธิ์อะไรเอาของๆพราวไปทิ้ง พราวไม่ได้อยากได้ของใหม่ ไม่ใช่ว่าได้ใหม่ลืมเก่า มันยังใช้ได้อยู่แท้ๆ”

คิณภัทรยิ้มมุมปากให้ เขาชอบใจในสิ่งที่เธอพูด

“งั้นก็เก็บเอาไว้ทั้งของใหม่และของเก่านั่นแหละ แต่พี่จะเก็บเครื่องเก่าเอาไว้เอง ไม่งั้นหนูจะไม่ยอมใช้อันใหม่” 

“พี่คิณกลับไปเถอะงั้น เจตโทรมาขนาดนี้ พราวรู้นิสัยเขาไม่นานต้องมาที่นี่แน่ๆ พราวต้องโทรกลับตอนนี้”

แม่ของพราวตะวันได้ยินเสียงคนคุยกันหน้าบ้านจึงออกมาดู ก็งงที่เห็นลูกสาวยืนคุยกับชายที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“พราวลูก กลับมาเมื่อไหร่?”

คิณภัทรรีบยกมือไหว้กล่าวสวัสดีทันที ส่วนพราวตะวันที่หน้านิ่วคิ้วขมวด เธอเริ่มกระสับกระส่ายเพราะระแวงว่าแฟนหนุ่มจะมาตามหาเธอแน่นอน

“แม่ค่ะ พราวปวดท้องขอเข้าห้องน้ำก่อนค่ะ”

พราวตะวันรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วโทรหาเจตนิพัทธ์ทันทีซึ่งเขารับสายไวมาก 

“พราวอยู่ไหนอ่ะ? มันเลยเวลาทำสปาไปเป็นชั่วโมงกว่าแล้วไม่รับสายเจตคืออะไร?”

“พอดีลืมโทรศัพท์ไว้ที่สปาน่ะเลยเสียเวลากลับไปเอา”

“เจตกำลังจะถึงบ้านพราวแล้ว เดี๋ยวคุยกันงั้น”

พอวางสายได้เธอก็โยนโทรศัพท์ไว้บนเตียงและวิ่งเสียงตึงตังลงมาข้างล่าง ก็เจอคิณภัทรเอ้อระเหยคุยแนะนำตัวไม่ยอมกลับไปเสียที พอเขาเห็นเธอทำหน้าไล่เขาให้กลับด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน จึงขอตัวกลับ

“ผมกลับก่อนนะครับ พอดีจะไปธุระต่อ”

“อ่อ จ้า ขอบใจแทนน้องพราวด้วยนะคะ”

คิณภัทรขับรถออกไป ทำให้พราวตะวันถึงกับหายใจหายคอโล่ง 

“พึ่งเคยเห็นพี่ชายแฟนลูก หน้าตาคล้ายกันมาก เขาดูโตเป็นผู้ใหญ่ดีนะ”

“แม่คะ เดี๋ยวเจตจะมา แม่อย่าบอกเจตนะคะว่าพี่คิณมา เค้าสองคนชอบเถียงกัน แล้วเจตยิ่งขี้หึงไม่เว้นกับพี่ตัวเองด้วย”

คนเป็นแม่มองลูกสาวนิ่งไปนิดหนึ่ง 

“พี่ชายเจตชอบลูกเหรอพราว?”

“ไม่นะคะ เราคิดกันเป็นพี่น้อง เขาก็ดีกับหนูเพราะเป็นแฟนน้องเขาแค่นั้นเองค่ะ แต่เจตขึ้หึง หนูไม่อยากมีปัญหา”

แม่พยักหน้าเชิงเข้าใจแต่ด้วยวัยวุฒิและผ่านโลกมามากกว่า แน่นอนว่าเธอไม่เชื่อที่ลูกสาวพูดแต่เลือกที่จะไม่คาดคั้น 

“ถ้ามีอะไรอยากปรึกษาหรือบอกกับแม่ก็คุยได้นะลูก”

“ค่ะแม่ ขอบคุณค่ะ”

เสียงรถของเจตนิพัทธ์จอดที่หน้าบ้าน ทำให้พราวตะวันตื่นตัวเพราะในใจนั้นรู้ดีว่าทำผิดอะไรมา

เธอฮึบทำใจดีสู้เสือ เหมือนว่าไม่เคยผ่านเรื่องอะไรที่ผิดต่อแฟนหนุ่มมาก่อน แล้วเดินออกไปหาเจตนิพัทธ์

“เจตตกใจหมด พราวไม่เคยไม่รับสายอะไรขนาดนี้ เป็นห่วงแทบแย่ ยิ่งไม่มีรถต้องนั่งแท็กซี่ไปนั่นมานี่เอง จะไปส่งก็ไม่ให้ไป”

“นวดเพลินเผลอหลับไปเลย ตื่นมาก็เบลอๆลืมโทรศัพท์เฉยเลยน่ะ”

เจตนิพัทธ์กอดแฟนสาวและคิดว่าเธอคงหายงอนแล้วถึงยอมให้กอด

“ไม่ต้องไปเสียเงินนวดนะ เจตจะมานวดขาให้ที่บ้านทุกวันเลย”

“บ้า บ้านช่องไม่ต้องกลับหรือไง เดี๋ยวแม่น้อยใจหมด”

“นี่เย็นแล้ว วันนี้ขออยู่กินข้าวด้วยนะ คิดถึงพราวจะแย่แล้ว”

นี่สิกอดที่เป็นของฉันจริงๆ…ถึงเขาจะไม่มีเงินมาทุ่มเทกองตรงหน้าหรือซื้อของแพงๆให้ ถึงเขาจะเหมือนเด็กตัวโตหรืองี่เง่าไปบ้าง แต่เขารักฉันนั่นก็พอแล้ว

“เจต พราวคิดว่าจะออกจากฝึกงานที่แกลลอรี่ แล้วไปฝึกงานกับแกลลอรี่ของพ่อที่ฝรั่งเศสแทน”

“หะ..ทำไมอ่ะ? พ่ออยากให้ไปหาด้วยล่ะสิ”

“อื้อ..เหลืออีกสองเดือนก็ฝึกได้แหละ”

“ต้องห่างกันอีกแล้วเหรอ? ลองคิดดูอีกทีได้มั้ยพราว?”

“ทุกทีพราวไปหาพ่อทุกครั้ง เจตก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา”

“ไม่รู้สิ ช่วงนี้เราดูไม่ค่อยเข้าใจกันเลยไม่อยากอยู่ห่างเท่าไหร่”

“จูบหน่อยได้มั้ย?…”

เจตนิพัทธ์ยิ้มให้กับคำขอของแฟนสาวที่อ้อนเขาอย่างน่ารักน่าชัง พร้อมกับบรรจงจูบอย่างแนบแน่นให้ สำหรับพราวตะวัน จูบของแฟนหนุ่มคือสิ่งเดียวที่ปลอบประโลมเธอจากเรื่องแย่ๆที่พี่ชายของเขาได้ทำเอาไว้