15.only you only me

คิณภัทรกลับถึงบ้านด้วยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ พอไม่เห็นรถของน้องชายก็เข้าใจได้ว่าคงไปหาพราวตะวัน แต่เขาไม่สนใจเพราะวันนี้เขาได้อย่างที่ใจอยากแล้ว 

พอล้มตัวลงนอนพักบนเตียงก็นึกถึงเรือนร่างของเธอที่พึ่งได้เสพสม ความต้องการในใจลึกๆยังเฝ้ารอที่จะได้เจอเธออีก จนกระทั่งแม่ของเขาให้แม่บ้านมาเคาะประตูเรียกให้เขาไปทานมื้อเย็น 

“เจตยังไม่กลับบ้านหรือเนี่ย?”

คิณภัทรถามขึ้นพลางดึงเก้าอี้แล้วนั่งลงเพื่อรับประทานอาหารพร้อมหน้าพ่อและแม่

“น้องบอกขอไปกินข้าวกับหนูพราว เห็นบอกว่าไม่ได้เจอกันหลายวัน ขออยู่นั่งเล่นที่บ้านน้องนานหน่อย”

เขาส่ายหน้ายิ้มขำน้องชาย 

“สมกับเป็นลูกรักแม่จริงๆ”

“หือ..ทำไมพูดแบบนั้น แม่ก็รักเท่ากันแหละน่า”

คิณภัทรสบตากับพ่อแล้วยิ้มอย่างรู้กัน ทีนี้ตาพ่อเป็นฝ่ายพูดกับภรรยาบ้าง

“เมื่อก่อนเจตติดคุณ เดี๋ยวนี้ติดแฟนไปแล้ว มาดามน้อยใจมั้ย?”

ทำเอามาดามเจตสุภาถึงกับหัวเราะออกมาที่โดนสามีแซว

“ลูกรักใคร ภาก็รักด้วยค่ะ หนูพราวน่ารักออก”

“แล้วทีกับคิณ แม่อยากให้จับคู่กับลูกของเพื่อน ทีกับเจต แม่ให้อิสระเลือกใครก็ได้ ไหงงั้น?”

“คิณ ลูกเป็นพี่คนโต เป็นทุกอย่างของบ้านเรา จะเลือกใครก็ต้องดูให้ดีสิ เพราะสะใภ้ต้องเข้ากับครอบครัวเราได้ ต้องรักและดูแลลูกไม่พอนะ ต้องดีกับเจตด้วย ไม่ใช่เลือกมาแล้วเอาแต่ลูกแต่สามีตัวเอง ยุแยงให้ทิ้งน้อง แม่ไม่เอานะ”

“งั้นให้เจตมีเมียคนเดียวก็พอแล้ว คิณไม่ต้องแต่งงานก็ได้ ถ้าเจตแต่งงานมีลูกก็สายเลือดเดียวกัน ลูกเจตก็เหมือนลูกคิณ รับเป็นลูกบุญธรรมก็ยังได้”

“ไหวเหรอลูก จะอยู่แบบนี้คนเดียวไม่แต่งงานน่ะเหรอ? ตอนนี้พูดได้หรอก เดี๋ยวเจอคนที่ชอบแล้วจะเปลี่ยนคำพูดไม่ทัน”

คิณภัทรยิ้มกริ่มไม่พูดอะไรแล้วกินข้าวต่อ 

ผมเจอแล้วล่ะ..คนๆนั้น ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ได้แต่งงานกับเธอก็ตาม..

ทางด้านเจตนิพัทธ์ที่อยู่บ้านของพราวตะวัน วันนี้แม่ของเธอสั่งพิซซ่ามากินกันที่บ้านเนื่องจากวันอาทิตย์เป็นวันพักผ่อนจึงไม่อยากทำอาหารเย็น สักพักหนึ่งแม่ก็ขึ้นไปแต่งตัวเพื่อจะไปข้างนอก

“พราว แม่จะไปชิลกับเพื่อนนิดนึงนะ อาจกลับดึกหน่อย อยู่คนเดียวล็อกบ้านดีๆด้วยนะลูก”

“ผมจะอยู่เป็นเพื่อนพราวจนกว่าคุณแม่จะกลับมาก็ได้ครับ ผมบอกที่บ้านไว้แล้ว”

ชโลทรยิ้มให้ทั้งสองแบบที่รู้กัน พร้อมกับยักไหล่

“โอเค ฝากบ้านด้วยนะ แล้วจะซื้อขนมมาฝากจ๊ะ” 

เธอรู้ดีว่าเลี้ยงลูกให้อยู่ในร่องในรอยได้โดยไม่ต้องตีกรอบเข้มมากเกินไป บางครั้งการหลับตาข้างหนึ่งก็ช่วยได้มาก เมื่อนึกถึงตัวเองในช่วงวัยรุ่นก็เฉกเช่นเดียวกัน ซึ่งเป็นความโชคดีของพราวตะวันที่มีแม่ค่อนข้างหัวทันสมัย ตราบใดที่ลูกสาวของเธอรับผิดชอบตัวเองในระดับหนึ่งได้จนเรียนจบ

“พราว เรื่องฝึกงานน่ะ ไหนๆก็ฝึกที่นี่แล้วจะออกไปกะทันหันมันจะดูไม่ดีไหม? ต่อไปรุ่นน้องเราไปขอฝึกงานกับแกลลอรี่นี้ก็จะลำบากนะ”

เธอลำบากใจแต่พูดให้แฟนฟังไม่ได้ จึงปล่อยให้เจตนิพัทธ์เข้าใจว่าเป็นเพราะพ่อที่ฝรั่งเศสอยากให้ไปหา

“ก็จริงนะ เฮ้อ..พราวคิดน้อยไปหน่อย ขอบคุณนะที่เตือนสติ”

เจตนิพัทธ์ดึงเธอให้มานั่งบนตักแล้วกอดเอาไว้ พราวตะวันก็ซบออดอ้อน เธอรู้สึกดีจริงๆที่วันนี้มีเขาอยู่ด้วย

ในขณะที่อีกฝ่ายตอนแรกดูมีความสุขที่ได้อย่างใจหวัง ตอนนี้เอาแต่ดูเวลาว่าเมื่อไหร่น้องชายจะกลับบ้านเสียที 

คิณภัทรเริ่มคิดว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่? ดีกันแล้วหรือยังไง? เขาอยากโทรหาเธอแต่ก็ทำไม่ได้ถ้าเจตนิพัทธ์ยังอยู่ที่นั่น และคิดปลอบใจตัวเองว่าพวกเขาคงไม่สามารถทำอะไรกันได้เพราะแม่ของเธอก็อยู่ที่บ้าน

“พราวจะไปอาบน้ำก่อนนะ เจตจะไปนั่งเล่นในห้องพราวก่อนก็ได้”

เจตนิพัทธ์ถึงกับดีใจจนออกทางสีหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้เข้าห้องนอนของแฟนสาวที่น่ารักของเขา เธอจูงมือแฟนหนุ่มขึ้นไปบนห้อง แล้วเตรียมชุดนอนเพื่อเข้าไปอาบน้ำและปล่อยให้เขานั่งเล่นสบายๆบนเตียง 

“จะเปิดทีวีดูหรือใช้คอมพิวเตอร์ก็ได้นะ”

เสียงอาบน้ำในห้องน้ำชวนให้เจตนิพัทธ์คิดไปถึงไหนต่อไหน เขายอมรับกับตัวเองว่ารักและหลงแฟนหนักมาก จนสองปีแล้วยังรู้สึกเหมือนแรกๆที่รู้จักกัน 

พราวตะวันออกมาด้วยชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางเบาดูน่ารักใสๆ และไม่ใส่เสื้อชั้นในทำให้เขาถึงกับตื่นตัวขึ้นทันที เธอเข้ามานั่งนัวเนียอ้อนเขาที่อยู่บนเตียง ซึ่งเจตนิพัทธ์ก็พร้อมอยู่แล้วเช่นกัน

“วันนี้อ้อนจังก่อนนี้ยังงอนน่าดู นึกว่าจะต้องรอวันจันทร์ถึงจะได้เจอหน้าซะแล้ว”

เขาประคองหน้าเธอ ใช้นิ้วลูบไล้แก้มเนียนใสอย่างนุ่มนวล ก่อนจะประทับจูบที่อ่อนโยนให้ 

“หัวใจพราวจะอยู่กับเจตเสมอนะ” 

“ขอโทษนะที่เจตไม่เอาไหนเท่าไหร่ นี่คิดอยู่ว่าอยากพาพราวไปเที่ยวต่างประเทศเหมือนคนอื่นบ้าง”

“พราวเคยขออะไรหรือบ่นน้อยใจกับเจตด้วยเหรอ? ไม่มีนะ ไม่ต้องคิดมาก”

“เมื่อกี้ตอนพราวอาบน้ำเห็นโทรศัพท์ใหม่ใช่ไหม? เจตควรน่าจะเป็นคนซื้อเปลี่ยนให้ ไม่น่าปล่อยให้แฟนต้องใช้เครื่องเก่ามาตั้งนาน แต่ตัวเองดันใช้เครื่องใหม่”

พราวตะวันแอบสะดุ้งเฮือกเพราะเธอลืมโทรศัพท์ทิ้งไว้บนเตียงจริงๆ

“เจต..เรายังเรียนอยู่ พ่อแม่ซื้อให้ไม่แปลก แต่ถ้าซื้อของราคาแพงให้กันทั้งที่เรายังไม่มีรายได้ พราวไม่ได้ดีใจหรอกนะ”

“ถ้าเจตเรียนจบต้องทำงานกับครอบครัวเมื่อไหร่ เจตจะชดเชยให้พราวเอง ยิ่งพราวไม่เคยขอ ไม่เคยบ่นน้อยใจสักครั้ง ยิ่งทำให้เจตรู้สึกผิดอยู่ทุกวัน”

“ของพวกนั้นเก็บเงินได้ก็ค่อยซื้อทีหลัง เป็นคนดีของพราวและเรารักกันก็พอแล้ว”

เธอยื่นหน้าไปจูบเขาอย่างอ่อนโยน พลอยทำให้วันนี้เจตนิพัทธ์ตั้งใจจะทำอย่างทะนุถนอมเพื่อตอบแทนที่เธอยังรักเขาไม่แปรเปลี่ยน