ตอนที่12 มื้อเย็นที่ร้านตระกูลถัง

ช่วงเวลานี้ที่กองถ่ายในเหิงเตี้ยนถือว่าเป็นช่วงที่วุ่นวายที่สุด ทุกคนต่างก็ขะมักเขม้นกับหน้าที่ของตัวเอง

เหิงเตี้ยนได้ชื่อว่าเป็นกองถ่ายที่ไม่เคยหลับใหล ไฟส่องสว่างอยู่ตลอดเวลาไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน

ผู้กำกับเฉินและผู้กำกับซ่ง ได้นัดกันไว้ว่าเย็นนี้หากเลิกงานเร็วแล้วจะแวะไปที่ “ร้านตระกูลถัง” ขอเพิ่มเหล้าสักไห เหล่าซ่งนั่งดูวิดีโอของนักแสดงที่เพิ่งถ่ายเสร็จ ตอนนี้ในบรรดากองถ่ายทั้งหมดที่เหิงเตี้ยน มีแค่สองโปรเจกต์ที่ได้รับการลงทุนสูงที่สุด

เรื่องหนึ่งของเขา อีกเรื่องคือของผู้กำกับเฉิน

กำลังนั่งคิดอยู่ว่าจะถ่ายซ้ำฉากเมื่อกี้ดีไหม จู่ๆ ก็มีคนเดินเข้ามา “ผู้กำกับซ่งครับ ผมกลับมาแล้ว”

เขามองไปทางผู้จัดการเกา สีหน้าอีกฝ่ายดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดูแล้วเหมือนเรื่องจะไม่ง่ายอย่างที่คิด “เป็นอะไรไป? แล้วไอ้หนูคนนั้นหายไปไหน?”

“เขาไปแต่งหน้าแล้วครับ แต่เรื่องที่ผมจะเล่า...หนักกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยครับ นักโภชนาการบอกว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ร่างกายจะทรุดหนักแน่นอน และพอถึงตอนนั้นอาจจะสายเกินไป เขาไม่ใช่แค่ไม่ยอมกิน แต่ยังไม่รู้สึกว่าควรกินด้วยซ้ำ วันนี้ทั้งวันถ้าผมไม่เตือน เขาคงลืมไปเลยว่าต้องกินข้าว ผมกลัวว่าเวลาเขาอยู่คนเดียวจะไม่มีใครคอยเตือน พอถ่ายจบเรื่องนี้ ผมว่าเขาควรพักยาวเลยครับ จนกว่าอาการจะดีขึ้น”

“แล้วแบบนี้เป็นมานานแค่ไหนแล้ว? ทำไมไม่มีใครบอกอะไรฉันเลย?”

“ประมาณครึ่งปีแล้วครับ ตอนที่ผมสังเกตเห็นก็น่าจะเป็นมาสักพักแล้ว สองเดือนหลังมานี้คือแย่ลงอย่างชัดเจน จนกระทบกับการนอนหลับ โชคดีที่หนังใกล้ปิดกล้อง ไม่งั้นผมว่าคงไม่ไหวแน่ๆ”

“แล้วนักโภชนาการจัดเมนูพิเศษให้เขาหรือยัง?”

“จัดแล้วครับ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร เขาบอกว่าอาหารไม่มีรสชาติ ต่อให้ปรุงยังไงก็ไม่อยากกิน ข้าวหนึ่งมื้อยังไม่หมดชามด้วยซ้ำ ตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้จะไปอธิบายกับครอบครัวเขายังไงดี”

เกาเหวิน เป็นลูกชายของเพื่อนเก่า เป็นทั้งเพื่อนสนิทและผู้จัดการส่วนตัวของ กู้จื่ออวี่ ดาราระดับท็อปที่กำลังโด่งดังที่สุดในตอนนี้

เมื่อวานไม่มีคิวถ่ายเลยไปตรวจร่างกาย แต่ไม่คิดเลยว่าสภาพร่างกายจะหนักขนาดนี้

“โอเค บอกกู้จื่ออวี่ไปด้วยกันคืนนี้ ฉันมีที่หนึ่งอยากให้เขาไป”

หน้าร้านตระกูลถัง

ตั้งแต่สี่โมงครึ่งก็เริ่มมีคนมายืนรอแล้ว พอถึงห้าโมงเย็นมีคนอยู่หน้าร้านประมาณยี่สิบคน ทุกคนยืนรอพร้อมสูดกลิ่น หมูสามชั้นตุ๋นซีอิ๊วที่ลอยมาถึงนอกร้าน กลิ่นหอมเข้มข้นจนชวนหิวแบบสุดๆ หลายคนกลืนน้ำลายไม่หยุดเพราะอดใจไม่ไหว

หยางอิงออกมาเปิดประตู เห็นแถวยาวหน้าร้านก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะเริ่มชินแล้ว เธอทักทายลูกค้าเล็กน้อยแล้วรีบเดินกลับเข้าไปในร้านเพื่อเตรียมของ พอลูกค้าเดินเข้ามาก็เห็นแม่ครัวสาวยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ยิ้มทักทายทุกคน แต่ละคนเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง พร้อมกับกล่าวทักเธออย่างเป็นกันเอง

“เชฟตัวน้อยสวัสดีตอนเย็น ในที่สุดวันนี้ฉันก็ได้กินหมูตงพอซักที!”

 “สวัสดีเชฟคนสวย วันนี้อากาศดีเลยนะ”

“คุณถัง สวัสดีตอนเย็นครับ วันนี้คุณก็ยังดูสดใสเหมือนเดิมเลย”

ถังเหยามองใบหน้าคุ้นเคยที่เดินเข้ามาทีละคน พร้อมกับยิ้มตอบอย่างเป็นกันเอง มีลูกค้าหลายคนที่มากินทุกวัน บางทีกว่าหยางอิงหรือลุงหวังจะเก็บโต๊ะทัน พวกเขาก็ยกไปเก็บเองเรียบร้อยแล้ว ทุกคนล้วนเป็นคนอัธยาศัยดีและอบอุ่น ทุกวันที่ได้ทำอาหาร ได้เห็นผู้คนกินไปคุยไปด้วยความสุข แบบนี้แหละที่ทำให้ชีวิตมันมีสีสันดีเหมือนกัน

ผู้กำกับเฉินกับผู้กำกับซ่ง พอได้ยินว่าร้านตระกูลถังมีคนต่อแถวยาวอีกแล้ว ก็ได้รับสายจากถิงถิงว่า “ถ้าไม่รีบมา ตอนนี้อาจไม่มีหมูตงพอเหลือให้กินนะคะ”

พอได้ยินแบบนั้นทั้งคู่เลยไม่รีรอ รีบเคลียร์งานให้จบตรงเวลาแล้วออกจากกองทันที บรรดานักแสดงที่พักกอง พอเห็นผู้กำกับคนดังตะโกน “คัท!” เสร็จปุ๊บ ก็ถอดหูฟังวอล์กกี้ทิ้ง แล้วหายวับไปเลยก็พากันตกใจ

“ผู้กำกับซ่งช่วงนี้เป็นอะไรเนี่ย ดูยุ่งแปลกๆ นะ”

“พักกองตรงเวลาหลายวันติดๆ กันจนเริ่มไม่ชินแล้วเนี่ย ใช่ผู้กำกับซ่งคนเดิมรึเปล่า?”

“งงมาก คืนนี้ว่างเร็ว งั้นไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“ได้ข่าวว่าในเหิงเตี้ยนมีร้านเปิดใหม่ รสชาติดีใช้ได้ ลองไปกันไหม?”

“โอเค งั้นแยกย้ายไปเตรียมตัว เดี๋ยวเจอกันหน้าทางเข้าที่พักนะ”

ผู้กำกับเฉินและผู้กำกับซ่ง รีบเดินดิ่งออกจากกองถ่าย ไม่แวะโรงแรมด้วยซ้ำ มุ่งหน้าไปร้านตระกูลถังทันที

ข้างหลังยังมีชายสองคนเดินตามไปด้วย

หนึ่งในนั้นดูโดดเด่นกว่าใคร สูงน่าจะเกินร้อยแปดสิบหน้าเซนติเมตร หุ่นดี ใส่แค่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงผ้าเรียบๆ ด้านนอกคลุมด้วยเชิ้ตสีเทา แม้จะเย็นแล้วแต่ก็ยังใส่แมสก์กับหมวกปีกกว้างสีดำอยู่ คนที่เดินข้างๆ พอเห็นสองผู้กำกับตัวกลมเร่งฝีเท้ารีบไปข้างหน้า ก็หลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ดูสองผู้กำกับนั่นสิ รีบเดินขนาดนั้น ครั้งแรกเลยนะที่เห็นพวกเขาก้าวไวขนาดนี้”

 แม้สองผู้กำกับใหญ่จะพยายามรีบแค่ไหน แต่พอมาถึงร้านก็ยังต้องรออยู่ดี มองเข้าไปในร้านผ่านหน้าต่างที่มีแผ่นไม้กั้นไว้ ภายในแน่นขนัด ส่วนลานข้างนอกก็ไม่มีที่นั่งเหลือแล้ว

“เอ่อ นายโอเคไหม?”

เกาเหวินหันไปถามเพื่อนที่ยืนข้างๆ สีหน้าไม่สู้ดีนัก เขาไม่คิดเลยว่า ผู้กำกับซ่ง จะพาพวกเขามาร้านอาหารแบบนี้ แถมยังไม่มีห้องส่วนตัวด้วย กับคนที่รักสะอาดระดับเข้มงวดอย่างกู้จื่ออวี่นี่ มันเหมือนบททดสอบเลยก็ว่าได้

กู้จื่ออวี่เงยหน้ามองเข้าไปในร้านนิดหนึ่ง ขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะหลุบตาลงต่ำ ไหนๆ ก็มาด้วยกันแล้ว จะกลับไปก่อนก็คงเสียมารยาทเกินไป รอดูไปอีกสักพักแล้วกัน

ในที่สุดก็ได้เข้าไปนั่ง…

ผู้กำกับเฉินพอได้โอกาสก็รีบใช้ความสามารถเฉพาะตัว เบียดตัวแทรกเข้าไปจนถึงหน้าครัว สองตาหรี่ลงจนเป็นเส้นขีด ยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วพูดกับคนในครัว

“หนูเสี่ยวเหยา กำลังผัดข้าวอยู่เหรอ กลิ่นนี่หอมจนใจจะขาดแล้ว วันนี้โต๊ะลุงมีแขกเพิ่ม ลุงเลยอยากจะขอเพิ่มเหล้าอีกสักไหได้ไหม”

แค่ได้ยินเสียงพูดเหมือนกำลังหัวเราะอยู่ ถังเหยาก็รู้ทันทีว่าใคร หันไปดูก็เห็นว่าลุงเฉินกับลุงซ่ง สองผู้กำกับใหญ่ที่แวะเวียนมาบ่อยๆ สองคนนี้เป็นลูกค้าประจำของร้าน ถ้าไม่มีคิวก็จะนั่งสบายๆ จิบเหล้า บางทียังท่องกลอนให้เธอฟังอีกต่างหาก บางครั้งคุยกับลุงหวังถูกคอกัน ก็แวะมาคุยเล่นด้วยเป็นพักๆ

ทั้งคู่เป็นคุณลุงใจดี ร่าเริง เธอจึงยิ้มพลางตอบกลับ “สวัสดีค่ะลุง เพิ่งมาถึงเหรอ เดี๋ยวหนูให้เสี่ยวอิงยกเหล้าไปให้นะคะ” 

“ขอบใจนะเสี่ยวเหยา งั้นลุงขอตัวไปนั่งก่อนนะ”

ผู้กำกับซ่งเห็นสหายเดินยิ้มหน้าบานกลับมา ก็รู้ทันทีว่าได้เหล้าสมใจ เขาหันไปพูดกับสองหนุ่มที่มาด้วย “คนละถ้วยพอนะ เหล้านี่ดื่มเยอะไม่ดี โดยเฉพาะคนหนุ่มอย่างพวกนาย”

หิวอาหารจนลืมนึกไปว่า เรื่องนี้ก็มีพระเอกนะ!!!

กู้จื่ออวี่เป็นโรคเบื่ออาหาร แล้วรสมือของเหยาเหยาจะช่วยได้ไหมนะ?