ตอนที่13 ความพอใจของกู้จื่ออวี่

เกาเหวินรู้สึกว่าบรรยากาศของร้านนี้พิเศษจริงๆ ตอนแรกเขายังกลัวว่ากู้จื่ออวี่จะถูกคนจับตามอง แต่ผิดคาด ทุกคนในร้านต่างก้มหน้าก้มตากินข้าว ไม่มีใครว่างคุยกันด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่มองซ้ายมองขวา เพราะข้างนอกยังมีคนรออยู่ พอกินเสร็จก็ลุกแล้วรีบไปเลย

ยิ่งไปกว่านั้น แต่ละโต๊ะยังจัดแบบมีระยะห่าง ไม่อึดอัดเหมือนร้านทั่วไป โต๊ะของพวกเขาอยู่ใต้ต้นเหมยตรงมุมลาน มีโคมกระดาษแขวนบนกิ่งไม้ดูสวยงาม จากมุมนี้มองเข้าไปด้านในคล้ายโรงเตี๊ยมย้อนยุคยังไงยังงั้น

หยางอิงกับลุงหวังยกอาหารมาเสิร์ฟ พอเห็นเป็นโต๊ะของคนรู้จัก ก็ไม่ลืมกำชับด้วยน้ำเสียงคุ้นเคย “ลุงซ่งคะ ถังเหยาฝากมาบอกลุงทั้งสองว่าดื่มได้แค่ไหเดียวนะคะ ต้องดูแลสุขภาพไว้กินของอร่อยไปอีกนานๆ”

“ได้สิ ได้แน่นอน ลุงสองคนแชร์กันแค่ไหเดียวพอ บอกเสี่ยวเหยาว่าไม่ต้องห่วงนะ”

เกาเหวินถึงกับเหวอเมื่อเห็นหญิงสาวคนนั้นยิ้มสดใสเ หมือนพระอาทิตย์เดินมาอยู่ตรงหน้า เผลอมองตามจนเธอเดินลับตาไป พอได้กลิ่นหอมลอยมาเขาถึงดึงสายตากลับได้

โต๊ะของพวกเขาสั่งกับข้าวมาอย่างละจาน โดยเฉพาะหมูตุ๋นตงพอสั่งไซส์ใหญ่สุด วันนี้เลือกกินแค่ข้าวผัดหยางโจวกับข้าวสวยร้อนๆ เพื่อให้เข้ากับหมูตุ๋น เกาเหวินมองโต๊ะที่อัดแน่นด้วยสีสัน และกลิ่นหอมแทบจะกลืนลิ้น

เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แล้วอดไม่ได้ที่จะพูด “นี่คือร้านที่คุณลุงชอบมากินใช่ไหมครับ เห็นบอกว่ามากินทุกมื้อทุกวันเลย ทั้งสะอาดทั้งอร่อยระดับพรีเมียม” จากนั้นก็หันไปมองเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ “นายลองชิมดูสิ เผื่อจะติดใจเหมือนพวกเขา”

“ขอบคุณคุณลุงที่ชวนมานะครับ”

กู้จื่ออวี่มองจานหมูตุ๋นตงพอที่ราดด้วยซอสร้อนสีแดงเข้มสวยงาม กลิ่นหอมฉุยลอยมา แค่ได้กลิ่นก็แทบจะอดใจไม่ไหว นี่เป็นครั้งแรกในรอบเกือบหนึ่งปีที่เขารู้สึก ‘อยากกินอะไรสักอย่าง’

เกาเหวินตักน้ำซุปถ้วยเล็กส่งให้เพื่อนก่อนเริ่มกินเพื่อให้ท้องอุ่น กู้จื่ออวี่รับถ้วยซุปใสที่หอมกลิ่นเปรี้ยวหวานจางๆ เนื้อปลาสีขาวขุ่นกับผักเขียวสดลอยอยู่ เขาลองตักขึ้นชิมคำหนึ่ง การเคลื่อนไหวของเขาชะงักไปเล็กน้อย แล้วค่อยๆ ซดต่อจนหมดถ้วย จากนั้นคีบสลัดผักราดน้ำมันงามากินต่ออย่างเงียบๆ

ทางด้านเกาเหวินกับสองผู้กำกับนั้นต่างออกไป คีบหมูตุ๋นใส่ถ้วยคนละไม้คนละมือ ราดซอสเพิ่มอีกนิดก่อนจะลงมือกินทันที ผู้กำกับทั้งสองคนเคยกินไปแล้วตอนกลางวัน ดังนั้นแค่เคี้ยวเบาๆ แล้วหลับตาพริ้ม ราวกับกำลังดื่มด่ำงานศิลป์ในปาก ส่วนเกาเหวินนั้นต่างออกไป เขาเบิกตากว้างเหมือนไม่เชื่อว่าหมูชิ้นนั้นจะอร่อยขนาดนี้ กินจนหมดคำโดยไม่รู้ตัว แถมเกือบกลืนลิ้นตัวเองด้วยซ้ำ

“โห! อร่อยอะไรขนาดนี้! หมูตุ๋นตงพอร้านนี้โคตรรดีเลยอะ ข้างในนุ่มชุ่มฉ่ำแทบจะละลายในปาก ซอสราดข้างนอกก็เข้มข้น กลมกล่อมหวานเค็มพอดีเป๊ะ นี่ใช้อะไรตุ๋นเนี่ย? หอมเว่อร์!”

เกาเหวินมัวแต่เพลินกับรสชาติ ลืมไปเลยว่ายังต้องดูแลคนข้างๆ แต่พอหันไปมองก็เห็นอีกฝ่ายกำลังกิน ตักเต้าหู้นิ่มยัดไส้กุ้งบดกับเห็ดเข้าปากเงียบๆ เจ้าตัวก็ยอมกินอะไรเองโดยไม่ต้องเตือนแล้ว!

“นายลองหมูตุ๋นตงพอนี่ดูสิ เด็ดจริง อร่อยระดับตำนานเลยนะ!”

กู้จื่ออวี่มองเห็นเกาเหวินใช้ช้อนส่วนตัวของเขาเองตักหมูตุ๋นใส่ชามให้ แล้วก็ราดซอสราดหน้าสวยๆ ลงไปอีกช้อนหนึ่ง ไม่ลืมเติมผักกวางตุ้งสีเขียวสดใสลงไปอีกนิด

ก่อนหน้านี้เขาได้กินเต้าหู้กับซุปปลา ก็รู้แล้วว่าเชฟร้านนี้ฝีมือดีจริงๆ ซุปหนึ่งถ้วย เต้าหู้หนึ่งคำ ข้าวครึ่งถ้วย แค่นี้เขาก็อิ่มแล้ว แต่พอเห็นหมูตุ๋นในชาม ก็อดไม่ได้อยากลองดูสักคำ เนื้อหมูนุ่มมาก สีดูสดฉ่ำ แค่เอาช้อนแตะเบาๆ ก็แยกออกจากกันได้ง่ายๆ กู้จื่ออวี่ตักเนื้อหมูขึ้นมากินคู่กับข้าวขาว ยังไม่ทันได้กินกลิ่นหอมก็ลอยขึ้นมาแตะจมูกแล้ว

เนื้อหมูที่ตุ๋นไฟอ่อนจนเข้าเนื้อ รสชาติยังคงความดั้งเดิม ซอสที่ราดลงไปก็หวานกลมกล่อม ไม่เลี่ยน มีความเค็มนิดๆ และกลิ่นหอมของพริกหอม กินคู่กับข้าวขาวแล้วลงตัวมาก แม้แต่ตอนที่เขายังรู้สึกอยากอาหาร ก็ไม่เคยกินหมูตุ๋นตงพอที่อร่อยได้ขนาดนี้เลย

ไม่ทันรู้ตัว เขาก็เผลอกินข้าวหมดถ้วย กับหมูชิ้นสี่เหลี่ยมนั้นไปจนเกลี้ยง

เกาเหวินเห็นอย่างนั้นก็อดดีใจไม่ได้ ในที่สุดก็หาของที่กู้จื่ออวี่กินได้เจอแล้ว เขาวางแผนไว้ในใจว่าจะถามเจ้าของร้านดูว่าช่วงเช้ามีขายด้วยไหม ถ้ามีจะได้มาซื้อให้กินทั้งสามมื้อเลย

ตอนนี้ทั้งสองคนถึงเพิ่งสังเกตว่า ผู้กำกับเฉินกับผู้กำกับซ่งกำลังนั่งดื่มเหล้ากัน กลิ่นหอมลอยมา พร้อมกับสีของเหล้าที่ดูสวยงาม เกาเหวินเลยยกเหล้าให้ตัวเองกับกู้จื่ออวี่คนละถ้วย พอเห็นสีเหล้าก็อดเอ่ยปากชมไม่ได้

“สีชมพูอ่อนสวยจัง กลิ่นก็หอม ไม่ทราบว่าเหล้าอะไรเหรอครับ?”

ผู้กำกับเฉินดื่มไปหนึ่งอึก เคี้ยวหมูตุ๋นอีกคำแล้วหลับตาพริ้มอย่างพอใจ อารมณ์ดีเลยถือโอกาสเล่าให้สองหนุ่มฟังเพื่อเปิดหูเปิดตา

“พวกนายสองคนนี่โชคดีมากนะ นี่คือนารีแดงที่หมักแบบดั้งเดิมของตระกูลช่างทำเหล้า ได้ยินว่าคุณทวดของเจ้าของร้าน หมักด้วยตัวเองตั้งแต่ตอนมีลูกสาว ตอนนี้ก็ผ่านมา 165 ปีแล้ว ใต้ต้นไม้หลังร้านยังฝังโอ่งเหล้าไว้อีก 5 ใบ เป็นของคุณตาเธอ หมักไว้เกือบ 80 ปี แม่ของเธอก็หมักเองอีก 3 ใบสำหรับลูกสาวเหมือนกัน ผ่านมาเกือบ 50 ปีแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ร้านเล็กๆ แบบนี้จะมีของล้ำค่าอยู่เต็มไปหมด ฉันกับลุงซ่งมากันทุกสัปดาห์ แต่เจ้าของร้านให้ดื่มแค่สองครั้ง วันนี้ยังต้องแบ่งให้พวกนายอีกด้วย”

“เหล้านี่หอมมากเลยครับ รสก็ไม่แรง หวานละมุน หอมติดลำคอแบบไม่จางเลย ฝีมือแบบนี้อย่างน้อยต้องระดับปรมาจารย์แล้วล่ะ”

กู้จื่ออวี่ค่อยๆ จิบทีละนิด รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมที่ค่อยๆ ละลายไปทั่วปาก ความหวานอ่อนๆ ค่อยๆ ซึมลงคอ ทำให้รู้สึกอบอุ่นไปหมด เขาเหลือบตามองต้นไม้ไหวเบาๆ ตามแรงลม แสงแดดอ่อนส่องผ่านใบไม้ ช่วยเติมบรรยากาศให้ดูเหมือนฉากในหนัง

คุณกู้กินข้าวได้แล้ววว คุณกู้ไม่ต้องทนป่วยแล้วววว